ขย่มรัก ขย่มบัลลังก์

ยามอัสดงในเมืองสุ่ยหยาง ช่วงคิมหันต์ฤดูนั้น กลับไม่ได้ร้อนแต่อย่างใด เพราะเมืองหลวงของแคว้นเกาแห่งนี้อยู่ในหุบเขา จะหนาวเย็นตลอดทั้งปี เมื่อถึงช่วงฤดูเหมันต์ยังหนาวเหน็บจนหิมะตกเป็นเวลาสามเดือน อีกทั้งจะไร้แสงตะวันด้วยเช่นกัน

ทว่าในเมืองสุ่ยหยางแห่งนี้มีหญิงสาวงดงามรุ่นดรุณีแรกแย้ม ผิดแปลกจากหญิงสาวชาวเมืองในละแวกนั้นมากนัก นางมีดวงหน้าที่งดงาม ดวงตากลมโต ผิวพรรณงดงามดั่งดอกไม้แรกแย้ม เหนียงชินของนางจึงให้นางให้ผ้าปิดสีขาวปิดบังใบหน้าที่งดงามไว้ครึ่งใบหน้า ไม่อยากให้นางถูกลักพาตัวไปกระทำชำเรานาง

“ซินเซียงเจ้าช่วยไปตักน้ำ ที่ท่าน้ำให้ข้าด้วยนะ ข้าจะได้ทำอาหารให้เจ้าได้กิน” เหนียงชินของนางเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม (เหนียงชิน แปลว่า แม่)

“ได้ค่ะ” ซินเซียงเอ่ยตอบรับทันที และหยิบกุณโฑดินเผาขนาดกลางจากห้องครัวก้าวเดินออกไปทันที โดยไม่รั้งรอหรือเกียจคร้านแต่อย่างใด

จะกล่าวถึงครอบครัวตระกูลหลิว แต่ก่อนซินปังเตี่ยของซินเซียง เขาเป็นพ่อค้าผ้าแพรไหมที่มีรายได้ดี แต่พอหลิวปังโดนปล้นและถูกฆ่าตาย ทำให้นางและซินเหนียงลำบากมากขึ้น จากตระกูลพ่อค้าร่ำรวย ต้องหากินด้วยตัวเอง เหนียงชินของนางจึงขายบ้าน และของใช้ในบ้านทุกอย่างหมด รวมถึงบ่าวรับใช้ที่เหนียงชินให้เงินพวกเขา เพื่อให้พวกเขาได้ตั้งตัวเล็กน้อย ตอนนี้ทั้งสองคนจึงใช้ชีวิตตามมีตามกิน จึงปลูกผักไว้ข้างบ้างเพื่อนำมาขาย

ซินเซียงนางมีนิสัยร่าเริง และอัธยาศัยที่ดี จึงเป็นที่รักของคนในละแวกนี้ อีกทั้งคนในตลาดอีกด้วย ส่วนมากนางผักที่นำมาขายในตลาด มีแต่คนเอาปลาเอาหมูมาแลก เพื่อให้นางได้กินได้ใช้บ้าง

ซินเซียงก้าวเดินไปยังท่าน้ำที่อยู่หลังบ้านซึ่งไม่ไกลจากตัวบ้านมากนัก นางตักน้ำขึ้นมาเช่นทุกวัน แต่แล้วเห็นสิ่งที่น่าตกใจ นั้นก็คือ

“ว้าย...”

นางร้องด้วยความตกใจ และโยนกุณโฑทิ้งทันที เพราะนางได้เห็นชายหนุ่มตรงหน้าเลือดนั้นท่วมตัว แต่ทว่าเขากลับเรียกนางด้วยเสียงที่แผ่วเบา

“ช่วยด้วย...ช่วยข้า...ด้วย...”

เขาเรียกนางไม่พอ เขายังจับขานางไว้ นางใช้มือแกะมือของเขาที่ขาเรียว แต่เขากลับสลบไป

“ท่าน...ท่าน...” ซินเซียงเรียกเขา และเขย่าตัวแรงๆ เพื่อให้เขาได้คืนสติขึ้นมา แต่เขาไม่ตอบรับนางแม้แต่น้อย นางทอดสายตามองท้องฟ้า ไร้แสงอัสดงเสียแล้ว นางคิดต่ออีกว่า ถ้าปล่อยเขาไว้แบบนี้ เขาต้องตายแน่ อีกทั้งนางมองที่หลังของเขามีธนูปักไว้อีก ทอดสายตามองขึ้นไป คือหน้าผาคงโดนยิงและตกลงมาแน่แท้ ตอนนี้ช่วยคนสำคัญสุด

นางจึงลากเขาขึ้นมาจากน้ำ เผื่อว่าศัตรูเขาจะอยู่ละแวกแถวนี้ แล้วมาทำร้ายเขาอีก เขาเองก็ดูเหมือนเป็นชายสูงศักดิ์ เมื่อดูจากเสื้อผ้าสีดำที่สวมใส่ อีกทั้งยังสวมเครื่องสูงของราชวงศ์ ชายผู้นี้อายเป็นหวางเย่แน่แท้ นางจึงเอาแขนเขาคล้องคอไว้ข้างหนึ่งอย่างทุลักทุเล เดินประคองเขาไว้ไปยังบ้านของตน (หวางเย่ แปลว่า องค์ชาย)

“เหนียงชินช่วยข้าด้วย!!!”

ซินเซียงตระโกนเรียกเหนียงชินของนาง เหนียงชินจึงก้าวออกจากครัวมาดู นางได้ทอดมองใบหน้าอันหล่อเหลาดุจหยกสลัก อีกทั้งอาภรณ์ที่เขาสวมใส่เหมือนชายสูงศักดิ์ ทำให้นางตกใจแต่ไม่พูดอะไรไม่ได้ กลัวว่าคนร้ายจะตามมาฟัง

“ซินเซียงเดี๋ยวเจ้าเอาชุดเขาออก แล้วเปลี่ยนชุดใส่ชุดของเตี่ยก่อน แล้วเก็บเสื้อผ้าและเครื่องประดับเผาทิ้งให้หมด ข้าจะไปตามหลี่เสียง” ซินเหนียงรีบวิ่งออกไปทันที ปล่อยให้นางงวยงง ว่าเหตุใดต้องเผาชุดของชายผู้นี้

ซินเซียงเดินไปที่หีบสีดำสนิทลงลายดอกไม้สีเงิน นางเปิดล็อกและหยิบเสื้อผ้าออกมาหนึ่งชุด

“ข้าขอโทษนะ ที่ล่วงเกินเจ้า”

ซินเซียงไม่รอช้าที่ปลดเสื้อของเขาจนหมดสิ้น โดยไม่คิดสิ่งใด และซินเซียงเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าของเตี่ยนางจนเสร็จ

“เจ้าเป็นใครกันแน่ ถึงไปโดนทำร้ายสาหัสแบบนี้” ซินเซียงเอ่ยถามเขาที่นอนหลับใหล นางจัดแจงเสื้อผ้าและเครื่องประดับของเขามาที่ถังดิน โยนเสื้อผ้าลงไป แล้วจุดไฟเผาโดยทันที

.........................................

เป็นอย่างไงบ้างสนุกไหมคะ

อย่างลืมกดติดดาว หรือ กดหัวใจ หรือ เขียนคอมเม้นท์มาพูดคุยกันบ้างน๊า ไรท์จะได้ไม่เหงา

ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกท่าน และพยายามตอบกลับทุกคอมเม้นท์นะ