07 | รักนะคะหนูเมย์Nc25++

พิชยุทธ์กกกอดเด็กสาวที่หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอดมือหนาเอื้อมมือหยิบรีโมทลดอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศให้เย็นสบายบรรยากาศภายนอกตัวคอนโดร้อนอบอ้าวเกินกว่าจะขี่มอเตอร์ไซด์ออกไปไหนได้

“อืม…”เมวีญาครางรับอรุณด้วยความรำคาญเมื่อถูกสัมผัสอันวาบหวามบริเวณแก้มเนียนใส เธอยกมือปัดสิ่งกวนใจออกห่างแต่เหมือนเจ้าตัวปัญหาไม่ยอมหยุดปากร้อนชื้นของหนุ่มนักรักยังคงขบเม้มติ่งหูเล็กเล่นอย่างหยอกเย้า

“หนูเมย์จ๋า”น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูทำให้คนที่กำลังหลับลึกด้วยความเหนื่อยล้าจากกิจกรรมรักที่แสนยาวนานจวบจนฟ้าเหลืองยกแขนทั้งสองข้างขึ้นบิดซ้ายบิดขวายืดเส้นยืดสายแต่เจ้าหล่อนไม่รู้หรอกว่าแรงขยับของเธอทำให้ชายผ้าล่นลงไปกองที่เอวคอดกิ่วนั้นทำให้คนมองถึงกับอดใจไม่ไหวเคล้นคลึงอกอวบในวัยสาวแรกแย้มจนคนที่กำลังหลับค่อยๆ ลืมตาตื่นเมวีญามองหัวทุยที่กำลังสับผงกอยู่บนยอดเม็ดทับทิมของตน

“อย่านะพี่ตี้!”เธอผลักชายหนุ่มให้ออกห่างเมื่อฟันคมฝังลงบนยอดอกเสียจนเธอเจ็บไปหมดกำปั้นน้อยๆ ทุบลงบนแผ่นหลังบึกบึนแต่เขากับไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด

“อยู่นิ่งๆ สิคะหนูเมย์พี่ตี้เจ็บนะ”น้ำเสียงแหบพร่าบอกเธอแหงนเงยมองใบหน้าหวานที่เบ้ปากกำลังจะร้องไห้จนคนที่กำลังสนุกกับร่างกายเธอหยุดชะงักก่อนจะเอ่ยปากถามว่าเจ้าหล่อนเป็นอะไร

“หนูเมย์เป็นอะไร หืม…ไหนบอกพี่ตี้สิคะ”

“หนูเจ็บ…อึก อื้อ”เมวีญาบอกด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นน้ำมูกน้ำตาไหลปากยื่นปากยาวอย่างน่ารักน่าชังจนคนมองต้องก้มลงไปหอมแก้มฟอดใหญ่

“เจ็บตรงไหนคะ”พิชยุทธ์เอ่ยถามออกอีกครั้งพลางใช้ฝ่ามือของตนลูบหัวคนตัวเล็กเพื่อคลายความกังวลให้เธอ

“เจ็บตรงนี้ อึก!!”ชายหนุ่มถึงกับระเบิดหัวเราะออกมาในความไร้เดียงสาของเด็กสาวจริงอยู่ที่ว่าเมวีญาชอบพูดจากำกวมสองแง่สองง่ามแต่พอเอาเข้าจริงๆ เด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำต้องมีผู้ใหญ่คอยอบรมสั่งสอนและผู้ใหญ่ที่ว่าควรจะเป็นเขาเองที่สอนเธอ

“โธ่ว~ ทูนหัวของพี่ตี้มามะพี่จะเป่าให้นะคะ”หนุ่มนักรักพูดอย่างมีเล่ห์นัยก่อนจะยิ้มกริ่มเมื่อมือหนาบังคับขาเรียวเสลาทั้งสองข้างให้อ้าออกกว้างและเมวีญาก็ไม่ดื้อรั้นแยกปลายเท้าจนเปิดเปลือยกุหลาบช่อสวยที่บอบช้ำให้เขาได้ดู

