EPISODE02 ตัวแทน(2)

“เพราะมันไม่ใช่นายไง คนอย่างนายมันสารเลว”

“แต่ฉันก็เป็นผัวเธอ”

“ถ้าพูดแบบนี้นายก็คงเป็นผัวของผู้หญิงทุกคนที่นายได้น่ะสิ แต่รู้อะไรไหมยักษ์ ฉันไม่ใช่เมียนายและนายไม่ใช่ผัวฉัน เราแค่แก้เหงาให้กันชั่วคราวเท่านั้น ไปนะ” ฉันเปิดประตูออกจากห้องของยักษ์

“แล้วถ้าไม่เป็นเซ็กซ์เฟรนด์ล่ะ ถ้าฉันบอกว่าฉันรักเธอ เราคบกันได้ไหม” ตรงทางเดินเสียงของยักษ์มันก้องมาก เขาทำให้ฉันต้องหยุดเดิน ทว่าก่อนที่ฉันจะหันกลับไปมองเขาก็ตะโกนมาอีกว่า “ฉันรักเธอริกะ ฉันชอบเธอ ชอบเธอตั้งแต่เราเล็ก ๆ ฉันไม่ชอบที่เธอชอบชมว่าไอ้ไทม์ไทน์มันดีทุกอย่าง แล้วบอกว่าฉันมันไม่ดีเท่าไอ้พวกนั้น ฉันไม่ชอบที่เธอไม่มองฉัน ฉันแกล้งเธอเพราะอยากให้เธอสนใจฉันบ้าง”

“เป็นเรื่องตลกที่ไม่ได้ทำให้ฉันขำสักนิด อย่างนายเนี่ยนะจะชอบฉัน” ฉันแสยะยิ้มเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้

“ใช่ ฉันชอบเธอ ชอบเธอมาก ๆ ฉันทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมองฉัน แต่เธอไม่เคยมองฉันด้วยสายตาอ่อนหวานสักครั้ง”

“...”

“เรื่องบุ๋มบิ๋มฉันตั้งใจ ฉันตั้งใจสนใจผู้หญิงสักคนอย่างจริงจัง ไอ้ไทม์จะได้เอาคืนฉัน จากนั้นฉันก็จะเข้าหาเธอ...”

“พอได้แล้วยักษ์ นายจะอะไรมันเรื่องของนายฉันไม่สนใจ แต่ฉันชอบไทม์ ฉันชอบไทม์มาก ๆ นั่นคือความรู้สึกของฉัน ซึ่งนายทำรักของฉันพัง ฉันแอบรักไทม์มาตั้งนานแต่นายวางแผนบ้า ๆ ทำให้ไทม์ต้องรับผิดชอบผู้หญิงคนนั้น ฉันเกลียดนายตอนนี้ฉันยิ่งเกลียดนายมาก ๆ ด้วย”

“…อย่าพูดว่าเกลียดฉันบ่อยนักสิ เรื่องไอ้ไทม์เธอให้ฉันรับผิดชอบได้ไหม”

“รับผิดชอบอะไร คนอย่างนายรับผิดชอบอะไรได้ เคยรับผิดชอบอะไรด้วยเหรอ” ไอ้บ้ายักษ์ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะไอ้บ้ายักษ์คนเดียว

“ให้ฉันชดใช้ความรู้สึกของเธอ”

“คนอย่างนายน่ะเหรอ”

“ใช่ เธอชอบไอ้ไทม์ แต่มันจะแต่งงานแล้ว เรื่องของเธอกับมันไม่มีทางเป็นไปได้ ถ้าเธอชอบมันมากฉันจะเป็นตัวแทนของมันเอง ฉันจะเป็นไอ้ไทม์ให้เธอ”

“พูดบ้าอะไร”

“เราคบกันนะริกะ”

“...”

“ถ้าเธอชอบมัน ฉันจะเป็นแบบมัน แต่ว่าฉันจะรักเธอมากกว่าที่มันรักเธอ”

“คบกับนายฉันได้อะไร”

“ได้ทุกอย่าง เธออยากได้อะไรฉันจะหามาให้ ทำให้เธอทุกอย่าง”

“เลิกยุ่งกับไทม์และไทน์ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นห้ามทำร้ายเขาเด็ดขาด”

“...”

“ไม่ได้สินะ”

“...ได้ ฉันจะเลิกยุ่งกับมัน เพื่อเธอ”

“นายบอกว่าจะเป็นไทม์ให้ฉัน”

“ใช่”

“ถ้าอย่างงั้นเวลาเรามีอะไรกันฉันเรียกชื่อเขาได้ไหม”

“...อืม ตามใจเธอเลย”

“งั้นก็ดีล” ฉันตกลงที่จะทำอย่างนั้นเพราะฉันสูญเสียไทม์ของฉันไปแล้ว คนที่ทำให้ฉันสูญเสียก็คือผู้ชายคนนี้ ในเมื่อเขาบอกว่าจะเป็นไทม์ให้ฉันงั้นก็ดีเลยสิ เขาเคยทำไทม์ไทน์เจ็บตัว ฉันก็จะทำให้เขาเจ็บใจ มาดูกันว่าคนอย่างเขาจะทนฉันได้เหรอ

“ฉันยอมเพราะฉันรักเธอ”

“แต่ฉันรักไทม์”

“มันเรื่องของเธอ ฉันขอแค่เราคบกัน ขอแค่เธอมองฉันแบบที่มองไอ้ไทม์ก็พอ”

“นายดูเหมือนคนขาดความรัก”

“ฉันแค่อยากได้รักจากเธอ”

“ถ้านายเป็นไทม์ฉันจะรักนาย”

“งั้นเธอย้ายของจากห้องเธอมาอยู่ห้องฉันเลยไหม”

“ไม่”

“งั้นฉันย้ายไปอยู่กับเธอ”

“ไม่เอา”

“ไหนว่าเราคบกันไงรัก”

“รัก?”

