บทที่ 7 เกลียดแบบไหน

ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ ที่ดาริกาต้องทนเห็นภาพบาดตาบาดใจของผู้ชายที่รักกับผู้หญิงคนอื่น แต่ก็ทำได้แค่กล้ำกลืนฝืนทนแม้จะเจ็บช้ำเพียงใดก็ตาม

ตอนนี้เธอก็กำลังยืนมองชายหนุ่มนั่งทานข้าวกับว่าที่คู่หมั้น คอยตักนู่นตักนี่ใส่จานให้กันตลอด บ้างก็พูดคุยยิ้มแย้มหัวเราะกันอย่างมีความสุข

ขณะที่เธอเจ็บเสียเต็มประดาไม่ชินสักทีแม้จะเห็นภาพเหล่านี้ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ความเจ็บยังคงตอกย้ำซ้ำ ๆ ทุกครั้งไป

"คืนนี้น้องแป้งไปงานประมูลกับพี่นะครับ พี่จะเปิดตัวน้องแป้งกับทุกคนในฐานะว่าที่คู่หมั้น" ศรัณย์ปรายตามองร่างบางที่ยืนอยู่ไม่ห่างเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นหลังจากทานข้าวเสร็จ

"แต่แป้งไม่มีชุดเลยนะคะ ถ้าพี่ศรัณย์บอกล่วงหน้าก่อนแป้งจะได้เตรียมชุดไว้" แป้งทำหน้าคว่ำใส่คนที่ชวนเธอออกงานกะทันหัน

"ไม่ต้องห่วงเรื่องชุดครับ พี่เตรียมไว้ให้แล้ว"

"ฮืม.." แป้งมองหน้าชายหนุ่มอย่างฉงนไม่คิดว่าเขาจะเตรียมการพร้อมขนาดนี้ หรือไม่ก็บอกล่วงหน้ากันก่อนสักหน่อยยังดี

ศรัณย์ไหวไหล่พลางหัวเราะอย่างชอบใจกับปฏิกิริยาของหญิงสาว ก่อนจะลุกเดินออกจากโต๊ะอาหารโดยมีแป้งเดินตามหลังไปติด ๆ

ทิ้งให้ดาริกายืนน้ำตาคลอหน่วยอยู่ลำพังกระทั่งเห็นป้าสีนวลเดินมาจึงรีบกระพริบตาไล่น้ำตาออก จากนั้นก็เก็บจานไปล้าง

ครืด ครืด~

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้นทำให้ดาริกาที่กำลังเดินออกจากตึกใหญ่หลังจากทำหน้าที่ตัวเองเสร็จชะงัก มือล้วงไปหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเห็นเบอร์แยมจึงกดรับสาย

"ว่าไงแยม"

(คืนนี้เรากับมิ้นท์จะไปเที่ยวผับ ดาไปด้วยกันไหม)

"อืม..ไปก็ได้" ดาริกาชั่งใจชั่วครู่ก่อนตอบตกลง

(วันนี้ฝนคงตก แกยอมไปเที่ยวผับง่าย ๆ ปกติคะยั้นคะยอกันเอ็นแทบขึ้นคอ)

แยมอดแซวดาริกาไม่ได้เพราะปกติดาริกาจะไม่ค่อยชอบเที่ยวผับเท่าไร จะไปก็ต่อเมื่อขัดไม่ได้ หรือมีงานเลี้ยงเท่านั้น

"แกก็เวอร์เกิน"

(ไม่เวอร์สักหน่อย ยังไงหนึ่งทุ่มเราไปรับนะ)

"เค.."

หลังจากวางสายแยมดาริกาก็เดินตรงกลับห้องจัดการอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวไปผับ เธอเลือกใส่กระโปรงยีนส์ความสั้นอยู่กลางขาอ่อนกับสายเดี่ยวผ้าเช็ดหน้าสีดำเป็นชุดที่เพื่อนซื้อให้เป็นของขวัญเพราะปกติเธอไม่ใช่คนที่ชอบใส่เสื้อผ้าโชว์เนื้อหนังขนาดนี้จึงไม่ได้ซื้อผ้าพวกนี้เลย

