ep2

“ไม่ใช่เรื่องเงินเจ๊”

มาลีเกาศีรษะท่าทางเซ็งสุดขีด เธอยังไม่รู้ว่าให้แยกผู้หญิงคนไหน แต่ที่รู้คือ อย่างเธอหรือจะไปแยกเขาได้ เด็กกะโปโลอย่างเธอจะไปเทียบอะไรกับผู้หญิงที่ลูกชายเจ้านายควง

“งั้นมีปัญหาอะไร ก็ไหนว่า ฉันให้ไปตายก็จะไป รับปากกับฉันไว้แล้ว ห้ามกลับคำ”

“ยังไม่ได้กลับคำแต่เจ๊แน่ใจได้ยังไงว่าจะให้ลี่ไปแยกคนรักกัน คุณพจน์เขาจะสนใจลี่เหรอ”

“ฉันไม่ได้ให้เขาสนใจเธอ แต่ฉันให้เธอไปใช้สมองที่จะทำให้เขาเลิกกับผู้หญิงคนนั้นให้ได้”

“ทำไมเจ๊ ไม่จ้างผู้หญิงสวยๆ ไปแยกเขาทั้งคู่ล่ะ ไม่ง่ายกว่าเหรอ”

“ไม่ได้ ขืนจ้างแม่พวกนั้น มันก็คาบลูกชายฉันต่อน่ะซิ”

“แล้วเจ๊ แน่ใจเหรอว่า ลี่จะไม่คาบลูกชายเจ๊”

ขาดคำฝ่ามือคุณแพรพรรณก็เอื้อมมาฟาดเพี๊ยะที่ต้นแขนของลูกจ้างสาวโดยแรง ทำเอามาลีถึงกับยกมือลูบต้นแขนไปมา

“ลี่พูดเล่น ใครจะไปคาบลูกชายเจ๊ ลี่ไม่ใช่หมา”

“มาลี ฉันอยากให้เธอช่วยจริงๆ อย่าทำเป็นเล่น ฉันรู้ว่าเธอฉลาด เวลาที่เธอแต่งตัว เธอสวย สวยมาก ฉันจะให้เงินก้อนหนึ่ง สำหรับงานชิ้นนี้ ฉันเชื่อว่าเธอทำได้”

น้ำเสียงคุณแพรพรรณเปลี่ยนมาเป็นจริงจัง มาลีนิ่งเงียบ เธอไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้ว แต่สิ่งที่เธอคิดไม่ตกก็คือ รูปร่างหน้าตาอย่างเธอนี่หรือ จะไปเป็นมือที่สามของคุณพจน์ ลูกชายคุณแพรพรรณ

“แต่งานนี้ลี่ไม่แน่ใจเลยว่าลี่จะทำได้ไหม”

“ทำได้ ไปทำยังไงก็ได้ ให้แม่คนนั้นเลิกกับเจ้าพจน์ลูกชายฉัน”

“โอย....จะไหวเร้อ” มาลีถอนใจยาว แทบจะหมดเรี่ยวแรงทำงานต่อ เพราะงานที่รับปากครั้งนี้หนักหนาสาหัส

“ฉันรู้ว่าเธอทำได้ ถ้าเธอเป็นมาลี เขาอาจจะไม่แลเธอ แต่ถ้าเธอเป็นโรสแมรี่...เชื่อฉันเถอะว่า เขามองเธอแน่”

คุณแพรพรรณพูดอย่างรู้จักลูกชายและลูกจ้างของเธอดี ลูกชายของเธอทำตัวเป็นเสือผู้หญิง ไม่หยุดที่ใครง่ายๆ แต่ไปหลงอะไรกับแม่เลี้ยงสาวหย่าผัวคนนั้นก็ไม่รู้

นางเหลียวไปเหลียวมาไม่เห็นใคร เห็นแต่โรสแมรี่ที่ยืนจ๊ะจ๋าอยู่กับแขกอย่างคล่องแคล่วก็นึกขึ้นได้ว่า น่าจะอาศัยไหว้วานเธอได้

มาลีในคราบของโรสแมรี่นั้นสวยเซ็กซี่ เป็นที่ติดตาตรึงใจของเสี่ยหลายคน แต่จนวันนี้ก็ยังไม่มีใครหิ้วเธอออกไปได้เพราะความฉลาดเฉลียวของเธอ

หากจะมีใครช่วยเธอได้โดยไว้วางใจอย่างที่สุด ก็คงไม่พ้นลูกจ้างที่เธอเลี้ยงดูมาหรอก

“สุดแต่จะบัญชาก็แล้วกันนะเจ๊ ฉันจะลองพยายามทำดู”

