ตอนที่3 แต่งงานอีกครา

และแล้วความกลัวในหัวใจก็บังเกิดเป็นความจริง

เมื่อหนึ่งเดือนให้หลัง ฮูหยินผู้เฒ่าเรียกเฮ่อเหลียนไปคุยเรื่องแต่งภรรยาอีกคนให้บุตรชาย

หรือก็คือแต่งอนุให้สามีของนางนั่นเอง...

หญิงสาวรับฟังด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ความรู้สึกชาวาบไปทั่วร่างเกิดขึ้นเฉียบพลัน

นางไม่อาจทำอันใดได้ทั้งนั้น ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยวาจา น้ำตายังไม่กล้าไหลออกมา การพยักหน้ายอมรับยังไม่มี

ความรู้สึกกดดันท่วมท้นจนอึดอัดไปหมดแล้วในยามนี้ มันรู้สึกคล้ายกับถูกหินก้อนใหญ่กดทับจนหายใจไม่ออก

รู้สึกจุกเสียดในโพรงอกไปหมด

เฮ่อเหลียนทำได้เพียงพยายามพาร่างอ่อนแรงของตนเดินกลับเรือนอย่างยากลำบาก

เมื่อกลับมาถึงห้องหับก็ปิดประตูเงียบเชียบ แม้แต่สาวใช้ยังไม่อาจเข้าใกล้

หญิงสาวใช้เวลานั่งครุ่นคิดอยู่กับตนเองหลายชั่วยาม ในหัวใจมีแต่คำถามซ้ำๆ ว่านางยินดีหรือไม่?

แน่นอนว่าคำตอบย่อมคือคำว่า ไม่!

แล้วนางรับได้หรือไม่? ที่สามีจะมีสตรีอื่นในอ้อมกอดของเขาที่เป็นของนางมาโดยตลอด

แน่นอนว่าคำตอบย่อมเป็นคำเดิม คือคำว่า ไม่!

เฮ่อเหลียนไม่มีความรู้สึกยินดีเลยแม้แต่น้อย นางรับไม่ได้ และไม่อาจยอมรับ นางไม่ต้องการให้หลี่ชางมีคนอื่น

อ้อมแขนของเขา และน้ำเสียงกระเส่าข้างหู กิจกรรมระหว่างสามีภรรยาของนางกับเขา เป็นสิ่งที่นางหวงแหน

และยิ่งคำรักจากปากเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

แม้ว่าการที่สามีจะมีสามภรรยาสี่อนุเป็นเรื่องธรรมดา หากแต่นางก็ไม่อาจทำใจ

เป็นความจริงที่ว่าสตรีที่มีความรักมักจะเห็นแก่ตัว และนางเองก็รักหลี่ชางมาก

นางใคร่ครอบครองเขาแต่เพียงผู้เดียว

นางรักเขาเหลือเกิน...

เฮ่อเหลียนนั่งรอหลี่ชางอยู่ภายในเรือนอย่างใจเย็นนางรอเขาจนพลบค่ำ

หวังเพียงเขากลับมา แล้วเดินเข้าไปในเรือนหลักเพื่อคุยกับฮูหยินผู้เฒ่าอย่างกล้าหาญ

แล้วกลับมาหานางพร้อมคำปฏิเสธว่าจะไม่แต่งอนุ

แต่ทว่า...เหมือนเฮ่อเหลียนจะหวังมากจนเกินไป

คืนนั้นนางนั่งรอหลี่ชางทั้งคืน

เขาไม่มาหานาง

คำปฏิเสธอันใดนางล้วนไม่ได้ยิน

เพียงหนึ่งวันต่อมา รวดเร็วปานสายฟ้าฟาดผ่าหน้า

พิธีแต่งอนุที่แสนจะเรียบง่ายเกิดขึ้นในคฤหาสน์สกุลหลี่ เรือนน้อยหลังหนึ่งถูกจัดโคมไฟสีแดงมงคลโดยรอบ ภายในถูกจัดตกแต่งอย่างประณีต เตรียมพร้อมสำหรับกิจกรรมยามค่ำคืน

