บทที่8

อ้อมกอดอันแสนอบอุ่นจากทางด้านหลังคือสิ่งแรกที่โรสรินลืมตาตื่นขึ้นมา เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้กี่โมงแล้วเพราะกว่าภัคพงศ์จะยอมปล่อยให้เธอนอนแสงสว่างของเช้าวันใหม่ก็ได้โผล่ขึ้นมาแทนที่แสงนีออนในยามค่ำคืน

รอยยิ้มสวยปรากฏขึ้นบนใบหน้า เปลือกตาปิดลงก่อนที่มันจะเปิดขึ้นอีกครั้งเพื่อมองหน้าของชายหนุ่มซึ่งกำลังนอนหลับสนิทอยู่ข้างกายของเธอ

"อึก"เสียงกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากดังขึ้นทันทีเมื่อเธอออกแรงขยับตัว แม้จะออกแรงอย่างแผ่วเบาแต่ความรวดร้าวยังคงเล่นงาน

ห่างหายไปนานไม่แปลกที่จะระบมราวกับถูกเปิดความบริสุทธิ์แบบนี้

ดวงตากลมโตหรี่มองคนที่ยังคงนอนหลับสนิท ก่อนเธอจะดันกายลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวผืนสีขาวขึ้นมาพันร่างกายเอาไว้ โรสรินถอนหายใจเมื่อเห็นเศษซากถุงยางอนามัยที่ถูกใช้แล้ว

ซ่า

สายน้ำเย็นเฉียบจากฝักบัวช่วยทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย ร่างกายเริ่มกลับมามีเรี่ยวแรง แสงแดดที่แรงกล้าเล็ดลอดผ่านช่องกระจกเข้ามาไม่ต้องบอกก็รู้ว่าวันเวลาของวันนี้ล่วงเลยไปนานมากโขและมันก็มากพอที่จะทำให้เธอก้าวขาออกไปจากห้องนี้

"อ้าว ตื่นแล้วเหรอคะ"แต่ทว่าทันทีเมื่อเธอก้าวขาออกมาจากประตูห้องน้ำก็เห็นว่าร่างของภัคพงศ์ได้ตื่นขึ้นมา เขาอยู่ในท่าเอนกายพิงผนังหัวเตียงจ้องมองมายังเธอ

"ครับ ว่าแต่คุณเถอะตื่นนานแล้วเหรอ"

"สักพักแล้วค่ะ ขอโทษนะคะที่โรสวิสาสะเข้าไปใช้ห้องน้ำของคุณ พอดีว่าโรสเหนียวตัว"

"ไม่เป็นอะไรเลยครับ ตามสบาย"โรสรินพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปหา เธอโน้มตัวลงใช้ริมฝีปากสีหวานของเธอแตะลงบนริมฝีปากอุ่นร้อนของเขาอย่างแผ่วเบา

จุ๊บ

"อรุณสวัสดิ์ค่ะที่รัก"

"อรุณสวัสดิ์ครับ คนสวยของผม"หญิงสาวผิวขาวตาคมกระตุกยิ้ม ก่อนร่างของเธอจะถูกท่อนแขนใหญ่ตวัดดึงให้ลงนั่งบนตักใหญ่

โรสรินสัมผัสได้ว่ากำลังมีบางสิ่งบางอย่างขยายใหญ่ดันก้นของเธออยู่ในตอนนี้

"ไม่เหนื่อยบ้างเหรอคะ"ภัคพงศ์รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร เพราะเขาจงใจให้เธอได้สัมผัสกับมัน

"สำหรับคุณให้ต่ออีกสักหนึ่งคืนผมก็ยังไหว"

"แน่ใจเหรอคะ ไม่ใช่ว่าได้รอบเดียวแล้วก็หมดแรงไปเสียก่อน"ชายหนุ่มส่งยิ้มกระชากใจในขณะที่ยื่นใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปใกล้จนปลายจมูกของทั้งสองแตะกัน

"ลองดูอีกสักคืนไหมล่ะครับ ผมทำให้ได้นะ"ว่าแล้วก็หมายจะพุ่งเข้าใส่แต่ถูกฝ่ามือเล็กของโรสรินดันแผงอกแกร่งเอาไว้เสียก่อน

"จะรีบร้อนไปไหนคะ โรสหิวแล้วนะคะตั้งแต่เมื่อวานก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลย"เธอพูดเสียงอ่อน ออดอ้อนซบใบหน้าอ่อนเยาว์ลงบนแผงอกของเขาทำเอาภัคพงศ์หลุดยิ้มออกมากับความน่ารักของเธอ

"เมื่อคืนกินลูก ๆ ของผมเข้าไปตั้งหลายล้านตัวยังไม่อิ่มเหรอครับ"

"อันนั้นไม่นับค่ะ โรสหิวอะไรที่มันสามารถทำให้โรสอิ่มได้"

"ลูกชายของผมก็สามารถทำให้โรสอิ่มได้ไม่ใช่เหรอครับ"

"นี่แน่ะ"

เพียะ

"โอ๊ย โรสคุณตีผมทำไมครับ"

"ก็ใครใช้ให้คุณพูดทะลึ่งใส่โรสกันล่ะคะ ไม่รู้ล่ะถ้าวันนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องของโรส คืนนี้คุณก็อย่าหวังว่าจะได้กินโรสอีกต่อไป"

