ไดมอนด์

“ฉันชื่อแผ่นดิน จำไว้ให้ดี”

“…..” ฉันจ้องมองใบหน้าของคนที่ชื่อแผ่นดินอยู่แบบนั้น มันเหมือนมีอะไรดึงดูดที่ฉันไม่สามารถละสายตาจากเขาได้

“เป็นอะไรหรือเปล่าพาย?” เสียงของดาหวันดังขึ้น เรียกสติของฉันให้กลับคืนมา ก่อนจะเห็นว่าเพื่อนของเขาอีกคนก็กำลังนั่งจ้องฉันอยู่เหมือนกัน

“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” ฉันรีบตอบกลับดาหวันกลับไป

“ชื่อพายหรอ?” คนที่ชื่อแผ่นดินเอ่ยถาม

“แกมาก็ดีแล้ว ไปนั่งโต๊ะอื่นกันเถอะ” ฉันเลือกที่จะไม่ตอบ แล้วรีบหยัดตัวลุกขึ้น เก็บข้างของใส่กระเป๋าสะพายอย่างรีบร้อน เพราะรู้สึกไม่อยากจะนั่งตรงนี้อีกต่อไป

“นั่งตรงนี้ก็ดีอยู่แล้ว จะย้ายทำไม?” ดาหวันถามพร้อมกับสีหน้างุนงง เมื่อจู่ๆ ก็ชวนย้ายโต๊ะกระทันหัน

“แต่ฉันไม่อยากนั่งตรงนี้” พูดจบฉันก็ถือถ้วยราดหน้าที่ดาหวันไปซื้อมาให้ เดินออกมาจากตรงนั้น โดยไม่ทันได้ฟังว่าเธอจะถามหรือพูดอะไรต่อ

“เฮ้! ดะ…เดี๋ยวก่อน รอฉันด้วย” ดาหวันวิ่งหอบแฮ่กๆ ตามฉันออกมาติดๆ ก่อนที่พวกเราสองคนจะตัดสินใจมานั่งอยู่ใต้ร่มต้นไม้ใหญ่ ที่อยู่ถัดจากโรงอาหารไม่ไกล

“แกจะรู้ตัวบ้างไหม ว่าทำให้ฉันอดนั่งกินข้าวกับผู้ชายหล่อๆ ถึงสองคน” ดาหวันบ่นไปกินไป พลางทำสีหน้าเหมือนกับว่าเสียดายพวกเขามาก

“พวกเขาน่ากลัวจะตาย แกไม่เห็นหรือไง?” ฉันตอบแบบไม่ใส่ใจ พลางก้มหน้าก้มตากินในราดหน้าที่อยู่ในชามต่อ

“น่ากลัวตรงไหน พวกเขาออกจะหล่อ” ดาหวันพูดด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม พอเจอผู้ชายหล่อทีไร ก็เป็นแบบนี้ตลอด

“…..” ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ ให้กับเพื่อนคนนี้

“ฉันไปสืบมาแล้ว ว่าพวกเขาเป็นใคร แกอยากรู้ไหม?”

“ไม่เห็นจะอยากรู้”

“ถึงแกไม่อยากรู้ แต่ฉันจะเล่าให้ฟัง” ดาหวันพูดอย่างระริกระรี้

“…..”

“ผู้ชายคนนี้ชื่อแผ่นดิน เรียนอยู่นิติปีสี่” ไม่พูดเปล่าแต่ดาหวันยื่นโทรศัพท์ให้ฉันดูรูปของผู้ชายคนนั้น

“ส่วนคนผมเทาคนนี้ชื่อไดมอนด์เรียนคณะวิศวะ ปีสี่เหมือนกัน”

“…..” ฉันพยักหน้ารับรู้ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมากมาย นอกจากความหล่อ ฉันก็ไม่เห็นว่าพวกเขาจะมีอะไรที่น่าสนใจเลยสักนิด โดยเฉพาะ ไอ้คนที่ชื่อไดมง ไดมอนด์อะไรนั่นอ่ะ เขาดูร้ายจะตาย

“แล้วสิ่งที่น่าสนใจกว่านั้นก็คือ…คนที่ชื่อไดมอนด์เป็นลูกอธิการของมอเรา เป็นไง! โปรไฟล์พวกเขาดีไหม?”

“แล้วแกคิดว่าไง?” ฉันถามกลับ

“ฉันว่าผ่าน ทั้งหล่อทั้งรวย เริ่ดที่สุด”

“แต่พวกเขาคงไม่สนใจพวกเราหรอก ฉันว่าแกเลิกเพ้อ แล้วควรกลับมาอ่านหนังสือได้จะดีกว่านะ”

“…..” ดาหวันถึงกลับทำหน้าสลด เมื่อถูกฉันพูดดับฝันกลางคัน ก่อนจะยื่นหนังสือเรียนไปให้

“อ่านสิ เวลาออกสอบจะได้คะแนนดีๆ”

“บ่นเหมือนแม่ฉันเลยนะย่ะ”

“…..”

