ตอนที่ 1 : ความคุ้นเคยทางกาย

ตอนที่ 1

ความคุ้นเคยทางกาย

ซู่ววว  

เสียงน้ำกระทบผิวกายของคนที่อาบน้ำชำระร่างกายภายในห้องน้ำ ทำให้ร่างบางที่เผลอหลับเพราะความเหนื่อยล้ารู้สึกตัว ธารธารา สาวสวยดีกรีคุณหมอโรงพยาบาลชื่อดังยันตัวขึ้น เอนกายพิงหัวเตียง สายตาว่างเปล่ากวาดตามองไปรอบรอบ ก่อนสายตาหวานจะหยุดมองถุงกระดาษแบรนด์เนมยี่ห้อดังที่ถูกตั้งอยู่บนโต๊ะหัวเตียง สายตาว่างเปล่ามองอย่างไม่คาดหวัง เธอรู้ดีว่าข้างในคงเป็นกระเป๋าแบรนด์เนมที่เขาคงหิ้วมาฝากหลังจากบินไปเจรจาธุรกิจกิจที่ต่างประเทศ 

"ใบที่ห้าของเดือนนี้แล้วสินะ" ธารธาราถอนหายใจ เธอกับศีลเสมอมีความสัมพันธ์แบบนี้มาร่วมสามปีแล้ว ทุกครั้งที่เขาบินไปทำงานต่างประเทศ เขามักมีของฝากกลับมาให้เธอทุกครั้ง และที่มันเหมือนเดิมทุกครั้ง เธอจะได้กระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่ รุ่นใหม่ สีเดิม แบบเดิม ตลอดจนกว่าจะออกคอลเลคชั่นใหม่ ไม่รู้เพราะเขาไม่ใส่ใจหรือเขาจงใจตอกย้ำว่าเธอไม่มีความสำคัญกับเขามากพอกันแน่ 

"ผมไปอังกฤษมา นั่นของฝากธาร" ศีลเสมอพูดเสียงเรียบ ร่างสูงสง่าที่ความสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตร หน้าท้องแบนราบที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยลอนกล้ามสวยอย่างคนดุแลสุขภาพอย่างดี กำลังยืนนุ่งผ้าเช็ดตัวหมิ่นเหม่ เช็ดผมอย่างลวกลวก

"ขอบคุณค่ะ" ธารธารากล่าวขอบคุณเช่นทุกที เธอไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นดีใจ หรือขวนขวายอยากจะเปิดของขวัญอย่างที่ผู้หญิงทุกคนของเขาทำ แต่ธารธารากลับกล่าวขอบคุณนิ่งนิ่ง แล้วปรายตาไปมองฝ่ามือของตัวเองที่ผสานอยู่บนหน้าตัก

"เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูซึมซึม" ศีลเสมออดถามอย่างเสียไม่ได้ ปกติธารธาราก็เป็นคนพูดน้อยมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ครั้งนี้บรรยากาศที่แผ่รอบตัวเธอมันอึมครึมเกินกว่าจะอธิบายได้

"ธารมีอะไรต้องคิดนิดหน่อยค่ะ ศีลล่ะคะ ทำงานมาเหนื่อยไหม" ธารธาราจำต้องทำให้ตัวให้เป็นปกติ แม้บุคลิกเธอจะเป็นคนนิ่งนิ่ง พูดน้อย แต่ก็ไม่ใช่ไม่พูดเลยเสียเมื่อไหร่

"นิดหน่อยน่ะ เป็นเรื่องปกติ ว่าแต่ธารจะกลับเลยไหม ผมไปส่ง" ศีลเสมอไม่ได้หันมาสนใจร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียง เขาหันไปแต่งตัว ไม่ว่าเขาจะไปเกเรที่ไหน เขาจะกลับไปนอนที่บ้านเสมอ วันนี้ก็เช่นกัน ทันที่ที่เขาลงจากเครื่องมา เขาติดต่อหาธารธาราทันที ความอัดอั้นและเคร่งเครียดจากการทำงานมาอย่างหนักต้องการปลดปล่อยทันที และโชคดีที่คุณหมอคนสวยไม่ได้เข้าเวรพอดี ที่จริงแล้วไม่เคยมีสักครั้งที่เขาไม่เคยได้ดั่งใจ ทุกครั้งที่เขาเรียกหาธารธาราเธอก็พร้อมมาเจอเขาทันที

"ค่ะ" เสียงหวานที่หลุดออกจากปากบางเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่ก็ดังมากพอที่ศีลเสมอจะได้ยินชัดถ้อยชัดคำ เขาพยักหน้าตอบรับ ก่อนตั้งใจแต่งตัวต่ออย่างไม่ใส่ใจร่างบางที่ลุกแต่งตัวตามหลังเขามาติดติด

