บทที่ 7: รอยร้าวบนเกราะเหล็ก

ข้อความจากเนเน่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ราวกับหยดน้ำบริสุทธิ์ที่หยดลงบนแผ่นเหล็กร้อนแดง อารยาจ้องมองมัน คำว่า "รักแท้" และ "อย่าลืมฉัน" เป็นเหมือนหนามแหลมที่ทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจที่เธอพยายามจะแช่แข็งมันมาตลอดสิบปี

"อาย...เป็นอะไรรึเปล่า หน้าซีดๆ นะ"

เสียงของเพียงขวัญดึงสติของเธอกลับมา อารยารีบกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ทันที สีหน้าของเธอกลับมาเรียบเฉยเหมือนเดิม "เปล่า...ไม่มีอะไร แค่คิดอะไร

เพลินๆ"

เพียงขวัญมองเพื่อนรักด้วยความไม่เชื่อ แต่เธอก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อ เธอรู้ดีว่ามีบางเรื่องที่แม้แต่เธอก็ไม่สามารถก้าวล่วงเข้าไปในจิตใจของอารยาได้

อารยาสะบัดความรู้สึกอ่อนแอทิ้งไป เธอกลับเข้าสู่โหมดนางพญาอีกครั้ง "เรียกประชุมทีมบริหารโครงการด่วนที่สุดเพียง ฉันมีข้อมูลใหม่ที่ต้องดำเนินการทันที"

ไม่ถึงสามสิบนาทีต่อมา ห้องประชุม "War Room" ของ V-Crown ก็เต็มไปด้วยผู้บริหารคนสำคัญอีกครั้ง อารยาฉายภาพแผนที่ขนาดใหญ่ของกรุงเทพฯ โซนตะวันออกขึ้นบนจอ Monitor meeting

"ดิฉันได้รับข้อมูลที่เชื่อถือได้ว่า โครงการรถไฟฟ้าสายใหม่จะมีการสร้างสถานีหลักในบริเวณนี้" เธอใช้นิ้วชี้ไปยังพื้นที่สีเขียวผืนใหญ่ "ดิฉันต้องการให้ทีมจัดซื้อที่ดินเริ่มเข้ากว้านซื้อที่ดินแปลงย่อยรอบๆ บริเวณนี้ทั้งหมดโดยเร็วที่สุดและต้องทำอย่างเงียบที่สุด ก่อนที่ข่าวนี้จะรั่วออกไปสู่สาธารณะ"

คำสั่งของเธอสร้างความฮือฮาให้ที่ประชุม ทุกคนรู้ดีว่านี่คือโอกาสทางธุรกิจมูลค่ามหาศาล แต่เตชินท์กลับขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ

"ท่านประธานครับ" เขาลุกขึ้นยืน "ข้อมูลที่ท่านได้มา...เป็นข้อมูลภายในใช่ไหมครับ การกระทำแบบนี้มันเข้าข่ายการใช้ข้อมูลภายในเพื่อหาผลประโยชน์ (Insider Trading) นะครับ มันมีความเสี่ยงทางกฎหมายสูงมาก หากถูกตรวจสอบขึ้นมา ชื่อเสียงของ V-Crown อาจจะเสียหายหนัก"

ทุกสายตาหันไปมองเตชินท์ที่กล้าท้าทายคำสั่งของประธานโดยตรง

อารยาจ้องมองเขานิ่ง สายตาของเธอไม่ได้มีความโกรธ แต่เป็นความเฉยชาที่น่ากลัวกว่า "ความเสี่ยงคือส่วนหนึ่งของธุรกิจค่ะคุณเตชินท์ และดิฉันเป็นคนประเมินความเสี่ยงเอง หน้าที่ของคุณคือทำตามแผนที่วางไว้ให้สำเร็จ...หรือคุณมีปัญหา?"

"ผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องการทำงานครับ" เตชินท์ตอบกลับอย่างสุภาพแต่หนักแน่น "แต่ผมมีปัญหากับวิธีการที่ไม่ถูกต้อง ผมเชื่อว่าเราสามารถเติบโตได้โดยไม่จำเป็นต้องใช้วิธีการสีเทาแบบนี้"

บรรยากาศในห้องประชุมตึงเครียดขึ้นมาทันที เป็นการปะทะกันระหว่าง "ผลลัพธ์" และ "วิธีการ" อย่างแท้จริง