หลังเลิกเรียน…

“ยัยพายทางนี้” เสียงของพี่รามดังขึ้น ในระหว่างที่ฉันกำลังนั่งรอให้แม่มารับหลังเลิกเรียนอยู่ที่หน้าตึกคณะ ‘พระราม’ คือพี่ชายแท้ๆ ของฉันเอง เขาเรียนอยู่วิศวะปีสี่ แต่อยู่คนละมหาวิทยาลัยกัน

“ทำไมพี่รามมาช้าขนาดนี้ พายมารอตั้งนานแล้วนะ” ฉันบ่นงุบงิบไปตามประสา เมื่อคนที่มารับคือพี่ชายไม่ใช่แม่ แล้วเขาก็มารับช้าไปตั้งเกือบชั่วโมง

“พี่เพิ่งเลิกเรียน จะบ่นทำไมนักหนา”

“แล้วแม่ไปไหน ทำไมไม่มารับ”

“ไปประชุมต่างจังหวัด อาทิตย์หน้ากว่าจะกลับ”

“ความจริงพี่ไม่ต้องมารับพายก็ได้นะ เดี๋ยวพายนั่งรถเมล์กลับเอง” ฉันบอกออกไป เพราะมหาลัยของพี่อยู่ค่อนข้างใกล้จากที่นี่ คงเสียเวลาไม่ใช่น้อย ถ้าเกิดว่าต้องวนรถมารับฉัน

“ขืนพี่ปล่อยให้แกนั่งรถเมล์กลับเอง มีหวังแม่ได้มาเด็ดหัวพี่ทิ้งพอดี”

“งั้นรีบกลับกันเลย ฝนจะตกแล้ว” ฉันถึงกลับหลุดยิ้มออกมาเมื่อได้เห็นสีหน้าสลดของพี่รามเวลาที่พูดถึงแม่

ก็แม่ของฉันเป็นคนเจ้าระเบียบมากๆ ฉันน่ะไม่มีปัญหาอยู่แล้ว จะมีก็แต่พี่รามนี่แหละที่ชอบแหกกรอบอยู่เป็นประจำ

“พี่จอดรถไว้ทางนู้น ตามมาสิ”

“…..” ฉันรีบเดินตามพี่รามไปติดๆ เพราะท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม คล้ายกับกำลังจะมีพายุลูกใหญ่ ขืนเดินตากฝนกลับบ้าน มีหวังได้ป่วยอีกแน่ๆ

“มาเยือนถึงถิ่นพวกกูขนาดนี้ ไม่คิดจะทักทายเพื่อนเก่าหน่อยหรอ?”

แต่แล้วพี่รามก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมีใครบางคนมายืนดักหน้าพวกเราสองคนไว้

“ไอ้ไดมอนด์!”

“พี่รู้จักเขาด้วยหรอ?” ฉันหันไปถามพี่ชายด้วยความสงสัย เพราะคนที่เดินมาขวางหน้าพวกเราไม่ใช่ใคร แต่เป็นไดมอนด์

“…..” ไม่มีคำตอบใดๆ ออกมาจากปากของพี่ราม

“ยัยแว่นนี้เป็นเมียมึงหรอ?” ไม่ถามเปล่าแต่เขายังเดินเข้ามาหาฉันที่ยืนอยู่ ทำเอาฉันถึงกลับรีบเดินไปหลบอยู่หลังพี่ชาย

“ยุ่งน่า!” พี่รามตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบอารมณ์มากนัก

“กูแค่ถามดีๆ ไม่เห็นจะหงุดหงิด”

“ไปกันเถอะพี่ราม พายอยากกลับบ้านแล้ว” เมื่อเห็นท่าทางไม่ดี ฉันจึงรีบกระซิบบอกพี่ชายด้วยความเป็นห่วง

“อืม กลับบ้านกัน”

หมับ! พี่รามรีบจูงแขนฉันให้เดินออกจากตรงนั้น แต่เดินไปได้ไม่ทันไร ก็ถูกไดมอนด์คว้าแขนอีกข้างเอาไว้เสียก่อน

“จะรีบไปไหน อยู่คุยกันก่อนสิ!”

“อย่ามาแตะต้องน้องกู ปล่อย!”

“กูก็นึกว่าเป็นเมียมึงซะอีก ทีแท้ก็เป็นน้องสาวนี่เอง”

“…..”

“งั้นผมขอสวัสดีล่วงหน้าเลยแล้วกันนะครับพี่เขย”

“…..”