บทที่ 10 ตอน 2

“ไอ้ห่าเท็น กูเป็นคน ไม่ใช่ม้า”

ณัฐนันท์อดไม่ได้เลยหันไปตบกบาลน้องรหัสไปที จะอวยก็ให้มันอยู่ในขอบเขต ของเขาแค่เกือบแปดนิ้วเท่านั้นแหละ แค่นี้สาวๆก็จะตายแล้ว บ่นจุกเป็นแถว

“โทษทีพี่ ขิงเพลินไปหน่อย”

ไอ้เท็นลูบหัวตัวเองแต่ก็อดขำตัวเองไม่ได้ เรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคนไม่เว้นแม้แต่ไอ้คนที่เพิ่งอกหักไป

ณัฐนันท์โล่งใจที่สถานการณ์ปกติ การกลืนนำ้ลายของเขาไม่ได้ทำให้เสียมิตรภาพ

ต่อไปคงไม่เปิดโอกาสให้ใครง่ายๆแล้วล่ะ เด็กเขา เขาจะเก็บไว้เอง น่ารักขนาดนี้เรื่องอะไรจะยกให้คนอื่น

กลิ่นที่ผิวแก้มยังติดอยู่ในความทรงจำอยู่เลยในตอนนี้ สอบเสร็จก่อนเถอะ คงต้องหาโอกาสยึดมาเป็นของตัวเองจริงๆสักที ดูจากสายตาของเพื่อนๆที่คณะวันนี้แล้ว ท่าทางความน่ารักของเด็กเขาจะแอท แทคหัวใจไปหลายคนเลยทีเดียว น่ารักขนาดนี้ต้องเก็บไว้เองสิวะถึงจะถูก

หลังจากวันนั้น พอสอบเสร็จณัฐนันท์ก็โทรหาเธอตามที่รับปากไว้แม้จะไม่ได้เจอกัน เพราะเขาติดอ่านหนังสือสอบวิชาสุดท้าย แต่ก็โทรหาเธอทุกวัน วิดีโอคอลคุยกันก่อนนอนทุกคืน

“เพิร์ลครับคนดีพี่คิดถึงเพิร์ลจัง”

ณัฐนันท์ที่สวมกางเกงนอน นอนแผ่อยู่บนเตียง ท่อนบนเปลือยเปล่าคุยกับเธอ เห็นแหละว่าแผงอกกว้างๆที่เปล่าเปลือยทำให้ใครบางคนหน้าแดง เขาส่องกระจกกับกล้องในมือถือ เช็คความหล่อของตัวเองไปด้วย คุยสายไปด้วยอ่อยวันละนิดวันละหน่อย พอถึงวันจะเผด็จศึกจะได้ไม่ยาก ต้องฝึกให้เธอชินกับเนื้อตัวของเขาตั้งแต่ตอนนี้

“พี่นัทไม่สวมเสื้อเหรอคะ”

พัลลภาถามเขาแต่แก้มแดงมาก

“ร้อนมากเลยค่ะคนดี จริงๆปกติพี่แก้ผ้านอน แต่กลัวเพิร์ลเขินเลยต้องสวมกางเกง ข้างล่างยังมีกางเกงนะ ดูไหม”

ไม่ต้องรอให้ตอบว่าดูไหม แต่เขากลับกล้องลงไปข้างล่าง ให้เห็นกล้ามท้องแน่นๆแต่ก็โชว์แค่แวบเดียวก่อนจะกลับกล้องมาอีกด้าน ซึ่งก็ได้ผลเพราะเธอเขินจนแก้มแดง

“เพิร์ลแก้มแดงมากเลย เขินพี่เหรอคะ”

ตาของเธอหยาดเยิ้มไปหมด เจ้าตัวกำลังพยายามกลั้นยิ้ม ดูน่ารักดี นี่ถ้าอยู่ใกล้ๆคงจับมาฟัดแน่ๆ แค่นึกแบบนั้น ก็เหมือนข้างล่างมันจะชี้โด่ขึ้นมาเฉยๆ เฮ้อ จะไหวไหมเนี่ย

ไม่เคยอยากได้ใครมากแบบนี้มาก่อนเลย

“ก็พี่นัทโป๊”

เธอพูดเสียงเบาดูเขินมากๆ

“โป๊ที่ไหนคะใส่กางเกงอยู่ ถ้าโป๊จริงเพิร์ลต้องเห็นน้องชายพี่แล้วสิ แต่พี่ไม่ให้ดูหรอกนะ ของพี่ใช่จะเปิดให้ใครดูได้ง่ายๆ ต้องเป็นคนพิเศษเท่านั้น”

