บทที่ 5

เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงที่ต้นน้ำยังนั่งกระดกเหล้ารสขมลงคออึกแล้วอึกเล่าอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก สติสัมปชัญญะของเขายังครบถ้วน แม้ว่ากลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์จะคละคลุ้งอยู่ในโพรงปาก แต่มันไม่ได้ทำให้เขาเมามายจนสายตาพร่ามัวเลยแม้แต่น้อย

เจ้าของสีหน้าเรียบเฉยวางแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะกระจกเบาๆหลังจากกระดกน้ำสีอำพันเข้าปากเป็นแก้วสุดท้าย ลมหายใจอุ่นผสมกลิ่นแอลกอฮอล์ถูกพ่นออกมาหนักๆเพื่อระบายความรู้สึกบางอย่าง เขาหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะเดินตรงไปปิดสวิตซ์ไฟ แล้วสาวเท้าเข้าไปในห้องนอนที่ยังมีแสงสว่างเล็ดลอดออกมาจากประตูที่ปิดไม่สนิท

ต้นน้ำจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กสาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงด้วยสายตาไร้ความรู้สึก ครั้งหนึ่งเขาเคยรู้สึกเหงาจนอยากหาใครสักคนมาอยู่เคียงข้าง แต่ในวันนี้ความรู้สึกเหล่านั้นมันหายไป เขาเคยชินกับการอยู่คนเดียว และไม่พร้อมจะเปิดใจให้ใครเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต นั่นเป็นเหตุผลที่เขาปฏิเสธผู้หญิงทุกคนที่อยากเข้ามาวุ่นวายในชีวิตของเขา

"อื้อ~ แม่คะ..." เสียงละเมอของเด็กสาวที่ดังเล็ดลอดออกมาเบาๆจากริมฝีปากอวบอิ่มของเธอฉุดรั้งต้นน้ำออกจากภวังค์ความคิดเมื่อสักครู่

"น้ำเน่า ละเมอหาแม่ตอนอยู่กับผู้ชาย" เขาเดินเข้าไปปิดสวิตซ์ไฟข้างหัวเตียง แล้วก้าวขึ้นไปบนเตียงซึ่งเป็นพื้นที่หวงแหน แต่ตอนนี้กลับมีเธอ เด็กสาวที่เขาไม่ได้อยากรู้จักตั้งแต่แรกนอนอยู่ข้างๆ

"อื้อ~" เสียงครางเบาๆดังเล็ดลอดออกมาจากลำคอของคะนิ้งอีกครั้งในตอนที่เธอพลิกตัวนอนตะแคงข้าง ทำให้ศีรษะทุยเล็กซบเข้าหาบ่าแกร่งเปลือยเปล่าของต้นน้ำพอดี

"ทำไมน่ารำคาญจังวะ" มือหนาดันศีรษะของคนข้างๆออกห่างอย่างนึกรำคาญ ก่อนจะตะแคงข้างหันหลังให้แทนการสูดดมกลิ่นกายของเธอ แต่แรงผลักที่แรงพอสมควรทำให้คะนิ้งที่เพิ่งผล็อยหลับไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วงัวเงียตื่นขึ้นมา

"พี่คนหล่อ~" เพราะรู้ว่าคนข้างๆเพิ่งหันหลังให้คะนิ้งจึงค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้ มือบางยกขึ้นมาตบสะโพกของเขาเบาๆทั้งที่ตัวเองก็กำลังจะผล็อยหลับไปอีกครั้ง

"ทำบ้าอะไรวะ!" การกระทำของเด็กสาวทำให้ต้นน้ำหัวเสียไม่น้อย เขาจับข้อมือของเธอไว้แน่น แล้วพลิกตัวนอนหงายอีกครั้ง

"นอนนะคนดี เดี๋ยวหนูตบตูดให้~"

"คนดี?"

"ก่อนนอนแม่ชอบตบตูดหนูเบาๆ แล้วพูดกับหนูว่านอนนะคนดีของแม่ ตอนนั้นหนูหลับฝันดีทุกคืนเลยค่ะ"

"อย่ามาลามปาม ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ"

"หนูแค่อยากให้พี่คนหล่อนอนหลับ เพราะพี่คนหล่อนอนไม่หลับเพราะหนูไม่ใช่เหรอคะ"

"เออ ฉันไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของฉัน โดยเฉพาะเด็กอย่างเธอ" ต้นน้ำสะบัดมือบางออกอย่างไม่สบอารมณ์ ทำเอาคะนิ้งที่กำลังงัวเงียตื่นเต็มตา

"พี่คนหล่ออยากกินนมอุ่นๆไหมคะ"

"..."

