บทที่2 พี่ชายที่แสนดี1

พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงชิดขอบฟ้า ไม่นานความมืดก็โรยตัวลงมา ร่างเล็กเหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาสิบแปดนาฬิกายี่สิบนาที

เดินผ่านร้านอาหารที่อยู่ตามชายฝั่งที่ประดับด้วยไฟดวงเล็ก ๆ อากาศเริ่มเย็นลงทุกที

หญิงสาวถอดรองเท้าสวมแบบเปิดส้นวางไว้ด้วยกันกับแอร์เมสใบย่อม ย่ำเท้าเปลือยเปล่าไปบนผืนทรายเม็ดละเอียด มองเห็นเปลือกหอยและกิ่งไม้อยู่ประปราย

เบื้องหน้าเห็นพระอาทิตย์ที่ใกล้จะลับขอบฟ้า ได้สินเสียงคลื่นที่กำลังซัดเข้าหาฝั่ง ความคิดภายในใจจมดิ่งเข้าไปทุกที

ความรู้สึกที่ได้เป็นคนโง่ให้คนอื่นหลอกใช้ค่อย ๆ เกาะกุมหัวใจ เหมือนความมืดเบื้องหน้าที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา

กิจธาดาวงศ์

เป็นตระกูลร่ำรวย นอกจากธุรกิจโรงแรมระดับเจ็ดดาว ยังมีธุรกิจร้านอาหารที่ต่างประเทศหลายสาขา

ทายาทที่เกิดมาจึงเพียบพร้อมทุกประการ บิดามารดาของพิชชาเป็นที่รู้จักนับหน้าถือตาในสังคม

ทว่าต้นทุนเหล่านี้กลับไม่ได้เป็นเครื่องการันตีว่าชีวิตของเธอจะสุขสมหวังไปทุกอย่าง

แต่เล็กจนโต เธอคิดเสมอว่าตัวเองนั้นฉลาด รู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมผู้ชาย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการอบรมเลี้ยงดูของคนในครอบครัว

ทว่าความคิดเหล่านี้กลับถูกแทนไททำลายจนหมดสิ้น

ยิ่งหวนคิดถึงตอนที่ตัวเองทำตัวดื้อรั้นไม่ฟังที่พิชยะเตือน ก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ

ความรักมันทำให้ดวงตาของคน…บอดสนิทได้จริง ๆ

แต่มันจะไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเป็นอันขาด เพราะจากนี้ไปเธอจะไม่เปิดใจให้ผู้ชายหน้าไหนง่าย ๆ อีกแล้ว

คนอย่าง ‘พิชชา’ เจ็บแล้วจำ พูดแล้วต้องทำได้

คนที่พร่ำอยู่กับตัวเองขณะที่เหม่อมองออกไปยังท้องทะเลมืดมิด ไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครคนหนึ่งยืนมองอยู่ไกล ๆ สายตาคู่นั้นจับจ้องมาที่หญิงสาวพักหนึ่งแล้ว

นับเป็นเวลาครึ่งปีได้แล้วที่เขาไม่ได้ใช้สิทธิ์วันลาหยุด จนเกือบจะไปเรียกร้องให้โรงพยาบาลมอบเกียรติบัตรพนักงานดีเด่นให้

เมื่อวานนี้ธนาจึงอาศัยความเป็นเพื่อน ‘ร่วมหัวจมท้าย’ กันกว่าสิบปี ขอลาพักร้อนกะทันหัน

รายละเอียดที่ระบุในเอกสารที่ทำให้คนยึดถือในระเบียบกับลูกจ้างอย่าง ‘พิธา วิวัฒเมธากุล’ เจ้าของโรงพยาบาล ‘วิวัฒเวช’ ที่เขาทำงานอยู่ยอมอนุมัติง่าย ๆ ก็คือความกตัญญู

แต่หากเขาเป็นลูกชายผู้กตัญญู ตอนนี้เขากับมารดาในวัยห้าสิบคงเตรียมขึ้นเครื่องบินไปต่างประเทศแล้วสิ

เหตุผลที่ทำให้เขากล้าโกหกผู้ว่าจ้างคำโต หรือลมอะไรสักอย่างที่สามารถหอบเขามาถึงที่นี่ได้

