ตอนที่ 3 ช่องว่างของหัวใจ

จะไม่ให้รู้สึกเคลิ้มตามคงยากเพราะการผูกพันทางกายนับปี สำหรับผู้หญิงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะไม่อ่อนไหว ต่อให้เขาจะพูดจาไม่เข้าหู แสดงท่าทีเหมือนไม่แคร์ หากแต่เรื่องบนเตียงเขาไม่ได้เห็นแก่ตัวหาความสุขฝ่ายเดียว เช่นเดียวกับคืนแรกเมื่อสองปีก่อน…

หลังจากเขากลับมาจากเรียนต่อ นัยน์ตาคมมองร่างแบบบางในอดีตที่อวบขึ้น โตเป็นสาวกว่าครั้งแรกที่เจอกัน ตั้งแต่เขาให้เธอย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านรอเขากลับมา ให้เงินเดือน ให้ที่อยู่ ไม่ต้องทำงานหนัก กินอิ่ม นอนหลับ มีหน้าที่แค่ตั้งใจเรียนและรอทำหน้าที่ที่ควร

‘สองทุ่ม…ฉันจะรอที่ห้อง’ ทันทีที่ทานข้าวมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อย ร่างสูงจึงเอ่ยบอกให้หญิงสาวเตรียมตัวให้พร้อม

สองมือเล็กกำชายเสื้อด้วยอาการประหม่า เธอโตจนเข้าใจเรื่องอย่างว่า อะไรบ้างที่จะทำให้เขาพอใจและไม่เบื่อ มะนาวมองกระจกเพื่อรวบผมเป็นหางม้า ปล่อยปอยผมลงมาสองข้าง หน้าตาไร้เครื่องสำอาง มีเพียงลิปสติกบำรุงผิวปากให้ปากอวบอิ่มชุ่มชื่นน่าสัมผัส

เธออยู่ในชุดที่เขาเตรียมไว้ให้ เป็นชุดนอนลูกไม้สายเดี่ยวสีแดงสด ชิ้นล่างเป็นกางเกงขาสั้นเว้าสูงถึงโคนขา มองดูตัวเองในชุดนี้แล้วหัวใจวาบหวิว ไม่นานสาวลูกครึ่งก็สาวเท้ามาจนถึงหน้าห้องนอนใหญ่ของบ้าน สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะส่งสัญญาณให้คนในห้องรับรู้

‘เข้ามา!’

กระทั่งมือเล็กเปิดประตูแทรกตัวเข้าไป ก้มหน้าไม่กล้าสบตาเจ้าของห้อง รู้เพียงว่าด้านหน้ากำลังใช้แววตาพินิจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

ถึงเธอจะเข้ามาทำความสะอาดห้องนี้หลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้ต่างจากทุกครั้ง หัวใจเต้นผิดจังหวะ เสียงดังจนเธอกลัวเขาจะได้ยิน

‘ฉันให้เวลาเธอมาสองปี หวังว่าเธอจะโตพอพร้อมใช้งานแล้วนะ’

คำพูดจากร่างสูงส่งผลให้มะนาวเงยหน้าขึ้นไปสบตาคนพูด

แววตาเขามีอิทธิพลมากเหลือเกิน

เขานั่งไขว้ขาตรงปลายเตียง สวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำสีขาว สาบเสื้อแยกจากกันจนเห็นกล้ามอกที่แสดงให้เห็นว่าเขาดูแลหุ่นเป็นอย่างดี

‘มานี่’ ก่อนฝ่ามือที่ใหญ่กว่าใบหน้า ‘ของเล่น’ จะตบฟูกนอนเรียกร่างเพรียวอวบอิ่มมานั่ง

มะนาวก้าวเท้าไปหยุดตรงหน้าแล้วชันเข่านั่งลงที่พื้น ไม่กล้าพอจะนั่งข้างเขาบนเตียง

จิณณะจึงเอื้อมมือเชยปลายคางให้เงยหน้าขึ้นมา มองดวงตากลมโตนั้นที่สั่นไหวจนเขาสัมผัสได้

‘ให้ฉันเริ่มก่อนไหม…’ เขาถามเพราะความจริง ‘ผู้หญิงประเภทนี้’ เก่งเกินที่จะต้องเล้าโลมให้

เธอเข้ามาในชีวิตเขาก็เพราะ ‘เงิน’ แล้วมีหรือที่จะไร้เดียงสาจนไม่รู้ความ

บางทีอาจจะเล่นตัวเรียกคะแนนอยู่ก็ได้

ต่อให้จะไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่า แต่ก็มีทุ่มเทไปที่ความหิวเงินทำให้กล้าแสดงความ ‘อยาก’ ออกมา

‘หรืออยากจะรุกเอง…!?’

