บทที่2

ร่างสวยของโรสรินนั่งลงบนโซฟาอีกครั้งโดยมีสายตาเป็นห่วงของปัทมาคอยลอบมองมาก่อนเธอจะหันหน้าไปกระซิบคุยกับแฟนหนุ่ม

"ทำไมเพื่อนพี่ต้องพายายบ้านั่นมาด้วย"

"พี่จะไปรู้เหรอ อย่าคิดมากเลยน่า มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้"ธีระยังคงมองโลกในแง่ดี แตกต่างจากปัทมาที่ชักสีหน้าใส่คู่หมั้นหนุ่มด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองภายในใจ

"ฮัลโหล รอพวกพี่สองคนนานไหมครับน้องลูกปัดคนสวย"เสียงตะโกนแข่งกับเสียงเพลงดังนำทัพมาก่อนร่างสูงใหญ่ของคาสโนวาทั้งสองจะปรากฏกายขึ้นอยู่ตรงหน้าของบุคคลทั้งสาม

"พี่ณดล พี่อคิน สวัสดีค่ะ"ปัทมายิ้มออกมาทักทายชายหนุ่มรูปหล่อพ่อรวยทั้งสองที่พึ่งจะมาใหม่ซึ่งทั้งคู่ยังไม่ได้สังเกตดูเห็นว่ามีร่างสวยของใครบางคนกำลังนั่งจิบไวน์อย่างสบายใจอยู่ในขณะนี้

"แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะครับ น้องลูกปัด นี่ครับของขวัญวันเกิดจากพี่ณดลสุดหล่อ"

"ขอบคุณค่ะ"

"แล้วนี่ ของขวัญจากพี่อคินคนรวย มีความสุขมาก ๆ นะครับน้องลูกปัดคนสวย"

พลัวะ พลัวะ

"โอ๊ย ไอ้เหี้ยธีระ"สองหนุ่มร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บเมื่อโดนฝ่ามือหนัก ของพ่อจงอางหวงไข่ฟาดลงบนศีรษะเต็มกำลังอย่างหนักหน่วง

"หยอดแฟนกูทุกวันเลยนะมึงสองคน"

"โถ่ กูสองคนแค่หยอกนิดหยอกหน่อยแค่นั้นเองมึงอย่า..."

"คุณโรส นั้นคุณโรสรินใช่ไหม"ไม่ทันที่ณดลจะเอ่ยกับธีระจบ เสียงตะโกนด้วยความตกใจจากปากของอคินก็ดังขึ้น ดึงดูดสายตาของณดลให้มองไปยังร่างสวยของใครบางคนซึ่งกำลังนั่งจิบไวน์อยู่อย่างสบายใจ

"สวัสดีค่ะคุณณดล คุณอคิน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ"โรสรินกล่าวสวัสดีทักทายผู้ชายทั้งสองคนตรงหน้าและไม่ลืมที่จะแจกรอยยิ้มพิฆาตใจชายไปให้ทำเอาคาสโนวาทั้งสองหนุ่มสายตาพร่าเมื่อได้เห็นมัน

"สะ...สวัสดีครับคุณโรส ไม่เจอกันนานเลยสบายดีนะครับ"

"ค่ะ โรสสบายดีคุณณดลกับคุณอคินสบายดีนะคะ"

"พวกผมสองคนสบายดีครับ"โรสสรินยิ้มออกมาก่อนจะหันหน้าไปหาเพื่อนสาว

"ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ เดี๋ยวฉันมา"

"ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม"

"ไม่ล่ะ ฉันไปคนเดียวได้ เดี๋ยวมา"โรสรินแจกยิ้มสดใสให้ก่อนจะเดินออกไป

"คุณโรสมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ทำไมมึงถึงไม่บอกกู"อคินเปิดปากถามธีระออกมาหลังจากโรสรินเดินออกไปได้เพียงไม่นาน

"ตอนที่กูมา ก็เห็นคุณโรสนั่งอยู่แล้ว ถ้ามึงอยากรู้ก็ไปถามเมียกูโน้น กูไม่เกี่ยว"ธีระพยักหน้าไปหาปัทมาที่นั่งลงบนโซฟาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มในขณะที่ชายหนุ่มทั้งสามทยอยนั่งตาม

"พวกพี่จะแปลกใจอะไรกันคะ โรสเป็นเพื่อนสนิทของลูกปัด เป็นเพื่อนรักเพียงคนเดียวของลูกปัด ทำไมโรสจะมาร่วมงานวันเกิดของลูกปัดไม่ได้"เจ้าแม่แฟชั่นเอ่ยปากถามในขณะที่เธอกำลังใช้สายตากวาดมองใบหน้าของชายทั้งสาม

"หรือเป็นเพราะเรื่องของคุณภาคภูมิกับผู้หญิงคนนั้น"

"ลูกปัด ไม่เอาน่า"

"เฮอะ พวกพี่เป็นเพื่อนกันนี่ เพื่อนก็ต้องเข้าข้างเพื่อนกันอยู่แล้วสินะ"ปัทมากระดกไวน์ในแก้วจนหมดในคราเดียว เรื่องในอดีตและความเสียใจของเพื่อนสนิทในครั้งนั้นมันไม่ต่างอะไรกับบาดแผลที่ยังเป็นอยู่ในใจของเธอในตอนนี้

ถ้าเธอไม่เปิดทางให้ภาคภูมิตามจีบเพื่อนรักอย่างโรสรินจนทั้งคู่ได้เป็นแฟนกัน มันก็คงจะไม่เกิดเรื่องที่น่าเศร้าตามมา

