ตอนที่8 รักใครมากกว่ากัน

เวกัสรีบดันพลับพลึงออกห่างจนตัวเองถูกหมัดหนักของคิมหันต์เต็มๆ แต่ไม่นานเขาก็ตั้งหลักได้และหันกลับไปสู้อีกฝ่ายในทันที

“!” พลับพลึงตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วตรงหน้ามาก เธอทำอะไรไม่ถูกและไม่กล้าเข้าไปแทรกกับแรงปะทะรุนแรงของทั้งสอง

ยังดีที่ทีมงานและเพื่อนของทั้งสองฝ่ายอยู่ใกล้รีบวิ่งเข้ามาแยกพวกเขาออกจากกัน โดยทั้งสองบาดเจ็บพอๆ กัน แต่คิมหันต์จะหนักกว่าหน่อย

“มึงก็ได้แค่นี้ไอ้คิม!” เวกัสถ่มน้ำลายลงอย่างเหยียดหยาม เอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะก้าวเข้าไปหาพลับพลึงแล้วจูงมือเธอออกจากสนามไปไม่สนสายตาใคร

รถหรูคันเดิมที่ขับมาพุ่งทะยานออกจากสนามแข่งกลับไปยังด้านหน้าก่อนจะเลี้ยวเข้าไปยังส่วนที่เป็นอู่ซ่อมรถ แหล่งพักอาศัยของเวกัสที่เหมือนบ้านส่วนตัวของเขา

ประตูรถปิดเสียงดังก่อนเขาจะลงมาลากเธอราวกับว่าเธอชักช้าไม่ทันใจ พากลับเข้าไปด้านใน ขึ้นลิฟท์ตรงไปชั้นสามที่เป็นส่วนพักผ่อน

เหวี่ยงร่างบางลงกับโซฟาอย่างแรง

ร่างสูงไม่แม้แต่จะพูดอะไร พุ่งเข้ามากดเธอแน่นแล้วขยี้จูบอย่างแรง มือใหญ่กระชากเดรสรัดรูปอย่างไม่เบาจนรัดผิวหลายจุด ดึงรั้งจนมันหลุดร่นออกจากตัวอย่างคนคลุ้มคลั่ง

“เจ็บนะ!” พลับพลึงร้องท้วงเมื่อปากเป็นอิสระ พยายามต่อต้านเขาสุดกำลัง แต่กำลังของเธอมีแค่นี้เองเหรอ ทำไมเอาชนะเขาไม่เคยได้เลย

“ชอบอ่อนโยนแบบไอ้เหี้ยนั่นเหรอ!” กัดฟันถามออกมาเหมือนอยากรู้ แต่พอถามออกมากลับเหมือนโกรธโมโหเองจนระบายแรงลงกับพลับพลึงหนักกว่าเดิม

พรึ่บ!

“โอ้ย!” ขาของเธอถูกจับฉีกออกจากกันกว้างจนเส้นเอ็นด้านในตึงไปหมด

เขากดแทรกตัวเข้าหว่างขา ขยี้จูบเธอจนปากห้อเลือด ฝ่ามือฟอนเฟ้นอกนุ่มอย่างแรงจนขึ้นรถปื้นแดง

ทำจนพอใจถึงผละออกไปถอดชุดตัวเองอย่างรีบร้อนเหมือนคนหูหนวกตาบอดไปแล้ว

“หยุดนะพี่เว พี่ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!” เราเลิกกันแล้ว เขาไม่ควรทำแบบนี้กับเธอ ไม่มีสิทธิ์เลยสักนิด

แต่เขาก็เอาแต่ทำแบบนี้กับเธอ ทำตั้งแต่วันแรกที่จับตัวเธอมาลงทัณฑ์ในฐานะนักโทษ ทั้งเฆี่ยนตีทารุณ แล้วยังจ้วงแทงร่างกายของเธออย่างรุนแรงจนบอบช้ำไปหมด

“ทำไม เจอผัวเก่าแล้วสะดีดสะดิ้งทำกับฉันไม่ลงหรือไง!” ถามกลับอย่างเดือดดาลตามประสาคนอารมณ์ร้อนกับท่าทีของเธอ ทั้งก่อนหน้าเธอก็ต่อต้านเขาตลอด แต่อาจเพราะไม่ได้ต่อต้านหนักเท่าครั้งนี้เลยทำให้เขาคิดได้ทางเดียว