“ไม่ใช่พยายาม แต่ต้องสำเร็จตามที่เธอรับปากตอนแรก”

คุณแพรพรรณกำชับ และจี้จุดไปที่มาลี เพราะมาลีเป็นคนรักษาคำพูดเสมอ

“แล้วนี่เงิน เอาไปจ่ายค่าเทอมให้น้องสาว แล้วนี่บัตรเครดิตเอาไปใช้จ่ายได้ตามสบาย อ้อ...ไม่ใช่ ให้ใช้จ่ายตามความจำเป็น”

“แหมเจ๊...มันจำเป็นทุกอย่างล่ะ แต่ลี่จะพยายามประหยัด”

“ย่ะ ฉันรู้ ถ้าไม่ไว้ใจเธอ ฉันก็คงไม่เอาบัตรเครดิตนี่ให้หรอก”

“แล้วเจ๊จะให้ฉันไปวันไหนล่ะ” มาลีถามเสียงอ่อย

“อาทิตย์หน้า เพราะตอนนี้ เขาไปเริงระบำอยู่ยุโรป ฉันละเบื่อจริงๆ กับพ่อลูกชายเสเพลของฉัน ไม่เหมือนพฤกษ์ พฤกษ์เขาน่ารัก ไม่เคยทำให้ฉันต้องเป็นห่วงเลย”

คุณแพรพรรณส่ายหน้าอย่างระอากับพฤติกรรมของลูกชาย โดยหารู้ไม่ว่าลูกชายคนโตนั้น ก็มีพฤติกรรมไม่ผิดแผกไปจากลูกชายคนเล็กเลย อาจจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำ

เพียงแต่ไม่เคยเป็นข่าว เพราะไม่ได้ควงดารา ไฮโซ อย่างน้องชาย

******

พฤกษ์ ขับรถฝ่าการจราจรอันคับคั่งของเมืองหลวง เพื่อเร่งไปให้ทันสาวน้อยที่นัดไว้ที่ผับใจกลางเมือง เขาไม่เคยนัดเด็กเหล่านี้ให้ไปเที่ยวในผับของเขาย่านปริมณฑล เพราะเสี่ยงต่อการ

บริหารงาน ภายในผับ บาร์ ค็อกเทลเลาจน์ และสวนอาหาร เขาจะเป็นแค่ชายหนุ่มมาดขรึมที่เข้าถึงยากแต่เมื่อหลุดออกมาใช้ชีวิตในย่านคนกลางคืนใจกลางเมืองหลวงแล้วละก็

แมวเชื่องๆ อย่างเขา จะกลายเป็นเสือร้ายไปในทันที

รถสปอร์ตสีดำสนิทปราดเข้าจอดหน้าสถานบันเทิงชื่อดัง สาวน้อยในชุดเกาะอกสีแดงสด โบกมือมาแต่ไกลแล้วรีบวิ่งมาหาที่รถ ก่อนจะผลุบหายเข้าไปทักทายเขาด้วยริมฝีปาก

“รอนานไหม”

“ไม่นานหรอกค่ะ เพิ่งเลิกพอดีเลย แต่วันนี้นกไม่รู้เป็นอะไรนะคะ ง่วงจังเลย ของีบสักพักนะคะ”

เสียงหวานใสฉะอ้อน พร้อมปรับเบาะเอนนอนด้วยความอ่อนเพลีย พฤกษ์ หันมามองอย่างเอ็นดู ก่อนจะเคลื่อนรถอออกไปอย่างรวดเร็ว

จุดหมายปลายทางคือจังหวัดชายทะเลจนกระทั่งเสียงในรถเงียบสนิท เส้นทางที่วิ่งผ่านก็เงียบเชียบ ไม่มีรถผ่านไปมาสักคัน

พฤกษ์จอดรถข้างทางแล้วเพ่งมองร่างสาวน้อยพริตตี้คนสวยที่เขาเพิ่งคั่วมาได้อย่างย่ามใจ อาศัยแสงไฟข้างทางที่สะท้อนเข้ามาภายในรถอย่างสลัวราง

ทำให้เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่ไร้เดียงสาหลับสนิทอยู่บนเบาะ โดยไม่ได้รู้เลยว่าชายหนุ่มที่เพิ่งคบหากันและเธอนับถือเขาเป็นสุภาพบุรุษ กำลังจ้องมองเรือนร่างของเธอและกำลังคิดเรื่องชั่วอยู่