พิชยุทธ์ถึงกับมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจสั่นระรัวราวกับว่าเขาเพิ่งเห็นความงามของอิสตรีเป็นครั้งแรกยิ่งจ้องมองเข้าไปลึกช่องทางรักสีแดงสดที่ผ่านศึกรักกับค่ำคืนที่ผ่านมาอย่างหนักหน่วงหลุบเข้าออกเสียจนคนมองลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ

“เป่า!”เธอบอกด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดมองแฟนหนุ่มหน้าแดงก่ำ ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะโน้มต่ำลงมาหัวใจของสาวน้อยสั่นระรัวแต่เชิญชวนให้ชายหนุ่มปลอบประโลม

“อ่า…”เสียงครางแผ่วเบาเล็ดลอดออกจากปากบางเมื่อลมจากปากที่แฟนหนุ่มเป่าให้นั้นเย็นวูบวาบ รอยแยกของกลีบกุหลาบงามกำลังถูกลุกลานอีกครั้งเมื่อลิ้นสากแตะแต้มลงมา

“อุ้ย!...อ๊ะ”เมวีญากระถดกายหนีเมื่อนิ้วร้ายสอดแทรกเข้ามาในโพรงสวาท พลางขยับทำหน้าที่อย่างรู้งานพร้อมกับลิ้นร้ายกาจจนเธอซาบซ่านสั่นสยิวลิ้นร้อนปาดป่ายไล้เลียอย่างไม่นึกรังเกียจ

“อืม…แพร่บ!! จ๊วบ!!”เสียงดูดกลืนน้ำหวานที่หลั่งไหลออกมาจากช่องทางรักดังเสียจนเมวีญาหน้าเห่อแดงร้อนไปทั่วสับพรางร่าง ภายในตอดรัดนิ้วเรียวยาวจนเธอรู้สึกได้

“พี่ตี้…อื้อ…หนูเมย์เสียว”มือน้อยเอื้อมไปจับข้อมือหนาให้หยุดขยับการเคลื่อนไหวเมื่อความเสียวซ่านสุดแสนจะทรมานจนเธอต้องเกร็งสะท้านไปทั้งร่าง ทว่าพ่อเจ้าประคุณไม่ยอมหยุดสายตาคมจ้องมองใบหน้าหวานที่สองข้างแก้มขึ้นสีแดงระเรื่อ

พิชยุทธ์ดูดกลืนน้ำหวานทุกหยาดหยดที่เปียกชุ่มอาบปลายนิ้วเมื่อชักออกมา ร่างเล็กกระตุกอยู่สองสามครั้งก่อนจะหุบขาหนีเขาเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังนวดคลึงส่วนปลายเห็ดสีแดงม่วงช้ำที่ผงาดงันรับแสงแดดยามสาย

“หนูไม่เอาแล้วนะ อ๊ะ!”ไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบชายหนุ่มก็จับร่างเธอพลิกคว่ำจับสะโพกน้อยให้อยู่ในระดับที่ร่วมรักกันได้ถนัดก่อนจะก้มลงจูบซับกลางกายสาวปลอบขวัญ เม็ดเกสรขนาดเล็กที่บวมเปล่งสั่นระริกอย่างเชิญชวนถึงแม้ว่าเสียงหวานจะคัดค้านแค่ไหนเขาก็ไม่มีทางผละออกจากร่างบางเด็ดขาด

“หนูเมย์จ๋าถ้าพี่ไม่ได้เข้าไปตอนนี้พี่ต้องตายแน่ๆ ขอนะคะ”เสียงเข้มดังกระเส่าด้วยความปรารถนามองดูเจ้าหล่อนที่กำลังพยุงกายตัวเองลุกขึ้นหนี แต่เป็นเขาเองที่ไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนั้นมือหนากดแผ่นหลังลงกับที่นอนจับสะโพกงามงอนขึ้นอีกครั้งใช้ขาแข็งแรงแยกต้นขาเรียวออกจากกัน

