บทที่ 6 เปิดตัว

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ดาริการู้สึกแย่มาก ๆ สมองเอาแต่คิดซ้ำไปซ้ำมาว่าทำไมชายหนุ่มถึงใจร้ายกับเธอได้มากขนาดนี้กัน

เมื่อก่อนเขาเป็นดั่งพญาครุฑที่คอยกางปีกปกป้องเธอจากภัยอันตรายต่าง ๆ แต่มาวันนี้เขากลับเป็นคนที่ทำร้ายเธอเสียเอง

น้ำตาหยดแล้วหยดแล้วไหลลงอาบสองแก้มนวลด้วยความเจ็บปวด เสียใจ และผิดหวัง

หากตอนนี้เกรียงศักดิ์กับแม่ของเธออยู่เธอคงไม่โดนชายหนุ่มรังแกแบบนี้ นี่ผ่านไปแค่สองวันที่ไม่มีพวกท่านเธอยังโดนขนาดนี้ กว่าทั้งสองจะกลับมาเธอไม่เจ็บช้ำตายเลยหรือ

"น้องดาคุณศรัณย์ให้มาตามจ้ะ" เสียงบอกกล่าวดังมาจากด้านนอกทำให้ดาริกาหลุดจากภวังค์ความเศร้า รีบเอื้อมไปหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำตาออก สูดลมหายใจเข้าลึกเรียกแรงฮึดสู้ให้ตัวเอง ก่อนจะลุกไปเปิดประตู

"ค่ะพี่เจี๊ยบ" เธอส่งยิ้มให้เจี๊ยบแม่บ้านที่อายุห่างเธอสี่ห้าปีเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปยังตึกใหญ่ทั้งที่ไม่อยากจะเจอหน้าคนใจร้ายสักนิด แต่เธอเป็นแค่คนใช้จะทำอะไรได้ล่ะ

สองเท้าเล็กพลันชะงักกึกในตอนที่เดินเข้าไปเห็นภาพบาดตาในห้องโถง ชายหนุ่มที่เธอรักกำลังหยอกล้อกับผู้หญิงหน้าตาสะสวยของนึงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดูมีความสุขมาก ๆ

หัวใจดวงน้อยปวดหนึบคล้ายกับกำลังโดนบีบขยำซ้ำ ๆ ขอบตาร้อนผ่าวก่อนน้ำสีใสจะค่อย ๆ คลอหน่วย ถ้าให้เดาผู้หญิงคนนั้นคือคุณแป้งว่าที่คู่หมั้นของเขาสินะ

ไหนว่าไม่รักไม่ชอบไม่สนใจ แต่ที่เธอเห็นในตอนนี้มันไม่ใช่เลยทั้งสองดูสนิทสนมกันมากเหมือนรู้จักกันมานาน

"จะยืนตรงนั้นอีกนานไหม" เธอสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงทุ้มดังทบโสตประสาท มองไปยังต้นเสียงก็เห็นว่าชายหนุ่มกับผู้หญิงคนนั้นกำลังมองมาที่เธอพานทำให้รู้สึกอึดอัด

พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดเก็บซ่อนความรู้สึกต่าง ๆ ไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่ง กระพริบตาปริบ ๆ ไล่น้ำในตาออก จากนั้นก็เดินเข้าไปหาคนทั้งสอง

"นี่คุณแป้ง" ทันทีที่เธอเดินไปหยุดเบื้องหน้า ชายหนุ่มก็แนะนำผู้หญิงคนนั้นให้รู้จัก ไม่ผิดจากที่คาดไว้เธอคือคุณแป้งจริง ๆ

"สวัสดีค่ะคุณแป้ง" เธอได้แต่กล้ำกลืนความเจ็บช้ำไว้ยกมือขึ้นไหว้หญิงสาวอย่างนอบน้อม

"นี่ดาริกาครับน้องแป้ง..เป็นคนใช้..ของที่นี่ มีอะไรเรียกใช้เธอได้เต็มที่เลยครับไม่ต้องเกรงใจ" เมื่อดาริกาทักทายเสร็จศรัณย์ก็แนะนำเธอให้ว่าที่คู่หมั้นรู้จัก เขาจงใจเน้นคำว่าคนใช้ใส่ดาริกาอีกทั้งยังตอบท้ายด้วยประโยคที่ไม่รักษาน้ำใจกันสักนิด