‘เอ่อ…’ เสียงหวานเอ่ยติดขัด ไม่รู้ต้องทำตัวยังไงถึงจะถูกใจ

‘ว่าไง คิดดี ๆ ก่อนตอบ!’ คราวนี้น้ำเสียงทรงอำนาจเอ่ยบอกพร้อมแววตาดุดัน

ต่อให้คนตรงหน้าจะมีใบหน้าหล่อใจดี แต่ใครจะรู้ว่าเวลาแบบนี้เขากลับเปลี่ยนบุคลิกเป็นคนละคน แววตาที่แสดงความต้องการที่มากล้น อย่างกับว่าสองปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้ปลดปล่อย

‘เอ่อ...หนู’

‘ฉันไม่ใช่ตาแก่ที่ชอบเลี้ยงอีหนู เพราะงั้นแทนชื่อตัวเองซะ’ เขาไม่เคยเลี้ยงดูใครมาก่อน เรียกง่าย ๆ ว่าไม่เคยซื้อใครกิน ยิ่งเป็นผู้หญิงประเภทหิวเงิน เขายิ่งเกลียด เกลียดยิ่งกว่าอะไร

มะนาวก้มหน้าไม่กล้าสบตา กระทั่งมือหนาเอื้อมมาจับปลายคางอีกครั้ง

คราวนี้จิณณะไม่ถาม ทว่ากระชากหญิงสาวขึ้นมานั่งบนตัก ประคองใบหน้าหมายจะลิ้มลองเรียวปากอมชมพูนั่น

ไม่ต้องเอ่ยขอให้เสียเวลา

ทันทีที่ปรายตามอง เรียวปากหนาก็ก้มมาประกบจูบทันที รสจูบที่แสนเร้าร้อน ผิดกับลุคภายนอก มันร้อนแรงซะจนคนที่นั่งบนตักสั่นไหว

มือหนาค่อย ๆ คืบคลานไต่ตามเนื้อนวล ตะครุบกับเต้านมด้วยความดิบเถื่อน

‘อื้อ…’ มะนาวเชิดหน้าครางหวิว เมื่อจิณณะซุกหน้าเลื่อนผ่านซอกคอเธอไปมา

เขาโอบเอวไว้มือหนึ่ง อีกมือก็ขยำหน้าอกก็เธอตามแรงปรารถนา

‘ห้ามหลับตา!’ จิณณะสั่งเสียงเข้ม มองหน้าหญิงสาวลูกครึ่งแล้วขัดใจก็เพราะทำเหมือนทรมานหนักหนา เขาให้เวลาเธอมานานมากพอแล้ว แล้วเขาก็เสียเงินไปแล้วด้วย

อย่างน้อยคืนนี้ก็ต้องได้กำไรกลับมาบ้าง

ฟุบ!

จิณณะดันมะนาวให้ลุกขึ้น ก่อนจะผลักเธอลงบนเตียง ไม่เกินสองวินาที ร่างหนาก็ตามมาติด ๆ ขึ้นคร่อมเธอไว้เหนือตัว

เธอมองหน้าเขา อาการประหม่าเกิดขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

‘สั่นเป็นลูกนกเลย…หึ!’ รอยยิ้มบางอย่างปรากฏมุมปากรอยหยัก คาดเดาไม่ได้ว่าหมายความว่ายังไง

‘…’ มะนาวใจสั่นระรัว สบตาเขาแล้วทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าต้องเริ่มหรือควรนอนนิ่ง ๆ

‘ฉันจ่ายเธอด้วยเงิน ไม่คิดจะตามใจฉันหน่อยเหรอ’

‘คะ คุณจิณณ์จะให้หนู เอ่อ นาวทำอะไรคะ’

พอมะนาวพูดแบบนั้น เขาก็เป็นฝ่ายลงไปนั่งพิงพนักเตียง ใช้สายตาไล่ตามไปตรงที่นู้นชัดว่าเขามีอารมณ์มากแค่ไหน

‘รู้ใช่ไหม…!?’ เขาเลิกคิ้วถาม

มะนาวจึงเอื้อมมือไปแกะปมเชือก กระตุกให้คลายออก เผยให้เห็นลำใหญ่ขนาดสมมาตรชายไทย ชี้มาตรงหน้าเธอพอดิบพอดีอย่างกับจงใจ

มือน้อย ๆ คืบไต่ไปกำเอาไว้ สัมผัสเบา ๆ แล้วเงยหน้าสบตาเจ้าของ

หากทว่าเขากลับนิ่งเฉย อย่างกับไม่ถูกใจในสิ่งที่เธอทำ

‘ปาก…ฉันต้องการปากเธอ!’

