พี่ไตเติ้ล

ตึ้ง!!

เราสองคนเดินเข้าไปในลิฟต์

"นี่ปังอะไรรู้ไหม "

" อะไรหรอฮะ"

"ก็............. พี่ไตเติ้ลมองสบตากับผม

....ปังน่ารักมาก เเล้วก็ซื่อมากด้วย" พี่ไตเติ้ลยิ้มให้ผม อยู่ๆ หน้าของผมก็ร้อนขึ้นมาผมจึงดึงมือออกจากกระเป๋าเเต่ก็ดึงไม่ออกพี่ไตเติ้ลจับไว้เเน่น

"เอ่อ....ปังไม่ได้น่ารักสักหน่อยปังหล่อนะฮะ..เเล้วปังก็...ไม่ได้ซื่อบือสักหน่อย" ผมพูดตะกุกตะกัก หันหน้าหลบสายตาของพี่ไตเติ้ลก่อนจะใช้มือข้างที่เหลือลูบท้ายทอยของตัวเอง ผมรู้สึกร้อนเเปลกๆ

"55555 ปังไม่ได้ซื่อบือ ใสซื่อต่างหาก ดูสิตอนปังหน้าเเดงยิ่งน่ารักไปอีกน้าาา"

"ปังไม่ได้หน้าเเดงสักหน่อย" ผมหันกลับมาเจอพี่ไตเติ้ลที่ยิ้มอยู่ เเต่ไม่รู้ทำไมก็หันหลบอีกรอบ

"555ครับๆ ไม่เเดงก็ไม่เเดง"

"พี่ไตเติ้ลชอบเเกล้งผมอะ" ผมบ่นงุงิๆ กับตัวเองเบาๆ โดยไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังมองการกระทำของตัวเองอยู่ตลอดเเล้วก็คิดว่ามันน่ารัก น่าจับมาฟัดดีจริงๆ

ไตเติ้ล พาท

ปิ๊ป!

ผมรูดคีย์การ์ด เดินนำน้องปังเข้าในห้องตัวเองดวงใสเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้นผมปล่อยมือของน้องออกเเละเดินเอากระเป๋าไปวางไว้ตรงมุมห้องปล่อยให้คนตัวเล็กเดินสำรวจห้องไปมา น้องปังหรือนัองขนมปังเป็นน้องชายข้างบ้านที่ผมเห็นมาตั้งเเต่เด็กๆ ปังเป็นเด็กน่ารัก สดใส ผมเอ็นดูน้องมากตอนเเรกผมเข้าใจว่าความรู้สึกของผมต่อน้องคือน้องชายกับพี่ชาย เเต่ไม่นานผมก็เริ่มรู้ใจตัวเองผมชอบน้องมากเเละรักน้องมากกว่านั้นพี่ชายน้องชาย เเต่น้องปังก็ยังคงนับถือผมเเบบพี่ชาย ไม่ว่าผมจะพยายามสื่อสารออกไปขนาดไหนน้องก็ไม่รู้อยู่ดี เเต่ตอนนี้ถึงเวลาเเล้วผมเลยเสนอให้น้องมาอยู่กับผมซึ่งก็เป็นไปตามเเผนด้วยดี ต่อไปผมก็จะค่อยๆ พยายามเเสดงความรู้สึกเเละความหื่น? ของผมมากขึ้นผมจะไม่ทำให้น้องตกใจกลัวหนีไปเด็ดขาดไม่งั้นสิ่งที่ผมพยายามมาทั้งหมดคงเสียเปล่า #งานใหญ่ใจต้องนิ่ง ผมจะได้จัดการกินหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวน้องขนมปังของผมสักที

"พี่เติ้ลฮะ ปังนอนห้องไหนหรอ"

"ห้องนี้"ผมชี้ไปที่ห้องนอนใหญ่ เดินนำเข้าไปก่อนจะกดเปิดม่านออก กระจกใสทำให้มองเห็นวิวด้านล่างได้

