Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
EPISODE03 ฉันจะทำให้เธอรักฉัน(1)
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงฉันเดินมาเปิดประตูให้ยักษ์ เขามาพร้อมข้าวสองกล่องแล้วก็น้ำผลไม้ปั่น “ไปซื้อที่ไหนมา”
“ข้างมอเรา ร้านที่เธอชอบกินบ่อย ๆ”
“โห ไปไกลขนาดนั้นเลย แถวนี้ก็มีไหม”
“ก็มันร้านที่เธอชอบ เดตครั้งแรกก็อยากให้ประทับใจ”
“เดตอะไร กินข้าวในห้อง”
“อืม ก็เดตไหม ไม่นับเหล้าเมื่อคืนก็เท่ากับว่าเรากินข้าวด้วยกันครั้งแรก” อือ อยากพูดอะไรก็เรื่องของเขาเถอะ
“ได้น้ำอะไรมา”
“น้ำผลไม้ที่เธอชอบดื่มไง ผลไม้รวม”
“รู้มาก”
“ก็เพราะชอบมาก ๆ ถึงได้รู้เรื่องของเธอ”
“เหมือนโรคจิตเลยยักษ์ ฉันไม่คิดว่าจะมีคนรู้เรื่องของฉันขนาดนี้”
“ฉันรู้ทุกอย่างที่เป็นเรื่องของเธอ”
“งั้นก็รู้ว่าฉันรักไทม์”
“ไม่รู้ได้ยังไง สายตาเธอมันฟ้องทุกอย่าง”
“นั่นสิ”
ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง
“ใครมา” เออ ฉันก็สงสัยเหมือนยักษ์
“ไม่ได้นัดใครไว้นะ” ยักษ์อยู่ในห้องแบบนี้ฉันจะกล้านัดใครล่ะ
ครืด ครืด (ไทม์)
“ไม่ใช่ว่าเป็นไอ้ไทม์ที่อยู่หน้าห้องนะ” ยักษ์ชะโงกหน้ามาดูหน้าจอโทรศัพท์ฉัน
“ชู่ว์ เงียบก่อน” ฉันเดาว่าอาจจะใช่แบบที่ยักษ์พูดเพราะไทม์โทรเข้ามาหลายสาย แต่ว่าฉันไม่ได้กดรับและไม่ได้ติดต่อกลับไป ฉันสั่งให้ยักษ์เงียบ จากนั้นกดรับสายของไทม์ “ว่าไง”
(เปิดประตูห้องให้หน่อย)
“รักไม่อยู่ห้อง”
(ไม่อยู่ห้องได้ไง แอร์เปิดอยู่)
“รักไม่อยากคุยกับไทม์”
(รัก รักฟังไทม์นะเราต้องคุยกัน ไทม์ก็ไม่ได้อยากให้ทุกอย่างลงเอยแบบนี้)
“...”
(เปิดประตูให้ไทม์หน่อย ไทม์อยากคุยกับรัก)
“อืม” ฉันกดวางสายแล้วหันมองหน้ายักษ์ ด้วยนิสัยของไทม์ถ้าไม่ตอบตกลงไทม์ก็จะยืนอยู่แบบนั้น
“เฮ้ย เธออืมได้ไง ยักษ์อยู่ในห้องรักคิดอะไรอยู่ ไหนบอกห้ามยักษ์ทะเลาะกับมัน นี่ตั้งใจจะทำอะไร” ยักษ์ได้ยินเพราะเขาแนบหูฟังอยู่ข้าง ๆ
“ยักษ์เข้าไปแอบในห้องนอนก่อนได้ไหม”
“เดตแรกของฉัน” เขาทำหน้าบึ้ง
“นะ รักอยากคุยให้จบ ไม่คุยไทม์ก็ไม่ไปหรอก เคลียร์ให้จบไปเลย ไม่อยากเคลียร์หลังจากที่ไทม์แต่งงานแล้ว”
“มีอะไรต้องคุย”
“ยักษ์...”
