บทนำ

เป็นเช้าวันจันทร์ที่ช่างสดใสเสียจริง เมื่อแสงแดดยามสายส่องผ่านหน้าต่างกระจกของตึกสำนักงานใหญ่ชั้นสามสิบสอง ซึ่งเป็นชั้นของผู้บริหาร ทางเดินสะอาดโอ่โถงจึงปราศจากผู้คน นอกจากร่างหญิงสาวนางหนึ่งในชุดพนักงาน เธอแต่งกายแบบสาวออฟฟิศทั่วไป รวบผมเป็นมวยไว้หลังท้ายทอย แว่นตากลมที่สวมอยู่ขยับตามจังหวะก้าวเดินแล้วหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง ป้ายโลหะขัดมันปลาบแสดงชื่อและตำแหน่ง...ของเจ้านายเธอเอง มือเย็นเล็กน้อยยามเปิดประตูเข้าไป

“คุณเชษฐ์คะ แหวนมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบค่ะ”

เชษฐ์ เศวตอัครเดชกุญชร ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์มามองเธอ

“แหวนจะลาออกค่ะ”

เขารู้ว่าสักวันต้องมาถึง ทุกคนต่างมีทางเดินชีวิตเป็นของตัวเอง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

“จะแต่งงานเหรอ” เจ้านายทิ้งหลังพิงเก้าอี้ ยกมือประสานกัน

“เปล่าค่ะ” วนิษศารู้สึกริมฝีปากแห้ง “แหวนจะทำร้านกาแฟ เซ้งร้านต่อจากเพื่อนแล้ว”

เชษฐ์พยักหน้าเข้าใจ ไม่ดูถูกความฝันของใคร

“จะไปเมื่อไร”

“อีกสองเดือนค่ะ เพราะต้องแจ้งฝ่ายบุคคลรับสมัครเลขาใหม่ ต้องเทรนงาน”

เลขาเขาคิดมาดีจริง ๆ วางแผนไว้เสร็จสรรพ เขานับถือและเสียดายความรอบคอบเช่นนี้ของเธอ

“ขอบใจนะหนูแหวน”

มีไม่กี่คนในบริษัทที่เรียกชื่อเล่นเธอเต็มยศแบบนี้ ส่วนมากจะเป็นคุณแหวน...พี่แหวน

“แหวนก็ขอบคุณคุณเชษฐ์เช่นกันค่ะ” มือเล็กกระพุ่มไหว้

“ไปทำงานต่อเถอะ”

“กลางวันนี้มีนัดทานข้าวกับมิสเตอร์จางนะคะ รถจะมารับตอนสิบเอ็ดโมงครึ่ง”

“เสร็จแล้วผมจะกลับเข้าบ้านเลย ถ้ามีเอกสารอะไรให้เซ็นอีกก็เอาไปที่นั่น”

“ค่ะ” เธอกลับเข้าโหมดทำงาน...แบบยอดเลขา

อดทนอีกหน่อย หญิงสาวคิด ถึงตอนนั้นท้องคงไม่โตมาก ยังโกหกทุกคนว่าอ้วนได้

“ไงพี่” เจ้าตัวยุ่งประจำบริษัทเปิดประตูห้องทำงานเขาเข้ามาอย่างถือวิสาสะ

“หนูแหวนไม่ได้บอกเหรอว่าฉันกำลังทำงานอยู่” พี่ชายเอ่ยเสียงต่ำ

“ไม่ยักเห็นยัยป้าแหวนอยู่โต๊ะ ผมเลยเข้ามา” ดวินยักไหล่ ส่งยิ้มยียวน เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในบริษัทที่เรียกวนิษศาว่า...ป้าแหวน

“ทำไมวันนี้หน้านิ่วคิ้วขมวด กินข้าวเช้าไม่อิ่มเหรอ”

ขายาว ๆ ก้าวมาหน้าโต๊ะทำงานของผู้เป็นพี่ชาย แล้วหย่อนก้นลงบนเก้าอี้

“หนูแหวนเขามาลาออก”

คนที่หน้าชื่นในตอนแรกเริ่มขมวดคิ้ว

“ทำไมล่ะ”

“เขาจะไปเปิดร้านกาแฟ”

กล้ามเนื้อบนใบหน้าหล่อเหลาคลายตัวลง

“เขาคงคิดมาดีแล้ว เลขาที่ไม่เคยทำอะไรผิดของพี่”

ดวินยังเจ็บใจอยู่ที่ตอนไปเอาท์ติ้งแพ้เกมแฟนพันธุ์แท้เศวตอัครเดชกุญชรให้เธอ หน้าญาติในตระกูลเขาจำได้ทั้งหมด จะมาแพ้คนนอกได้อย่างไร

“คิดว่าแกไปทำอะไรเขาเสียอีก” พี่ชายหรี่ตา

“ใครจะไปทำอะไรเขาได้”

เธอต่างหากล่ะที่เป็นฝ่ายทำเขา...กินกลางตลอดตัว

“ได้กวนตีนพี่ ผมสบายใจแล้ว ไปทำงานล่ะ” ดวินเปิดประตูมาก็พบโอฬารกับวนิษศากำลังดูมือถือหัวเราะคิกคักกันอยู่

“โอ่ง ไปได้แล้ว”

เขาไม่เหมือนเชษฐ์ที่จะเรียกชื่อเลขาอย่างน่ารัก ดวินเรียกห้วนสั้น วนิษศาก้มหน้าลง ยกนิ้วขยับแว่น รอจนเจ้านายลูกน้องเดินเข้าลิฟต์ไป

สองเดือน…เธอบอกกับตัวเองและเอมบริโอในครรภ์

อีกสองเดือนเท่านั้นแล้วเธอจะเป็นอิสระจากที่นี่ ไปใช้ชีวิตสงบสุขตามลำพังแม่ลูก ไร้เจ้าของน้ำเชื้อมากวนหัวใจ