ไปลากตัวมา!

“ไปกันเถอะโรส คืนนี้ฉันเลี้ยงเอง”

หลังสมัครสมาชิกระดับพรีเมียมกับพนักงานของร้าน น้ำทิพย์ก็เดินกลับมาคว้ามือเพื่อนที่ยืนรออยู่ไม่ไกลจากผู้ชายคนนั้น หยุดมองสำรวจเขานิ่งๆ ก่อนจะพูดขึ้น

“เก็บของเหลือคุณไว้เลี้ยงตัวเองเถอะคะ” น้ำทิพย์เบะปากใส่ ผู้ชายอะไรมีดีแค่หน้าตาจริงๆ แหกตาดูการแต่งตัวของเธอบ้างก็ได้นะ เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า มันเหมือนคนที่ต้องใช้บัตรเหลือจากคนอื่นไหม

“เข้าไปเถอะน้ำ ฉันปวดขาแล้ว”

“พูดมากน่าโรส เพราะผู้ชายของแกนั่นแหละ แม่งปานนี้ยังไม่มาอีก”

น้ำทิพย์ออกแรงลากเพื่อนสาวเข้าไปด้านใน มองนาฬิกาอีกครั้งก่อนจะเลือกมองหาที่นั่งเอง สามทุ่มสิบนาที ป่านนี้ผู้ชายคนนั้นยังไม่มา เธอจะถือว่าเขาสละสิทธิ์ในการจีบเพื่อนเธอ

“ว้าว! ข้างในสวยมาก”

โรสมองรอบตัวตาเป็นมัน บรรยากาศด้านในหรูหราต่างจากผับบาร์ที่เธอเคยไป ร้านออกแนวนั่งชิวล์เสียมากกว่า คนเยอะก็จริง แต่กลับดูมีระเบียบ ไม่ค่อยวุ่นวายเลยแต่ละคนนั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง โรสชอบบรรยากาศแบบนี้มาก

“เรียบๆ แต่หรู”

นั่นคือคำนิยามของที่นี่ในความคิดของน้ำทิพย์ สองสาวนั่งมองรอบตัวเงียบๆ ก่อนจะมองสิ่งที่พนักงานเอามาเสริฟ

“ไม่ได้สั่ง?”

“สำหรับลูกค้าระดับVVIPครับ”

พนักงานก้มตัวโค้งคำนับ ก่อนจะเดินกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง เมื่อวางของทุกอย่างลงบนโต๊ะ รวมทั้งกระดาษที่มีรายละเอียดของสิทธิพิเศษให้แขกคนสำคัญเรียบร้อย

“ถึงว่า ทำไมคนแห่มาที่นี่ ทั้งที่ทุกอย่างแม่งเป็นปริศนาไปหมด”

“นึกว่าจะเป็นผับเถื่อนๆ ที่ไหนได้ โคตรดี” โรสอ่านข้อความบนกระดาษเสร็จก็พูดออกมาบ้าง

สองสาวนั่งดื่มกันเงียบๆ เลิกสนใจผู้ชายที่นัดมาที่นี่ สำหรับโรสถ้านัดแล้วมาช้า เธอถือว่าสละสิทธิ์ เธอไม่ชอบคนไม่ตรงต่อเวลามากๆ

“ขอโทษนะครับ โต๊ะนั้นฝากมา” พนักงานคนเดิม ที่ดูแลสองสาวตั้งแต่หน้าร้าน รวมทั้งคอยบริการอยู่ที่นี่ด้วย เดินมายื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้น้ำทิพย์ เธอหยิบมาเปิดอ่าน ก่อนจะวางลง แล้วมองสำรวจหน้าตาผู้ชายที่ขอมาดื่มร่วมกับพวกเธอ ก็หน้าตาดีนะ แต่เธอไม่ชอบ เธอไม่ชอบการถูกจีบ เพราะนิสัยเธอนั้นชอบจีบมากกว่า

“นี่! นั่งได้ไหม” น้ำทิพย์ถามพนักงานที่เอาแต่ก้มหน้าเป็นส่วนใหญ่ ทั้งที่หน้าตาก็ดีมาก แต่ไม่เข้าใจทำไมต้องก้มขนาดนั้น ถ้ามันเป็นมารยาท ก็มารยาทดีเกินไป!

“อยากให้นั่ง?”

ใบหน้าหล่อเหลากระตุกรอยยิ้มเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะถามผู้หญิงที่นั่งอยู่ไม่ไกล ใบหน้าสวยสะดุดตา ไม่อาจทำให้เขาละความสนใจไปได้ ทั้งที่มีงานมากมาย เขากลับอาสามาดูแลลูกค้าโต๊ะนี้ด้วยตัวเอง

“อืม! ก็ดีกว่าผู้ชายโต๊ะนั้นที่จะมาขอนั่งอะ นั่งเร็ว เป็นไม้กันหมาให้หน่อย”

“น้ำ กูว่าลีแม่งต้องมีคนใหม่แน่เลยว่ะ”

“หืม? อีนี่ เลิกพูดถึงชื่อนี่ได้ไหม” น้ำทิพย์ที่มัวแต่สนใจบริกรหนุ่ม หันไปมองเพื่อนที่นั่งดื่มอยู่โซฟาฝั่งตรงข้าม ใบหน้าแดงระเรื่อนิดหน่อย บ่งบอกว่าเพื่อนเธอดื่มไปแล้ว ไม่มากหรอก แต่อีโรสมันคออ่อนไง

“เออ!”

