บทที่ 1 เชลยสาว (1)

“หมายเลข 21 มิสไทยแลนด์”

พอกรรมการบนเวทีเรียกชื่อ หญิงสาวร่างบาง สูงโปร่ง ใบหน้าสวยหวานสวมชุดว่ายน้ำทูพีชสีขาวสะอาดตาคล้องสายสะพายสีขาวมีตัวอักษรสีน้ำเงินเขียนว่า Miss Thailand จึงก้าวออกมาจากหลังเวทีด้วยรอยยิ้มสดใสและความมั่นใจ เธอเดินโบกมือทักทายคนดูพร้อมกับกรรมการด้วยลีลาที่เป็นธรรมชาติ หมุนตัว และส่งจูบให้ผู้ชม ก่อนไปยืนรอฟังหมายเลขที่ผ่านเข้ารอบ

นางงามจากหลายประเทศก้าวออกจากหลังเวทีมาทีละคน จนเวทีเต็มไปด้วยสาวงามจากหลายประเทศ

บรรยากาศบนเวทีเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเมื่อหมายเลขของผู้ผ่านเข้ารอบอยู่ในมือของพิธีกรชื่อดัง อารยาตั้งใจฟังชื่อประเทศต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ารอบพร้อมกับปรบมือแสดงความยินดีให้บรรดาเพื่อนนางงาม หญิงสาวลุ้นจนมือเย็นด้วยความตื่นเต้นว่าจะมีหมายเลขของเธอมั้ย กรรมการอ่านหมายเลขไปเรื่อย ๆ

สาวงามจากหลายประเทศที่ผ่านเข้ารอบมีทั้งสาวผิวขาวสะอาดตา และสาวผิวสีถูกแยกตัวออกมาด้านหน้า อารยาที่เท้าสะเอวโพสต์ท่ายังยืนยิ้มตลอด ทั้งที่หัวใจเต้นรัวแรงจนแทบทะลุออกนอกอก เธอตื่นเต้นมากถึงมากที่สุดจนมือบางชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“และหมายเลขที่ผ่านเข้ารอบคนสุดท้าย... คือ หมายเลข... หมายเลข...”

อารยาหลับตาปี๋ กลั้นหายใจเอาไว้ เธอตั้งใจฟังกรรมการบนเวที มือที่เท้าสะเอวอยู่บีบเอวด้วยความตื่นเต้นจนหัวใจแทบหยุดเต้น

“หมายเลข 22 มิสอินเดีย!”

อารยาแทบถอนหายใจออกมาตรงนั้น เธอไม่ได้เป็นหนึ่งในจำนวนนั้น!!

ใช่แล้วเธอตกรอบ!!

“เฮ้อ” หญิงสาวถอนหายใจด้วยความโล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอกเมื่อก้าวลงจากเวทีการประกวด ถึงจะตกรอบและชวดมงกุฎนางงามในการประกวดครั้งนี้ แต่การตัดสินของคณะกรรมการกลับทำให้เธอรู้สึกโล่งใจและหายใจได้คล่องขึ้น ส่วนสาเหตุเพราะเธอไม่ต้องแบกรับภารกิจใหญ่หลวงหลังจากได้มงกุฎและสายสะพายนั่นเอง

พอมาอยู่หลังเวที พี่เลี้ยงนางงามจึงเข้ามาปลอบใจพร้อมให้กำลังใจ

“ทำดีที่สุดแล้วค่ะน้องเจน ไม่ต้องเสียใจนะคะ”

“ขอบคุณพี่ ๆ ทุกคนมากค่ะ เจนโอเคมากเลย” อารยากอดพี่เลี้ยงนางงามซึ่งเป็นสาวประเภทสองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพราะการตกรอบเท่ากับว่าเธอหมดหน้าที่ในส่วนนี้แล้ว

“เตรียมตัวเปลี่ยนชุดเลยค่ะ”

“เจนขอเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ เดี๋ยวมาค่ะ” หญิงสาวบอกเสียงเรียบก่อนคว้าชุดคลุมมาสวม

พี่เลี้ยงนางงามพยักหน้า “เร็ว ๆ นะคะ ต้องทำเวลา เดี๋ยวต้องขึ้นเวทีอีก”

“ค่ะ” อารยาตอบรับเสียงยานคาง แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ

พอจัดการตัวเองเรียบร้อยหญิงสาวกลับรู้สึกถึงความผิดปกติ เหมือนมีใครบางคนกำลังจ้องมองเธออยู่!

