ตอน 6

“ร้านต้องมีคนดูแลค่ะแม่”

“ปล่อยให้เด็กทำไปก่อนสองวัน”

“จริงๆโรสไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ”

“อย่าฝืนแม่เข้าใจ ทานข้าวเย็นแล้วขึ้นห้องนอนซะ”

จริงๆเท่าที่ผ่านมาโรสสราไม่ได้รู้อ่อนแรงหรือไร้เรี่ยวแรงเท่าวันนี้ แต่เมื่อหลังจากพบกับชาร์ลอาการบางอย่างในร่างกายปั่นป่วนอยู่มาก จิตใจห่อเหี่ยวไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาเฉยๆ รู้สึกเหมือนพลังถูกสูบไม่น่าเชื่อชายหนุ่มส่งผลต่อพลังชีวิตโรสสราอยู่มาก

“โรสหนูยังดีอยู่ใช่ไหมคะ” ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามเมื่อสังเกตสีหน้าซีดเซียวไร้เลือดฝาด

“ยังดีค่ะแม่” ยังไม่ถึงกับล้มพับหากแต่พลังชีวิตไม่ค่อยสงบนัก

“แม่ว่าเข้าไปพักผ่อนก่อนดีกว่าเดี๋ยวแม่แม่จะพาไป”

คุณหญิงเข้าไปช้อนร่างบุตรสาวโดยมีสายตาท่านนายพลมองตาม โรคของโรสสรารู้สึกค่อยๆรุนแรงขึ้นตามลำดับตามอายุที่เพิ่มมากขึ้น ยิ่งวันนี้ดูบุตรสาวค่อนข้างแย่กว่าทุกครั้งที่เคยเห็น คล้อยหลังทั้งบุตรสาวและภรรยาท่านนายพลถึงกับคิดหนัก แม้ท่านเคยพาโรสสราไปรักษาทางการแพทย์ทุกแขนง ทว่าไม่อาจรักษาโรคนอนหลับไม่รู้ตัวให้หายได้

“เป็นไงบ้างจ๊ะแม่” ภรรยาเดินกลับลงมาในอีกไม่กี่นาทีต่อมา

“พักผ่อนแล้วคงดีขึ้นแปลกนะคะยัยโรสไม่เคยเป็นแบบนี้ ที่ผ่านก็แค่หลับไปโดยไม่รู้ตัวแต่วันนี้ดูยัยโรสเหมือนคนหมดแรง” คุณหญิงพนิตนันท์ตั้งข้อสังเกต ตลอดเวลาโรสสราโหมงานทำงานเป็นบ้าเป็นหลังจนคิดว่าชาตินี้บุตรสาวอาจหาแฟนไม่ได้ ทั้งที่โรสสราสวยสะคราญไร้ที่ติ ทั้งกิริยาอ่อนหวานในยามไม่พยศ ขณะสามารถเข้าแข็งได้เมื่อภัยมา

“คงทำงานหนักมั้งได้พักคงดีขึ้นเห็นว่าเมื่อคืนไปสังสรรค์กับไอ้เพื่อนทโมนสมัยเรียนด้วยไม่ใช่เหรอ”ท่านนายพลคาดการณ์

“นั่นก็อาจใช่ด้วยค่ะคุณพี่”

“ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องห่วงหรอกนะอีกตั้งสองวันจะถึงคืนวันเพ็ญ” จริงๆไม่มีอะไรน่าห่วงด้วยซ้ำเพราะคุณหญิงกับท่านนายพลเริ่มชินกับอาการป่วยหลับไม่รู้ตัวของโรสสราแม้คราแรกประสบกับเหตุการณ์ค่อนข้างตกใจ แต่เมื่อโรสสราหลับแล้วขึ้นสองวันต่อมาหลังจากคืนวันเพ็ญ โรสสราไม่ต่างอะไรจากคนที่ได้ชีวิตใหม่ราวปาฏิหาริย์

พอตื่นมาก็หาอาหารยัดลงท้องเป็นกระบุงเพื่อชดเชยในสิ่งที่ร่างกายขาดตลอดสองวันสองเต็มๆภาพลักษณ์นี้เริ่มชินตาคนทั้งบ้านกระทั่งไม่ตื่นเต้นกับการหลับใหลของหญิงสาวแต่อย่างใด

“หลวงพ่อท่านเคยบอกไว้สักวันยัยโรสต้องหายขาด” ชะตาได้ลิขิตไว้แล้ว

“เจอรักแท้อย่างนั้นเหรอคุณหญิง จนป่านนี้ลูกสาวเรายังไม่ชายตามองใครสักคน แล้วอย่างนี้จะหายได้เมื่อไหร่”

“ใจเย็นๆน่าคุณพี่สักวันคู่แท้ของยัยโรสคงถึงเวลาจุติ”

“จุติเลยหรือ”

