บทนำ

"น้องดาไม่ใช่สิ่งของที่พี่ศรัณย์จะเอามาเดิมพันนะคะ"

"..."

"พี่ศรัณย์อย่าทำกับน้องดาแบบนี้เลย น้องดาขอร้อง"

"..."

"พี่ศรัณย์อย่าใจร้ายกับน้องดาเลยนะคะ"

หญิงสาวใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราวัยยี่สิบปีทำหน้าราวกับจะร้องไห้ สองมือเกาะแขนชายหนุ่มที่กำลังผลักไสเธอให้กับผู้ชายคนอื่นแน่นพลางส่งสายตาเว้าวอนสุดกำลัง

หัวใจของเธอเจ็บปวดราวกับมีใครเอามีดมากรีดเพราะผู้ชายที่รักใช้เธอเป็นของเดิมพันสำหรับเกมการแข่งขันรถ

และผลการแข่งขันก็ออกมาว่าอีกฝ่ายชนะ เขากำลังผลักไสเธอให้คนอื่นอย่างไม่ใยดี

"พี่ศรัณย์ไม่รักน้องดาแล้วเหรอคะ ทำไมถึงผลักไสไล่ส่งน้องดาให้คนอื่น"

เธออ้อนวอนหวังว่าเขาจะเปลี่ยนใจยังไงเธอกับเขาก็เคยมีความสัมพันธ์อันดีกันมาก่อน

"เธอทำกับฉันขนาดนี้ ยังคิดว่าฉันจะหลงเหลือความรู้สึกดี ๆ ให้อีกเหรอดาริกา"

ศรัณย์มองใบหน้าจิ้มลิ้มที่บัดนี้เริ่มเปรอะเปื้อนหยดน้ำตาด้วยแววตาเย็นชา ไม่มีความรู้สึกใด ๆ ให้เห็นบนใบหน้า

ใช่เมื่อก่อนหญิงสาวคือคนที่เขารักและเอ็นดูมาก มองเหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่งเลยด้วยซ้ำไปเพราะวิ่งเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก

ทว่าความรู้สึกเหล่านั้นได้หมดสิ้นไปตั้งแต่รู้ว่าเธอร่วมกันปกปิดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างมารดาตัวเองกับบิดาของเขากับทุกคนภายในบ้านด้วยทั้งที่เธอเป็นคนที่เขารัก และเชื่อใจที่สุด

"ปล่อย!"

เขากดเสียงเอ่ยอย่างเยือกเย็นพลางใช้มือแกะมือเล็กออกจากท่อนแขน แล้วผลักเธอไปให้ธีทัตผู้ชนะในเกมนี้ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ อย่างไร้เยื่อใย

"เอาไป"

ปึก!

ร่างของดาริกาเซปะทะอกธีทัตเต็ม ๆ เธอทั้งตกใจ ทั้งกลัว และเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ก็ยังประคองสติได้ดี รีบถอยห่างแต่ก็ถูกเขาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือแล้วดึงเธอเข้าไปโอบไหล่แน่น

"ปล่อยนะ"

เธอพยายามพาตัวออกจากพันธนาการพลางส่งสายตาอ้อนวอนอีกคนที่ยืนมอง

"ไม่นะพี่ศรัณย์ อย่าให้น้องดากับคนอื่น"

"..."

ทว่านอกจากศรัณย์จะไม่เปลี่ยนใจแล้วยังหันหลังเดินจากไป อีกคนตะโกนขอร้องวิงวอนตามหลังมากขนาดไหนเขาก็ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง

เดินมาขึ้นรถสปอร์ตหรูแล้วขับออกจากสนามแข่งด้วยความเร็วสูง

เอี๊ยดดดด~

ขับมาได้ไม่ทันไรเขาก็เหยียบเบรกกะทันหันจนลากล้อเพราะมีสิ่งรบกวนจิตใจตลอดเวลาตั้งแต่ขับออกมาจากสนามแข่งแล้ว

เขาทุบลงบนพวงมาลัยรถอย่างหัวเสีย ก่อนจะเหยียบคันหักพวงมาลัยกลับไปทางสนามแข่งอีกครั้งด้วยความเร็วสูงกว่าเดิม

เขาต้องการเอาหญิงสาวคืนเพราะการส่งเธอให้กับคนอื่นมันดูจบง่ายเกินไป เขายังไม่ได้ทำให้ทุกคนที่มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้ลิ้มรสความเจ็บปวด และความทุกข์เหมือนที่มารดาของเขาต้องเจอเลย

ดาริกาเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของคนเป็นแม่ ส่วนพ่อของเขาทั้งรักและเอ็นดูเธอมากจนถึงขั้นอยากยกเป็นลูกบุญธรรมหากเห็นเธอเจ็บปวด และทุกข์ทรมานทั้งสองจะรู้สึกยังไงกันแค่คิดก็สนุกแล้ว

มาถึงสนามแข่งก็เห็นเธอกำลังถูกธีทัตจับขึ้นรถ รีบเปิดประตูลงจากรถเดินตรงไปหา

"เดี๋ยวก่อน"

เสียงของเขาทำให้ธีทัตหยุดการกระทำหันมองหน้าเขาด้วยความสงสัยระคนไม่พอใจ ขณะที่ดาริกานั้นดีใจที่เห็นเขากลับมา

"พี่ศรัณย์.."

แอบมีความหวังเล็ก ๆ ว่าเขาจะกลับมาช่วยเธอ

"พี่ศรัณย์กลับมาช่วยน้องดาใช่ไหมคะ"

ศรัณย์มองใบหน้าจิ้มลิ้มเสี้ยวนาทีแล้วเลื่อนสายตามองมองหน้าธีทัตต่อ

"มึงมีอะไร"

ธีทัตมองตอบอย่างไม่สบอารมณ์ ขณะที่มือจับท่อนแขนเล็กไว้แน่นไม่ให้หญิงสาววิ่งไปหาอีกคน

"กูมาเอาคนคืน" ศรัณย์ตอบหน้าตายน้ำเสียงราบเรียบ แต่ทำให้คนฟังไม่พอใจมากกว่าเดิม

"จะโกงกันเหรอศรัณย์ กูชนะเดิมพันน้องเขาก็ต้องเป็นของกู"

"1,000,000 แลกกับผู้หญิงคนนี้" ศรัณย์ไม่แคร์ แต่อยากตัดความรำคาญจึงเสนอเงินให้เพราะรู้ว่าธีทัตเป็นคนหน้าเงิน

"โอเคร.."

แน่นอนว่าธีทัตไม่ปฏิเสธตอบตกลงง่าย ๆ จบแยกย้ายเพราะเขาก็ไม่ได้อยากได้หญิงสาวมากขนาดนั้น เอาไปก็ไม่รู้จะทำอะไรสู้เอาเงินมาใช้สบาย ๆ ดีกว่า

"เอาคืนไป"