อีกทั้งชายหนุ่มยังสั่งห้ามเด็ดขาดไม่ให้แต่งตัวโป๊ ไม่ให้แต่งหน้าเดี๋ยวสวยแล้วหนุ่ม ๆ จะมาต่อแถวจีบ แค่นั้นไม่พอยังไม่ให้เธอเที่ยวผับเที่ยวบาร์ด้วยเพราะหวง

ทว่าตอนนี้คนสั่งห้ามคงไม่สนใจว่าเธอจะทำอะไร จะไปไหนหรือแต่งตัวยังไง หนำซ้ำยังทำร้ายจิตใจกันซ้ำ ๆ คืนนี้เธอจะปลดปล่อยให้ลืมผู้ชายใจร้ายอย่างเขาไปเลย

เลือกชุดเสร็จก็มานั่งแต่งหน้าต่อ ตามด้วยม้วนลอนผม จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มาเล่นฆ่าเวลาระหว่างรอเพื่อนสาวมารับ

ครืดดด~

ผ่านไปราวยี่สิบนาทีเสียงจากเตือนจากแอปพลิเคชันไลน์ก็ดังขึ้นพร้อมด้วยข้อความจากแยมที่เด้งบนหน้าจอบอกว่า 'กำลังไปรับนะ'

เธอกดปิดหน้าจอมือถือลุกจากเตียงเดินไปเช็คความเรียบร้อยของตัวเองหน้ากระจก จากนั้นก็คว้ากระเป๋ามาสะพายไหล่เดินออกจากห้อง

"หยุดเดี๋ยวนี้ดาริกา"

ขณะกำลังเดินไปยังประตูรั้วเธอก็ต้องชะงักกึกกับน้ำเสียงแข็งกร้าวที่ดังตามหลังมา ซึ่งมันบ่งบอกถึงอารมณ์คนเรียกได้เป็นอย่างดี

ดาริกาอดหัวใจสั่นไหวไม่ได้แต่ยังคงเก็บอาการได้ดีหันกลับไปมอง ก่อนเธอจะต้องผงะเพราะเจ้าของเสียงยืนจังก้าอยู่ด้านหลังในระยะเผาขน

สองเท้าเล็กขยับถอยหลังรักษาระยะห่างอัตโนมัติ คิ้วขมวดมุ่น เมื่อกี้ยังได้ยินเสียงเขาไกล ๆ อยู่เลยไม่รู้ว่าเดินมาข้างหลังเธอตอนไหนกัน

ใบหน้าคมเข้มขมวดจนคิ้วแทบจะผูกกัน แววตาเกรี้ยวกราดจ้องเขม็งมายังเธอราวกับจะฆ่ากันยังไงยังงั้นจนเธอรู้สึกตัวชา หายใจไม่ทั่วท้อง

มือเผลอขยำชายกระโปรงยีนส์ตัวสั้นอัตโนมัติในตอนที่อีกคนไล่สายตาเกรี้ยวกราดมองตั้งแต่ใบหน้าจรดปลายเท้าแล้วไล่สายตาขึ้นมาจับจ้องหน้ากันอีกครั้ง

บรรยากาศรอบตัวเย็นเยือกและอึมครึมชวนให้อึดอัดเอามาก ๆ

"เสื้อผ้าดี ๆ ไม่มีใส่เหรอถึงได้เอาเศษผ้ามาใส่แบบนี้" น้ำเสียงห้วนกระด้างเปล่งขึ้นหลังจากจ้องร่างบางในชุดขัดหูขัดตามาสักพัก "เสื้อผ้าแบบนี้เหมาะจะเอาให้หมาใส่มากกว่า"

คำพูดจากร่างสูงทำดาริกานึกโมโหไม่น้อย ความหวั่นใจมลายหายไปหมดสิ้น เธอเชิดหน้าขึ้นสวนกลับอย่างเหลืออด

"นี่มันร่างกายของฉัน ฉันจะใส่อะไรมันก็คงไม่เกี่ยวกับคุณศรัณย์ใช่ไหมคะ"

"ไม่เกี่ยวได้ยังไงในเมื่อเธอเป็นคนในบ้านพิทักษ์ธรานนท์"

"ก็แค่คนใช้ค่ะ ฉะนั้นฉันจะแต่งตัวยังไง หรือจะแก้ผ้าเดินคงไม่ทำให้ตระกูลพิทักษ์ธรานนท์เสียหายเพราะคงไม่มีใครให้ค่าคนใช้อย่างฉัน"