"กินนมอุ่นๆจะทำให้นอนหลับง่ายขึ้นนะ"

"..." คนโดนถามเหลือบมองใบหน้าจิ้มลิ้มของคนข้างๆท่ามกลางความมืดด้วยหางตา เขาถอนหายใจหนักๆอย่างนึกรำคาญ

"แต่ในห้องของพี่คนหล่อคงไม่มีนมใช่ไหมคะ งั้นดูดนิ้วหนูแทนได้ไหมคะ หนูล้างสะอาดแล้วนะ หนูเคยเห็นเวลาเด็กดูดนิ้วตัวเองแล้วนอนหลับปุ๋ยไปเลย"

"ไม่อยากลงไปนอนบนพื้นก็หุบปาก"

"พี่คนหล่อจะนอนพร้อมหนูไหมคะ"

"เลิกวุ่นวายกับฉันสักที ฉันไม่ได้มีความอดทนกับอะไรที่น่ารำคาญมากขนาดนั้น"

"..." คะนิ้งกะพริบตาปริบๆทั้งที่รู้ว่าชายหนุ่มมองไม่เห็น ก่อนจะรวบรวมความกล้ายื่นหน้าเข้าไปจูบแก้มสากเบาๆ

"ทำบ้าอะไรของเธอ!" ต้นน้ำตวาดถามทันทีที่เด็กสาวผละใบหน้าออก สัมผัสอุ่นจากริมฝีปากของเธอยังแนบอยู่บนแก้ม

"ถ้าโดนหอมแก้มก่อนนอนพี่คนหล่ออาจจะนอนหลับง่ายขึ้น หนูนอนก่อนนะคะ" ว่าจบก็หลับตาลงอีกครั้ง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำกับการกระทำของตัวเอง

น่ารำคาญ นั่นเป็นความรู้สึกเดียวที่เกิดขึ้นกับต้นน้ำในตอนนี้ เขาถอนหายใจหนักๆพลางยกแขนขึ้นมาก่ายหน้าผาก ก่อนจะปิดเปลือกตาลง พยายามไม่คิดว่ามีใครอีกคนนอนอยู่ข้างๆ

@เช้าวันต่อมา

"อื้อ~" แสงแดดอ่อนๆที่เริ่มสาดส่องเข้ามาในห้องนอนปลุกให้ต้นน้ำรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่ เขาชะงักไปในตอนที่จะขยับตัวบิดขี้เกียจ เมื่อท่อนแขนแกร่งข้างหนึ่งถูกใช้เป็นหมอนชั่วคราวของเด็กสาวเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มที่ซุกอยู่ตรงแผงอกแกร่ง

เขาไม่รู้ตัวเลยว่าคะนิ้งขยับตัวเข้ามานอนแนบชิดแผงอกตั้งแต่เมื่อไหร่ มิหนำซ้ำยังจำไม่ได้ว่าทำไมท่อนแขนอีกข้างหนึ่งของเขาถึงวางพาดอยู่บนเอวคอดของเธอ

เพราะเสื้อเชิ้ตที่เธอสวมใส่บางเกินไปจึงทำให้หน้าท้องแกร่งสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่กระเพื่อมช้าๆตามจังหวะการหายใจอย่างสม่ำเสมอของเธอ ทั้งที่ไม่ได้สัมผัสมันด้วยมือแต่กลับรู้สึกว่ามันใหญ่เกินพอดีหากเทียบกับขนาดตัวของเธอที่สูงเพียงแค่หน้าอกของเขา

"อื้อ~" เสียงครางแหบพร่าดังเล็ดลอดออกมาเบาๆในตอนที่เด็กสาวยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาพาดบนท่อนขาของเขา ต้นน้ำเผลอกำเสื้อเชิ้ตของเธอแน่น

เมื่อเห็นว่าคะนิ้งยังนอนหลับสนิทต้นน้ำจึงรีบดันศีรษะทุยเล็กออกจากท่อนแขนแกร่ง พร้อมกับบีบนวดไหล่เบาๆเพื่อบรรเทาอาการชา แล้วค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น

"อื้อ~" เด็กสาวขยับตัวเล็กน้อยเมื่อโดนผลักศีรษะ เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นทีละนิดจนเผยให้เห็นดวงตากลมโต

"..." คะนิ้งนอนมองเงียบๆเมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นชายหนุ่มนั่งบีบนวดแขนอยู่บนเตียง สายตาซุกซนไล่มองทั่วแผ่นหลังแกร่งที่เต็มไปด้วยรอยสัก ความสวยงามที่เหมือนกับภาพวาดของมันทำให้เธอเผลอตัวยื่นมือไปแตะสัมผัส

"อย่าแตะมัน"

"เพิ่งสักใหม่ๆเหรอคะ ทำไมหนูแตะไม่ได้"

"เพราะเธอไม่มีสิทธิ์แตะมัน นอกจากฉันจะอนุญาตแล้วเท่านั้น"

"..." คะนิ้งวางมือลงบนเตียง แล้วค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น "ทำไมพี่คนหล่อสักเยอะจังเลยคะ"

"มันร่างกายของฉัน"

"มันสวยแล้วก็ดูน่ากลัวในเวลาเดียวกัน แต่หนูชอบค่ะ หนูอยากสักบ้างจัง แต่มันคงเจ็บน่าดูเลย"

"..."

"จะสักชื่อพี่คนหล่อเป็นคนแรกเลย หนูจะได้ไม่ลืมว่าในวันที่หนูไม่เหลือใคร แต่พี่คนหล่อก็ยังอยู่ข้างๆหนู"

"..." ต้นน้ำชะงักไปกับคำพูดไร้เดียงสาของคนข้างหลัง ก่อนจะแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆในนาทีต่อมา แล้วก้าวลงจากเตียงโดยไม่พูดอะไร