มีอยู่เพียงเหตุผลเดียว

พี่ชายที่แสนดี…

ครั้งหนึ่งธนาเคยให้คำมั่นสัญญากับเด็กน้อยคนหนึ่งว่า…

เขาจะเป็นพี่ชายที่แสนดีให้เธอเอง

ที่ผ่านมาเขาอาจทำเป็นหลงลืมคำสัญญาพวกนั้นไปบ้าง แต่ในวันที่รู้ว่ายัยเด็กโง่คนนั้นกำลังต้องการใครสักคน

เขาก็พร้อมจะเคียงข้างเธอ เป็นพี่ชายที่แสนดีให้

พิชชาปาดน้ำตาที่ไหลปริ่มอยู่ที่หัวตาออก ค่อย ๆ ก้าวเท้าที่เปลือยเปล่าย่ำไปข้างหน้าลงไปในทะเล น้ำทะเลที่ยังหลงเหลือกระแสความร้อนจากเมื่อตอนกลางวันค่อย ๆ กลืนร่างเล็กไปทีละนิด

มองจากตรงที่ธนายืนอยู่ สายตาของพิชชาเหมือนคนสิ้นหวังที่กำลังจะคิดสั้น

“ฟินน์!!!” ไม่รอช้า ชายหนุ่มตะโกนเสียงดัง รีบวิ่งไปหาพิชชาอย่างไม่คิดชีวิต

นาทีนั้นความรู้สึกต่าง ๆ วิ่งเข้ามากระทบจิตใจของเขา ถ้าพิชชาเป็นอะไรไป เขาจะโทษตัวเองไปทั้งชีวิต

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ทำบ้าอะไร” เขาฝ่ากระแสคลื่นทะเลที่ซัดเข้าหาฝั่งไปคว้าจับแขนของเธอได้ทันเวลา

หญิงสาวตกใจเมื่อมีคนมาประชิดตัว ยิ่งเห็นว่าเจ้าของเสียงเข้มที่ตะคอกใส่เธอเมื่อครู่คือใคร เธอก็ทั้งตกใจและแปลกใจ

“อกหักแค่นี้ถึงกับจะฆ่าตัวตายเลยเหรอ! โง่รึไง!” เธอได้ยินเสียงหอบหายใจถี่ ๆ ของเขา

แววตาของชายหนุ่มต่างไปจากทุกครั้ง สายตาสะท้อนความเป็นห่วง ความหวาดกลัวปะปนกัน

“พี่ธนานั่นแหละเป็นบ้าอะไรเนี่ย ใครจะฆ่าตัวตาย” เธอตะคอกเขากลับ คนอย่างนังฟินน์ไม่มีทางคิดสั้นเพราะเรื่องแค่นี้หรอก

“ไม่ได้จะฆ่าตัวตายเหรอ” น้ำเสียงคนพูดอ่อนลง รู้สึกเสียหน้านิด ๆ แต่มือยังจับที่ข้อมือของเธอแน่น

“ฆ่าตัวตายอะไร ฟินน์แค่อยากลงน้ำเฉย ๆ” นาทีนั้นธนาทั้งรู้สึกเสียหน้า ทั้งรู้สึกโกรธในความคิดน้อยของเธอ

“ใครจะไปรู้ล่ะ แล้วมืดค่ำขนาดนี้ใครใช้ให้เธอลงมาเล่นน้ำทะเล” อย่างไรเขาก็คิดว่าเธอผิด เล่นกับความรู้สึกคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงกัน

“ไม่มีใครใช้หรอก ฟินน์อยากลงมาเองอ่ะ ใครจะทำไม” เธอแค่อยากให้ตัวเองเปียก อยากเอาน้ำทะเลล้างคราบน้ำตาโง่ ๆ ออกไปแล้วกลับขึ้นฝั่ง ไม่คิดว่าจะมีคนบ้าวิ่งหน้าตื่นมาจากซอกหลืบไหนก็ไม่รู้

“เออ ไม่ได้คิดสั้นก็ดีแล้ว” มาถึงตรงนี้ชายหนุ่มถึงถอนหายใจโล่งอกออกมาได้

“แล้วนี่จะปล่อยมือฟินน์ได้ยัง” หญิงสาวมองไปที่ข้อมือของตัวเองที่ธนายังจับไว้มั่นจนข้อมือข้างนั้นเริ่มจะไม่มีเลือดไหลเวียนแล้ว