ขอรักนี้นิรันดร์กาล

แพรวามองรูปร่างหน้าตาของตนเองในกระจกเงาอีกครั้งด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ ภาพเปลือยเปล่าที่สะท้อนในกระจกเงา บ่งบอกว่าหญิงสาวในนั้นถูกใช้งานบนเตียงมาอย่างหนัก

รอยจ้ำแดงๆบนเนินอก รอยช้ำเขียวๆบนลำคอขาวผ่อง และรอยสีแดงบนผ้าปูที่นอนที่เธอเพิ่งลุกจากมาเมื่อกี้

และอาการเมื่อยล้าไปทั้งตัว ปวดร้าวตรงระหว่างซอกขา นั่นคือหลักฐานที่ชัดเจนที่สุด ว่ามันไม่ใช่แค่ความฝัน

คืนที่ผ่านมาเธอมีความสุขสมแทบขาดใจ อาจรู้สึกเจ็บปวดบ้างแต่โคลตันก็นำพาเธอขึ้นสู่สวรรค์ทุกครั้งที่เขาผนึกร่างกับเธอ ความสุขสมร้อนแรงที่เธอเองก็ปรารถนา ทว่าพอตื่นขึ้นมาเธอแทบจะลุกจากที่นอนไม่ได้

ตอนนี้โคลตันออกไปทำงานแล้ว เขาบอกว่าจะกลับมาในตอนค่ำๆ แล้วคืนนี้เขาจะมอบความสุขให้กับเธออีก ก่อนลุกจากเตียงเขายังกระซิบที่ข้างหูบอกกับเธออีกว่า คืนนี้จัดหนักกว่าเมื่อคืนอีก เธอกลัวจริงๆ กลัวว่าพรุ่งนี้เธออาจจะขาดใจตายคาอ้อมกอดเขาจริงๆก็ได้

ที่สำคัญ คืนนี้ก็เป็นคืนสุดท้ายที่เขาบอกกับเธอด้วยว่า...

“อีกแค่สองคืนเท่านั้นที่รัก แล้วผมจะปล่อยคุณไป”

‘แล้วฉันจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไรล่ะ สู้หาทางกลับบ้านดีกว่า’

ก๊อกๆ!

แพรวาตกใจรีบไปหาชุดคลุมมาสวมปิดบังร่างล่อนจ้อนของตนเอง โคลตันคงให้แม่บ้านเตรียมมาไว้ให้เธอเรียบร้อยในตอนเช้าแล้วกระมัง เธอจึงเห็นผ้าคลุมอาบน้ำและชุดสวยๆสีหวานของผู้หญิงแขวนอยู่ด้วยกันที่ตู้เสื้อผ้า

หญิงสาวเดินไปเปิดประตูให้

“สวัสดีตอนสายๆค่ะมีส ดิฉันเตรียมอาหารมาให้คุณตามคำสั่งของเจ้านายค่ะ” แม่บ้านบอกพร้อมยกถาดอาหารมาวางบนโต๊ะไม้เล็กๆหน้าโซฟา

“ขอบคุณมากค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันแค่ทำตามคำสั่ง อ้อ... นายท่านสั่งว่า ถ้ามีสตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ มีสสามารถออกไปเดินเล่นที่สวนได้ หรือจะเดินสำรวจคฤหาสน์หลังนี้ได้ทุกห้องค่ะ นายท่านอนุญาต”

“ค่ะ” แพรวาตอบรับยิ้มๆ

“ดิฉันขอตัวนะคะ แต่ถ้ามีสมีอะไรจะเรียกใช้ก็เรียกดิฉันมารับใช้ได้ตลอดเวลาค่ะ”

“ขอบคุณอีกครั้งค่ะ”

พอคล้อยหลังแม่บ้านร่างท้วมที่มีใบหน้าเรียบๆ แพรวาก็เดินมาดูอาหารที่ถูกปิดฝาเอาไว้ เมื่อเปิดฝาดูกับข้าวแต่ละอย่าง มันดูน่ากินมากและเธอกำลังหิว

‘ก็ดีเหมือนกัน ก่อนจะไป เธอจะต้องกินให้อิ่ม แล้วค่อยคิดว่าจะหาทางออกไปจากบ้าน ไม่ใช่สิ... คฤหาสน์หลังนี้ได้อย่างไร โดยไม่ให้ใครสงสัย’

แพรวารีบไปอาบน้ำ ก่อนจะมานั่งกินข้าวเพียงลำพังแล้วคิดทบทวนความทรงจำไปเพลินๆ

บางทีวันนี้เธออาจจะกลายร่างเป็นจอมโจรสาวสักวันเพื่อหาค่าเดินทางกลับบ้าน เพราะตอนนี้เธอไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท แถมไม่มีบัตรไม่มีเอกสารใดๆทั้งสิ้น

ต้องหาทางโทรติดต่อกับญาติหรือคนรู้จักที่อยู่ในอเมริกาสักคนให้ได้ เพื่อขอความช่วยเหลือ

โคลตันเป็นนักมายากล เขาต้องมีรายได้มหาศาล แต่เขาจะเก็บเงินไว้ที่ไหนกันล่ะ

พอกินข้าวอิ่ม แพรวาก็ออกเดินสำรวจแต่ละห้องของคฤหาสน์หลังใหญ่ โดยยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าห้องที่ตนเองพักอยู่มันชั้นไหน แต่จะเริ่มออกสำรวจจากชั้นนี้แหละ และค่อยๆขยับขึ้นไปชั้นบน

เพราะคิดว่าชั้นสูงๆของคฤหาสน์ อาจมีอะไรให้ค้นหามากกว่าชั้นล่างๆ แต่สำรวจดูในห้องนี้ก่อนดีกว่า

ตู้เสื้อผ้าถูกเปิดออก แพรวาก็ต้องพบกับความประหลาดใจ มีชุดสวยๆสไตล์โบฮีเมียนสองสามชุดแขวนอยู่ มันสวยมากที่เดียว สีครีมอ่อนๆ ประดับตกแต่งด้วยลูกไม้แสนประณีต

‘มันอาจเป็นชุดของผู้หญิงของเขาสักคนที่เขาเคยมานอนในห้องนี้’

หญิงสาวลองเอามาทาบกับตัวเอง ก็ปรากฏว่ามันดูพอเหมาะพอดีกับรูปร่างของเธอมาก

แพรวาไม่รีรอที่จะสวมใส่มัน เพราะชุดของเธอมันขาดหมดแล้วด้วยฝีมือของโคลตัน ตอนนี้เธอขอยืมชุดในตู้นี้มาใส่ก่อนแล้วกัน

มือบางเอื้อมลงมาดึงลิ้นชักด้านล่าง ก็เห็นทั้งบราเซียร์และบิกินีผืนเล็กหลายผืน มันยังดูใหม่ๆอยู่เลย แล้วพอไปค้นลิ้นชักหน้ากระจก ก็พบเครื่องสำอางเยอะพอสมควรวางกระจัดกระจายอยู่ด้านใน

ทุกอย่างในห้องมันจะเป็นของใครก็ช่างเถอะ แต่เธอขอยืมมาใช้ก่อนก็แล้วกัน แล้วจะหาทางเอามาคืนทีหลัง เพราะตอนนี้เธอไม่มีอะไรจะสวมใส่แล้วจริงๆ เครื่องสำอางสักชิ้นก็ไม่มีติดตัว