ขอเวลานอน สองชั่วโมง (น้อง:ภาค)

ตอน :ขอเวลานอน สองชั่วโมง (น้อง:ภาค)

"อะ ไอ้ ไอ้เหี้ย!! นี่มึง! ลืมตาเดี๋ยวนี้!! ไอ้เหี้ย! ตื่น!!" เสียงตะโกนพร้อมกับแรงกระชากและแรงบีบที่ต้นแขนของผมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จะเสียงดังทำไม?

"เจ! เจ พอแล้ว เจปล่อยน้องเถอะ" เสียงหวานๆ ดังมาจากข้างหลัง มาอีกคนแล้ว แค่คนเดียวก็หนวกหูพอแล้วนะ

"เจ นี่ ปล่อยน้องก่อน" พี่คนที่บีบแขนผมยังไม่ปล่อย เพียงแต่ผ่อนแรงลงและจับตัวผมเบาๆ เพื่อไม่ให้ผมล้ม เพราะตอนนี้ผมทิ้งน้ำหนักไปที่พี่มันจนหมด ปานนอนบนเตียง..สมน้ำหน้ามันครับ ขัดขวางการนอนหลับของคนอื่น

นิ่งครับ มันนิ่ง จนผมเริ่มรู้สึกเมื่อยขา

"...." ผมผละตัวออกจากพี่มันที่คราวนี้ปล่อยผมออกอย่างง่ายดาย(คงเมื่อยเหมือนกันละสิ- -) และลงมานั่งประจำที่เดิม ท่าเดิม มุมเดิม ก่อนจะหลับอีกครั้ง

"อะ ไอ้เหี้ย!! นี่ มึงลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!!! มึง มึง! ต้องโดนลงโทษด้วยนะเว้ย!!" จะเสียงดังทำไมวะ รำคาญ!

"น้อง น้องครับ น้องๆ ตื่นก่อนครับ" อย่ามายุ่งคนจะนอน...

"....." นี่เลิกเขย่าสักทีได้ไหม

"แม่งหลับจริงหรอวะ?" เออดิ รู้แล้วก็ไปสักที

"เจ ปล่อยน้องไปก็ได้มั้ง ปลุกอย่างไรก็ไม่ตื่นเลย" ใช่ๆปล่อยกูซะ แล้วพวกพี่จะไปไหนก็ไปสักทีเถอะ

"ไม่ได้นะตี้ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ยังไงไอ้เด็กนี่ก็ต้องโดนลงโทษแหละ" เหอะกลัวตายแหละ

ฮือ ฮา

เสียงอะไรอีกเนี่ย ดังชะมัด คนจะหลับจะนอน - -**

"แฮกๆ ครบแล้ว ครับ" เสียงใครอีกล่ะ ทำไมเสียงรอบๆ ตัวถึงดังขึ้นมาอีกรอบ แล้วทำไมต้องมาคุยกันตรงนี้ด้วย

น้องเล็ก

จะนอน!!!

"เห้ย! จริงอ้ะ! บ้า!"

"ผมไป แฮก นั่งได้หรือยัง" ไปเลยไปกูอนุญาต เอาไอ้พวกนี้ไปด้วยนะ หนวกหูเต็มที

"เออ ส่วนมึง ไอ้ขี้เซา ถ้ามึงตื่นเมื่อไหร่มึงโดนหนักแน่" เสียงพี่คนเดิมดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะได้ยินเสียงเท้ากำลังเดินออกไป แต่รู้สึกเหมือนมีอะไรมาอยู่ข้างหลังว่ะ แม่งแนบชิดเลยอ้ะ- -??

