ขอพิชิตใจตัวร้าย (ตอนที่2)

เช้าวันใหม่

“คุณพ่อไปไหนแต่เช้า” ไพรินหันไปถามป้าแม่บ้านที่กำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่

ร่างบางอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีนำ้เงินเข้มผ้ามันลื่นขัดผิวขาวของตนเองและกางเกงยีนส์รัดรูปผมยาววันนี้ถูกมัดรวมเป็นหางม้าดูสวยสง่าและเท่ไปพร้อมกัน

ป้าแม่บ้านลอบมองการแต่งตัวที่แปลกตาไปของคุณหนูเงียบๆ

“คุณท่านเห็นว่ามีเรื่องด่วนน่ะค่ะ” เธอพยักหน้ากับคำตอบที่ได้ ก่อนจะหันไปสนใจอาหารตรงหน้าตัวเองตักข้าวต้มในถ้วยเข้าปาก

“คุณหนูคะ”

“มีอะไร” ไพรินตอบกลับไปโดยไม่เงยหน้ามองคนที่ถาม

“คือว่า...” ยังไม่ทันได้เอ่ยบอกคุณหนู

เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อนทำให้ทั้งสองหันไปมองทางต้นเสียง

“ตื่นก่อนเที่ยงเป็นด้วยเหรอเรา” นำ้เสียงยียวนทำให้เธอหันไปมองเห็นร่างสูงของคุณพระเอกกำลังยืนทำสีหน้าล้อเลียนมาให้อยู่

ออร่ากระแทกใส่ตาเต็มๆหล่อสมกับเป็นพระเอกของเรื่องจริง ...เธออดชมไม่ได้

ในนิยายไพรินและวายุเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กเรียกได้ว่าวายุเห็นไพรินเป็นน้องสาวแท้ๆของตนเองการปฎิบัติด้วยที่ดูสนิทสนมมันเลยทำให้ใจหญิงสาวพองโตเป็นน้องสาวที่คิดไม่ซื่อกับพี่ชายเพราะความอบอุ่นความขี้เล่นนั้นที่อีกคนมีให้

ฉากนี้มีเขียนไว้อยู่บอกถึงเหตุผลที่ไพรินตกหลุมรักพระเอกถึงจะมีอยู่น้อยนิดเพราะที่เธอได้อ่านมันเกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ในนิยายมีแต่ฉากรักหวานจนดูเลี่ยนของพระนางเกือบจะทั้งหมด

ถ้าให้เธอเดาเนื้อเรื่องตอนนี้ไพรินน่าจะไม่ได้ไปตามรังควานแม่นางเอกแน่คุณพระเอกถึงยังทำไมดีด้วยอยู่ หญิงสาววางซ้อนข้าวต้มลงก่อนจะเอ่ยถาม

“พี่มาทำไม” วายุคิ้วกระตุกกับนำ้เสียงที่ปกติดูจะอ่อนหวานตอนนี้กลับเอ่ยเสียงแข็งกระด้างใส่เขา

รู้สึกว่ามันแปลกจริงๆอย่างที่คุณอาบอกไว้ว่าไพรินมีท่าทีเปลี่ยนไปจากเดิม

“โกรธอะไรกันรึเปล่าเรา” เสียงทุ้มเอ่ยดูอ่อนลงวายุเดินมาหยุดข้างหญิงสาวนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเธอ

มือหนายกมือมาจับที่หัวของเธอวางเอาไว้ไม่ได้ลูบหรือทำอะไรพร้อมกับส่งสายตาที่ดูแคร์เธอไม่น้อยมาให้ด้วยดวงตาคมลึกนั้นมีอนุภาคสูงมากทีเดียว

ก็พอเข้าใจเจ้าของร่างคนเก่าละนะทำไมถึงไปหลงชอบเขาเข้าได้

“เปล่าค่ะ” เธอตอบพร้อมเอนหัวหนีสัมผัสวายุเองก็ยอมผละออกไป

“จริง?”

“จริงค่ะ” หญิงสาวทำเสียงหวานตอบเผยรอยยิ้มสดใสเสริมคำพูดตัวเอง

“เราพึ่งจะทานข้าว?” วายุมองถ้วยข้าวต้มที่ยังเหลืออยู่เต็มถ้วยของหญิงสาวดูเหมือนเขามาผิดจังหวะ

“รินพึ่งทานไปได้คำเดียว”

“เดี่ยวพี่รอ” เขาจะมารอเธอทำไม...?

