3 (แค้นใจ)

แค้นใจ

Nuptang

ฉันตื่นแต่เช้าลุกจากเตียงนอนก็ล้างหน้าล้างตาแล้วลงมาในครัวทำอาหารเช้าให้สองแม่ลูกก่อนที่จะไปทำงาน เป็นแบบนี้ทุกวัน แม้จะเหนื่อยจากการทำงานขนาดไหนกลับมาถึงบ้านก็ต้องลุยกับงานบ้านและทำอาหารเย็นถึงจะได้พัก เหนื่อยแต่มันชินแล้วแหละ เพื่อที่ฉันจะได้อยู่ที่บ้านหลังนี้ บ้านพ่อแม่ของฉัน เพราะความไว้ใจพ่อจึงได้ตัดสินใจยกที่ดินและบ้านหลังนี้ให้น้าออยเป็นคนดูแล

ฉันไม่ได้โกรธอะไรพ่อหรอกนะ แต่ที่ฉันโกรธก็คือน้าออย เธอไม่ยอมทำตามสัญญาที่ให้กับพ่อฉัน คำพูดของเธอเป็นแค่ลมปากฉันแค้นใจที่สุด เธอไม่ได้ส่งฉันเรียนด้วยเงินของพ่อฉันที่ฝากฝังให้เงินก้อนนั้นไว้สำหรับให้ฉันเรียนจนจบ แต่เธอกลับใช้เงินก้อนนั้นกับลูกสาวของตน ไปซื้อของฟุ่มเฟือย กินอาหารหรู เที่ยวต่างประเทศ จนเงินหมดก็ไปหายืม เป็นหนี้ไปทั่ว แล้วยังคิดจะขายบ้านขายที่ดินอีก .

ฉันอยากจะใส่ยาพิษลงไปในอาหารให้สองแม่ลูกกินซะจริง ๆ แต่ก็กลัวติดคุก ปล่อยให้เวรกรรมทำหน้าที่ของมันดีกว่า หลังจากทำอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ขึ้นมาบนห้องแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน

ฉันทำงานอยู่ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง.รับหน้าที่เป็นทั้งเสิร์ฟชงกาแฟ ชงเครื่องดื่มก็ทำทุกอย่างในร้านนั้นแหละ พอเปิดประตูร้านเข้ามา

"มาเร็วจัง ทานอะไรมาหรือยังครับ"ฉันหยุดชะงักแล้วรีบยกมือไหว้เจ้าของร้านด้วยความตกใจและประหม่านิด ๆ เพราะไม่คิดว่าจะเจอกับเขา ปกติคุณเรย์ เจ้าของร้านหนุ่มหล่อจะไม่ได้เข้าร้านมาเป็นอาทิตย์แล้ว

"สวัสดีค่ะคุณเรย์ นับทานมาแล้วค่ะ"ฉันตอบกลับแล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนที่จะหันกลับไปที่ประตูเพราะมีเสียงคนเปิด

"นับตังค์...."เป็นการ์ตูนเพื่อนที่ทำงานฉันเอง

"....คุณเรย์"เธอตวัดสายตาไปที่เจ้าของร้านแล้วทำสีหน้าตกใจก่อนจะยกมือไหว้สวัสดี

"เหอะ ๆ ทำไมดูเหมือนเห็นผมราวกับเห็นผี..ทั้งนับตังค์..."มองมาที่ฉันแล้วสลับหันไปที่การ์ตูน

"....การ์ตูน"

"เอ่อ/เอ่อ"ฉันกับเพื่อนก้มหน้างุดพูดอะไรไม่ออก

"แยกย้ายกันไปทำงานเถอะ"เสียงทุ้มเอ่ย

"ค่ะ/ค่ะ"เราสองคนขานรับแล้วพากันแยกย้ายกันทำหน้าที่

งานที่ฉันทำก็ไม่ได้หนักหนาอะไร ต้อนรับลูกค้ารับออเดอร์ ทำเครื่องดื่ม เสิร์ฟ พอลูกค้าออกจากร้านก็เก็บโต๊ะเช็ดโต๊ะ

"นับ เดี๋ยวพักเบรคเราไปกินส้มตำกันไหม"การ์ตูนเดินเข้ามาที่ฉันแล้วพูดขึ้น

"อืม เอาสิอยากกินพอดี"ฉันตอบตกลงทันที ปกติแล้วพนักงานในร้านจะผลัดกันไปพักทานข้าวเที่ยง ซึ่งฉันกับการ์ตูนจะได้พักพร้อมกัน ฉันจึงสนิทกับการ์ตูนมากกว่าคนอื่น

พอถึงช่วงพักทานมื้อเที่ยงฉันกับการ์ตูนออกมาจากร้านมุ่งไปยังร้านส้มตำร้านประจำไม่ไกลจากร้านกาแฟที่ฉันทำงานอยู่

"นับตังค์ การ์ตูน"มีเสียงทุ้มดังมาจากด้านหลัง เราสองคนจึงหยุดเดินแล้วหันไปตามเสียง.