"ไม่อาบน้ำก่อนหรอ" ศีลเสมออดถามไม่ได้ 

"ธารอาบแล้วค่ะ หลังจากเรา..." ธารธาราอดจะกระดากปากไม่ได้ หลังจากเสร็จกิจ เธอลุกอาบน้ำชำระร่างกายทันที ต่างจากศีลเสมอที่ฟุบหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

"อืม งั้นก็ดีแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวผมไปส่ง" ศีลเสมอรับคำสั้นสั้น บรรยากาศภายในห้องกลับมาเงียบสงบ หากไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ขยับไปมาของคนทั้งคู่ ภายในห้องคงเงียบสงัดชนิดที่ว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเลย

ธารธาราแต่งตัวเสร็จในเวลาอันรวดเร็ว ความเคยชินจากการเป็นหมอ เธอต้องทำทุกอย่างด้วยความรอบคอบ และรวดเร็ว แม้บุคลิกจะดูเป็นคนเฉื่อยชา แต่กลับคล่องแคล่วจนน่าตกใจ ศีลเสมอมองการกระทำที่ย้อนแย้งของคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ 

ศีลเสมอจำธารธาราได้ดี เธอกับเขาเรียนห้องเดียวกัน แต่แทบไม่เคยคุยกันเลยสักคำ แม้แต่งานกลุ่มก็ไม่เคยทำร่วมกัน กิจกรรมที่ต้องทำร่วมกันธารธารามักหลีกเลี่ยงเขาเสมอ จนเขาแอบคิดว่าเขาเผลอทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า แต่ก็นั่นแหละ เขาจำเป็นต้องสนใจคนที่ไม่สนใจเขาหรือไง ไม่ชอบไม่คุยก็ดี เพื่อนเขามีออกเยอะแยะไป จะมานั่งแคร์ผู้หญิงจืดชืดคนนี้คนเดียวทำไม

"ธารเสร็จแล้วค่ะ" ธารธาราหันมาบอกศีลเสมอหลังจากรวบผมยาวสลวยเสร็จพอดี เขาที่นั่งมองเธออย่างเพลิดเพลินถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย

"อ้อ เสร็จแล้วใช่ไหม ไปสิ ผมไปส่ง" ศีลเสมอตอบรับ ก่อนจะลุกขึ้นยืดตัวเต็มความสูง ก้าวเดินนำหญิงสาวออกจากห้องพักภายในโรงแรมห้าดาวที่เขาเข้ามาใช้งานเป็นประจำ

"ธารให้ผมไปส่งที่ไหน" ความเงียบที่ก่อตัวมาเหือบครึ่งทาง มันไม่ได้ทำให้เขาอึดอัด เพียงแต่เขาไม่ได้มาคนเดียวเสียหน่อย คนข้างกายเขาควรมีบทสนทนากับเขาบ้างหรอเปล่า ไม่ใช่นั่งฟังเสียงลมหายใจของกันและกันแบบนี้

"ศีลส่งธารที่โรงพยาบาลเลยก็ได้ค่ะ" 

คำตอบของคุณหมอคนสวยอดทำให้ศีลเสมอเลิกคิ้วอย่างสงสัยไม่ได้ เธอออกมากับเขา เขาคิดว่าเธอเลิกงานแล้ว ในคราแรกที่ตั้งคำถาม เขาคิดว่าคำตอบของเธอคือให้เขาไปส่งเธอที่บ้านเสียอีก

"งานยังไม่เสร็จหรอ?"

"เปล่าค่ะ ธารจะกลับไปเอารถ ไม่อยากจอดทิ้งไว้ เช้านี้ธารมีงานแต่เช้า" คำตอบของธารธาราทำให้ศีลเสมอพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเหลือบมองหน้าปัดจอดิจิตอลที่หน้าคอนโซลรถก่อนจะขมวดคิ้วอีกที

"ตีสองสิบห้าแล้ว ธารมีงานเช้าทำไมไม่บอกผมล่ะ" ศีลเสมอถามอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้ เธอไม่เคยบอกความต้องการของตัวเอง มีแต่ทำตามความต้องการของเขาเท่านั้น

"ธารไหวค่ะ ขอบคุณนะคะ" ธารธาราตอบเสียงเรียบ ก่อนจะเบนสายตาออกไปยังหน้าต่างรถ สองข้างทางช่างเงียบเหงา แต่นั่นก็ไม่เหงาเท่าภายในใจของเธอ

"ถึงเวลาตื่นได้หรือยังธารธารา"