“หนูกลัวเมื่อคืนมันเจ็บ!”บทรักที่ชายหนุ่มมอบให้มันรุนแรงเกินไปเสียจนไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก เมวีญาหลับตาแน่นเมื่อความหวังของเธอหมดลงเมื่อสิ่งแปลกปลอมที่ดุนดันเข้าหาเธอช้าๆ ก่อนที่สะโพกสอบจะกดมันลงมาจนจมดิ่งอยู่ในโพรงคับแน่น

“อ่า…ขอโทษนะหนูเมย์ ก็มันน่า…จริงๆ”

“อึก…ก็หนูเจ็บ…อ่า”เขากระแทกหนักๆ หนึ่งครั้งจนเธอสะดุ้งเมื่อความยาวของมันโดนเข้ากับจุดเสียวของร่างกาย มือน้อยกำหมอนไว้แน่นเมื่อเขาค่อยซอยจังหวะรักเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ ทว่าหนักแน่นทุกการเคลื่อนไหว

“เดี๋ยวพี่จะทำให้หนูหายเจ็บ!”พูดเพียงแค่นั้นก็ส่ายสะโพกเป็นวงกลมให้เมียตัวน้อยได้คุ้นชิน เมวีญาขมิบช่องสวาทจนรัดลำลึงค์รักของเขาเอาไว้แน่นจนเขาขยับไม่ได้ ความน่ารักที่เจ้าหล่อนแสดงออกมาเสียจนเขาอดใจแทบไม่ไหวอยากจะกระหน่ำแก่นกายเข้าใส่ความอ่อนนุ่มจนปริแตก

“หนูเมย์จ๋าอย่ารัดพี่แน่นสิคะ!”

“หนูยังไม่ได้ทำอะไรเลยอื้อ”

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือหนาฟาดลงบนก้นงามงอนของเด็กดื้อที่เถียงเขาก่อนจะใช้ปากจูบลงบนแผ่นหลังบางขาวเนียนขบเม้มสร้างรอยตีตราเอาไว้ พิชยุทธ์ขยับเคลื่อนไหวเข้าหาสาวน้อยที่เริ่มยัดกายสาวเข้าหาอย่างรู้จังหวะ

“หนูเมย์รู้ไหม…อ่า…ว่าหนูร้ายมาก!”กัดกรามแน่นในขณะที่ถาโถมกายเข้าหาเธออย่างหนักหน่วงตามแรงอารมณ์กล้ามหน้าท้องกระทบเข้ากับผิวกายนุ่มนวลจนทำให้เกิดเสียงดัง

“อ๊ะ…หนูเมย์ก็ร้าย…อ่า กับพี่คนเดียว”เธอพยายามตอบเขาทั้งที่สมองแทบประมวลเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกร่างกายเหมือนกำลังล่องลอยในอากาศยิ่งเขาขยับกายเร็วเท่าไหร่ความเสียวซ่านก็ตีแพร่ไปทั่วร่างกาย

“อู้ย!...หนูเมย์ไม่ไหวแล้ว”เสียงครางหวานพยายามเร่งเร้าจังหวะรักให้ชายหนุ่มส่งเธอไปถึงฝั่งฝันเมื่อความต้องการของเด็กสาวกำลังจะปริแตกจึงโอบรัดแก่นกายชายแน่นจวนเจียนจะพ่นน้ำรักใส่ช่องทางรักที่เขาสุดจะหลงใหล

สะโพกสอบเร่งจังหวะไปเรื่อยๆ ลำกายใหญ่กระตุกก่อนชายหนุ่มจะถอดถอนดุ้นรักออกมาฉีดพ่นน้ำรักบนก้นงามจนเลอะไปหมด ร่างเล็กซวนซบหน้าลงบนหมอนใบใหญ่อย่างหมดเรี่ยวแรง

เสียงหอบหายใจถี่รัวด้วยความเหนื่อยอ่อนขาเล็กสั่นเทิ้มไปหมดเนื่องจากไม่ได้พักร่างกายตั้งแต่เมื่อคืนยันฟ้าเหลือง เธอสลบไปหลังจากศึกรักรับอรุณเสร็จสมไปและตอนนี้เป็นช่วงสายที่เพิ่งปลดปล่อยอีกครั้งทำให้หมดเรี่ยวแรง

