บทที่ 11 ตอน 2

เขาอดยิ้มกับท่าทางของเธอไม่ได้ รู้สึกเหมือนเป็นคนบาปที่มาล่อลวงแม่ชีให้หนีเที่ยว แต่พอคิดแบบนั้นก็รู้สึกวูบวาบไปทั่วท้อง

เขากดปลดล็อกประตูไว้รอเธอ อยากเดินออกไปหาแต่ก็กลัวว่าจะมีคนเห็น ประตูรถฝั่งข้างคนขับถูกเปิดออก เธอรีบผลุบเข้าไปในรถทันที เขาแอบเห็นว่าเธอผ่อนลมหายใจเล็กน้อย

เขาปลดเข็มขัดออกจากตัว แล้วตะแคงข้างมาคุยกับเธอ มองสีหน้าท่าทางที่ดูตื่นเต้นมากๆของเธอแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ กลัวขนาดนี้ยังกล้าออกมาหาเขาอีก ใจละลายให้กับการกระทำของเธอ มันน่าเอ็นดูจนใจมันอ่อนไปหมด น่ารักโคตรๆ

เขาเอื้อมมือออกไปลูบผมยาวสลวยของเธออย่างเอ็นดู

“เด็กดีกังวลมากเลยเหรอคะ”

พัลลภามองหน้าเขาแล้วย่นจมูกเล็กน้อยมือกุมที่หน้าอกของตัวเอง

“รู้สึกเหมือนหัวใจจะวายเลยค่ะ”

เขายิ้มออกมา ดึงมือของเธอมาชิดจมูก

“หอมจัง”

เขาโน้มตัวเข้าหาเธอแล้วหอมที่ข้างแก้ม

“ตรงนี้ก็หอม”

พัลลภาแทบจะตัวสั่นตายไปกับสัมผัสของเขามันวูบวาบไปหมด

“ไหนใครบอกอยากจะให้พี่จูบคะ”

เขาเกลี่ยนิ้วไปกับปากเนียนนุ่มของเธอ สัมผัสได้ถึงอาการสั่นน้อยๆของเรือนร่างหอมกรุ่น ปากของเธอเม้มชิดติดกัน

ณัฐนันท์รู้สึกถึงความดึงดูดของริมฝีปากสวย เขาโน้มตัวเข้าหาปรารถนาจะลิ้มชิมความหวานจากปากอิ่มสวยของเธอ แสงสลัวของไฟที่มาจากด้านนอก พอจะทำให้มองเห็นแววตาหยาดเยิ้มที่จ้องมองมาที่เขา ความรู้สึกในสายตาของเธอมันส่งมาถึงเขาได้ และแน่นอนความปรารถนาจากแววตาหวานของเธอก็ทำเอาเขาเจียนจะคลั่ง

“พี่นัท”

พัลลภาครางเสียงแผ่ว เมื่อเขาตวัดลิ้นเลียเบาๆที่มุมปากของเธอเหมือนต้องการยั่วเย้า พัลลภาโอบมือไปรอบคอของเขาปรารถนาที่จะจูบเขาแบบที่เธออยากจูบ เธอโน้มตัวเข้าหาเขาและเปิดปากรับสัมผัสจากเขาอย่างเร่าร้อน

เธอคิดถึงเขา อยากให้เขาจูบ อยากให้เขาสัมผัส ความหวาดกังวลใดๆเลือนหายรู้แต่ว่านาทีนี้อยากจะแนบจุมพิตสัมผัสกันให้ลึกซึ้งที่สุด สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เขาเสนอเธอสนองอย่างยิมยอมกันทั้งสองฝ่าย เนิ่นนานหลายนาที

“เพิร์ล”

เป็นณัฐนันท์เองที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหวต้องปล่อยเสียงครางออกมา เขารู้สึกเหมือนคนจะขาดใจตายกับการตอบสนองของเธอ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ความรู้สึกแบบนี้คืออะไร ไม่เข้าใจ

เขารู้สึกว่าอยากจูบแต่พอได้รับการตอบสนองจากเธอแล้วมันรู้สึกว่าจูบเท่าไหร่ก็ไม่พอ รู้แต่ว่าเขาชอบ ชอบที่เธอตอบสนองเขา เธอดูไร้เดียงสา แต่เธอก็มีความปรารถนาที่เร่าร้อน เขาอยากทำอะไรที่มากกว่านี้

“เพิร์ลขา ไม่ไหวพี่รู้สึกเหมือนจะขาดใจ เราออกไปข้างนอกด้วยกันไหมคะ”