“อย่างนั้นสิคะ เราไม่ควรเร่งชะตา อะไรที่มันไม่ใช่คือไม่ใช่ พระอาจารย์ท่านบอกว่าถ้าลูกเราต้องเจอคนไม่ดีรักไม่จริงผ่านเข้ามาเอาเปรียบได้ หากรีบร้อนแทนที่จะหายยัยโรสอาจจากเราไปตลอดชีวิตทั้งที่ยังมีลมหายใจอยู่ก็ได้ลืมแล้วหรือคะ” คุณหญิงใจเย็นรอทั้งที่ไม่เย็นอย่างที่ว่ากับสามี

“ไม่ต้องการแบบนั้น”

“ถ้าอย่างนั้นต้องรอค่ะยังไม่สายนะคะยัยโรสเพิ่งย่างยี่สิบแปดยังไม่เต็มดีซะหน่อย”

“ผมรอปาฏิหาริย์มาหลายปีดีดักยังไม่เจอเลยคุณหญิง”

“อย่างเพิ่งท้อสิคะ เราท้อแล้วลูกจะสู้ยังไง นี่ก็อาการแย่อยู่นะคะ”

“ลูกทานอะไรหรือยังได้ถามไหม” ท่านนายพลเป็นห่วงลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน จริงอยู่ท่านอยากบังคับให้ลูกรับราชการแบบท่านหากว่าด้วยความรักและตามใจโรสสรา ท่านจึงปล่อยให้บุตรสาวได้ตัดสินใจเลือกเส้นทางของตัวเอง มีเพียงร้านดอกไม้เท่านั้นที่ท่านอ้อนวอน ขอให้โรสสราทำตามที่ท่านได้อย่างอื่นอย่าหวัง

“เห็นว่าทานมาแล้วจากที่ร้านนะคะ” ไม่ลืมถามบุตรสาวสุดสวาทคุณหญิงห่วงโรสสราไม่แพ้ท่านนายพล ตั้งแต่เกิดเรื่องท่านก็ทุ่มเทดูแล เฝ้าสวดมนตร์ภาวนาให้โรสสราได้เจอใครสักคนอันมาพร้อมกับรักแท้ จนป่านนี้อายุย่างเข้ายี่สิบแปดแล้ว โรสสรายังครองความโสดไว้สุดชีวิต ถามทีไรมักบอกเสมอยังไม่พบคนที่ใช่ คงจะจริงหากคนเราไม่รักซะแล้วบทลงเอยคงยาก หากเร่างผลที่ตามมาโรสสราอาจไม่หายจากโรคประหลาดหนำซ้ำอาจร้ายกว่าที่เป็นอยู่ พระอาจารณ์เคยกล่าว

“อีกหน่อยคงดีขึ้น” ต่างคนต่างปลอบกันและกัน “อย่าห่วงนะคะคุณพี่” มารดาได้แต่เฝ้าวาดหวังในสิ่งที่พระอาจารย์ผู้แก่ฌาณเคยดูดวงโรสสราไว้ ดวงแตกต่างจากมนุษย์โลกทั่วไป เมื่อตอนโรสสราอายุห้าขวบเด็กหญิงเคยถูกหนามกุหลาบพันธุ์หายากในสวนแห่งหนึ่งทางเหนือซึ่งคุณหญิงกับท่านนายพลเดินทางไปท่องเที่ยวช่องฤดูกาลพักผ่อนเด็กหญิงโรสสราเห็นดอกไม้สีสันสวยงามดอกใหญ่ขนาดพิเศษเพราะเป็นดอกกุหลาบจากโครงการเกษตรหลวงอินทนนท์ ร่างเล็กวิ่งเริงร่างเข้าไปอยู่ท่ามกลางดงดอกกุหลาบต้นสูงกว่าร่างเล็กๆ โรสสราต้องตากุหลาบสีชมพูร้องขอกับทางเจ้าของสวน ขณะเจ้าของสวนใจดีตัดให้เด็กน้อยขนาดใหญ่พิเศษสีสด เจ้าของสวนบอกเอ่ยถึงคุณสมบัติกุหลาบพันธุ์ผสมนี้ประดับแจกันอยู่ได้ถึงสิบสามวันโดยไม่ต้องหล่อด้วยน้ำหรือห่อหุ้มด้วยโอเอซีส ระหว่างมือน้อยยื่นมือไปรับกุหลาบจากเจ้าของสวนโดยไม่ทันได้ระวัง อารามดีใจนิ้วเล็กๆนุ่มนิ่มจึงถูกหนามแหลมคมตำจนเลือดไหลซิบจากนิ้วนางที่โดนหนามตำไม่ยอมหยุดไหล

ท่านนายพลลกับคุณหญิงสลดใจมาก เมื่อลูกอันเป็นที่รักถูกหนามกุหลาบตำร่างเล็กๆของโรสสราล้มลงกองกับพื้นสิ้นสติต่อหน้า ท่านทั้งสองต้องรีบนำร่างเล็กนิ้วโชกเลือดส่งโรงพยาบาล แพทย์ทั้งทีมไม่อาจลงความเห็นเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเกิดได้ กว่าทำการห้ามเลือดที่ถูกหนามตำเล็กน้อยหยุดสนิทใช้เวลาร่วมสิบนาที หลังจากฟื้นร่างเล็กดูปกกติราวกับไม่เคยเกิดเหตุกับโรสสราเลยสักนิด