อารยากวาดสายตาไปรอบห้องน้ำที่เงียบสงบ พอไม่พบกับความผิดปกติใด ๆ เธอจึงเดินออกมาล้างมือที่อ่างน้ำด้านนอก ทว่าเธอกลับชะงักไปเมื่อเห็นภาพสะท้อนของชายชุดดำตัวสูงใหญ่จากกระจกเงานายหนึ่งเข้า พอสบตากับคนผู้นั้นเข้า ความกลัวเกิดขึ้นวินาทีนั้น

“พวกคุณเป็นใคร?” ไม่ถามอย่างเดียวหญิงสาวยังชักเท้าถอยหลังเพื่อหนีผู้ชายตัวโตที่ดูเหมือนจะพุ่งเป้าหมายมาที่เธอ

“แนะนำว่าอย่าโวยวาย แล้วไปกับพวกเราซะดีๆ”

“ไม่!” หญิงสาวปฏิเสธหน้าเจื่อนสี ตัดสินใจวิ่งหน้าตั้งเพราะรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย โชคดีที่ห้องน้ำมีทางเข้าและทางออกได้สองทาง เธอจึงหนีคนแปลกหน้าพวกนี้ได้ แต่รองเท้าส้นสูงที่สวมอยู่กลับสร้างปัญหาใหญ่ให้กับเธอ เธอลื่นล้ม พอทรงตัวลุกขึ้นได้พร้อมอาการปวดข้อเท้า ผู้ชายชุดดำมากถึงสามนายก็ล้อมเธอไว้หมดแล้ว

“จะทำอะไรน่ะ?!” อารยาหน้าซีดเผือด “ช่วย...” หลุดปากออกมาได้คำเดียวเท่านั้น ชายร่างสูงใหญ่ดูน่ากลัวที่สุดในกลุ่มก็เข้ามาประชิดตัวแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากและจมูกของเธอไว้

อารยาไม่รู้ว่าผ้าเช็ดหน้านั้นมีอะไร แต่เธอก็ไม่สามารถขัดขืนได้ เรี่ยวแรงของเธอสู้กับชายตัวโตเหล่านี้ไม่ได้ เธอตั้งใจร้องขอความช่วยเหลือ แต่ใครสักคนก็เอาสก๊อตเทปปิดปากเธอเอาไว้ จากนั้นหนึ่งในสามก็อุ้มเธอพาดบ่าแล้วใช้ทางหนีไฟออกไปภายนอกอาคาร

“เรียบร้อยครับ” หนึ่งในสามซึ่งเป็นผู้ร้ายลักพาตัวรายงาน

“ดีมาก เอาตัวมาให้ฉัน”

อารยาได้ยินเสียงรายงานเป็นภาษาอารบิกแต่เสียงนั้นก็แผ่วเหลือเกิน เปลือกตาเริ่มหนักอึ่ง แล้วภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก็คือ รอยยิ้มอย่างพึงพอใจของผู้ชายรูปหล่อมีดวงตาสีเขียวมรกตด้วยภาพกลับหัวจากจอภาพซึ่งใช้การติดต่อแบบคอนเฟเรนซ์ที่อยู่ในรถ จากนั้นภาพที่เห็นก็มืดลง

อาเรโซ่ซึ่งพักอยู่ที่คฤหาสน์และติดตามการทำงานของลูกน้องอย่างใกล้ชิดยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจเมื่อเขาชนะพนัน ใช่ เกมนี้เขาชนะ และเขาก็ได้ตัวสาวไทยที่สวยสะดุดตาตั้งแต่แรกเห็นมาครอบครอง…