"พอแล้วค่ะ" เพียงขวัญต้องรีบเข้ามาห้ามทัพ "เรื่องความเสี่ยงทางกฎหมายเป็นหน้าที่ของฝ่ายกฎหมายที่จะจัดการเองค่ะคุณเตชินท์ คุณทำในส่วนของงานวิศวกรรมให้ดีที่สุดก็พอ"

เตชินท์จำต้องนั่งลง แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความขัดแย้ง เขานับถืออารยาในความสามารถ แต่ก็ไม่สามารถยอมรับในความเลือดเย็นของเธอได้จริงๆ

ช่วงบ่ายของวันนั้น อารยาออกมาพักสายตาที่บริเวณสวนหย่อมเล็กๆ ที่จัดไว้สำหรับผู้บริหาร เธอรู้สึกเหนื่อยล้ากับการต้องสวมหน้ากากและต่อสู้ตลอดเวลา การปะทะกับเตชินท์เมื่อเช้ายิ่งทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดใจ

"ท่านประธานคะ"

เสียงใสๆ ของเนเน่ดังขึ้นจากด้านหลัง อารยาหันไปมอง ก็พบกับเด็กสาวที่กำลังยื่นแก้วชาสมุนไพรส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ มาให้เธอ

"เห็นท่านประธานดูเหนื่อยๆ ค่ะ เนเน่เลยเอาน้ำเก๊กฮวยผสมน้ำผึ้งมาฝาก...แม่ของเนเน่บอกว่ามันช่วยให้ผ่อนคลายและสดชื่นขึ้นนะคะ"

อารยามองใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใยอย่างจริงใจของเนเน่แล้วก็รู้สึกพูดอะไรไม่ออก มันเป็นการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่มีวาระซ่อนเร้นใดๆ เป็นความปรารถนาดีบริสุทธิ์ที่เธอไม่ได้รับมานานมากแล้ว

"ขอบใจ" เธอรับแก้วมาดื่มเงียบๆ รสชาติหวานอ่อนๆ และกลิ่นหอมของเก๊กฮวยช่วยให้ความตึงเครียดของเธอผ่อนคลายลงได้อย่างน่าประหลาด

"สวนของที่นี่สวยนะคะ แต่ถ้าได้ต้นไม้ที่มีสีสันมากกว่านี้อีกหน่อยน่าจะดี" เนเน่ชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย "เนเน่ชอบปลูกต้นไม้ค่ะ ที่บ้านปลูกไว้เต็มเลย...มันเหมือนได้เห็นการเติบโต ได้เห็นชีวิตใหม่ๆ เกิดขึ้นทุกวันเลยค่ะ"

คำว่า "ชีวิตใหม่" ทำให้หัวใจของอารยาสะท้าน...ความใจดีที่ไร้เดียงสาของเนเน่กำลังปลุกความทรงจำอีกด้านหนึ่งของเธอขึ้นมา...ความทรงจำในช่วงเวลาที่เธอต้องต่อสู้เพื่อ "ชีวิตใหม่" ของตัวเองอย่างแท้จริง

ภาพในอดีตย้อนกลับมา...

หลายปีก่อน ณ ห้องเพนต์เฮาส์หรูในสิงคโปร์ "อารยา" ในวัยที่ยังอ่อนประสบการณ์กว่านี้มาก กำลังเผชิญหน้ากับ "มร.ลี" นักลงทุนชาวสิงคโปร์ผู้มีอำนาจและซาดิสม์ เขาคือประตูบานสำคัญที่จะทำให้เธอได้คอนแทรคใหญ่ชิ้นแรกเพื่อสร้าง V-Crown

บทรักในคืนนั้นไม่ได้ง่ายเหมือนครั้งอื่นๆ มร.ลีไม่ได้หลงใหลในตัวเธออย่างโง่งมงาย เขามองเธอออกว่ากำลัง "แสดงละคร"

"คิดว่าใช้ร่างกายสวยๆ นี่แล้วจะได้ทุกอย่างที่ต้องการเหรอ" เขากระซิบถามขณะที่มือหนากำลังลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของเธอ "ผู้หญิงอย่างเธอน่ะ...ฉันเห็นมาเยอะแล้ว"

เขาพลิกร่างของเธอลงบนเตียงอย่างรุนแรง

ใช้ร่างกายที่ใหญ่กว่ากดทับและควบคุมเธอไว้ทุกทาง ความกลัวจากเหตุการณ์ในอดีตแล่นขึ้นมาจับหัวใจของอารยา เธอรู้สึกเหมือนกลับไปเป็น "ไอรดา" ที่อ่อนแอและไร้ทางสู้อีกครั้ง

"ร้องสิ...ร้องออกมา" เขาสั่ง "ฉันอยากจะเห็นเธอหมดสภาพ...อยากจะเห็นเธออ้อนวอนฉัน"

น้ำตาของเธอเริ่มคลอ...เกราะของจางฮีบินที่เธอสร้างขึ้นกำลังจะพังทลายลง แต่แล้ว...ภาพใบหน้าที่ตรอมใจของพ่อกับแม่ก็แวบเข้ามาในหัว...ภาพความเจ็บปวดของเพื่อนรักอย่างเพียงขวัญที่ทุ่มเททุกอย่างเพื่อเธอ

ความกลัวแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้นในบัดดล!

