Ep.2

ประมาณครึ่งชั่วโมงผ่านไป แพรวาก็มาอยู่ในชุดกระโปรงสวยสีครีมยาวเกือบถึงตาตุ่ม มันดูสวยเลอค่ามากสำหรับเธอ ชุดนี้คงแพงน่าดู

เจ้าของร่างอรชรหมุนซ้ายหมุนขวาหน้ากระจกเงาดูชุดที่ตนเองสวมใส่อย่างพึงพอใจ บวกกับใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ มันก็ทำให้เธอดูดีขึ้นมาอีกนิด

‘หวังว่าจะไม่แพ้เครื่องสำอางพวกนี้หรอกนะ’

‘เธอต้องมีความหวังนะแพรวา เธอจะต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ แล้วกลับเมืองไทย ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั่นอีกครั้ง แม้ว่าที่นั่นจะมีอดีตที่ขมขื่นก็ตาม’

แพรวาหมุนตัวในกระจกดูความเรียบร้อยของตนเองอีกครั้ง ก่อนจะเดินสำรวจค้นหาของมีค่ามีราคาที่พอจะเอาติดตัวออกไปขายเป็นค่าเดินทางได้บ้าง แต่ทว่าเมื่อค้นดูแล้วกลับไม่พบสิ่งใดที่เธอจะนำติดตัวออกไปขายได้เลยสักชิ้น

‘เอาน่า คฤหาสน์ออกใหญ่โต ต้องมีสักห้องที่มีของมีค่าที่โคลตันซื้อหามาเก็บไว้ ไม่ก็อาจพบเงินของเขาที่ถูกเก็บซ่อนเอาไว้ก็ได้ แต่คงยาก เพราะโคลตันคงเก็บเงินไว้ในตู้เซฟที่ไหนสักแห่งที่เขาเท่านั้นที่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน’

แพรวาเดินขึ้นไปชั้นบน แล้วก็เดินขึ้นไปอีกชั้น แล้วก็อีกชั้น จากนั้นก็วิ่งไปก้มดูทางหน้าต่าง ก็รู้สึกวูบโหวงหวาดกลัวความสูงขึ้นมาทันที

“เริ่มจากชั้นนี้และห้องนี้แล้วกัน”

เพราะเธอรู้สึกว่ามันมีบางอย่างดึงดูดให้เธออยากเข้าไปดูในห้องนี้ เธอเดินเข้าไปเรื่อยๆ จนถึงสิ่งหนึ่งที่มีผ้าขาวเปื้อนฝุ่นคลุมอยู่ ด้วยความสงสัยเธอจึงเลิกผ้าคลุมผืนใหญ่ออก

“ว้าว กระจกโบราณสวยจัง!”

หญิงสาวอุทานออกมาเบาพร้อมกับยกมือขึ้นไปสัมผัสกระจกเงาบานใหญ่รูปไข่ ที่ล้อมกรอบด้วยไม้แกะสลักสีน้ำตาลเข้มแลดูสวยงามและลึกลับด้วยลวดลายแสนวิจิตรอ่อนช้อยแต่ทว่ามันมีเสียงกังวานก้องเมื่อนิ้วของเธอเผลอไปสัมผัสโดนมันเพียงนิดเดียว เสียงของมันทำให้เธอขนลุก แต่ก็อยากรู้ว่าตนเองหูฝาดไปหรือเปล่าจึงลองทำซ้ำอีกครั้ง

!!....

เหมือนเสียงระฆังที่ดังมาแต่ไกล ไม่ทุ้มแต่ดังก้องกังวานแล้วแผ่วลง

“มันคือกระจกอะไรนะ น่ากลัวจัง แต่ว่าตอนนี้ตอนกลางวันอยู่นี่นา คงไม่มีผีโผล่ออกมาหรอกนะ”

แพรวาทำใจดีสู้เสือ มองจ้องเข้าไปในกระจก ก็เห็นตนเองอยู่ในชุดกระโปรงแสนสวยที่ยืมเขามาใส่

‘ไม่มีอะไรผิดปกตินี่ ไม่มีอะไรในกระจกนอกจากตัวเรา’

หญิงสาวยิ้มให้กำลังใจตนเอง

“มันก็แค่กระจกธรรมดา”

“มันไม่ใช่กระจกธรรมดา”

คราวนี้มีเสียงหนึ่งตอบกลับมาทำให้แพรวารู้สึกหวาดกลัวอย่างแท้จริง รีบหันขวับมาดูข้างหลัง แต่...! กลับพบแต่ความว่างเปล่า

“ใครพูด ฉันถามว่าใครพูด คุณใช่ไหมโคลตัน คุณกลับมาแล้วใช่ไหม ได้โปรดปรากฏตัวเถอะ”

‘ยังไงก็ดีกว่าผีโผล่มาล่ะวะ’

ผ่านไปเกือบนาที แต่ทุกอย่างรอบกายยังคงเงียบงัน แพรวาเริ่มหันไปมองรอบตัว ก่อนจะวกมามองกระจกเงาประหลาดอีกครั้ง

ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ แพรวาจึงรวบรวมความกล้าเข้าไปจับกรอบบานกระจกอย่างมาดมั่น แล้วจ้องเข้าไปภายในกระจกเงา ทำตามสำนวนที่ว่า ‘หนามยอกให้เอาหนามบ่ง’ เธอจะได้ไม่จิตตกอีก

“ใครพูดว่ามันไม่ใช่กระจกธรรมดา ไหนบอกเรามาซิ ว่าเราจะหาทางกลับบ้านที่เมืองไทยของเราได้ยังไง เราอยากกลับบ้าน เข้าใจไหม”

แพรวารอให้กระจกตอบกลับมา ถ้าหากมันไม่ใช่กระจกธรรมดา ตามที่เธอหูแว่วไปเมื่อกี้ มันต้องตอบคำถามของเธอได้สิ

หญิงสาวจ้องมองสำรวจภายในกระจกเงา ก็ไม่พบสิ่งใดผิดปกติ มันไม่ได้สะท้อนสิ่งแปลกประหลาดใดๆออกมาเลย มันเงียบ และปรากฏเพียงภาพภายในห้องและภาพของตัวเธอเท่านั้นที่ปรากฏออกมาให้เห็น เธอส่ายหน้า แล้วก็บอกตนเองว่าเธอคงแค่หูแว่วไปจริงๆเท่านั้น

“เฮ่อ... เราคิดมากมโนไปเองแหละ”

มือบางสองข้างจึงค่อยปล่อยมือจากการจับขอบกระจกแต่ปล่อยแบบค่อยๆลูบลง ทำให้เกิดเสียงดังก้องขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันดังก้องต่อกันเป็นระนาดดังระรัวไปทั่วห้อง ทำให้ร่างเล็กหมุนซ้านหมุนขวาด้วยอาการหวาดหวั่นและตาเบิกกว้างขึ้น! เมื่อมองเข้าไปในกระจกเงานั้นอีกครั้ง มัน...!