แต่เขาลืมคิดไปหรือเปล่า ว่าหลายวันที่ผ่านมา เขาทำตอนเธอไร้สิ้นเรี่ยวแรง การต่อต้านของเธอไม่ต่างจากการยกมือทาบทับร่างกายของเขาที่แทบไม่มีแรงผลักไสเลยสักนิด

ต่างกับวันนี้ที่ร่างกายได้รับการเยียวยาจากการพักผ่อนและยังไม่ถูกเฆี่ยนตีซ้ำ เลยทำให้เธอพอมีแรงมากกว่าที่ผ่านมา

แต่ก็นั่นแหละ ความโกรธความโมโหบังตา เขาจะคิดอะไรได้นอกจากสัญชาตญาณความกลัวของตัวเอง

ปึ่ก!

“โอ้ย!” เสียงร้องดังขึ้นจากแรงกระแทกที่กดแทรกเข้ามาอย่างแรง ขาของเธอถูกแหกออกกว้างจนสั่น ร่องรักแห้งผากที่ไร้การเล้าโลมถูกรุกล้ำด้วยความแหลมคมขนาดใหญ่

มันทั้งเจ็บและแสบจนระคายเคืองไปหมด

“อยากกลับไปหามันมากใช่ไหม...”

“ถึงกับกล้าอยากให้มันชนะทั้งที่ผัวตัวเองก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงนั้น!” เสียงรอดไรฟันดังขึ้นถามถึงการกระทำของเธอก่อนหน้า

พูดหักหน้าเขาต่อหน้าคนที่เขาเกลียด

อวดดีไม่มีใครเกิน

“เมียพี่นอนอยู่ ICU ไม่ใช่เหรอ...”

“รักมันมากขนาดนั้นกล้าพูดว่าตัวเองเป็นผัวพลับได้ยังไง!” ตะคอกกลับไปอย่างเดือดดาลทั้งที่ในใจตัดพ้อเขาอยู่

เพราะตอนนี้คนๆ นั้นสำคัญกับเขาอย่างที่เธอเทียบไม่ได้ อดีตเธอเคยสำคัญที่สุด แต่ปัจจุบันเธอคือคนอื่น ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่เขารัก

รักจนเขาไม่สนใจความผิดของผู้หญิงคนนั้น มองแค่กระทำโหดร้ายของเธอ

“แล้วทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อฉันเป็นผัวเธอ...”

“ส่วนเธอก็เป็นเมียน้อย เมียบำเรอไง” เขายัดเยียดสถานะต่ำต้อยให้เธอด้วยรอยยิ้มมุมปาก แม้จะคิดว่าเธอไม่ได้เจ็บปวดกับสถานะนี้ แต่อย่างน้อยก็คงไม่ชอบที่ถูกเขาดูถูก

แต่เขาคิดผิด เพราะเขาคิดว่าเธอไม่ได้รักเขา เพราะเธอเป็นคนบอกเลิกเขา ก็ไม่แปลกที่เขาจะคิดว่าเธอไม่ได้รักเขา

แต่เธอที่รู้แก่ใจตัวเองดีทุกอย่างว่าเพราะอะไร ทำไมถึงทำแบบนั้น และรักเขาอยู่เต็มอก

เธอเจ็บ

แต่ก็แน่แหละที่ความคิดและคำพูดทำนองนี้ของเขา มันจะยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดและโมโหทุกครั้งที่คิดและพูด

สุดท้ายคนที่ต้องรับความรุนแรงจากเขาก็ไม่พ้นเธอ

ปึก! ปึก! ปึก!

“อ๊ะ! อื้อ...เจ็บ!” แรงกระแทกรุนแรงป่าเถื่อนเหมือนสัตว์เดรัจฉานกระทุ้งเข้าใส่เธออย่างหนักหน่วง

เขาไม่เคยผ่อนแรงหรือทะนุถนอมเธอเลยสักนิดตั้งแต่สถานะเปลี่ยนไป

ไม่หรอก เอาจริงๆ เขาทะนุถนอมเธอราวกับของบอบบางและเป็นสิ่งล้ำค่า แต่ถึงอย่างนั้นเวลาเขาโกรธ แม้แต่ตอนที่เขารัก เขาก็เป็นคนโมโหร้ายแบบนี้แหละ