สตรีนางน้อยผู้หนึ่งอายุราวสิบเจ็ดปี เรือนร่างอรชรอ้อนแอ้น ใบหน้างดงามหมดจด ถูกพาตัวเข้ามาโดยแม่สื่อผู้หนึ่ง

จากนั้นเฮ่อเหลียนก็ถูกเรียกตัวไปยังเรือนกลางเพื่อร่วมยินดีกับสามีและสตรีคนใหม่ของเขา

ทันทีที่เดินเข้าไป สายตาคู่งามพลันสบประสานกับสายตาคู่คมของคนคุ้นเคย

หลี่ชางมองเฮ่อเหลียนนิ่งงัน ปราศจากวาจาใด

ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มบางเบาปรากฏตรงมุมปากเขา

หญิงสาวพยายามมองใบหน้าของชายหนุ่มอย่างยากลำบาก นางพยายามมองเขาให้เต็มตาด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

ใบหน้าของเขาเฉยเมย ไร้ความรู้สึกอันใดให้เห็น แววตาของเขานิ่งสงบจนน่าตกใจ สีหน้าของเขาราบเรียบไร้คลื่นอารมณ์ ไม่มีทั้งความยินดีและยินร้ายใดๆ

เฮ่อเหลียนพยายามมองสามีอย่างเข้าใจ พยายามจ้องมองเข้าไปในดวงตาเขาว่ากำลังคิดสิ่งใด

เขายินดีหรือไม่?

เสียใจหรือเปล่า?

รู้สึกผิดต่อนางกี่มากน้อย?

ทุกคำถามล้วนไร้ซึ่งคำตอบ หลี่ชางไม่เผยความนัยใดๆ ให้เฮ่อเหลียนได้ประจักษ์เลยแม้แต่น้อย

กระนั้นในความคิดของเฮ่อเหลียนกลับรู้สึกอุ่นวาบอย่างประหลาด เป็นไปได้ว่าหลี่ชางไม่เต็มใจในการแต่งงานครั้งนี้

ดูจากสีหน้าของเขาคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มยามต้อนรับแขกเหรื่อก็พอจะคาดเดาได้ ว่าเขาไม่เต็มใจรับภรรยาคนใหม่เลยแม้แต่น้อย

เฮ่อเหลียนให้รู้สึกโล่งอกยิ่งนัก อย่างน้อยสามีก็เพียงกระทำตามหน้าที่กตัญญูต่อบุพการีเท่านั้น

หัวใจรักของเขายังคงเป็นของนาง...

พิธีการแต่งงานให้อนุของบ้านดำเนินไปจวบจนกระทั่งถึงฤกษ์งามยามเข้าหอ

เฮ่อเหลียนถูกฮูหยินผู้เฒ่ารั้งตัวเอาไว้เพื่อดูแลแขกเหรื่อที่ยังไม่กลับ ส่วนหลี่ชางก็หายตัวไปทางเรือนหลังงามที่ถูกตกแต่งจนแดงไปหมด ในเรือนหลังนั้นมีสตรีแน่งน้อยนั่งรอเขาอยู่

ก่อนที่หลี่ชางจะออกจากงานเลี้ยงไป เฮ่อเหลียนเห็นเขาถูกบังคับดื่มเหล้าไปหลายจอก นางเห็นเขาเดินโซเซก้าวเท้าไม่มั่นคง เป็นไปได้ว่าเขาคงเมาเหล้าเสียแล้ว

คงเป็นการดื่มเหล้าเพื่อย้อมใจกระมัง หากไม่ทำเช่นนั้น หลี่ชางคงไม่อาจร่วมหอตามพิธีเป็นแน่

เฮ่อเหลียนคิดเข้าข้างสามีอย่างใจกว้าง

นางพยายามคิดการณ์อย่างนั้นด้วยความอดทน