ตอนที่ 2 เพื่อนร่วมรุ่น

แคนรี่ก้าวเดินเข้ามาในห้องรับแขกตบแต่งด้วยกระจกทั้งห้อง มีแชงกาเรียติดฝาผนังห้อยลงมาทั้งหมดเก้าอัน ในแชงกาเรียนั้นประดับด้วยคริสตัลประมาณเก้าชั้น หนึ่งอันกลางห้องโถง ส่วนแชงกาเรียอีกแปดอันประดับด้วยคริสตัลเช่นกันประมาณห้าชั้น ลักษณะของในห้องนั้นคลายศิลปกรรมภาพวาดคลายยุคเรเนซองส์

เธอมองไปยังหญิงวัยกลางคนที่เผยรอยยิ้ม และอ้ามือให้เธอเข้ามาสวมกอด เธอยิ้มให้เธอเช่นกัน และเดินไปกอดทันที

“คิดถึงจังเลยค่ะ” แคนรี่เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม วิกตอเรียแม่ของเธอใช้มือเรียวลูบบนหลังเบาๆ

“เป็นไงบ้างลูก แม่ไปแค่สองเดือนลูกแม่สวยขึ้นมากเลย” วิกตอเรียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ขณะที่คลายอ้อมกอดจากลูกสาว

“สบายดีค่ะ ไปฮันนีมูนรอบที่เท่าไหร่แล้วนะ” แคนรี่เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม และยกมือขึ้นมานับนิ้วขึ้นมานับ

“รอบที่ยี่สิบเก้าจ้า” วิกตอเรียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

“แม่คะ พ่อไปไหน” แคนรี่เอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะส่วนมากเขาจะมาพร้อมกับเธอ

“พ่อเข้าไปที่บริษัทไปดูเอ็ดเวิร์ดหน่อย เห็นว่าช่วงนี้หุ้นขึ้นทุกวัน” วิกตอเรียเอ่ยบอก

“นางบริหารงานดียิ่ง เบลล่าท้องแฝดไม่พอแฝดสามอีกยิ่งขยันทำกว่าปกติ อยากเห็นหลานเร็วๆ” แคนรี่เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“ตอนบ่ายนี้แม่จะหาเบลล่าหน่อยไปกับแม่ไหม” วิกตอเรียเอ่ยถาม

“หนูไปเมื่อเช้าแล้ว” แคนรี่บอกเธอ

“แม่เกือบลืม เจคอป มอร์แกน ประธานกรรมการใหญ่ของห้างโลวาล่าส่งการ์ดเชิญมาให้แม่ไปงานสามสิบปีของห้าง และการเปิดสาขาที่หนึ่งร้อย แม่อยากให้เธอไปแทน แม่ไม่ค่อยว่าง ถ้าไม่ไปจะน่าเกลียด แม่อยากให้เธอไปแทน” วิกตอเรียบอกเธอ

“เพื่อนร่วมรุ่นนี่” แคนรี่เอ่ยบอกแผ่วเบา เพราะฉันจำเขาได้ เขาเป็นคนเก็บตัวไม่ยุ่งกับใคร แต่เขามีเพื่อนสนิทคนเดียวคือมาร์ก มาเวล เขาติดกันหนึบมาก บางทีเธอก็คิดในใจนายสองคนห่างกันบ้างก็ได้