ขอแรด 8 ราตรี

“นี่ลินฮ์ แกเห็นผัวใหม่ของคนข้างบ้านแกรึยัง” เสาวรสถามเพื่อนรักด้วยความอยากรู้ ว่าสิรินภาที่อยู่บ้านติดกันกับผู้ชายที่กำลังเป็นที่โจษจันเล่าขานกันทั้งตลาดเมื่อเย็นวาน รู้หรือเปล่าว่าข้างบ้านของตนเอง ได้มีผู้ชายที่หล่อสุดๆ หล่อแบบวัวตายควายล้มมาสถิตอยู่ ในฐานะ ‘ผัวใหม่ของป้าเรย์’

ป้าเรไรที่มีผัวคราวลูก ไม่รู้ว่าแกไปใช้เสน่ห์เล่ห์กลหรือมารยาหญิงเล่มไหน เอาชนะใจฝรั่งรูปงามนามว่า ‘ซันนี่’ ได้ยังไง

“ยัง แต่ได้ยินแม่พูดให้ฟังอยู่ว่า ป้าเรย์แกพาผัวใหม่มาเที่ยวที่บ้าน เพิ่งมาถึงเมื่อเย็นวาน เห็นว่าหล่อมาก”

“เออ หล่อจริงๆแก ฉันเห็นแล้ว แม่เจ้า... พอเห็นหน้านางปุ๊บ ฉันนี่อยากจะทิ้งผัวที่บ้านทันทีเลยว่ะ”

“ฮ่าๆ...” สิรินภาหัวเราะ น้ำหน้าเพื่อนอย่างเธอที่มีสามีโคตรขี้หึงน่ะเหรอ จะมีปัญญาเลิกกับผัวของนางได้ ปากเก่งไปอย่างนั้นเองแหละ

“นี่แกขำอะไรฮะ”

“เปล๊า ไม่ได้ขำ”

“ไม่ได้ขำแต่หัวเราะซะเสียงดังแบบนี้นี่นะ”

“ก็คนมันอารมณ์ดีนี่”

“เออ เชื่อ แล้วแกไม่คิดจะไปดูกับตาตนเองรึไง ว่าบักสีดานั่นหล่อจริงแท้แค่ไหน”

“นี่ฉันกำลังจะแต่งงานกับผู้ชายที่แม่หาให้นะ ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้แล้วนะ”

“โอ๊ย อีกตั้งไกล ยังมีเวลาแรดอีกเยอะ”

“ไม่เอาหรอก ฉันเลิกแรดแล้ว และฉันกำลังรอทำหน้าที่เจ้าสาวที่ดีพร้อมตามแบบฉบับที่ผู้ชายต้องการ”

“แบบไหนล่ะ”

“ก็ทำตัวเรียบร้อยเป็นกุลสตรี มีเสน่ห์ปลายจวัก แล้วก็ไม่ทำตัวเสื่อมเสียไงล่ะ”

“แหวะ ไม่เชื่อหรอกว่าน้ำหน้าอย่างแกจะทำได้อย่างที่ว่า” ต่อให้อมพระสักสิบวัดมาพูด เสาวรสก็ไม่มีทางเชื่อหรอกว่าสิรินภาจะทำตัวเรียบร้อย และเป็นแม่บ้านแม่เรือนอย่างที่หญิงสาวพูดได้ ไม่เชื่อเด็ดขาด

“ทำไม หน้าสวยๆซื่อๆอย่างฉัน จะเป็นคนดีในสายตาแกบ้างไม่ได้เหรอไง”

“ฮึ สวยๆซื่อๆ รอให้แกได้เห็นหน้าผู้ชายคนนั้นก่อนเถอะ” ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่ ทำไมคนอย่างเสารสจะดูไม่ออกว่าเพื่อนรักของตนเอง จะก่อวีรกรรมอะไรอีก

คนอย่างสิรินภา แพ้ความหล่อเสมอ และเธอก็ลุ้นอยากให้เพื่อนเลิฟอย่างสิรินภาได้เจอกับผัวใหม่ของป้าเรไรเร็วๆ เชื่อเถอะว่าคนอย่างสิรินภาได้ออกฤทธิ์อีกแน่

“แล้วหล่อสู้คู่หมั้นของฉันได้รึเปล่าล่ะ”

“พี่ติณคู่หมั้นแกก็หล่อแบบไทยๆ แต่คุณซันเขาหล่อแบบฝรั่ง เปรียบเทียบกันไม่ได้หรอก แต่ถ้าฉันยังไม่ได้แต่งงานแบบแกนะ ฉันขอเลือกบักสีดาดีกว่า น่ากินกว่าเยอะ”

“เหรอ ฉันอยากให้พี่เบิ้มมาได้ยินที่พูดถึงผัวชาวเขาแบบนี้จัง แกคงได้ถูกล่ามโซ่เอาไว้กับขาเตียงแบบสามคืนสามวันไม่ได้ออกจากห้องนอนแน่”

“เฮ้ย อย่านะเว้ย ถ้าแกไม่อยากให้ฉันตายคามีด คมๆของพี่เบิ้ม แกอย่าเอาเรื่องนี้ไปพูดให้ใครเด็ดขาดฟังนะเพื่อนเลิฟ”

สิรินภายิ้มขัน อาการกลัวผัวของเพื่อนรัก

‘แหม ตัวเองเอาผัวฝรั่งมาครองไม่ได้ ก็อยากให้เพื่อนเอาแทนล่ะสิ’

“ก็ได้ ถ้าแกจะไม่บอกใครว่าฉันมีคู่หมั้นแล้ว”

“เออๆ ฉันไม่บอกใครอยู่แล้ว แต่พ่อกับแม่ของแก เก็บความลับนี้ได้เหรอวะ”

“ได้ซี่ ก็ฉันบอกพ่อกับแม่ว่า ถ้าอยากให้ฉันรับหมั้นกับพี่ติณ พ่อกับแม่ก็ต้องห้ามบอกเรื่องนี้กับใคร จนกว่าจะถึงก่อนวันหมั้นสามวัน เพราะฉันยังอยากใช้ชีวิตปกติไปจนกว่าฉันจะแต่งงาน”

“โอเค งั้นฉันกลับก่อนนะ สายๆพี่เบิ้มแกชวนไปวัดน่ะ”

“อือ”

พอคล้อยหลังเพื่อนรัก สายตาที่เหมือนเรด้าของสิรินภา ก็มองไปทางบ้านข้างๆกัน บ้านของป้าเรไร

“ผัวใหม่ป้าเรย์ จะหล่อขนาดไหนกัน”

หญิงสาวละมือจากจอมือถือ แล้วเดินไปที่หน้ากระจกเงา เพื่อสำรวจตนเองก่อนจะเดินออกจากบ้าน

มือบางเอื้อมไปหยิบลิปติกสีพีชมาแต้มปากเล็กเผยอนิดๆเหมือนปากของดาราสาวเซ็กซี่คนหนึ่ง แล้วยิ้มให้ตนเองในกระจก ก่อนจะปัดแก้มบางๆ ให้เปล่งปลั่งขาวผ่องเสมือนมีเลือดฝาดบนสองแก้มนวลแล้วเอียงหน้าไปมา สำรวจเสน่ห์ของตนเองจนพอใจ

ขนตาก็ต้องงอนนิดหนึ่ง คิ้วก็ต้องโก่งเหมือนคันสร จมูกของเราโด่งอยู่แล้ว ไม่ต้องทำอะไรเพิ่ม และปากก็ต้องหอมๆเข้าไว้