พัลลภาตกใจกับคำชวนของเขา ไม่ใช่ว่าเธอไม่ต้องการแต่เธอกังวล เธอจะไปได้ยังไง พี่ชายของเธออยู่ในบ้านนั่น ถ้าเขาเข้าไปดูที่ห้องแล้วไม่เห็นเธออยู่ เป็นเรื่องแน่

“เพิร์ลไปไม่ได้ค่ะ ถ้าพี่ชายเพิร์ลตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอเพิร์ล เพิร์ลแย่แน่เลยค่ะ”

ณัฐนันท์มองหน้าเธอสายตามีแววผิดหวัง รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะออกไปกับเขาแต่ก็อยากจะขอ

“เพิร์ล พี่ต้องการเพิร์ล พี่อยากทำมากกว่าจูบคนดีมันไม่ไหว”

ณัฐนันท์จับมือของเธอไว้แนบปากลงกับมือน้อยๆของเธอ แล้วพร่ำบอกในสิ่งที่ต้องการ

“เพิร์ลหอมไปหมดแบบนี้ พี่จะขาดใจ อยากหอมมากกว่านี้ อยากทำมากกว่านี้”

พัลลภามองจ้องใบหน้าที่เต็มไปด้วยความทรมานของคนที่เธอรักสุดหัวใจ เธอรู้สึกสงสาร เห็นใจอยากให้ในสิ่งที่เขาต้องการ แต่ก็ทำไม่ได้

“พี่นัทขาเพิร์ลไปไม่ได้จริงๆค่ะ อดทนหน่อยนะคะคนดี”

พัลลภาลูบมือไปตามข้างแก้มของเขา ณัฐนันท์ถอนหายใจเฮือก รู้ว่าอ้อนวอนยังไงก็คงจะได้แค่นี้ เพราะคงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไปกับเขา ไม่เคยต้องข่มกลั้นความปรารถนาในเรื่องอย่างว่ามากมายเท่านี้มาก่อนเลย แต่ก็ต้องทำ

และคงต้องทำให้ชิน

เพราะมันคงยากมากที่จะได้เกินเลยกันไปมากกว่านี้ นี่เขาพาตัวเองมาทรมานที่หน้าบ้านของเธอใช่ไหม อยู่ดีไม่ว่าดี ไอ้นัทเอ้ย

เขาพยายามข่มใจ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ

“ก็ได้ครับ พี่จะอดทน”

ณัฐนันท์ปล่อยลมออกจากปากอย่างต้องการระบายความอึดอัดของร่างกายแต่ก็ไม่ได้ทำให้ดีขึ้นมากนัก

พัลลภาคลี่ยิ้มออกมา ดีใจที่เขาเข้าใจในสิ่งที่เธอบอกและไม่ได้มีท่าทีที่จะโกรธเคืองใดๆ ซาบซึ้งใจที่เขายอมอดทนเพื่อเธอ

“น่ารักที่สุดเลยค่ะ คนดีของเพิร์ล”

พัลลภาแนบจมูกลงที่ข้างแก้มของเขา กิริยาของเธอมันน่ารัก

ณัฐนันท์ใจเต้นแรงให้กับการกระทำนั้น ไม่ใช่ไม่เคยมีผู้หญิงหอมแก้ม เขาว่าแก้มเขานี่โคตรสาธารณะ แนบชิดกับผู้หญิงมาเยอะมาก แต่ไม่รู้มันเป็นยังไงกับพัลลภา

คนขี้อายทำแบบนี้มันดาเมจกับใจมาก และเขารู้ดีว่าเธอทำแบบนี้กับเขาคนเดียว มันเป็นความรู้สึกพิเศษที่บรรยายไม่ถูก

“เพิร์ลกำลังทำให้สติพี่หลุดอย่าน่ารักนักสิครับ พี่ไม่ไหว กำลังพยายามทำตัวเป็นคนดีอยู่นะครับ”

เขาเกลี่ยนิ้วกับริมฝีปากของเธอ อยากจูบเธออีกสักครั้ง แต่ก็กลัวว่าจะทรมานมากกว่าเดิม

แค่จูบจะพออะไร เหมือนคนหิวข้าวแต่ได้กินแค่น้ำเปล่า ไม่กี่หยด มันไม่หายหิว

พัลลภาคลี่ยิ้มให้เขา ใจกระโดดโลดเต้นเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา เธอแนบริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของเขาแบบเร็วๆแล้วถอนออก

“รางวัลสำหรับคนดีค่ะ”

***