ในความปกติแต่กลับไม่ปกติเมื่ออาการที่ทุกคนคิดว่าดีขึ้นจู่ๆวันหนึ่งร่างเล็กกลับหลับใหลไม่ได้สติสองวันสองคืน ทีแรกสมาชิกในบ้านไม่ทันได้สังเกตแต่เมื่อวันหนึ่งคุณหญิงพนิตนันท์จับสังเกตอาการบุตรสาวได้ จึงได้รู้ว่าโรสสรามักหลับใหลในวันก่อนคืนวันเพ็ญและยาวไปจนถึงคืนวันเพ็ญ ไม่ว่าปฏิบัติภารกิจใดๆอยู่ก็ตามโรสสราสามารถทิ้งตัวหลับโดยไม่สนใจใครไม่ต่างอะไรกับคนวูบ หากว่าในความรู้สึกทั้งหมดของขณะหลัวเหมือนกระทำทุกอย่างในชีวิตประจำวัน

พอตื่นขึ้นมาจำอะไรไม่ได้ทุกวันนี้โรสสราไม่รู้ตัวเองป่วยเป็นโรคหลับไม่รู้ตัว รู้เพียงว่าร่างกายอ่อนแรงต้องการพักผ่อน หลายคนพยายามอธิบายให้เธอได้เข้าใจ หากว่าโรสสรากลับไม่เคยเชื่อ เป็นไปได้อย่างไรคนเราจะนอนหลับทั้งวันทั้งคืนร่วมสองวัน

“เจ้านายดูมีความสุขจังเลยนะครับวันนี้”

เสียงคนสนิทถามขึ้นขณะชาร์ลนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นในบ้านหลังใหญ่ อยู่ร่วมกับบิดาและมารดาชาวไทยปกติชาร์ลมักกลับมาค้างที่บ้านในวันพุธทว่าวันนี้วันศุกร์เขากลับมาค้างได้ คนทั้งบ้านรู้สึกประหลาดใจซักไซ้หลายรอบเขาบอกกับมารดาเพียงว่าคิดถึงท่านเท่านั้นคืนนี้มารดาเข้านอนแล้วเขาจึงลงมานั่งเอกเขนกอยู่ในห้องนั่งเล่น

“ใครจะไม่มีความสุขล่ะคม”

“คงเพราะขับรถไปร้านดอกไม้ใช่ไหมครับที่ทำให้เจ้านายดูหวานขนาดนี้” คมคิดรู้ใจเจ้านายทว่าคุณณินีคงไม่ยอมให้ทุกสิ่งเป็นไปตามที่ชาร์ลวาดหวังไว้ มารดาผู้หวงลูกชายเพียงคนเดียวไม่ต่างกับเพชรที่คุณณินีสะสมไว้ในธนาคารหากให้แลกเพชรกับบุตรชายคุณณินีคงยอมเสียเพชร

“ถ้าฉันบอกนายว่าใช่ล่ะ”

“ผมเชื่อ” คมคิดเชื่อว่าเจ้านายหมายหมาดเจ้าของร้านดอกไม้คนสวยราวกับนางฟ้านางสวรรค์ที่ชื่อโรสสราตั้งแต่แรกพบทว่าคุณณินีรู้เข้าเส้นทางความรักของชาร์ลอาจเจอกรวดก้อนใหญ่ ผู้หญิงหลายคนที่ชาร์ลพอใจมักหลบลี้หนีหายเมื่อเจอคุณณินีออกโรงฟาดฟันใช้สายตาเข่นฆ่าให้จมธรณี ทั้งวาจาดูถูกดูแคลนหยามหยัน ผู้หญิงที่ไหนคงไม่ทนกับนิสัยหวงลูกชายเกินงามของคุณณินีได้ อย่างว่าคนมีลูกชายคนเดียวย่อมหวงเป็นธรรมดา

ชาร์ลลูบคางสากขึ้นตอหนวดเคราเขียวครึ้มเสริมความหล่อเหลาได้มากกว่าใบหน้าเกลี้ยงเกลา นึกถึงสาวสวยมอมแมมหัวใจเขากลับสุขกว่าได้ควงหญิงสาวสังคมชั้นสูง ไม่ว่าโรสสราจะอยู่ในท่วงท่าไหนเสื้อผ้าอาภรณ์อย่างไร ชาร์ล ชอบไปทั้งนั้น วันนี้ได้คุยกับเธอตามลำพังยิ่งทำให้เขาหลงรักและพึงใจหญิงสาวมากเท่าทวีคูณ โรสสราอัธยาศัย วาจานุ่มนวลน่ารักผิดแผกรสนิยมจากการแต่งกายอันเรียบง่าย เขาคุยกับเธอจนลืมเวลารู้สึกตัวอีกก็ตอนที่เธอขอตัวกลับร้านเพราะทิ้งร้านไว้ร่วมสองชั่วโมงแล้วนั่นเอง