“มารอรินทำไม”

“คุณอาไม่ได้บอกเราหรือไง” เธอถามเขา เขายังจะมาถามเธอกลับอีก

“ไม่ รินไม่เห็นจะรู้อะไร”

“ทานเสร็จแล้วพี่จะบอกแล้วกัน” ชายหนุ่มเดินออกไปเมื่อพูดจบประโยคปล่อยให้เธอคิ้วขมวดเข้าหากันนึกสงสัยจนทำให้รีบตักข้าวต้มเข้าปากตัวเองเพราะตอนนี้ไม่มีอารมณ์ของจะมาลีลานั่งกินช้าแล้ว

“ตกลงมีเรื่องอะไรหรอคะ” ไพรินนั่งลงโซฟาตัวใกล้กับชายหนุ่มแทนที่จะนั่งตัวเดียวกันที่ยังมีที่ว่างอยู่สำหรับโซฟาตัวยาววายุลอบจับสังเกตท่าทางที่เปลี่ยนไปของไพรินปกติอีกคนชอบมาอยู่ใกล้ชิดเขาจนหลายครั้งทำให้รำคาญใจ

“คุณอาให้พี่สอนงานเรา” สอนงานเธองั้นเหรอ?

ลืมไปเลยว่าไพรินเรียนจบมาแล้วแต่ใช้เวลาทิ้งไปเป็นสองปีไม่ยอมทำงานทำการอะไรเลยสักอย่างแต่พ่อของเธอก็คิดว่าลูกสาวอยากจะพักผ่อนก่อนแต่คงจะทนให้อยู่เรื่อยเปื่อยแบบนี้ไม่ไหวแล้วแน่ๆจึงให้วายุมาสอนงานให้เธอแบบนี้

รู้สึกว่ามันเป็นจะจุดเริ่มต้นเข้าเรื่องดราม่าไพรินไปฝึกงานกับวายุจนเจอกับนางเอกแล้วเห็นความสัมพันธ์ของทั้งสองที่ดูลึกซึ้งให้กันเกิดความอิจฉาขึ้นมาเลยเผยอารมณ์ร้ายออกมาจนใครๆก็เอือมระอากันไปหมด

“อย่าบอกพี่ว่าเราไม่พร้อมนะนี้มันสองปีเข้าให้แล้ว” ยังไม่ทันจะเอ่ยตอบเขาก็พูดดักเธอเอาไว้ก่อน

“รินยังไม่พูดอะไรเลย”

“พี่รู้นิสัยเราไง” หึรู้จริงรึเปล่าเถอะ! พอไพรินทำตัวแย่ๆดันพูดว่า“พี่ไม่คิดเลยว่าเราจะเป็นคนแบบนี้“ ตวาดใส่หญิงสาวซะยกใหญ่จนคนฟังขวัญเสีย

“ถ้าคุณพ่ออยากให้รินทำรินก็จะทำ เริ่มวันนี้เลยรึเปล่าคะ”

“คุณอาบอกให้พี่มาอธิบายรายละเอียดให้เราก่อนหรือเราอยากเริ่มวันนี้” ไพรินส่ายหัวในใจทันทีเมื่อฟังจบ

แน่นอนเธอคงไม่เริ่มวันนี้แน่

“ขอเป็นอาทิตย์หน้านะคะ”

“พี่ให้เวลาแค่ห้าวัน”

“งั้นหกวันได้ไหม”

“อีกสามวันเริ่มเลยแล้วกัน” อะไร!? แกล้งกันหรือเปล่า

ทำไมยิ่งขอยิ่งลดเวลาลงแบบนี้เล่า

คิดจะไม่ให้เธอได้เลือกเลยใช่ไหม...!

“ห้าวันก็ได้ค่ะ!” ไพรินตอบกลับไปเสียงฟังดูกระแทกใส่ชายหนุ่มไม่น้อยด้วยความลืมตัว

เธอเผลอทำนิสัยดื้อของตัวเองออกมา จนอยู่ๆก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายเย็นๆรอบตัวของชายหนุ่มแผ่ออกมา

ใบหน้าสวยหันไปมองคุณพระเอกของเรื่องที่ทำหน้านิ่งขรึมมองเธอ

อะไรกันเล่า...

หญิงสาวหงอยขึ้นทันที

เธอไม่นึกจะจำไม่ได้ว่าเขามีโหมดแบบนี้ด้วย

“รินอย่ากระแทกเสียงแบบนั้น มันไม่น่ารักเข้าใจไหม” เสียงเหมือนดุเด็กที่เกเรเอ่ยบอกเธอ

มองสายตาที่เหมือนตำหนิตัวเองแล้วได้แต่ลอบถอนหายใจ

“รินขอโทษค่ะ” ไพรินบอกเขานำ้เสียงหงอยใส่ใบหน้าสวยพริ้มก้มหน้าตำ่ลงเหมือนเด็กสำนึกผิด

วายุไม่ได้ตอบอะไรเธอกลับมาแต่มือหนาของเจ้าตัวยื่นมาลูบเบาๆที่หัวของหญิงสาวเขาจับหัวเธอโยกไปมาเบาๆราวกับเธอเป็นเด็กๆ ไพรินเงยหน้ามองเขาเห็นอีกคนส่งยิ้มอบอุ่นส่งมาให้พร้อมสายตาที่อ่อนโยนที่มองแบบนั้นทำเอาเธอเผลอยิ้มตามขึ้นมาอย่างคนลืมตัว