รุ่นพี่

“…..” ดวงตากลมโตหันซ้ายมองขวา เพราะไม่รู้จะไปทางไหน เมื่อผู้ชายทั้งสองต่างพากันจับจ้องหันมามองเธอเป็นตาเดียว

“ฉันมาแล้ว ขอโทษที่ทำให้รอนานนะ” เสียงของดาหวันดังขึ้นมาแต่ไกล ทำพระพายถึงกลับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง

ดาหวันมองหน้าเพื่อนสาว กับชายหนุ่มทั้งสองสลับกันอย่างตกอยู่ในภวังค์ พวกเขาดูหล่อและมีออร่าจนเธอไม่สามารถละสายตาได้

“แกมาก็ดีแล้ว ขะ…เข้าเรียนกันเถอะ” สิ้นประโยคนั้น พระพายจึงรีบวิ่งเข้ามาในตึก โดยที่มีสายตาคู่คมของไดมอนด์กับแผ่นดินที่มองตามออกไป

“เดี๋ยวยัยพาย รอฉันด้วย” ดาหวันวิ่งตามออกไปติดๆ เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวรีบวิ่งออกไป โดยไม่รอเธอ

“…..”

“แกรู้จักผู้ชายพวกนั้นด้วยหรอ?” ดาหวันสะกิดถามเพื่อนสาวที่นั่งข้างๆ หลังจากที่เข้ามานั่งอยู่ในห้องเรียนเป็นที่เรียบร้อย

“ไม่รู้จัก”

“ฉันก็คิดว่าแกรู้จักพวกเขาซะอีก”

“จะไปรู้จักได้ยังไง ฉันเพิ่งมาเรียนวันนี้เป็นวันแรก”

“แต่จะว่าไป พวกเขาดูหล่อมากๆ เลยนะ โดยเฉพาะคนที่ผมสีเทาๆ น่ะ ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งเพอร์เฟค” ดาหวันพูดด้วยท่าทางระริกระรี้ เมื่อนึกย้อนกลับไป

“เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว” พระพายตอบอย่างไม่ใส่ใจมากนัก ก่อนจะหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่าน

“…..”

“ถูกใจมึงล่ะสิ มองตามเขาตาละห้อยขนาดนี้” เพื่อนในกลุ่มเอ่ยแซวได

มอนด์ เมื่อเห็นว่าเขาเอาแต่มองตามนักศึกษาปีหนึ่งคนนั้นออกไปสุดสายตา

“ก็ไม่ถึงขนาดนั้น” ไดมอนด์ไหวไหล่แบบไม่ใส่ใจ พลางหยิบบุหรี่ราคาแพงขึ้นมาจุดสูบ แล้วพ่นควันออกมาหนักๆ

“ไดมอนด์หมายถึงใครคะ?” แฟนสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เมื่อแฟนหนุ่มของเธอ ดูเหมือนว่ากำลังจะสนใจผู้หญิงอีกคน

“…..” ไดมอนด์แสยะยิ้มมองหญิงสาวตรงหน้า แต่ไม่ได้พูดอะ

“อย่าบอกนะว่าเป็นผู้หญิงคนเมื่อกี้?”

“…..”

“ไดมอนด์ชอบไปได้ยังไง ท่าทางจืดชืดขนาดนั้น”

“ก็ฉันกินแบบแรดๆ อย่างเธอมาบ่อยแล้ว อยากลองกินแบบอื่นดูบ้าง” ไดมอนด์พูดอย่างไม่รู้สึกอะไร เพราะในชีวิตของเขา มีแต่ผู้หญิงที่เป็นฝ่ายเข้าหาตลอด เขาไม่เคยต้องไปตามจีบใครให้เสียหน้า

“ดาวไม่ยอมนะคะ ไดมอนด์คบกับดาวอยู่จะไปเอาคนอื่นได้ยังไง?”

“ฉันเคยบอกว่าคบกับเธอตอนไหน ก็แค่เอาแก้ขัด ไม่ได้อยากจะจริงจังด้วยซะหน่อย”

“ไดมอนด์!”