"น้องลูกปัด พี่ว่าเราอย่าไปพูดถึงเรื่องในอดีตมันเลยดีกว่านะ เรื่องระหว่างสองคนนั้นมันก็จบไปนานแล้ว และตอนนี้ไอ้ภาคภูมิมันก็มีแฟนใหม่ไปแล้วด้วย พี่ว่า"

"ก็คงมีแต่คุณภาคภูมิเท่านั้นแหละค่ะที่ตัดใจเร็ว ต่างจากโรสเพื่อนของลูกปัดที่ยังจมปลักอยู่ที่เดิม"

"อะไรที่เดิมกันเหรอคะ"เสียงหวานที่ดังแทรกขึ้นมาทำให้ทุกสายตาต้องหันไปมองยังต้นตอของเสียง

"คุณปาน"

"ไอ้ภาค"คาสโนวาเรียกชื่อของผู้มาใหม่ซึ่งยืนอยู่ห่างจากโต๊ะออกไปไม่ไกลเท่าไหร่ ก่อนทั้งคู่จะเดินควงแขนเข้ามาใกล้ทำเอาหัวใจของทั้งสามชายหนุ่มแทบวาย

"มีอะไรกันหรือเปล่าคะ"

"ปะ...เปล่าครับ เชิญนั่งครับคุณปาน"สารถีอารมณ์ดีอย่าณดลรีบเชิญสาวสวยพ่วงด้วยตำแหน่งแฟนสาวของเพื่อนสนิทให้นั่งลงประจำตำแหน่งโซฟาที่ว่าง

"สุขสันต์วันเกิดครับน้องลูกปัด"

"ขอบคุณค่ะ"แม้ไม่อยากจะรับแต่คำว่ามารยาทมันค้ำคอทำให้ปัทมาต้องยื่นมือออกไปรับกล่องของขวัญแม้ลึก ๆ ภายในจะรู้สึกไม่ชอบใจชายหญิงผู้มาใหม่เลยก็ตาม

"ขอโทษนะคะคุณลูกปัดที่พวกเราสองคนมาสาย บังเอิญว่าปานแต่งตัวนานไปหน่อย หวังว่าคุณลูกปัดจะไม่ถือสาอะไรนะคะ"

"ลูกปัดไม่ถือสาอะไรหรอกค่ะ คุณปานสบายใจได้"สาวสวยทั้งสองทักทาย แต่ทุกคนย่อมรู้ดีว่าสองคนนี้ไม่ลงรอยกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

ผู้หญิงคนใหม่ที่ทำให้เพื่อนรักของเธอต้องเจ็บใจกินน้ำใบบัวบกไปหลายเดือนจะมีใครชอบใจบ้าง

ถ้าหากตอนนั้นโรสรินฮึดขึ้นมาสู้คนสักนิด ผู้หญิงคนนี้ก็คงไม่มีโอกาสได้คบกับจอมทัพมาจนถึงทุกวันนี้

"น้องลูกปัดจะไม่ลุกขึ้นมาวีนในวันเกิดของตัวเองใช่ไหมวะไอ้ธีระ"ณดลหันมากระซิบเมื่อเห็นทีท่าระหว่างสองสาวเริ่มจะไม่ดี

"ถ้าอยากรู้ก็ไม่ลองไปถามดูล่ะ"

"ไม่ล่ะ กูบังไม่อยากตายก่อนวัยอันควร เมียมึงร้ายอย่างกับเสือแม่ลูกอ่อน"

"อันนี้กูเห็นด้วย"อคินเสริมทัพทุกคนเคยเห็นฤทธิ์ของคุณลูกปัดขี้วีนมาแล้วว่ามันร้ายกาจขนาดไหน

"พวกมึงสามคนเป็นอะไร กระซิบกระซาบอะไรกัน"

"เปล่า"สามหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธไปมา ท่ามกลางสายตาแห่งความสงสัยของภาคภูมิ

"แปลก พวกมึงมีเรื่องอะไรปิดบังกูหรือเปล่า"

"ไม่มี พวกกูจะมีเรื่องอะไรมาปิดบังมึงได้ล่ะ จริงไหม"ณดลซึ่งดูร้อนตัวกว่าใครหันไปหากองกำลังเสริมจากเพื่อนทั้งสอง

"อย่าคิดมาก พวกกูจะไปมีเรื่องอะไรปิดบังมึงได้"

"ใช่ ๆ พวกกูไม่มีเรื่องอะไรปิดบังมึงหรอก"ทั้งสามยกแก้วเหล้าที่พนักงานเอามาเสิร์ฟขึ้นดื่มเพื่อดับความกระหาย แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ช่วยอะไรได้มากเท่าไหร่ มิหนำซ้ำมันยิ่งเพิ่มความร้อนระอุภายในใจมากขึ้นไปอีกเมื่อสายตาของธีระมองไปสะดุดเข้ากับร่างสวยคุณตาของใครบางคนที่กำลังเดินตรงมาทางนี้

รูปหน้าเรียวสวยมีเสน่ห์ รอยยิ้มอันแสนหวานกระชากใจดึงดูดสายตาของเหล่าผู้ชายให้หันไปสนใจ โรสรินกำลังเดินตรงมาทางนี้ เธอกำลังเดินก้าวขาตรงมาด้วยความมั่นใจก่อนร่างสวยของเธอจะหยุดยืนอยู่ไม่ไกลจากร่างสูงใหญ่ของใครบางคนที่กำลังเบิกตาค้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้า

"ขอโทษนะคะที่มาช้า"

"โรส"

"ภาค"