“พักผ่อนนะคะหนูเมย์เมียพี่!”พิชยุทธ์ช้อนหลังบางขึ้นให้นอนทาบทับบนหน้าท้องแกร่ง ร่างอ่อนปวกเปียกของเจ้าหล่อนทำให้เขารู้ว่าเธอสูญเสียพลังงานในร่างกายไปเยอะ

นิ้วเรียวยาวเกลี่ยปอยผมทัดหูบางมองดูใบหน้าที่ซบลงกับอกกำยำของตนกกกอดเธอไว้แนบอกด้วยความรักใคร่หวงแหนราวกับว่าเธอเป็นสมบัติล้ำค่าที่ชายหนุ่มได้ครอบครอง

16:30 น.

พิชยุทธ์พาเมวีญาออกจากคอนโดตอนสี่โมงเย็นเพื่อมาทานอาการที่ห้างสรรพสินค้าพร้อมทั้งซื้อเสื้อผ้าใหม่แทนชุดนักศึกษาที่เธอใส่เมื่อวาน ชายหนุ่มตามใจเด็กสาวทุกอย่างไม่ว่าเธออยากจะได้อะไรเขาก็ไม่ขัด

“หนูเมย์อยากได้อะไรอีกไหมคะ”ชายหนุ่มเอ่ยถามหลังจากถือข้าวของเต็มทั้งสองมือจริงๆ แล้วเมวีญาไม่อยากได้อะไรหรอกแต่เขาเป็นคนซื้อให้เธอเอง จะไม่รับไว้ก็กระไรอยู่

“ไม่เอาค่ะหนูเมย์อยากกลับบ้านแม่คงเป็นห่วงแล้ว”เธอกังวลกลัวว่าผู้เป็นแม่จะเป็นห่วงแถมยังบอกท่านอีกว่าจะกลับตอนเช้าแต่นี่มันเย็นแล้วท่านจะคิดอย่างไร

“เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดพี่ตี้จะรับผิดชอบเองนะคะ”เขาบอกพลางวางถุงสิ่งของลงข้างตัวก่อนจะหยิบบางสิ่งจากถุงใบหนึ่งที่ตนแอบซื้อตอนเมวีญาเข้าห้องน้ำออกมา

“อะไรเหรอคะ!”หญิงสาวมองสิ่งที่เป็นกล่องของขวัญสีชมพูใบเล็กอย่างใจจดใจจ่อ ในขณะที่แฟนหนุ่มจะเปิดมันออกกว้างและหยิบออกจากกล่อง

สร้อยคอเส้นเล็กจี้เป็นรูปหัวใจถูกจับไว้อยู่ในระดับหน้าของเธอก่อนที่เขาจะสวมให้เจ้าหล่อนอย่างเบามือ ทั้งที่ตนไม่เคยคิดจะให้ของแบบนี้กับใครมาก่อนและเมวีญาเป็นคนแรกและเธอเป็นคนเดียวที่ทำให้เขาอยากจะมีครอบครัว

“ถือว่าพี่หมั้นหนูเอาไว้นะ!”

“พะ…พี่ตี้”เธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยินดวงตาหวานฉ่ำสบเข้ากับดวงตาคมที่มองเธอลึกซึ้งอย่างมีความหมาย เขาจะหลอกเธอหรือเปล่า หรือมาหลอกให้เธอรักเขาหมดหัวใจแล้วเขี่ยทิ้งเหมือนขยะไร้ค่าเหมือนที่เขาเคยทำ ซึ่งคำถามมากมายที่แม้แต่เธอหรือเขาจะรู้คำตอบของมันยังคงตีวนในหัวสมองของเธอ

“พี่รักหนูเมย์นะครับ”คำบอกรักที่หญิงสาวไม่เคยได้ยินจากปากเขาถูกเปล่งออกมาจากหัวใจให้เธอได้รับรู้ เพราะไม่อยากจะเสียเธอไปให้ใครครอบครองเป็นเจ้าของนอกเขาเขาเพียงคนเดียว...เท่านั้น