โรสพิงหลังเข้ากับโซฟา หลับตาลงช้าๆ พลางทบทวนเรื่องของตัวเองกับลี เขาเคยช่วยเธอไว้ สมัยที่เธอเริ่มทำงานเป็นเด็กเอนฯแรกๆ เธอโดนหลอกให้ไปทำงานไกลถึงสิงคโปร์ ช่วงสามวันแรกเธอไม่พบเจออะไรผิดปกติ เงินที่ได้มากกว่าที่คิดจนเธอไม่ระวัง ในวันนั้นกว่าจะรู้ตัวก็ถูกลากเข้าห้องนอนกับผู้ชาย กระเสือกกระสนดิ้นรนออกมาได้ จนเจอลี

แม้ตอนนั้นเธอจะรู้สึกเหมือนหนีเสือปะจระเข้ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เผลอมอบทั้งใจให้เขา อาจจะเพราะลีทำเหมือนเธอเป็นคนพิเศษ ดูแลเธออย่างดี ทั้งที่เป็นคนไม่ค่อยพูด เธอจึงหลงอยู่ในฝันแสนหวาน แต่ฝันนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่อเขาเปลี่ยนสถานะเธอจากผู้หญิงของเขา เป็นแค่ของเล่นทันทีพร้อมส่งตัวเธอกลับมาอยู่ที่ไทย ให้เธอไปหาได้ แค่ตอนที่อยากมีอะไรด้วยเท่านั้น ซ้ำยังให้เงินเธอไม่ต่างจากผู้หญิงขายตัวเลยสักนิด

ภายในห้องโถงโอ่อ่า มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งจ้องมองสองสาวที่ได้รับการบริการอย่างดีจากผู้จัดการที่นี่อย่างเฉิน โดยเฉพาะคนที่นั่งดื่มกับกลุ่มเพื่อน ที่จ้องมองโรสเป็นพิเศษ ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะยกมือขึ้นเรียกคนของตัวเองมาหา

“ไปลากตัวมา”

“ครับ”

สายตามองตามมือเจ้านายเพื่อล็อคเป้า เมื่อเจอก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอ นี่เขาต้องไปลากผู้หญิงคนนั้นมาอีกแล้วเหรอ แต่ละครั้งที่ต้องไปลากเธอมา ไม่ถูกด่า ก็ถูกทุบตี

“พาไปที่ห้อง”

ลีลุกเดินจากไปยังห้องพักของตัวเองที่อยู่ชั้นบนสุดของอาคารเกือบยี่สิบชั้นแห่งนี้ ใบหน้าหล่อเหลาไม่เคยแสดงอารมณ์ใดๆเมื่ออยู่กับคนอื่น ยกเว้นตอนที่อยู่เพียงลำพัง มุมปากสีแดงก่ำกระตุกรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม เมื่อคิดถึงบทลงโทษที่จะใช้กำราบผู้หญิงดื้อด้านอย่างโรส ที่ใจกล้าหน้าด้านนัดผู้ชายอื่นมาดื่มในถิ่นของเขา

ชายชุดดำลูกน้องของลีเดินดุ่มๆมาที่โต๊ะของสองสาว มองใบหน้ามือซ้ายของลีที่นั่งอยู่ข้างหญิงสาวอีกคน ก่อนจะก้มหัวให้นิดๆเป็นการทักทายและขอเสียมารยาท ออกแรงลากผู้หญิงอีกคนที่คุยจ้อกับเพื่อนออกไปทันที ท่ามกลางสายตาของแขกที่อยู่รอบๆ

“นี่ไอ้บ้า ปล่อยนะเว้ย”

โรสร้องลั่น มองแผ่นหลังที่คุ้นเคย ก่อนจะดิ้นรนหนี ไอ้บ้านี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แผ่นหลังแบบนี้ไม่ต้องหันมาก็รู้ว่าเขาคือคนของลี เพราะเขาถูกลีใช้มาลากตัวเธอบ่อยๆเธอจึงจำได้ แต่ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมอีกแล้วนะ เท้าเล็กๆ พยายามเตะไปด้านหน้า เพื่อสกัดขาของเขาไว้ แต่พยายามยังไงก็ไม่เป็นผล กว่าจะดิ้นรนจนหลุดได้ ก็เป็นตอนที่ถูกลากมาอยู่ในห้องนอนแล้ว และเป็นเขาเองที่ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ไม่ใช่เธอดิ้นรนจนหลุด