"คุณเรย์"ฉันพึมพำเบา ๆ แล้วหันไปมองหน้าเพื่อน เราสองคนแสดงสีหน้าแปลกใจ พอคุณเรย์เดินมาถึง.

"จะไปทานข้าวกันเหรอ"สิ้นเสียงเราสองคนก็ผงกหัวรับ.

"แล้วทานอะไรกัน"

"ส้มตำค่ะ แหะ ๆ "การ์ตูนเป็นคนตอบแล้วกลั้วหัวเราะออกมา

"อืม...ผมขอไปด้วยสิ"ฉันกับการ์ตูนหันมองหน้ากันทันที

"เอ่อ..."

"คิดว่าผมจะทานไม่ได้?"ฉันยังไม่พูดอะไรคุณเรย์ก็แทรกพูด เหมือนจะรู้ว่าฉันกำลังจะพูดอะไร

"ถ้ากินได้ก็ไปเลยค่ะ"การ์ตูนเอ่ยพร้อมกับจับมือฉันพาเดินนำหน้าเจ้าของร้านไปที่ร้านส้มตำประจำของพวกเรา

ระหว่างรออาหาร คุณเรย์ก็ชวนพวกเราพูดคุยเรื่องในร้าน ไม่ได้เป็นเรื่องซีเรียสอะไร แล้วยังบอกอีกว่าที่เขาไม่ค่อยได้เข้าร้านเพราะติดธุระ แต่ตอนนี้ธุระจัดการเรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้ก็จะเข้าร้านบ่อย ๆ

ตอนแรกก็คิดว่าคุณเรย์จะกินส้มตำธรรมดา ๆ ไม่ได้ซะอีก เพราะท่าทางบุคลิกไฮโซแบบนั้น แต่ฉันคิดผิด เขากินได้ทุกอย่างเลย แค่ขอไม่เผ็ดเพราะเขากินเผ็ดไม่เก่ง.พอกินอิ่มเรียบร้อย คุณเรย์ก็เป็นคนจ่ายเงินทั้งหมด ฉันกับการ์ตูนพากันขอบคุณอย่างดีใจ ที่มื้อนี้สบายกระเป๋าไม่ต้องจ่าย

กลับมาถึงร้านลูกค้าก็เข้าอย่างไม่ขาดสาย ฉันกับการ์ตูนก็ลุยงานต่อ จนกระทั่งถึงเวลาเลิกร้าน พนักงานทุกคนต่างพากันเก็บกวาดเช็ดล้างอุปกรณ์ ถ้วยกาแฟ จนเสร็จเรียบร้อย

"ตูน ฉันเอาขยะไม่ทิ้งก่อนนะ"ฉันบอกกับเพื่อนก่อนที่จะหิ้วถุงขยะออกมาจากร้านเพื่อนำมันไปทิ้ง. ซึ่งห่างจากร้านไม่กี่เมตร พอมาถึงถังขยะฉันที่กำลังจะเปิดฝาถัง.จู่ ๆ ก็มีรถยนต์คันหรูขับเข้ามา

"ว้าย.."ฉันอุทานเสียงดังพร้อมกระโดดหนีน้ำขังที่กระเด็นมาโดนขากางเกงฉัน

"...ขับรถยังไงเนี่ยไม่ดูเลยว่ามีน้ำขัง"ฉันบ่นพึมพำแล้วก้มปัดน้ำออกที่กางเกง..โดยไม่รู้เลยว่ารถยนต์คันนั้นจอดแล้วมีคนลงมาจากรถ ตึก ตึก ตึกเสียงฝีเท้าหนักเดินเข้าฉันจึงแหงนหน้าแล้วหันไปมอง ก็พบกับชายหนุ่มร่างสูงแต่งตัวดูดี หน้าตาหล่อเหลานะแต่สีหน้าเย็นชาเรียบนิ่งมาก

"เท่าไหร่"เขามายืนตรงหน้าฉันแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบทุ้ม ฉันแหงนมองหน้าเขาแล้วขมวดคิ้วแทบจะเป็นปม

"หมายความว่าอะไรคะ"ฉันถามเพราะไม่รู้ความหมายที่เขาพูดจริง ๆ

"กางเกงเธอน่ะ เท่าไหร่"คนหน้าหล่อหลุบตาลงมองที่กางเกงฉันซึ่งมันเปียกน้ำที่ปลาย ๆ ขา

"ถามทำไมคะ"

"เท่าไหร่ แค่บอกมาจะตายหรือไง!..."เขาตวาดใส่ฉันแล้วยกมือท้าวเอวหลวม ๆ แล้วเบือนหน้าไปลอบหายใจราวกับฉันกำลังทำให้เขาหงุดหงิด