เฮ้อ พูดไปก็ขำความตอแหลของตัวเองไป น่าจะเห็นมาเกินยี่สิบคนแล้วมั้ง

ณัฐนันท์ขำคนที่มองเขาตาแป๋ว อารมณ์แบบเหมือนอยากจะเป็นคนพิเศษ แต่ก็เขินจนแก้มแดง

“เพิร์ลอยากเป็นคนพิเศษของพี่ไหมคะ”

เธอหลับตาปี๋เหมือนกลัวเขาจะเปิดให้ดู มันดูตลกจนณัฐนันท์ต้องหัวเราะออกมา

“ไม่เอา เพิร์ลกลัวตาเป็นกุ้งยิง”

ณัฐนันท์หัวเราะดังลั่น ให้กับความน่ารักของเธอ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเห็นของเขาแล้วตาเป็นกุ้งยิงเลยสักคน มีแต่คนร้องอู้วกันทั้งนั้น

พัลลภาที่ได้ยินแต่เสียงหัวเราะดังลั่นห้องก็ต้องลืมตาขึ้นมามอง เห็นเขาหัวเราะจริงจังก็พลอยหัวเราะไปด้วย

“พี่นัทตลกอะไรขนาดนั้นคะ”

เขาอยากบอกเธอว่ารับรองไม่เป็นตากุ้งยิง มีแต่จะติดใจจนอยากดูอีก แต่ก็กลัวเธอจะหาว่าลามก เลยแกล้งพูดไปอย่างอื่น

“ก็เพิร์ลตลกดีนี่ครับ ถ้าดูแค่นี้แล้วตาเป็นกุ้งยิง สาวๆที่มีแฟนคงตากันเป็นกุ้งยิงกันหมด อาชีพจักษุแพทย์คงเป็นที่นิยมมากกว่าสูตินรีแพทย์แน่ๆเลย”

พัลลภายู่ปากเขินๆ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี อยากจะต่อปากต่อคำกับเขาเก่งๆ แต่ก็พูดไม่เป็น ให้พูดอะไรแบบนี้ เธอพูดไม่ค่อยเป็นอยากจะหัวไวแบบสุธาสินีบ้าง เผื่อจะมีคำพูดมาพูดต่อปากต่อคำกับเขา

“เพิร์ลยังไม่ตอบพี่เลย ว่าอยากเป็นคนพิเศษของพี่ไหมคะ”

พัลลภามองสบตาเขา แล้วบอกสิ่งที่อยู่ในใจ

“เพิร์ลไม่ได้อยากเป็นคนพิเศษของพี่นัทค่ะ”

ณัฐนันท์มองหน้าเธออย่างอดแปลกใจไม่ได้ว่าเพราะอะไรคนที่ดูเครซี่เขามากๆถึงไม่อยากเป็นคนพิเศษของเขา

“แต่เพิร์ลอยากเป็นคนโปรดของพี่นัท คนโปรดคนเดียวที่พี่นัทมี”

พัลลภาชื่อของเธอแปลว่าคนโปรด และเธอเคยบอกว่าเธออยากเป็นคนโปรดของแฟนเขารู้ความหมายของเธอดี ทำไมถึงฉอเลาะได้น่ารักขนาดนี้นะ ไม่ไหวแล้วเว้ย น่ารักเกิน

“พี่ก็อยากให้เพิร์ลเป็นคนโปรดของพี่จะแย่แล้วค่ะ เพิร์ลขาอยากจูบเพิร์ลจัง”

ณัฐนันท์บอกสิ่งที่ตัวเองรู้สึก เขาอยากจูบเธอจริงๆ

“รู้ไหมถ้าเพิร์ลอยู่ข้างๆพี่ตรงนี้ พี่ต้องจูบเพิร์ลแน่ๆเลย”

พัลลภาเขินอายกับสิ่งที่เขาพูด ไม่ได้รังเกียจเลยสักนิด พอเป็นคนที่เธอมีใจ เธอก็รู้สึกกับเขาไม่ต่างกัน

ณัฐนันท์มองกล้องจากหน้าจอโทรศัพท์แล้วเสยผมที่ปิดหน้าออกจากตา พัลลภามองอาการที่เป็นธรรมชาติของเขาเพ้อๆ พี่นัทหล่อมาก หล่อใจละลาย ร่างกายจิตใจมันวูบวาบไปหมด

“เพิร์ลก็อยากให้พี่นัทจูบค่ะ”

***