"........." ผ่านไปสักพักในที่สุด สวรรค์ทรงโปรด ตอนนี้เงียบแล้วครับ เพื่อนๆ ไม่ส่งเสียงแล้ว มีแต่เสียงตะโกนดังๆ จากพี่เฮดว๊าก ที่ไม่ค่อยได้ยินสักเท่าไหร่....ที่จริงคือไม่อยากเก็บมาฟังครับ รำคาญ

"นี่ๆ มึง มึงอ่ะ เห้ไอ้ขี้เซา หลับจริงหรอวะ มึงงง" แรงเขย่าจากคนข้างๆทำให้ผมเริ่มหงุดหงิด ทำไมต้องมายุ่งกับกูวะ กูรำคาญ กูจะนอนนน

"มึงๆ" ยัง ยังไม่หยุดอีก

"ถ้าไม่ตื่นกูจูบนะ" เหอะ ใครกลัววะ จะจูบก็จูบดิ แค่จูบ อย่างไรกูก็ไม่ตื่นหรอก

"ไม่ตื่นจริงอ่ะ กูจะจูบแล้วนะ" นี่ ทำไมไม่มีใครมาด่าไอ้เหี้ยนี่บ้างครับ มันออกจะเสียงดังขนาดนี้ ทำไมพวกพี่สตาฟไม่จับมันไปลงโทษสักที - -*

"กูจูบแล้วนะ" เออ

"....อ่ะ!!!!" เหี้ย! เหี้ยครับเหี้ย ตกใจครับ ใจหายวูบเลย ไม่ได้ตกใจเพราะถูกมันจูบนะครับ กูตกใจเพราะแม่งกระชากแขนกูออกเนี่ย! เร็วยิ่งกว่าอีพี่ว๊ากอีก แม่งเอ้ยหัวกูตกเลย สัด!ทำไมต้องมายุ่งกับกูด้วยวะ!

"ไอ้เหี้ย! นี่มึงทำเหี้ยไรวะ! ไม่เห็นรึไงว่ากูหลับอยู่ห้ะ!! สัดเอ้ยย ทำไมต้องมายุ่งวุ่นวายกับกูด้วย!!!!" เพราะลืมตัวบวกกับอารมณ์หงุดหงิดที่ถูกปลุกแบบเสียมารยาท ทำให้ผมลุกขึ้นชี้หน้าด่ามันรัวๆ บอกเลยตอนที่พี่เฮดว๊ากกระชากอันนั้นคือผมยังไม่รู้สึกตัวครับ ยังงงๆ แต่นี่ผมรูัสึกตัวเพราะเสียงมันที่ก่อกวนก่อนหน้านี้ แต่ก็ตั้งหลักไม่ทัน บอกเลย เขินครับ คนมองเพียบ -///-

"คุณตรงนั้นน่ะ มีปัญหาอะไรกัน น้องขี้เซาครับออกมาข้างหน้าด้วย" เสียงทุ้มเรียบแปลกๆ ทำให้ผมหันไปมอง ไม่ใช่พี่เฮดว๊ากนี่หว่า ถึงว่าทำไมไม่ได้ยินเสียงตะโกน

"เอ้า นิ่งทำไมครับน้อง เดินมาข้างหน้าครับ" อ้าว นี่ก็ไม่ให้เวลากูตั้งสติก่อนเลยสัด คนยิ่งง่วงๆอยู่...

ผมมองหน้าไอ้คนที่มันปลุกผมก่อนจะเดินไปข้างหน้า หน้าตามันตอนผมมองนี่โคตรรู้สึกผิดเลยครับ แหม ยิ้มหน้าบานเลยนะมึง - -*

"ไม่ทราบว่านคุณมีปัญหาอะไรครับถึงได้ลุกขึ้นตะโกนแบบนั้น" ไอ้พี่คนที่เรียกผมหันมาถามเสียงดังแต่ยังดังไม่เท่าเฮดว๊ากครับ รายนั้นแม่ให้แดกไมค์โครโฟนตั้งแต่เกิด

"ละเมอครับ" อยากบอกว่าโดนแกล้ง แต่กลัวเรื่องใหญ่แล้วพี่ถามนู่นนี่ ผมขี้เกียจยืนแล้วครับเหนื่อย

"อ๋อ ละเมอตะโกนด่าคน ถ้าอย่างนั้น.." เว้นไม - -

"ลองละเมอวิ่งรอบตึกห้าสิบรอบครับ" หือ? ว่าไงนะ เอาใหม่ซิ

"ไม่สิ" พี่มันพูดเหมือนลังเลก่อนจะยิ้ม แล้วพูดอีกครั้ง

"ร้อยรอบ เพราะเมื่อครู่คุณแอบหลับในขณะที่ทำกิจกรรมและยังไม่ได้รับการลงโทษ บทลงโทษของคุณคือวิ่งรอบตึกหนึ่งร้อยรอบก่อนสองทุ่มนะครับ^^" พี่ครับ ผมอยากจะบอกว่า ผมไม่ได้แอบหลับครับ ผมหลับนานแล้ว แต่พวกพี่ไม่เห็นกันเอง -,,-