"....ฉันจะชดใช้ค่ากางเกงที่ทำของเธอเปื้อนน้ำสกปรกนั้น"

"อ๋อ ไม่เป็นไรคะ"ฉันพูดพร้อมกับคลี่ยิ้มเจื่อน ๆ แค่ขอโทษก็พอแล้วไหม ฉันคิดในใจ

"...."แต่ทว่าชายหนุ่มล้วงไปที่กระเป๋ากางเกงคว้ากระเป๋าสตางค์ขึ้นแล้วหยิบแบงค์พันสองใบยื่นมาให้ฉัน

"ไม่เป็นไรจริง ๆ"ฉันโบกไม้โบกมือไม่รับ.

"เอาไป!"

"มะ ไม่..."คนหน้าหล่อคว้ามือฉันแล้วยัดเงินใส่มือก่อนจะเดินไป

"คะ คุณ..."เขาขายาวชะมัดเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงรถเขาแล้ว

"คุณ คุณ"กว่าฉันจะไปถึงเขาก็ขับรถไปแล้ว ฉันยืนมองก็เห็นว่ารถคันหรูคันนั้นขับเข้าไปในร้าน จึงรีบทิ้งขยะแล้วจะเดินเข้าไปคืนเงินเขา ทว่าการ์ตูนก็เดินออกมาแล้วขวางฉันไว้

"นับ แกจะไปไหน"

"ฉันจะ..."

"นี่กระเป๋าแก คุณเรย์ให้พวกเรากลับไปกันเลย พอดีเขามีแขก..."ฉันรับกระเป๋ามาแต่สายตาจ้องไปในร้าน ก็เห็นแต่แผ่นหลังเขาคนนั้นยืนคุยกับคุณเรย์ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในห้องทำงาน.

"...มีอะไรหรือเปล่า"ฉันหันมาที่เพื่อน

"ไม่มีอะไร"

"งั้นกลับกันเถอะ"

"อืม"ฉันคงไม่ได้คืนเงินเขาในวันนี้ แต่จะเก็บไว้ก่อนเจอตอนไหนค่อยคืน ท่าทางเขาน่าจะเป็นเพื่อนคุณเรย์ อาจจะได้เห็นเขามาที่นี้อีก

พอมาถึงบ้าน ก็พบกับสองแม่ลูกนั่งอยู่หน้าทีวี ตัวลูกสาวนั่งทาเล็บส่วนคนเป็นแม่จ้องไปที่จอทีวี ฉันกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บ้านต้องถอนหายใจ เพราะบ้านรกมาก ถ้วยชามกินไว้ก็ไม่เก็บ

"รีบไปทำกับข้าวสิ ฉันหิวจะแย่แล้ว"เป็นเสียงแม่เลี้ยงของฉัน

"น้าออยหิว ทำไมถึงไม่ทำกินล่ะคะ"ฉันบอกเธอด้วยน้ำเสียงเรียบสีหน้าเอือมระอา

"นี่แก ย้อนฉันเหรอนังนับ"

"นับแค่ถาม"ฉันพูดขึ้นแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น หมั่บ! น้าออยคว้าที่แขนฉันแล้วบีบอย่างแรง

"ปีกกล้าขาแข็งนักเหรอ! มานี่"เธอลากฉันไปที่กลางบ้าน

"โอ๊ยน้าออย..นับเจ็บ"แล้วผลักฉันจนล้มลงไปกองกับพื้น

"กล้าต่อปากต่อคำกับฉันงั้นเหรอ"น้าออยย่อตัวลงมาดึงผมฉันแล้วง้างมือขึ้น

"เอาเลยแม่ ตบมันเลย"เพียะ! สิ้นเสียงลูกสาวแม่เลี้ยงก็ใช้ฝ่ามือฟาดลงที่ใบหน้าฉันอย่างแรง.

"น้าออย ปล่อยนับนะ"ฉันยกมือขึ้นพยายามดึงมือเธอที่ดึงจิกผมฉันแล้วสะบัดให้หลุด

"ปล่อยงั้นเหรอ"เพียะ! เธอตบฉันอีกครั้ง.

"แม่พอเถอะ เอยหิวข้าวแล้วให้นังนับไปทำกับข้าวได้แล้ว"พอสิ้นเสียงลูกสาว.

"ได้ยินแล้วใช่ไหม! รีบไปทำซะ"น้าออยยอมปล่อยฉันแล้วลุกขึ้นเดินไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม

ฉันหยัดกายลุกขึ้นกัดฟันแน่นด้วยความโกรธแค้น น้ำตาฉันไม่ได้ไหลออกมาเพราะความเจ็บ แต่มันไหลออกมาเพราะความแค้น

______________________