“จะไปไหนก็ไปเลยไป รำคาญวะ!” ไดมอนด์ตวาดกลับคืนเมื่อเห็นท่าทางที่เอาแต่ใจของเธอ ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนตามตอแยเขาเองแท้ๆ

“หักอกดาวคณะไปอีกหนึ่ง มึงนี่มันแน่จริงๆ” เพื่อนชายตบบ่าไดมอนด์เบาๆ หลังจากที่เห็นว่าดาวเดินออกไปด้วยท่าทางไม่พอใจ

“ว่าแต่มึงเถอะไอ้ดิน ไปยืนทำหน้าเครียดอะไรตรงนั้น!” ไดมอนด์ตะโกนถามแผ่นดิน ที่ยืนเอนหลังพิงกำแพงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะเขารู้ว่าเพื่อนชายคนนี้ มักจะจริงจังกับสิ่งรอบข้างเสมอ

“เสือก!” แผ่นดินหันมาตอบกลับ ก่อนจะเดินผ่านหน้าเขาไป

“เอ้า! ไอ้เวรนี่ กูถามดีๆ”

โรงอาหาร…

“แกจะกินอะไร?” ดาหวันหันไปถามพระพายที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ฉันว่าจะกินราดหน้า แล้วแกล่ะ?”

“โอเค ใจตรงกัน เดี๋ยวฉันไปซื้อให้เอง”

“เดี๋ยวฉันไปด้วย” พระพายรีบหยัดตัวลุกขึ้น หมายจะเดินไปเป็นเพื่อนกับดาหวัน

“ไม่ต้องไป นั่งเฝ้าโต๊ะอยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันรีบไปรีบมา”

“โอเค” เมื่อได้ยินคำที่เพื่อนสาวบอก พระพายจึงยอมนั่งลงแต่โดยดี

ในระหว่างที่รอเพื่อนสาวไปซื้อข้าวมาให้ เธอก็หยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่านเพื่อทบทวนในสิ่งที่เรียนมา แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของนักศึกษาหญิงที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ

“นั่นใช่พี่ไดมอนด์กับพี่แผ่นดินหรือเปล่าแก?”

“พี่ไดมอนด์กับพี่แผ่นดินจริงๆ ด้วย”

“เคยเห็นแต่รูปในโทรศัพท์ ตัวจริงหล่อกว่าเยอะเลย”

“พวกเขากำลังเดินมาทางนี้แล้ว โอ้! ไม่แน่ หัวใจของฉันกำลังจะวาย”

ปึง! คนตัวเล็กถึงกลับสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อกระเป๋าของใครบางคนกระแทกลงมาบนโต๊ะที่เธอนั่งอยู่อย่างแรง เสียงซุบซิบที่เคยดังก่อนหน้านั้น จู่ๆ ก็เงียบลงไปสนิท เมื่อผู้ชายสองคนเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าเธอ

“ตรงนี้ยังว่างอยู่ใช่ไหม?” แผ่นดินเอ่ยถาม พร้อมกับถือวิสาสะนั่งลงข้างเธอ

“…..” พระพายถึงกลับเลิ่กลั่กด้วยความตกใจ เมื่อไดมอนด์ ก็นั่งลงมาประกบข้างอีกข้าง ทำให้เธอนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างชายหนุ่มทั้งสอง

“ถ้างั้นพวกฉันขอนั่งด้วยคน”

“เอ่อ…” ใบหน้าแสนหวานหันซ้ายหันขวาไปมา เพราะไม่รู้ว่าควรจะขยับไปทางไหนดี

“อิจฉายัยคนนั้นอ่ะ ได้นั่งใกล้พี่มอนด์กับพี่ดินด้วย”

“แล้วนางจะรู้ไหมนะ ว่าได้นั่งกับผู้ชายที่ฮ๊อตที่สุดในมอเราถึงสองคน”

นักศึกษาสาวที่อยู่แถวนั้นต่างพากันซุบซิบหันมามองที่พระพายเป็นตาเดียว ซึ่งพอรู้ตัวว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตา คนตัวเล็กจึงรีบลุกหนีในทันที

ในระหว่างที่กำลังจะหยัดตัวลุกขึ้น แว่นตากรอบหนาที่สวมใส่ก็ถูกไดมอนด์ดึงออกไปเสียก่อน ทำให้เธอเสียหลักนั่งลงบนเก้าอี้เหมือนเดิม

“อ๊ะ!” คนตัวเล็กพยายามแย่งแว่นตาคืนจากไดมอนด์ แต่ดูเหมือนว่าเขาอยากจะแกล้งเธอมากกว่า

“เอาแว่นฉันคืนมานะ”

“…..” ไดมอนด์ถึงกลับหลุดขำออกมาเมื่อได้แกล้งคนตัวเล็กสำเร็จ

“เอาแว่นฉันคืนมา บอกให้เอาคืนมาไงเล่า!”

หมับ! แว่นตากรอบหนา ถูกแย่งออกจากมือของไดมอนด์ ก่อนที่แผ่นดินจะสวมแว่นให้เธอกลับคืน ดวงตากลมโตกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตามองบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ตรงหน้าให้ชัดเจน มันคือใบหน้าหล่อเหลาที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอีกครั้ง

“ฉันชื่อแผ่นดิน จำไว้ให้ดี”