ดาริกาเจ็บช้ำแต่ต้องเก็บอาการเอาไว้ฝืนส่งยิ้มให้หญิงสาวอย่างเป็นมิตร

"ถ้าพี่ศรัณย์ไม่บอกว่าเป็นคนใช้ แป้งคิดว่าเธอเป็นคุณหนูอีกคนของที่นี่นะคะเนี่ย" แป้งระบายยิ้มตอบหญิงสาวที่อายุน่าจะน้อยกว่าเธอหลายปีอย่างเป็นมิตร มองใบหน้านุ่มนิ่มที่เห็นแล้วชวนมันเขี้ยวด้วยความเอ็นดู

อย่างที่เธอพูดทั้งหน้าตา ผิวพรรณ และกิริยามารยาทของหญิงสาวเหมือนลูกคุณหนูมากกว่าจะเป็นคนใช้เสียอีก

"คนเราดูแค่ภายนอกไม่ได้หรอกครับน้องแป้ง" ศรัณย์ตอบว่าที่คุณหมั้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ใบหน้าเคลือบรอยยิ้มบาง ๆ สวนทางกับสายตาที่มองใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างดุดัน

คำพูดของเขาคนอื่นฟังคงปกติ แต่สำหรับดาริกาเธอรู้ว่าเขาจงใจพูดสอดเสียดตัวเอง

"ก็จริงค่ะ เดี๋ยวนี้มีข่าวให้เห็นออกเยอะแยะ"

"ครับ งั้นเดี๋ยวพี่ให้ดาริกาพาน้องแป้งไปที่ห้องนะครับ แล้วให้เธอช่วยจัดข้าวของเครื่องใช้ด้วยเลย น้องแป้งจะได้ไม่เหนื่อย"

"ไม่เป็นไรค่ะแป้งจัดเองได้"

"ไม่ได้ครับพี่ไม่อยากให้น้องแป้งเหนื่อย"

"แค่นี้เองค่ะ สบาย ๆ อยู่แล้ว"

ทั้งสองคุยกันจนลืมไปว่ามีอีกคนยืนอยู่ด้วย คนที่เป็นส่วนเกินอย่างดาริกาเจ็บช้ำจนเกินบรรยายกับท่าทีที่ชายหนุ่มแสดงต่อว่าที่คู่หมั้น

สุ่มเสียงของเขานุ่มนวล แววตาที่มองมีแต่ความอ่อนโยนระคนเอ็นดู อีกทั้งยังใส่ใจและเป็นห่วงเป็นใยจนออกนอกหน้า

สิ่งเหล่านี้เขาเคยทำกับเธอในเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้วเพราะเขามอบมันให้ใครอีกคน

เธอจิกเล็บเข้ากับอุ้งมือจนเป็นรอยแดง ทว่าเธอไม่ได้รู้สึกเจ็บสักนิดมันเจ็บที่ใจมากกว่า

"ขึ้นไปดูห้องกันดีกว่าน้องดาริกา พี่ขี้เกียจจะเถียงกับพี่ศรัณย์แล้ว"

ใบหน้าจิ้มลิ้มฝืนยิ้มให้หญิงสาวเมื่อเธอเอ่ยขึ้น ดวงตากลมปรายมองใบหน้าคมเข้มเสี้ยวนาที ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางใบโตที่วางอยู่

เธอแอบขมวดหน้าเล็กน้อยในตอนที่ยกกระเป๋าขึ้นถือเพราะมันค่อนข้างหนัก ตอนแรกว่าจะถือขึ้นห้องทีเดียวสองใบแต่เห็นทีจะถือไม่ไหวคงต้องลงมาเอาอีกรอบ

แป้งเหมือนจะรู้จึงลุกเดินไปทำท่าจะหยิบกระเป๋าเดินทางอีกใบขึ้นถือ แต่เสียงอีกคนดังขึ้นเสียก่อน

"ไม่ต้องครับน้องแป้ง มันหนักถือเดินขึ้นบันไดลำบากเดี๋ยวพี่ถือขึ้นไปให้เอง" ศรัณย์เอ่ยพลางลุกไปแย่งกระเป๋าเดินทางใบโตจากมือว่าที่คู่หมั้นมาถือเอง แล้วเดินนำขึ้นไปยังห้องบนชั้นสองของบ้าน