“ก็ไอ้ไทม์มันเรียกเธอแบบนั้น”

“งั้นฉันต้องเรียกนายว่าไทม์สองเหรอ”

“ยักษ์...เธอเรียกฉันว่ายักษ์ได้ไหม”

“ไหนบอกจะเป็นไทม์”

“...”

“ก็ได้ ฉันเรียกนายว่ายักษ์ก็ได้ เพราะนายเป็นคนเลว นายเป็นไทม์ให้ฉันทุกเรื่องมันคงไม่ได้”

“ถึงฉันเลว แต่ฉันก็กล้าบอกว่าฉันรักเธอ”

“ก่อนหน้านี้นายชวนฉันเป็นเซ็กซ์เฟรนด์”

“เธอจะให้ฉันสารภาพทันทีว่าฉันรักเธออย่างนั้นเหรอ เธอไม่คิดว่าฉันจะอายหรือไง เธอมองฉันเป็นศัตรูมาตลอด”

“ก็นายชอบแกล้ง”

“ฉันแกล้งเธอเพราะอยากให้เธอสนใจ”

“แล้วที่แกล้งไทม์ไทน์”

“ฉันเกลียดพวกมันเพราะเธอรักพวกมัน”

“ตอนนี้ฉันก็รักพวกเขา”

“เธอไม่ต้องย้ำ”

“งั้นฉันกลับห้องก่อนนะ เพิ่งรู้นะว่าอยู่คอนโดเดียวกัน”

“เธอไม่เคยสนใจฉันจะรู้ได้ไงว่าเราอยู่ใกล้กันแค่นี้”

“ก็ใช่”

“งั้นเดี๋ยวฉันไปหาเธอที่ห้องนะ ฉันลงไปซื้อข้าวก่อน”

“ก็ได้” เราสองคนเดินเข้าลิฟต์มาด้วยกัน ยักษ์อยู่ชั้น 20 ฉันอยู่ชั้น 5 ไอ้บ้านี่ชอบฉันจริงหรือเปล่านะ ยิ่งคิดยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ เจอหน้าทีไรก็ชอบมองฉันและหาเรื่องแกล้งฉัน บางทีก็จู๋จี๋กับผู้หญิงให้ฉันดู นั่น ฉันคิดอะไรออกแล้ว “ยักษ์”

“ครับ” ครับเหรอ ขนลุกชะมัด คนเลวอย่างยักษ์พูดครับกับฉัน

“ช่วงที่เราคบกัน ฉัน...”

“โคตรชอบคำนี้เลยว่ะ” จู่ ๆ ก็พูดแทรกแล้วก็วางมือที่ไหล่ของฉัน “ไม่คิดว่าคำนี้จะออกจากปากเธอ”

“อย่าพูดแทรกสิ”

“อ่อ โทษที พูดต่อเลย”

“ช่วงที่เราคบกันนายห้ามมีคนอื่นนะ”

“หึงเหรอรักเริ่มหึงยักษ์แล้วเหรอ”

“ฉันจริงจัง”

“งั้นเราสองคนห้ามมีเรื่องโกหกปิดบังกันนะ มีอะไรก็บอกกัน ตกลงไหม”

“อืม ถ้านายมีคนอื่น ถือว่าเราจบกัน”

“เค ถ้าฉันทำ เราเลิกกันได้เลย แต่ฉันไม่ทำหรอกเพราะฉันรักเธอ” เขาก้มลงมาหอมที่หัวฉัน

“ขนลุก” มันจะดีจริง ๆ ใช่ไหม การที่ฉันเลือกทำแบบนี้จะช่วยเยียวยาหัวใจได้จริงเหรอ

เสียงตริ๊งดังขึ้นก่อนลิฟต์จะเปิดเพียงไม่กี่วินาที

“รอเปิดประตูให้ด้วยนะ”

“รู้เหรออยู่ห้องไหน”

“รู้สิ”

“ไอ้โรคจิตนี่หว่า ได้ ๆ เดี๋ยวรอ”

เพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องฉันถึงบอกไปอย่างนั้น อะ อะยอมรับความจริงก็ได้ ฉันเองก็อยากจะมีใครสักคนเพื่อลืมไทม์ ในเมื่อได้เสียกับยักษ์ไปแล้ว ยักษ์เองก็ตกลงจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับ ฉันก็ต้องคว้าไว้ใช่ไหมล่ะ ได้ทั้งเอาคืนยักษ์ ได้คนมาทำให้ปวดหัวแทนการคิดเรื่องไทม์ฉันว่ามันก็คุ้มค่าอยู่นะ