ร่างแบบบางสะดุ้งโยน ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกจากเจ้าของบ้าน เมื่อคืนเธอนั่งรอเขาจนหลับ หลังจากกลับจากบ้านตา เธอก็มัวแต่คิดถึงเรื่องอดีต อดีตที่เขาต้องการแต่เธอ ซึ่งวันนี้เริ่มจะเห็นแววแล้วว่าเขากำลังจะสลัดเธอทิ้ง เวลานี้เขามีเธอไว้เพื่อสนองความใคร่ก็เท่านั้น

เพราะเขามีผู้หญิงที่หมายปอง

ผู้หญิงที่จะเข้ามาเติมเต็ม ‘ช่องว่างของหัวใจ’

“ฉันเรียกตั้งนาน มัวแต่ทำอะไรอยู่!” จิณณะตำหนิมะนาวด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

ร่างสูงแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยพร้อมจะเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ปกติเขาต้องเรียกเธอไปจัดแจงแต่งตัวให้หรือเตรียมข้าวของต่าง ๆ หากวันนี้ไม่มีอีกแล้ว หน้าที่ที่เคยทำ

“เปล่าค่ะ”

“ฉันจะมาย้ำเรื่องนั้น…”

“ค่ะ นาวจะลองคุยกับน้ำพั้นช์ดู”

เมื่อมะนาวรับปาก เจ้าของบ้านจึงหมุนตัวเพื่อออกจากบ้าน ส่วนนักศึกษาปีสี่อย่างเธอก็ทำหน้าที่ปิดบ้านปิดช่องให้เรียบร้อยแล้วเดินออกไปรอรถหน้าปากซอยเพื่อไปมหาวิทยาลัยอย่างเช่นทุกวัน

…

“น้ำพั้นช์ ขอคุยด้วยหน่อยสิ” ดวงตาโตเหลือบไปเห็นเพื่อนร่วมคณะกำลังเดินผ่านอาคารเรียน จึงเอ่ยเรียกเอาไว้ก่อน

“มีอะไรรึเปล่ามะนาว” น้ำพั้นช์และเพื่อนกลุ่มเดียวกันเดินตามเข้ามาใกล้ที่มะนาวนั่งรออยู่

“คือ เราอยากทำโปรเจกต์คนเดียว น้ำพั้นช์โอเคไหม ถ้าจะหาคู่ใหม่” ในใจก็กลัวเพื่อนจะเกลียด แต่ก็กลัวใครบางคนมากกว่า

“อ้าวเหรอ ทำไมล่ะ!? กลัวเราเป็นตัวถ่วงรึเปล่า”

“ไม่ใช่ ๆ นาวไม่ค่อยสะดวกเวลานัดทำด้านนอก ก็เลยคิดว่าทำคนเดียวน่าจะดีกว่า” มะนาวรีบแก้ตัว

“ไม่เป็นไรเลย แบ่งกันไปทำก็ได้ อย่าคนเดียวเลยนะ เราไม่อยากให้มะนาวเหนื่อย” น้ำพั้นช์เอ่ยด้วยน้ำเสียงไพเราะ อ่อนหวาน แบบนี้สินะ ที่เขาชอบ ทั้งหน้าตา ผิวพรรณขาวจัด ตัวเล็ก สเปกเขาแบบนี้ใช่ไหม

“มะนาวไม่สะดวกกลับดึกเหรอ…” ต้นหลิวเพื่อนสนิทของน้ำพั้นช์ ถามกลับบ้าง “…พวกเราไปส่งที่บ้านได้นะ” ก่อนจะเสนอออกไป

“คงไม่ได้” ทางเดียวที่ได้คือ ห้ามเข้าใกล้ ผู้หญิงที่เขาหมายปอง

“ฉันว่าอาจารย์คงไม่ยอมหรอก แกสองคนตัวท็อปของห้อง เขาจับคู่ให้เพราะหวังผลงานแหละ” ปาร์ตี้เพื่อนอีกคนเอ่ยต่อทันที

“…” มะนาวหมดคำพูด ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง

“ตกลงคู่กับเรานะมะนาว อย่าให้เราเปลี่ยนคู่เลยนะ” มือบางนิ่ม ๆ เอื้อมไปจับแขนมะนาว เขย่าออดอ้อน

คราวนี้ความลำบากใจตกอยู่ที่มะนาวเต็ม ๆ กระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นรถคันหรูคุ้นตาขับเข้ามาจอดที่หน้าตึกคณะ ใกล้เวลาเรียนคาบเขาแล้วและเขาคงจะเห็นเธอกับ ‘น้ำพั้นช์’ แล้ว

“นู้น! อาจารย์จิณณ์มาแล้ว อาจารย์คงไม่ให้ทำคนเดียวหรอก” ต้นหลิวชี้ไปทางต้นเหตุที่ทำให้มะนาวมายกเลิกโปรเจกต์ครั้งนี้

ไม่นานร่างสูงของอาจารย์หนุ่มหล่อก็สืบเท้าเข้ามาใกล้

มะนาวสั่นไหวทันที...เธอจะโดนลงโทษอะไรอีกไหม ถ้ารู้ว่ายกเลิกโปรเจกต์ไม่ได้ เธอชอบเวลาที่เขาเรียกหาด้วยความต้องการที่แท้จริง ไม่ใช่เรียกไปลงโทษแบบหลายคืนที่ผ่านมา ตั้งแต่เขาเจอน้ำพั้นช์ บทบาทบนเตียงก็เริ่มเปลี่ยนไป…