"อู้วววววว สวยจังเลยฮะ" น้องปังเดินไปดูอย่างตื่นเต้น ก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้ผม อ่าาาาน่ารักจริงๆ เลย ผมหัวใจจะวาย

"เเล้วพี่เติ้ลละ นอนห้องไหน"

"ห้องนี่เเหละ"

"เอ้า เเล้วห้องข้างกันละครับ" น้องเดินออกไปหน้าประตูห้องมองไปที่ห้องข้างๆ

"อ่อ พี่เอาไว้เก็บของนะ ขี้เกียจขนออก" ซะที่ไหน ห้องว่างต่างหากเเต่ผมล็อกไว้ ผมจะได้นอนกอดน้องขนมปังทั้งคืนให้ชื่นใจ

"เดี้ยวปังนอนโซฟาตรงนั้นก็ได้งั้นอะ" ปังชี้ไปที่โซฟาที่ห้องนั่งเล่น

"นอนด้วยกันนี้เเหละเตียงต้องกว้าง" เเต่พี่จะนอนชิดให้สนิทเลย

"อืมมมก็ได้ครับ เเต่พี่ปังนอนดิ้นนะฮะบอกไว้ก่อน"

"พี่จะมัดปังไว้เลยดีไหม55555" มัดเเล้วจับขึงไว้กับเตียง....ไม่ใช่ล่ะๆ

"ไม่เอาฮะ ปังจะนอนไม่ดิ้นเเล้ว55555" ปังหัวเราะอย่างน่ารัก

"จริงรึเปล่าาา" ผมเดินไปทางน้องขนมปังช้าๆ ปังก็เดินถอยหลังอย่างกลัวๆ จนขาชิดกันเตียง

"ไม่เล่นเเล้ว ปังไม่ดิ้นหรอกพี่เติ้ลลลล"

"ฮะ หะหะ555555555" ปังสะดุดล้มนอนลงบนเตียงผมเลยเดินเข้าไปจั๊กกะจี้ที่เอวของน้องปัง

" อ๊ะพี่เติ้ล5555555 หะห่ะห้ะ555555"ปังนอนดิ้นไปมาอยู่บนเตียง ทำให้เสื้อเลิกขึ้นจนเห็นหน้าท้องเเบนราบขาวเนียน อืออหือ เลือกำเดาผมไหลไมเนี่ย

"ไหนไม่ดิ้นยังดิ้นอยู่เลย" ผมยังจั๊กกะจี้ไม่หยุด น้องปังดิ้นไปมาหัวเราะสลับกับหอบหายใจ จนเเก้มขาวเเดงฝาดขึ้นมา

"ก็มัน5555จักกะจี้นี้นา เเห่ก..เเห่ก5555555" เข้าว่ากันว่าการเเต๊ะอึ๋งที่เนียนที่สุดคือการจั๊กกะจี้จริงไหมครับ5555 หน้าท้องขาวว็อบๆ เเวมๆ อยู่ในสายตาผมไหนจะสัมผัสเนียนนุ่มในมือผมอีก"อืออ พี่เติ้ลมันหนักออกปายยยย" น้องใช้มือดันที่อกผมเเต่มีรึผมจะขยับ จนในที่สุดน้องก็หมดเเรงปล่อยให้ผมนอนทับ ตัวของน้องขนมปังนิ่มไปทั้งตัว ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ กลิ่นกายหอมของเเป้งอ่อนๆ จากตัวของน้องปัง ทำให้เเกนกายของผมคับเเน่นอยู่ภายในกางเกง

"พี่เติ้ลทำอะไรฮะ" ผมที่สูดเพลินไปหน่อย เลยเพลอใช้จมูกซุกที่ซอกคอหอมมือก็หายเข้าไปในสาบเสื้อของน้องปังอย่างลืมตัว

"เปล่าๆ "ผมรีบเด้งตัวออกจากน้องปัง อ่าผมปวดหนึบไปหมดเลยลูกพ่ออ

"อืมม...พี่พึ่งนึกได้ว่ามีธุระต่อเดียวพี่ไปก่อนนะ"