"หมายความว่ายังไง"

"ก็หมายความว่าโรสจะกลับ อ๊ะ"ใบหน้าของโรสรินบิดเบี้ยว มันไม่ใช่เพราะความเสียวแต่เพราะแรงกระชากจากฝ่ามือใหญ่ทำให้เธอตกอยู่ใต้อาบัติของชายหนุ่มอีกครั้ง

"อย่าพูดออกมาว่าคุณจะไปจากผม"

"คุณภัคพงศ์"เกิดความสงสัยในแววตาของโรสรินว่าทำไมชายหนุ่มถึงได้พูดเช่นนั้นออกมา เขาจะรู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่าไม่ควรพูดอะไรแบบนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขามันเร็วเกินไป

การที่โรสรินเรียกชื่อของเขาเหมือนจะทำให้ชายหนุ่มดึงสติกลับมาได้ แต่ทว่าสายตาของเขายังคงจ้องมองใบหน้าของเธออยู่อย่างนั้น

ดวงตากลมโตอ่อนละมุนราวกับพระจันทร์ในยามค่ำคืนของเธอนั้นมันกำลังดึงให้เขากลับเข้าสู้ห่วงแห่งความต้องการอีกครั้ง

ชายหนุ่มทาบทับร่างสวยของเธอเอาไว้ก่อนจะโน้มใบหน้าต่ำลงไปใช้ริมฝีปากอุ่นร้อนของตัวเองครอบครองริมฝีปากของเธอดูดดึงเพื่อดื่มความหอมหวานราวกับน้ำผึ้งเดือนห้า

"อยู่ต่อกับผมอีกหนึ่งคืนนะครับ"

"ค่ะ"โรสรินพยักหน้า เธอดันกายให้ชายหนุ่มนอนราบกับที่นอน ศีรษะของเขานอนหนุนหมอนมองหญิงสาวหยิบถุงยางอนามัยมาสวมแก่นกายให้

"อืม"เสียงครางในลำคอดังขึ้นเมื่อความคับแน่นของเธอนั้นกดทับครอบครองความเป็นชาย ร่างกายของเขาชาวาบราวกับถูกแช่แข็งให้นอนนิ่งเฉยปล่อยให้เธอได้วาดโชว์ลวดลายอย่างหงส์ที่กำลังเริ่มระบำ

"อ๊าส์ โรส ผมต้องการคุณ"

"ฉันเองก็ต้องการคุณเหมือนกันค่ะ ที่รัก อืม"ร่างกายของทั้งสองสอดประสานกันได้อย่างลงตัว เธอปล่อยใจปล่อยกายให้ชายหนุ่มได้ครอบครองมันอย่างเต็มที่ เพราะตอนนี้เธอเองก็รู้สึกโหยหาอีกฝ่ายไม่แพ้กัน

ถ้าหากมีความรู้สึกไหนคล้ายกับว่าชายหนุ่มจะดันตัวออกไปหัวใจของเธอแทบจะหล่นลงไปกองอยู่ปลายเท้า แต่เพียงไม่นานเขาก็กลับมาเติมเต็มความสุขให้กับเธออีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้งจนเธอและเขาหมดแรงก่อนจะสลบไปในขณะที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน

"อย่าลืมนัดของฉันนะ"

"ไม่ลืมหรอกน่า แต่ว่าฉันไม่มีชุดว่ายน้ำใส่นะ"

"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ฉันเตรียมไปเผื่อเธอแล้ว พรุ่งนี้ออกเดินทางแต่เช้ามาให้ทันก็แล้วกัน"

ปึง

เสียงเปิดประตูห้องนอนดังขึ้นก่อนจะถูกปิดลง ดึงสายตาของโรสรินให้มองไปยังร่างสูงใหญ่ของภัคพงศ์ ใบหน้าของเขายังคงความหล่อเหลาแม้จะอยู่ในสภาพพึ่งตื่นตอน

"ตื่นแล้วเหรอคะ"หญิงสาวยิ้มออกมา เธอกดปิดล็อกหน้าจอก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะกระจกตัวเตี้ยตรงหน้าเมื่อแชตบทสนทนาระหว่างเธอกับปัทมาจบลง

สองแขนอ้าโอบกอดร่างสูงใหญ่ที่ถาโถมเข้ามาหา จมูกโด่งที่ก้มลงมาสูดดมกลิ่นหอมจากแก้มขาวทำเอาหญิงสาวยิ้มเขิน

"ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกผมด้วยล่ะครับ"

"โรสเห็นว่าคุณนอนหลับสบายก็เลยไม่อยากปลุกค่ะ หิวไหมคะ"

"นิดหน่อยครับ"หญิงสาวพยักหน้ารับรู้

"เมื่อกี้โรสกดสั่งอาหารให้เขามาส่ง อีกสักพักก็คงจะถึงคุณไปอาบน้ำล้างหน้าก่อนเถอะค่ะเดี๋ยวโรสจะเดินลงไปเอาอาหาร คุณอาบน้ำเสร็จจะได้ทานกันเลย"

"ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมให้ลูกน้องลงไปเอาให้ก็ได้ โรสนั่งรอที่นี่เถอะ"

"ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณรีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ"

"ครับ คนดี"สีหน้าของภัคพงศ์ดูสดใส เขาลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในห้องจนลับสายตา