'ฉันจะแพ้ไม่ได้! ฉันจะกลับไปอ่อนแอเหมือนเดิมไม่ได้!'

ในจังหวะที่ มร.ลี กำลังเพลิดเพลินกับชัยชนะของตัวเองและเริ่มคลายความระมัดระวังลง อารยาก็ใช้จังหวะนั้นพลิกเกม!

เธอใช้ขาเกี่ยวรัดเอวของเขาไว้แน่น ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดที่มีพลิกร่างของตัวเองขึ้นมาอยู่ด้านบนอย่างรวดเร็วจนเขานึกไม่ถึง แววตาของเธอที่เคยหวาดกลัว บัดนี้กลับลุกโชนไปด้วยไฟแห่งความเกรี้ยวกราด

"อยากจะเล่นเกมที่มันแรงกว่านี้ใช่ไหม...ได้สิ...ฉันจะสนองให้!"

บทรักที่เหลือจึงกลายเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดและดิบเถื่อนยิ่งกว่าครั้งไหนๆ อารยาปลดปล่อยด้านที่มืดมิดที่สุดของตัวเองออกมา เธอไม่ได้ใช้เสน่ห์อีกต่อไป แต่ใช้ความรุนแรงตอบโต้ความรุนแรง เธอขบกัด ทิ้งรอยเล็บไว้บนแผ่นหลังของเขา และใช้ทุกส่วนของร่างกายบดขยี้เขาจนหมดสภาพ เธอกลายเป็นพายุที่โหมกระหน่ำจนชายผู้มั่นใจในตัวเองต้องกลายเป็นฝ่ายร้องขอความเมตตา

เธอเดินออกมาจากห้องนั้นในตอนเช้าพร้อมกับสัญญาที่อยู่ในมือ แต่ร่างกายและจิตใจของเธอกลับบอบช้ำอย่างหนัก มันคือบทเรียนที่สอนให้เธอรู้ว่า...เธอต้องแข็งแกร่งและไร้หัวใจยิ่งกว่านี้อีก...ต้องไม่ปล่อยให้ใครเห็นความอ่อนแอของตัวเองเด็ดขาด

ภาพตัดกลับมาที่ปัจจุบัน...อารยามองแก้วชาเก๊กฮวยในมือที่ว่างเปล่า ความใจดีของเนเน่ทำให้เธอนึกถึงความอ่อนแอที่เธอพยายามจะฝังกลบมาตลอด

ค่ำนั้น...ในห้องทำงานที่เงียบสงัด อารยานั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เธอรู้สึกโดดเดี่ยวและสับสนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ทันใดนั้น โทรศัพท์ส่วนตัวของเธอก็สั่นขึ้น เป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดรับ

"สวัสดีครับ...คุณอารยา"

เสียงทุ้มนุ่มที่ดังมาตามสายทำให้เธอชะงัก...มันคือเสียงของเตชินท์

"ผมต้องขอโทษเรื่องเมื่อเช้าด้วยที่อาจจะดูก้าวร้าวไปหน่อย...แต่ผมเป็นห่วงคุณจริงๆ ในฐานะ...เอ่อ...ในฐานะพนักงานคนหนึ่ง ผมขออนุญาตคุยกับคุณเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวได้ไหมครับ"

คำพูดที่เต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างจริงใจของเขา เป็นเหมือนก้อนหินอีกก้อนที่โยนลงมาในทะเลสาบที่นิ่งสงบของเธอ

ด้านหนึ่งคือความบริสุทธิ์ของเนเน่ อีกด้านหนึ่งคือความถูกต้องของเตชินท์...โลกแห่งการแก้แค้นที่เคยเป็นสีดำสนิทของเธอ กำลังถูกแต่งแต้มด้วยสีอื่นที่เธอไม่คุ้นเคย

อารยาถือโทรศัพท์นิ่ง...โดยที่ยังไม่ได้ให้คำตอบใดๆ