“คืนนี้นอนด้วยไหม”
“ยักษ์นี่ไม่ใช่เวลา”
“งั้นไม่ไป เธอก็ไปเปิดประตูเลย ดีเหมือนกัน รีบไปเปิดสิมันกดใหญ่แล้ว” นั่นไง มันเชื่อฟังฉันซะที่ไหน
“ยักษ์อย่าเพิ่งงอแง”
“ไม่อยากให้งอแงก็ตอบตกลงสิ”
“ก็ได้ เข้าไปหลบก่อนเร็ว” ฉันรีบลากยักษ์เดินมาที่ห้องนอน ยัดเขาไว้ในห้องนอนกำลังจะปิดประตูแต่ว่ายักษ์รีบเอามือดันไว้ “บอกว่าอย่าเพิ่งงอแงไง”
“ข้าวเราอะ”
“เดี๋ยวเก็บไว้ให้ ขอเคลียร์แป๊บเดียว”
“แป๊บเดียวนะ”
“อืม แป๊บเดียวจริง ๆ”
“หอมแก้มก่อน”
“ยักษ์”
“หอมแก้มก่อน”
“เฮ้อ” ฉันเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อหอมแก้มของยักษ์ให้จบ ๆ ไป หอมแก้มยักษ์แล้วฉันก็รีบปิดประตูห้องนอน เดินมาเก็บข้าวกล่องเข้าตู้ทั้งสองกล่อง จากนั้นเดินมาหน้าประตูห้อง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเปิดประตู ไทม์มองหน้าฉันด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ฉันจึงถอยหลังกลับ ไทม์เดินเข้ามาในห้อง ปิดประตูลง
“รักเป็นยังไงบ้าง ท่าทางดูไม่ดีเลย”
“รักต้องเป็นยังไง ต้องรู้สึกยังไง ต้องดีใจงั้นเหรอ”
“ไทม์ขอโทษ”
“ไทม์บอกว่ารักสำคัญใช่ไหม”
“ใช่”
“ถ้ารักสำคัญทำไมรักถึงรู้เรื่องนี้เป็นคนสุดท้าย สำคัญของไทม์มันเป็นแบบไหนกัน”
“เพราะรักสำคัญกับไทม์มากไทม์ถึงไม่รู้ควรจะเริ่มบอกรักยังไงดี ไทม์ขอโทษ”
“มันคงพูดยากพอ ๆ กับเรื่องที่เราคบกันแต่ไทม์ไม่กล้าบอกครอบครัวของเราใช่ไหม น่าขำตรงที่สุดท้ายแล้วไทม์กล้าบอกแม่ทิชาว่าทำผู้หญิงท้อง รู้ไหมว่ารักรู้สึกเหมือนโดนไทม์ตบหน้าแรง ๆ โดยที่ไทม์ไม่ได้ลงมือด้วยซ้ำ ไทม์พูดเรื่องนี้ต่อหน้ารัก ไทม์ไม่ได้รู้สึกกับรักแบบที่รักรู้สึกกับไทม์ ไทม์ไม่ได้รักกันเลยใช่ไหม”
“รัก ถ้าไทม์ไม่รู้สึกไทม์จะมาหารักทำไม จะโทรหารักขนาดนั้นเลยเหรอ ไทม์รักรัก รักมาก ๆ ขอโทษที่ไทม์ไม่กล้าบอกเรื่องของเราให้แม่กับพ่อรู้ ไทม์กลัวเรื่องของเราทำให้พ่อแม่เสียใจ กลัวพวกเขารับไม่ได้ ก็พวกเขาเลี้ยงให้เราเป็นพี่น้องกัน”
“อืม...” เพราะกลัวพ่อแม่ที่เลี้ยงเราให้เหมือนพี่น้องจะรับความจริงไม่ได้ เราสองคนจึงแอบคบกันลับ ๆ มีแค่เราสองคนที่รับรู้ แต่แล้วไทม์ก็หักหลังฉัน ทว่าโดนเขาทำขนาดนี้แต่ฉันก็ยังรักเขา ฉันอยากเลิกรักเขาเร็ว ๆ ไม่อยากรู้สึกกับไทม์แบบคนรักอีกต่อไปแล้ว “ในเมื่อไทม์จะแต่งงาน เรื่องของเราก็จบเนอะ คบกันไม่มีใครรู้ เลิกกันก็ไม่มีคนอื่นเจ็บปวดกับเรื่องของเรา แบบนี้ดีแล้ว ดีแล้วไทม์ เคลียร์แล้วเนอะ กลับไปได้แล้ว”
“รัก ไทม์ไม่อยากทิ้งรักไว้คนเดียว ไทม์ขอโทษที่ทำอะไรไม่คิด”
“อย่าพูดว่าทำอะไรไม่คิด คิดสิ ไม่คิดไทม์จะทำเหรอ แค่ตอนนั้นไทม์ไม่คิดถึงรักที่เป็นแฟนไทม์ หรือไม่ไทม์ก็ไม่เคยคิดว่ารักเป็นแฟนอย่างที่ปากพูด”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ ไทม์ทั้งรักทั้งหวงรัก”
“อธิบายอะไรตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้วไทม์ ไทม์ไม่ต้องพูดกับรักเรื่องที่เราคบกันอีกแล้ว คนที่ไทม์ต้องรับผิดชอบคือแม่ของลูกไทม์ กลับไปได้แล้ว อย่าทำให้รักเจ็บไปมากกว่านี้เลย” ฉันต้องเด็ดขาดเพราะเขาไม่ใช่ของฉันอีกต่อไป
“...เราจะกอดกันในฐานะแฟนครั้งสุดท้ายได้ไหม”
“ถ้ารักกอดไทม์ตอนนี้รักอาจจะเห็นแก่ตัว ขอร้องอะไรที่มันไม่เข้าท่า เราอย่าก้าวเข้าหากันอีกเลยนะ”
“...เข้าใจแล้ว” ไทม์มองฉันด้วยสายตาเศร้า เขาเดินออกไปจากห้อง ฉันก็อยากจะวิ่งตามไปกอด พูดรั้งให้เขาเลือกฉันที่เป็นแฟนเขา ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ทว่าถ้าทำอย่างนั้นฉันก็จะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาก ๆ ฉันจะทำร้ายเด็กที่ไม่รู้เรื่องคนหนึ่งได้ยังไง ฉันไม่มีไทม์มันต้องดีกว่าทำให้เด็กเกิดมาไม่มีพ่อ
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
