ของที่เธอไม่รัก 03 ส่วนเกิน(2)

(ค่ะคุณแม่ พริ้มไม่กล้าหลอกคุณแม่แน่นอนค่ะ)

“ถ้าอย่างนั้นก็ให้เจ้าเพลิงมาพูดกับฉันต่อหน้า”

(คุณแม่คะ ตาเพลิงโตแล้วนะคะอายุก็เยอะแล้ว)

“เพราะโตแล้วถึงต้องมีความรับผิดชอบ”

(คุณแม่คะถ้าตาเพลิงไม่มีความรับผิดชอบจะเป็นผู้บริหารได้ยังไงคะ คุณแม่เป็นคนเลือกตาเพลิงเองนะคะ)

“ก็ถ้าฉันรู้ว่าเจ้าเพลิงเป็นคนแบบนี้มีเหรอฉันจะให้มันเป็นผู้บริหาร” ย่าเขมพูดด้วยน้ำเสียงโมโห ทั้งที่แต่งงานมีลูกแล้วกลับกล้าที่จะอยากแต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่ มีลูกก็ไม่แลตามอง “รู้แบบนี้ฉันเลือกเจ้าลมยังดีซะกว่า แค่นี้นะ”

(คุณ...) อีกฝ่ายยังพูดไม่ทันจบย่าเขมก็กดตัดสาย

การที่ย่าเขมพูดแบบนี้ทำให้คุณพริ้มเริ่มร้อนรน ครั้นจะกดโทรกลับไปหาย่าเขมก็ไม่กล้าเพราะรู้ดีว่าย่าเขมไม่ชอบพูดอะไรซ้ำ ๆ ในเมื่อโทรหาย่าเขมไม่ได้คุณพริ้มจึงกดโทรหาลูกชายเพื่อระบายความโมโห

“ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน” เห็นว่าลูกชายรับสายก็ส่งเสียงโดยไม่รีรอให้ลูกได้ส่งเสียง

(ผมทำงานครับ แม่เป็นอะไรทำไมน้ำเสียงไม่ดีเลย)

“แม่ร้อนใจน่ะสิ”

(เกิดอะไรขึ้นครับ)

“แม่โทรไปหาย่าแกเรื่องที่แกจะแต่งงาน ย่าจะหวงแกอะไรนักไม่รู้ ไม่เห็นด้วยที่แกอยากแต่งงานไม่พอนะ ยังพูดว่ารู้แบบนี้ยกหุ้นที่ให้แกให้ไอ้เด็กคนนั้นยังดีซะกว่า” คุณหญิงพริ้มเล่าให้ลูกชายฟังด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อลูกชายของหล่อนถูกเปรียบเทียบกับลูกของเมียน้อยสามี

(แม่พูดเรื่องงานกับย่าแล้วเหรอครับ)

“ก็ใช่น่ะสิ แกบอกให้แม่ลองเกริ่น ๆ ไม่ใช่หรือไง”

(ก็ใช่ครับ แต่ผมไม่คิดว่าแม่จะพูดเร็วขนาดนี้)

“อายุแกไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว แกบอกว่าอยากแต่งงานแม่ก็รีบเลยสิ เผื่อหนูณดาเปลี่ยนใจขึ้นมาแย่กันพอดี ไหนจะไอ้เด็กคนนั้นใกล้จะกลับมา ไม่รู้ว่ามันจะโผล่หัวมาเมื่อไหร่ แกจะมัวใจเย็นไม่ได้ไม่อย่างนั้นตำแหน่งของแกจะไม่มั่นคง” คุณพริ้มทบทวนดูแล้ว การได้ณดามาเป็นสะใภ้ก็เหนือกว่าลูกเมียน้อยของสามีเยอะ ลูกชายหล่อนต้องเหนือกว่าลูกบ้านเล็ก

(…) ทว่าคิมหันต์กำลังคิด แม่ไปพูดแบบนี้ย่าต้องโมโหมากแน่ ๆ ตอนแรกว่าจะกล่อมทีละนิดแล้วค่อย ๆ พูดเรื่องหย่า ทว่าตอนนี้ทุกอย่างเหมือนจะไม่ใช่แบบที่คิด

“ย่าแกก็หวงอะไรแกนักไม่รู้ ไม่อยากเห็นแกมีลูกหรือไง แล้วยังเอาลูกนังนั่นมาเปรียบกับแกอีก น่าโมโหจริง ๆ ไอ้เด็กลมน่ะเทียบแกได้ที่ไหนกัน แค่ชาติกำเนิดก็ไม่ได้แล้ว”

(ใจเย็น ๆ ก่อนครับแม่ ผมจะลองคุยกับย่าเอง)

“คุยดี ๆ นะ อย่าให้ย่าคิดว่าลูกนังนั่นมันมีดีกว่าแก อย่าให้มันชนะเราสองคนแม่ลูกเด็ดขาด”

(ครับ ทราบครับ) คิมหันต์ขานรับก่อนจะวางสาย

เรื่องของเรื่องก็คือเมื่อสองวันก่อนแม่พูดถึงเรื่องแต่งงานของเขา เขาจึงเกริ่น ๆ ไปว่าอยากแต่งงานกับณดา เดี๋ยวจะลองถามคุณย่าดูว่าคุณย่าชอบณดาไหม ไม่คิดเลยว่าแม่เขาจะรีบร้อนไปคุยกับย่าก่อน ทั้งที่เมื่อก่อนแม่กับย่าคุยกันน้อยมาก คราวนี้แม่ไปพูดไว้แบบนั้นย่าก็ต้องคิดว่าเขาได้ทุกอย่างมาแล้วจึงคิดทิ้งชลาลัย

แต่ว่าเขาไม่ได้รักเธอ อยู่กันไปก็ไม่มีความสุข คนในครอบครัวเขานอกจากย่าเขมก็ไม่มีใครยอมรับเธอ สำหรับเขาเธอคือส่วนเกิน ชลาลัยในสายตาคิมหันต์ไม่ได้ต่างจากเมียและลูกอีกคนของพ่อเขา เธอเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากได้ เป็นของที่เขาไม่ต้องการ