เธอจำได้ว่าเวลาทะเลาะกันเมื่อก่อน เธอแทบจะนอนซมลุกไม่ขึ้น

เขาไม่เคยตบตีเธอสักครั้ง แม้จะมีบ้างที่เผลอง้างมือขึ้นใส่ แต่ส่วนใหญ่ก็ไปลงกับข้าวของใกล้มือ ส่วนร่างกายของเธอ ก็จมอยู่บนเตียงใต้ร่างเป็นทางเลือกเดียวที่เขารุนแรงกับเธอได้

ต่างจากตอนนี้ ไม่ตบกระทืบ แต่ก็เฆี่ยนตี ไม่ต้องนับเซ็กซ์เลย เพราะมันรุนแรงแบบที่เธอรู้จักเขาดี

“ตอนที่ทิ้งกูไปเอามัน สะใจไหม...”

“แล้วมันเอาถึงใจแบบนี้หรือเปล่า” เสียงเย็นดังขึ้นถามขณะโถมกายกระแทกใส่เธอไม่หยุด

ยิ่งพูดก็ยิ่งตึงเครียด ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโหคลุ้มคลั่ง แต่ไม่พูดก็ไม่ได้ ยิ่งเห็นหน้าคิมหันต์ ยิ่งเห็นท่าทางของเธอ มันทำให้เขาเอาแต่นึกถึงภาพในอดีตที่เธอทิ้งเขาไปคบกับมัน

“เจ็บพี่เว อึก! เบาหน่อย!” เธอไม่ได้ตอบคำถามของเขา เพราะไม่มีอะไรจะตอบ

เธอกับคิมหันต์ไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่เคยเป็นอะไรกันนอกจากรุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกันและจริงใจต่อกัน

ถ้าจะมีใครผิดก็คงเป็นเธอ ผิดที่ทำให้คิมหันต์เดือดร้อนเพราะเธอ ผิดที่ทำให้เวกัสเข้าใจเธอกับคิมหันต์ผิด

แต่ตอนนั้นการเข้าใจผิดของเวกัสมันเป็นเรื่องดีสำหรับเธอ เป็นทางเลือกเดียวที่จะจบทุกอย่างได้

“ตอบมา กูกับมัน รักใครมากกว่ากัน!” เวกัสเอาตัวเองออกจากความคิดเหล่านั้นไม่ได้เลย คำถามที่เขาไม่เคยคิดจะถามเธอออกไป คำถามที่มันอาจจะทำให้เธอเข้าใจผิดว่าเขาหึงหวงเธอได้และไม่ควรพูด

แต่สุดท้ายเขาก็ถามอย่างยั้งปากไม่อยู่ ถามเพื่อเอาคำตอบด้วยความอยากรู้จริงๆ

“พลับจะรักใครมากน้อยไม่สำคัญนี่...”

“เพราะสุดท้ายพี่มันก็แค่ผัวเก่า คนที่พลับไม่เอาแล้วไม่เข้าใจเหรอ!” รู้ว่าพูดแบบนี้ท้าทายและกระตุกต่อมโมโหของเขาได้ง่ายแค่ไหน

แต่จะให้เธอทำยังไง คนบอกเลิกอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรจะทำให้เขารู้ว่าเธอรักเขา อีกทั้งบอกไปให้เขาสมเพชทำไมกัน เพราะเขาแสดงออกชัดเจนว่าเกลียดเธอ และรักใครอีกคนมากแค่ไหน

เพราะงั้นให้เขาเข้าใจแบบนี้น่ะดีแล้ว ให้เธอยังเหลือศักดิ์ศรีแม้จะสู้อะไรเขาไม่ได้ก็ตาม

“หึ!” เสียงเย็นแค่นขึ้นพร้อมกับแววตาน่ากลัวที่จ้องมองเธอ

เอวสอบที่เคลื่อนไหวหนักๆ ก่อนหน้านี้หยุดลง มองสบตากับเธอนิ่งโดยอ่านสายตาเขาไม่ออกเลยสักนิด

หัวใจดวงน้อยกระตุกบีบอย่างรู้สึกกลัว พยายามดันอกแกร่งของเขาและถีบตัวเองเพื่อถอยห่าง

แต่ถ้าเขาคิดจะปล่อย เธอไม่ต้องพยายามก็ห่างจากเขาได้

เหมือนกับที่ถ้าเขาไม่คิดจะปล่อย ให้ตายเธอก็ไปจากเขาซ้ำรอบสองไม่ได้

“ก็ในเมื่อเป็นงี้ อย่ามาอ้อนวอนอะไรจากกูอีกพลับ!”