"อย่าอวดดีดาริกา อย่าลืมสิว่าที่เธอมีกินมีใช้ มีที่ซุกหัวนอน และได้เรียนมหาลัยดี ๆ เพราะเงินของพิทักษ์ธรานนท์ทั้งนั้น ฉะนั้นถือว่าเธออยู่ในการปกครองของพิทักษ์ธรานนท์ห้ามทำอะไรที่ส่งผลไม่ดีต่อภาพลักษณ์พิทุกษ์ธรานนท์เด็ดขาด"

"ฉันก็แค่แต่งตัวเหมือนที่วัยรุ่นทั่วไปแต่งกัน มันไม่ดีตรงไหนคะ"

"เหมือนวัยรุ่นเหรอ ฉันว่าแต่งตัวแบบนี้ออกจากบ้านมืด ๆ ค่ำ ๆ เหมือนกระหรี่มากกว่า"

"คุณศรัณย์" ดาริกาโมโหมากกว่าเดิมกับคำพูดหยาบคายจากอีกคน ขณะที่หัวใจเจ็บช้ำยิ่งกว่าไม่นึกว่าเขาจะมีความคิดกับเธอแบบนี้ทำราวกับว่าไม่รู้จักนิสัยใจคอกันเลย

"ก็แล้วแต่คุณจะคิดค่ะ อยากคิดอะไรก็ตามสบายเลย" เธอมองสบแววตาเกรี้ยวกราดอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะเอ่ยตัดบทแล้วหันหลังเดินต่อไม่อยากจะโต้ตอบกับคนใจร้ายให้เจ็บช้ำใจอีก

"ว้าย!"

เดินได้เพียงก้าวเดียวก็ต้องร้องอุทานตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเพราะถูกอีกคนเดินมาขวางหน้า แล้วจับเธอขึ้นอุ้มพาดบ่าจนหัวห้อยโตงเตง

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนเธอไม่ทันตั้งตัวสักนิด

"คุณศรัณย์ปล่อยฉันนะ" พอหายตกใจก็พยายามดีดดิ้นสุดแรงทั้งรัวกำปั้นทุบตีแผ่นหลังกว้างหวังให้เขาปล่อยตัวลง "คุณจะมายุ่งกับฉันทำไมในเมื่อเกลียดกัน เอาเวลาไปสนใจคุณแป้งว่าที่คู่หมั้นคุณดีกว่า"

"..."

"ปล่อยฉันนะคุณศรัณย์"

"..."

ไม่มีคำพูดและปฏิกิริยาใด ๆ ตอบสนองจากร่างสูง เขาเอาแต่ก้าวฉับ ๆ ตามทางเดินที่ไปยังห้องพักคนใช้

ดาริกานึกหวั่นใจเธอเดาไม่ออกจริง ๆ ว่าชายหนุ่มคิดจะทำอะไร พยายามส่งเสียงทักท้วงก็แล้ว ดิ้นก็แล้ว ตีก็แล้วแต่ไม่ส่งผลอะไรต่อเขาสักนิด

เธอถูกเขาอุ้มมาหยุดหน้าห้องพัก ก่อนเขาจะใช้มือข้างซ้ายประตู อีกมือยังกอดรัดรอบต้นขาแน่น แล้วก้าวเข้าไปในห้องใช้เท้าถีบประตูให้ปิด

จากนั้นก็อุ้มเธอไปวางกลางห้อง

ทันทีที่เท้าแตะถึงพื้นและทรงตัวได้เธอก็ถอยหลังด้วยความเร็วไม่อยากจะอยู่ใกล้คนใจร้ายเกินไป ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกันแน่ถึงได้อุ้มเธอเข้ามาในห้องแบบนี้

"ถอดชุดนี้ทิ้งไปซะ อย่าให้ฉันเห็นว่าเธอใส่อีก" เสียงห้วนกระด้างออกคำสั่งอย่างดุดันทำดาริกาหวั่นใจเล็กน้อย แต่ความโมโหยังมีมากกว่าจึงยืนนิ่งไม่ยอมทำตามพลางเสหน้าหนีไปทางอื่น

ท่าทางต่อต้านและเมินเฉยของเธอทำคนที่อารมณ์คุกรุ่นอยู่แล้วยิ่งโกรธไปใหญ่

"ดาริกา!"