บทที่ 2

“จะยั่วผมหรือยังไง” เขาเสียงทีเล่นทีจริง ขณะลิฟต์เคลื่อนไปด้านบนช้า ๆ “ผมไม่ชอบสาวอย่างป้าหรอกนะ”

“เคยลองแล้วหรือไงถึงบอกว่าไม่ชอบ” ยางอายที่เคยมีหายไปหมด

“สวยกว่าป้าผมก็ฟาดเรียบมาแล้ว”

วนิษศาหมั่นไส้คนช่างโม้ จึงประกบปากจูบเขาใหม่ คราวนี้อีกฝ่ายตอบรับ โดยการสอดเรียวลิ้นอุ่นเข้ามา ชำแรกรับรสหวานในโพรงปาก

“อื้อ...”

เธอคราง ตาโต พยายามถอนริมฝีปากออก แต่เขายกมือสอดเข้าใต้ท้ายทอยเธอ บังคับให้หยุดนิ่ง รับจุมพิตร้อน มือที่เคยลงโทษเขา กลับขยุ้มกลางเสื้อ

“ปล่อย...” หญิงสาวบอกเสียงผะแผ่ว เมื่อเขาเปลี่ยนเป้าเหมายเป็นใช้ริมฝีปากดูดดึงริมฝีปากเธอ

“เมื่อกี้นี้ยังปากดีอยู่เลยนี่ป้า” เขาหัวเราะ

“ฉันไม่เคยจูบกับใคร”

สุราทำให้เธอซื่อตรงอย่างเหลือเชื่อ

“โกหกน่า ป้าสามสิบแล้วนะ”

“เพิ่งจะสามสิบต่างหาก” เธอเง้างอด ไม่ชอบที่จะย้ำอายุตัวเอง

“ยังซิงอยู่ใช่ปะ” เขาคาดได้ถูกเป๊ะ

“แล้วไง”

“ผมว่าป้ากลับไปนอนที่ห้องเถอะ” ตาคมมองเลขชั้นลิฟต์ ซึ่งหยุดลงที่ชั้นห้องสวีทของเขา

“คุณจูบฉัน แล้วไม่อยากได้ฉันเหรอ”

คนได้ยินเลิกคิ้ว

“ป้านี่ไวไฟกว่าที่คิดนะ”

“อย่าเรียกว่าป้า...ฉันไม่ชอบ”

เธอจุมพิตเขาซ้ำ เลียนแบบที่เขาทำ ใช้ลิ้นสอดแทรกทักทาย แรก ๆ ก็กล้า ๆ กลัว แต่เมื่ออีกฝ่ายเล่นด้วย โดยการเกี่ยวกระหวัดลิ้น อุณหภูมิในลิฟต์จึงร้อนฉ่า มือใหญ่สำรวจตามส่วนเว้าส่วนโค้งของเอวคอด จนถึงแก้มก้นกลมกลึงใต้เนื้อผ้า

“คุณกำลังเล่นกับไฟนะหนูแหวน” เขาเรียกเธอเหมือนที่พี่ชายเรียก

“ฉันไม่กลัวโดนเผา”

กายล่างเขาขยับชิดเธอ รับรู้ได้ถึงบางอย่างที่ตื่นตัว เขากำลังกระหาย...อยากกิน

“แค่เจ็บนิดเดียว” วนิษศาบอกโดยไม่รู้เลยว่าน้ำเสียงตนนั้นกระเส่าขนาดไหน

“งั้นมาลองดูกัน” ชายหนุ่มบอก...และเขาต้องได้กินเสียด้วย

ปากหนาประกบจุมพิต รวบร่างอรชรขึ้นอุ้มแล้วพาเข้าห้อง วางเธอลงบนเตียงนอน กระโปรงเธอถลกสูงเกือบถึงขาอ่อน เนื้อตัวแดงเพราะฤทธิ์เหล้า ผมที่เคยมวยไว้รุ่ยสยาย ริมฝีปากเจ่อแดงเพราะการดูดดึงของเขา

วนิษศาดูยั่วยวนและเสเพลบนเตียงสีขาว ยามเขาโน้มกายเข้าหา มืออุ่นของเธอแทรกเข้าไปในเชิ้ต กระตุกออกจนกระดุมหลุด

“คุณทำลายข้าวของผม” เขาหัวเราะเพลินกับการได้ขบเม้มทิ้งรอยไว้บนเนื้อนวลขาว

“เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่”

ใจป้ำเสียด้วย ชายหนุ่มไต่ไล่ชิมรสหวานจนมาถึงอกอวบ ภายใต้บราเซียร์สีอ่อนปรากฏปทุมคู่งาม อลังการกว่าที่คิด ซ่อนรูปกว่าที่เห็น

เขาชื่นชมด้วยลิ้นทักทาย เมื่อยอดอกแข็งชูชันก็ใช้ริมฝีปากประกบ จมูกดอมดมกลิ่นเนื้อสาว

