บทที่3

แม้จะรู้สึกตกใจแต่ริมฝีปากของโรสรินก็ยังคงมีรอยยิ้มบาง ๆ ส่งไปให้ เธอรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องพบเจอกับชายหนุ่มตรงหน้า ต่างจากภาคภูมิที่ไม่คิดว่าเขาจะได้พบเจอกับอดีตคนรักอย่างโรสรินอีกครั้งเช่นเดียวกับปานหรือปานชีวาซึ่งได้อยู่ในสภาวะตะลึงงันเมื่อเห็นอดีตแฟนสาวของแฟนหนุ่มยืนอยู่ตรงนี้

"ระ...โรส"

"ยัยโรส ทำไมมาช้านักล่ะฉันดื่มไวน์ไปหลายแก้วแล้วนะ"

"ขอโทษทีนะ พอดีว่าห้องน้ำมีคนต่อคิวเยอะไปหน่อยก็เลยช้า"โรสรินฉีกยิ้มหวานก่อนหญิงสาวจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาข้างเพื่อนสาวคนสนิทท่ามกลางสายตาของทุกคนภายในโต๊ะที่กำลังมองเธออย่างให้ความสนอกสนใจ

สีหน้าของภาคภูมิไม่ต่างอะไรราวกับถูกผีหลอก เมื่อได้เห็นร่างของอดีตแฟนสาวกำลังนั่งพูดคุยกับเพื่อนสนิทอยู่ตรงหน้าของเขาระยะห่างแค่เพียงยื่นแขนเอื้อม

"ภาคคะ ภาค"

"คะ...ครับ"เสียงเรียกของแฟนสาวคนปัจจุบันทำให้ชายหนุ่มได้สติขึ้นมา ภาคภูมิละสายตาจากอดีตคนรักหันมามองหน้าแฟนสาวซึ่งกำลังนั่งหน้าบึ้งจ้องมองมาที่เขาด้วยความไม่พึงพอใจ

ใช่ เขามองอดีตแฟนสาวอย่างโรสรินนานเกินไปหน่อย ไม่แปลกที่ปานชีวาแฟนสาวคนปัจจุบันของเขาจะเกิดอาการไม่พึงพอใจ

"อย่าลืมนะคะ เรื่องของคุณกับผู้หญิงคนนั้นมันเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้คุณเป็นแฟนของปานและปานคือคนรักของคุณเราสองคนกำลังจะแต่งงานกัน"หญิงสาวข้างกายเอ่ยย้ำเตือนเมื่อเธอสังเกตเห็นสายตาวูบไหวของแฟนหนุ่มยามเมื่อจ้องมองอดีตแฟนเมื่อครู่

"เสร็จจากงานงานเลี้ยงแล้วแกไปไหนต่อ"

"ก็ว่าจะกลับที่พักเลย ถามทำไมเหรอ"

"ฉันอยากอยู่คุยกับแกต่อ เราสองคนไม่ได้เจอหน้ากันตั้งหลายปี ฉันคิดถึงแกมากเลยรู้ไหม"แม้เทคโนโลยีจะมีวิวัฒนาการใหม่สามารถติดต่อสื่อสารให้เห็นหน้าได้แต่มันก็ไม่เหมือนได้พูดคุยอยู่ใกล้ชิดกัน

"ไปนอนกับฉันที่โรงแรมเอาไหมล่ะ"

"เอา"

"ไม่ได้"

"ทำไมล่ะคะ"ปัทมาหันไปมองหน้าชายคนรักที่อยู่ในอาการอึกอักคล้ายกับคนน้ำท่วมปากจนเป็นที่ผิดสังเกต

"คือว่า เอ่อคือ"

"คืออะไรคะ ทำไมคะธีร์ทำไมคืนนี้ปัดจะไปนอนกับยัยโรสไม่ได้ มันเป็นเพราะอะไรคะ"

"คือว่าผม"ยิ่งปัทมาจ้องหน้าธีระยิ่งหลุดอาการออกมาพยายามส่งสายตาอ้อนวอนโรสรินเพื่อให้เธอยื่นความเห็นใจ

"คืนนี้เธออยู่กับคุณธีระจะดีกว่านะ"คำพูดของโรสรินทำให้ปัทมาหันหน้ามามองเพื่อนสนิทด้วยความไม่เข้าใจ

"ทำไมล่ะ"

"เถอะน่า ฉันยังอยู่ที่นี่อีกตั้งหลายวัน คืนนี้แกอยู่กับคุณธีระไปก่อนก็แล้วกันนะ"โรสรินหยิบแก้วไวน์ทรงสูงของตัวเองขึ้นมาดื่มเป็นการตัดบทสนทนา แต่เธอกลับรู้สึกว่ามีสายตาของใครอีกหลายคู่กำลังมองมาและหนึ่งในนั้นคือสายตาของอดีตคนรักและใครอีกคนที่กำลังนั่งจ้องตั้งแต่ตอนที่เธอก้าวขาเข้ามาภายในคลับแห่งนี้

"ไม่ได้เจอโรสตั้งหลายปี สวยขึ้นเยอะเลยนะ ไม่ทราบว่ามีแฟนแล้วหรือยังครับ"อคินเปิดปากถามด้วยความใคร่รู้ ในสายตาของทั้งสี่หนุ่มในตอนนี้โรสรินดูเป็นผู้หญิงที่สวยเด่นสะดุดตา แม้แต่ธีระเองก็ยังอดชื่นชมในความสวยของโรสรินไม่ได้ ชื่นชมแค่ในความสวยของเธอเท่านั้นเพราะไม่อาจปันใจไปรักใครได้นอกจากปัทมา

"โรสยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ ผู้หญิงบ้าน ๆ หน้าตาธรรมดา ๆ อย่างโรสใครจะมาสนใจ"โรสรินตอบกลับอย่าถามตัวและไม่คิดจะสบตาของภาคภูมิซึ่งกำลังจ้องมองมายังเธอตลอดเวลา

"แต่พวกผมว่าคุณโรสสวยมากเลยนะครับ นี่ถ้าคิดจะหาใครสักคนมาช่วยดูแลก็คงหาได้ไม่ยาก ใช่ไหมวะไอ้ภาค"

"ฮะ มึงว่าอะไรนะ"

"นี่มึงไม่ได้ตั้งใจฟังในสิ่งที่กูพูดเลยหรือไง"ภาคภูมิไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองแสดงสีหน้ายังไง เพราะเขาไม่ได้ฟังถึงบทสนทนาที่เพื่อนพูดออกมา

"ไอ้ณดลมันถามมึงว่า ถ้าคุณโรสคิดจะหาแฟนใหม่ก็คงหาไม่ยากใช่ไหม"อคิณเอ่ยถามย้ำทำให้ภาคภูมิลมหายใจสะดุด ใบหน้าหล่อเหลาค่อย ๆ หันไปมองรูปหน้าของอดีตแฟนสาว

"ใช่ค่ะ สวย ๆ อย่างคุณโรสคงจะหาแฟนใหม่ได้ไม่ยาก"แต่ทว่าเสียงหวานของแฟนสาวคนปัจจุบันอย่างปานชีวากลับดังขึ้นมาเสียก่อน

เรียวแขนสวยกอดกระชับท่อนแขนของเขาเอาไว้อย่างแนบสนิทต้องการแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่

"ปานหมายถึงแฟนใหม่ที่เป็นคนใหม่น่ะค่ะ ไม่ใช่รักครั้งใหม่กับคนเก่า"ใครต่อใครต่างเข้าใจในความหมายในคำพูดของปานชีวาดี เธอเป็นผู้หญิงที่หวงแหนแฟนหนุ่มมาก และเมื่อแฟนเก่าของแฟนหนุ่มกลับมาเธอก็กลัวว่าเวรกรรมมันจะย้อนตามทันขึ้นมา

เธอเคยแย่งผู้ชายตรงหน้ามาจากอ้อมแขนผู้หญิงคนนั้น และมันก็อาจจะเกิดขึ้นได้ถ้าเธอไม่คิดจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลม

โรสรินเงยหน้าริมฝีปากสีสวยยิ้มกริ่มส่งไปให้ เธอยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มอีกครั้งจนหมดแก้วก่อนจะวางลงบนโต๊ะทรงสวยอย่างคนใจเย็น

"ปานหวังว่าคุณโรสคงไม่คิดที่จะอยากย้อนเวลากลับมาแก้ไขในเรื่องของอดีตใช่ไหมคะ"

"นี่เธอ"

"ลูกปัดอย่า"ปัทมาเม้มริมฝีปากเข้าหาด้วยความขุ่นเคือง เมื่อได้ยินเสียงหวานของเพื่อนรักเอ่ยปราม

"ชีวิตของโรสในตอนนี้ก็เหมือนกับเวลาค่ะ"

"..."

"เวลาของโรสในตอนนี้ก็คือเดินไปข้างหน้า เดินไปหาจุดหมายใหม่ เดินไปหาอะไร ๆ ที่มันดีกว่าเดิม ไม่ใช่การย้อนเดินกลับไปอ่านหนังสือเล่มเดิมที่ทุกคนก็รู้ตอนจบของมันดี"โรสจ้องหน้าปานชีวาด้วยแววตาจริงจังและแน่วแน่ในความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้

ระยะเวลาในช่วงแรกที่ความรักของเธอและภาคภูมิได้จบลงมันยากที่จะทำใจได้ แต่เธอก็ต้องทำใจและยอมรับมันแต่โดยดี แต่เมื่อเวลาผ่านไป อะไรหลาย ๆ อย่างทำให้เธอคิดได้ ว่าเราไม่ควรเอาหัวใจไปฝากไว้กับคนที่ไม่เห็นคุณค่า และไม่ควรจะเอาชีวิตของตัวเองไปจมปลักอยู่แต่กับอดีต การเดินไปข้างหน้าการค้นคว้าหาสิ่งใหม่ ๆ นั่นคือสิ่งที่คนอยากโรสรินควรต้องทำ และตอนนี้เธอก็ทำมันได้

ในหัวสมองของเธอไม่คิดอยากจะย้อนกลับไปหาคนรักเก่าต่อให้เขายืนอยู่ตรงหน้า แววตาลึกซึ้ง โหยหาที่ส่งผ่านมาให้มันไม่ได้ทำให้เธอคิดอยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขเรื่องในอดีต

"คุณปานไม่ต้องเป็นกังวลหรอกนะคะ เพราะว่าเรื่องของโรสกับภาคมันได้จบลงไปนานแล้ว ตั้งแต่วันนั้นวันที่เขาเลือกคุณ และโรสก็มีความเป็นลูกผู้หญิงมากพอที่จะไม่ลดตัวลงไปแย่งผู้ชายคนนี้มาจากคุณอีก วางใจเถอะค่ะ"