ดาริกามองตามหลังร่างสูงโปร่งที่เดินขึ้นบันไดเคียงคู่ว่าที่คู่หมั้นด้วยความเจ็บช้ำกับสิ่งที่เขาปฏิบัติกับหญิงสาว และสิ่งที่เขาปฏิบัติกับเธอ

สองเท้าเล็กค่อย ๆ ก้าวเดินตามไปอย่างทุลักทุเลด้วยกระเป๋ามันหนักสองมือต้องค่อยพยุงตลอดเวลาจึงทำให้การก้าวขึ้นบันไดแต่ขั้นค่อนข้างลำบาก เกือบจะตกบันไดก็ตั้งหลายที

เดินมาถึงหน้าก็ต้องหยุดชะงักเพราะได้ยินบทสนาแสนทิ่มแทงใจ

"น้องแป้งอยากได้อะไรเพิ่มเติมไหมครับ เดี๋ยวพี่จัดการให้"

"ไม่แล้วค่ะ นี่ก็ครบครันแล้ว"

"ชอบห้องนี้ไหมครับ พี่ตั้งใจให้คนจัดให้ตามที่น้องแป้งชอบเลยนะครับ"

"ชอบค่ะ ขอบคุณมากนะคะพี่ศรัณย์"

"ด้วยความยินดีครับ ถ้าอยากได้อะไรอีกก็บอกพี่นะครับ"

"ค่ะ"

น้ำตาที่พยายามสะกดกลั้นมาตลอดค่อย ๆ รินไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวจนน้ำตาสัมผัสบนผิวหน้าจึงได้รู้ รีบยกมือขึ้นเช็ดพัลวันกลัวคนในห้องจะออกมาเห็น ซึ่งชายหนุ่มก็ออกมาจริง ๆ ดีที่เธอเช็ดออกทัน

เขามองเธอด้วยแววตาเรียบนิ่ง แล้วเดินผ่านไปทำราวกับว่าเธอเป็นอากาศ ใบหน้าแสนเศร้าเหลียวมองร่างสูงโปร่งด้วยความเจ็บช้ำ มองเขาเดินไปจนลับสายตาจึงถือกระเป๋าเข้าไปในห้อง

"น้องดาริกาวางกระเป๋าไว้ แล้วออกไปได้เลยค่ะไม่ต้องช่วยพี่" แป้งเอ่ยเมื่อเห็นดาริกาเดินเข้ามา

"ให้หนูช่วยดีกว่าค่ะ"

"น้องดาริกาไปทำอย่างอื่นเถอะ ตรงนี้พี่ทำเอง" แป้งยิ้มอ่อนโยนให้ดาริกา

"ค่ะ" เมื่อหญิงสาวยืนยันคำเดิมดาริกาจึงไม่ขัดอีกกลัวจะทำให้เธอรำคาญ หันหลังเดินออกจากห้องเงียบ ๆ

ลงมาถึงชั้นล่างก็เห็นชายหนุ่มนั่งเอนเขนกอยู่บนโซฟาในห้องโถงทำท่าจะเดินเลี่ยงแต่ก็ต้องหยุดชะงัก

"เดี๋ยว!"

เธอลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะหันกลับไปมองเจ้าของเสียงเรียก

"ไปบอกแม่บ้านทุกคนด้วยว่าน้องแป้งแพ้กระเทียมกับกุ้ง สองสิ่งนี้ห้ามทำให้น้องแป้งกินเด็ดขาด" เขาสั่งเสียงเข้มจ้องหน้าเธอเขม็ง

"ค่ะ"

"อีกอย่างเธอควรจะเรียนรู้ด้วยว่าน้องแป้งชอบอะไร ไม่ชอบอะไร"

"ค่ะ"

เขาใส่ใจทุกรายละเอียดของว่าที่คู่หมั้นทำให้รู้ว่าหญิงสาวสำคัญขนาดไหนยิ่งตอกย้ำให้เธอเจ็บปวด มันเจ็บจนแทบกระอักเลือดที่ต้องทนเห็นผู้ชายที่รักแสดงความรักกับผู้หญิงคนอื่น