วนิษศาผวาเฮือก ใช้สองมือจิกไหล่เขาไว้ ร่างกายร้อนรุ่มและหวามไหว ยิ่งจิกแน่นยามเขาเอามือข้างที่ว่างคลึงเคล้นปทุมถันคู่งาม ความกระสันแล่นไปทั่วร่าง โดยเฉพาะส่วนสาวสงวนที่เต้นตุบตับ

“ช่วยที”

เธอดึงมือเขาลดลงสู่กายล่างใต้สะดือ ยามนิ้วแข็งแกร่งสัมผัส รู้สึกสมองหมุนเคว้ง ล่องลอยสู่ขอบจักรวาล เขาเพิ่มนิ้วจากหนึ่งเป็นสอง เกรงความคับแน่นจะไม่พอดีกับขนาดกายเขา

แรก ๆ เคลื่อนเข้าออกเนิบช้าเพื่อให้เธอชิน ก่อนกัดฟันกรอดเมื่อถูกบีบรัดยิ่งแน่นขึ้น จนใต้กางเกงเริ่มเต้นร่า ต้องการปลดปล่อย แต่เขาต้องจัดการเธอให้พร้อมก่อน

“อา...” หญิงสาวกระตุกกาย เมื่ออารมณ์พุ่งสู่วิมานฉิมพลี ผิวนิ่มขาวสั่นเทิ้ม ระบายลมหายใจยาว เขาจึงรู้ว่าเธอพร้อมแล้ว

ชายหนุ่มถอดกางเกงตนโดยพลัน ความใหญ่โตดีดเด้งขึ้นมาทันที วนิษศาปรือตาดูส่วนที่เป็นของเขา ใจกลับมาระทึกเมื่อคิดได้ว่าสิ่งนั้นกำลังเข้ามาในร่างกายตน

“อย่าเกร็งครับคนดี” เขาบอกเมื่อรู้ได้ถึงแรงเล็บที่จิกเต้นแขน

“ทำตัวสบาย ๆ” เสียงปลอบทุ้มละมุนเหมือนเธอเป็นเด็ก ๆ เธอรับเขาเข้าได้แค่ครึ่งเดียว แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา

เขาขยับช้า ๆ ค่อยเป็นค่อยไป สะโพกสอบเคลื่อนที่อย่างนุ่มนวล ระหว่างนั้นก็จุมพิตทั่วใบหน้านวล เพื่อให้คลายกังวล

การกระทำแบบรักษาน้ำใจของเขา ทำให้กล้ามเนื้อเธอไม่เคร่งเครียด ตอดน้อยลงจนเขาสามารถเข้าไปได้ทั้งหมด

เขาระบายลมหายใจยาว ก่อนขยับเข้าออกใหม่ ครั้งนี้ค่อยเพิ่มระดับความแรงขึ้นจนคนใต้ร่างครางเสียงหวาน สะโพกโจนจ้วงเหมือนท่อลูกสูบ บดเบียดกล้ามอกแข็ง ๆ กับปทุมถันหยุ่นนิ่มของเธอ

เสียงครางของหนุ่มสาวดังไปทั่วท้อง สลับเสียงเอียดอาดของเตียงยามทำกิจกรรมเข้าจังหวะ เขาคำรามหนักเมื่อการโจนจ้วงครั้งสุดท้ายสิ้นสุดลง กายเขายังไม่ถอนออกจากเธอ แม้จะอ่อนลงแล้ว ต่างคนต่างหอบหนัก ราวไปวิ่งทางไกลมาทั้งคู่

“อีกรอบนะ”

การที่แก่นกลางได้ในเนื้ออบอุ่นและตอดรัดดีขนาดนี้ ทำให้แก่นกายแข็งขันขึ้นมาโดยง่าย

“ฉันอยากลองวูเมนออนท็อป”

เธอนึกถึงหนังโรแมนติกที่เคยดู...โรแมนติกจริง ๆ นะ เพราะมีฉากนี้แค่เสี้ยววินาที

“เอาสิ”

เขาเคลื่อนกายตนลง ยกร่างโปร่งบางขึ้น โดยจุดเชื่อมต่อของทั้งสองคนยังไม่เลื่อนหลุด พอได้มองเขาจากวิวสูงแบบนี้ เธอจึงเพิ่งเห็นว่าไหล่เขากว้างเพียงใด

“ทำตามที่คุณอยากได้เลย”

มือเขาประคองสะโพกขาวผ่องไว้ เธอเริ่มขยับ เมื่อรู้สึกถึงความคับแน่นที่ดิ้นเร่าอยู่ในตัว ชักสนุกยามเขาสีหน้าเหยเกเมื่อเธอสั่งให้ส่วนอ่อนนุ่มตอดรัด

“คุณกำลังจะฆ่าผมนะหนูแหวน” เขาครางเคล้นก้อนเนื้อนิ่มจนน่ากลัวว่าจะเป็นรอย

“อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ ฉันไม่อยากเป็นฆาตกร”

ริมฝีปากบางพรายยิ้ม ค่อยขยับรูดขึ้นลงตามใจต้องการ

“คุณใจร้าย...”

เธอหัวเราะคิก โน้มกายลงไปประกบปากคนทรมาน ขยับต่อจนรู้สึกถึงกระแสอุ่นที่แตกซ่านในตัวเธอ