ตอนที่ 3ตามหา（1）

“เฮ้ย! ไอ้ทอมยัยเด็กที่พามาเมื่อวานคืนนี้มึงพามาอีกรอบนะ”

แม็กเวลล์พูดกับทอมมี่ขณะที่ตัวเองเดินลงมาจากบันไดของบ้านในตอนเช้าวันต่อมาและทันทีที่เห็นคนสนิทรออยู่ตรงบันไดเฉกเช่นในทุกวันน้ำเสียงของผู้เป็นนายน้อยก็เอ่ยสั่งออกไปทันทีทอมมี่คือลูกน้องคนสนิทที่ไว้ใจได้มากที่สุดผู้ที่เปรียบได้ว่าเป็นทั้งเพื่อนทั้งลูกน้องไปในตัว

“นายน้อยพูดเรื่องอะไรครับ” น้ำเสียงเขาบ่งบอกได้ชัดว่ากำลังไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

อันที่จริงพวกเขาโตมาด้วยกันก็ว่าได้แต่การที่เขาเรียกอีกฝ่ายว่านายน้อยนั้นอาจเป็นความเคยชินจนมันติดปากก็ว่าได้อีกเหตุผลหนึ่งคือเขาไม่รู้ว่าจะเรียกอีกฝ่ายว่าอะไรดี จะเรียกชื่อเล่นงั้นเหรอได้โดนเขาด่าตายเลย ครั้นจะเรียกว่าคุณมันก็กระดากปากเหลือเกินก็รู้แหละว่าตอนนี้เขาไม่ใช่นายน้อยเหมือนเมื่อตอนเด็กๆ แล้วแต่จะเรียกว่านายใหญ่ก็ซ้ำกับผู้เป็นพ่อของเขาหรือจะเรียกว่านายแม็กใหญ่มันก็กระดากปากเกินไปงั้นเขาขอสะดวกใจเรียกแบบนี้ก็แล้วกัน

“เอ้าก็ไอ้เด็กนักศึกษาซิงนั่นไง ที่มึงพามาเมื่อวานกูบอกให้เรียกมาวันนี้อีกรอบกูยังไม่ได้ให้ทิปเลยเดี๋ยวเสียเชื่อกูหมด”

แม็กเวลล์เริ่มหัวเสียกับบทสนทนาที่เจ้าทอมมี่ทำท่าทางโง่ๆ แล้วไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดเขาเริ่มอีกแล้วละสิไอ้ความเอาแต่ใจของตัวเองและพร้อมฟาดงวงฟาดงาใส่ใครก็ได้ถ้าไม่พอใจนี่ทอมมี่ชินชาเสียแล้ว

“ผมไม่ได้พาใครมาให้นายนะครับเมื่อวาน”

คนสนิทที่เป็นเหมือนเพื่อนพยายามบอกคนตัวใหญ่จอมเอาแต่ใจก็เขาไม่ได้พาใครมาอะไรจริงๆ นี่เเล้วเรื่องที่อีกฝ่ายพูดเขาก็ไม่รู้เรื่องสักนิด

“เฮ้ย! มึงจะบอกว่าไอ้เด็กคนเมื่อวานเข้ามาในห้องกูโดยที่มึงไม่ได้จ้างมางั้นหรอ แล้วมันเป็นใครวะ!”

แม็กเวลล์เริ่มตกใจเมื่อเห็นทอมมี่ทำหน้างงกับสิ่งที่เขาบอกและต้องการโดยนิสัยของทอมมี่เขาไม่เคยขัดใจแม็กเวลล์และไม่ใช่คนที่จะมาเล่นตลกต่อหน้าเขานั่นยิ่งทำให้แม็กเวลล์หัวเสีย