"เริ่ม!" ไม่ทันฟังผมปฏิเสธพี่มันก็ผลักหลังผมเบาๆ คือมึง....แค่ครึ่งรอบกูก็ไม่ไหวแล้ว แต่คงไม่เป็นอะไรมั้งครับ ร่างกายของผมตอนนี้ก็แข็งแรงดี ออกกำลังกายบ่อยๆ ถึงจะเบาๆก็เถอะ แต่อาการของผมก็ไม่กำเริบมาสองสามปีแล้ว คงหายแล้วล่ะ....มั้ง

ผมค่อยๆ วิ่งเหยาะๆ ไปตามทางเดินก่อนจะเลี้ยวไปยังด้านหลังของตึก เหนื่อย....นี่เริ่มวิ่งได้แค่สองนาทีเอง ยังไม่ถึงครึ่งช่วงตึกเลยครับ ไอ้ตึกบ้านี่ก็ใหญ่ชะมัด สร้างอะไรเยอะแยะ เปลือง!

"แฮก แฮก อ่ะ!" ไม่ไหวแล้วครับ แค่ครึ่งตึกเอง ขาของผมก็เริ่มอ่อนแรงแล้ว บ้าเอ้ย เพราะไอ้หน้าแป๊ะยิ้มคนเดียวทำให้ผมต้องมาวิ่งแบบนี้

ครบหนึ่งรอบแล้ว เหนื่อยชะมัด ไอ้เพื่อนร่วมภาคที่วิ่งห้าสิบรอบมันต้องโกงแน่ๆครับ ชัวร์ป๊าบ!

รอบครึ่ง...

ขาของผมจะไม่ขยับแล้วครับ....อีกนิดเดียวไอ้เล็ก อีกแค่เก้าสิบเก้ารอบ!

"แฮก แฮก แฮก ฮึบ" ผมเห็นเพื่อนๆ แล้วครับ ผมจะครบรอบที่สองแล้ว เย้ ตอนนี้ขาของผมเริ่มก้าวไม่ออกแล้วครับ แถมตอนนี้เริ่มเจ็บหน้าอกแล้วด้วย ทั้งๆ ที่คิดว่าร่างกายแข็งแรงแล้วนะ บ้าชิบ!

"แฮก แฮก" อีกนิดเดียวจะถึงครึ่งตึกแล้วครับ รอบที่สาม อีกนิด ถึงจะบอกแบบนั้น แต่ขาผมมันก้าวไม่ออกแล้วสิ

"หะ แฮก แหะ เหี้ย เอ้ย! แฮกๆ" จู่ๆกล้ามเนื้อขาก็เกร็งไปหมดทั้งสองข้าง ขยับไม่ได้เลย แถมเจ็บหัวใจเหมือนโดนอะไรมาปักไว้อีก ที่หน้าอกก็เหมือนมันจะบีบเข้าหากันเรื่อยๆ ผมตอนนี้น่ะไม่ไหวแล้วครับ

....โรคหอบที่กำเริบ....กับกล้ามเนื้อที่ไม่แข็งแรง.....

ทั้งๆที่คิดว่าหายแล้ว ทั้งๆที่ไม่มีอาการมาสามปีแล้ว แต่แม่ง!

เหอะ ก็ดี จะได้นอนไปเลย นอนแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมา!

.......พอคิดแบบนั้น ผมก็ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดปล่อยร่างกายตัวเองให้ล้มลงกับพื้น อาการเกร็งของกล้ามเนื้อกับอาการบีบอัดกันในอกทำให้ผมต้องห่อตัวเข้าหากันไว้

กูได้นอนแล้ว นอนในที่ที่ไม่มีเสียงรบกวน เงียบสงบ ท้องฟ้ามืดครึ้ม บรรยากาศดีๆ แบบนี้แหละที่น้องเล็กหวังไว้

ฝันดีครับ.....

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป....