3 ผู้ชายโรคจิต

"อื้อ~" แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านระเบียงเข้ามากระทบกับใบหน้าสะสวยของไพลินที่ยังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ปลุกเธอให้ลืมตาขึ้นมาทักทายเช้าวันใหม่อีกครั้งหลังจากผล็อยหลับไปนานหลายชั่วโมง

หญิงสาวในชุดนอนกระโปรงลายลูกไม้สีดำยืดแขนยืดขาบิดขี้เกียจพลางปิดปากหาวหวอดๆ เธอนอนหลับตาอยู่อย่างนั้นนานหลายนาทีเพื่อให้ร่างกายผ่อนคลายมากขึ้น ก่อนจะลืมตาขึ้นมาสู้กับแสงสว่างจ้าอีกครั้ง แล้วหยัดกายลุกขึ้น

"ปวดหัวชะมัด เมื่อคืนไม่น่าไปกินเหล้าเลย" เธอว่าให้ตัวเองพลางนวดคลึงขมับเบาๆ แต่กลับต้องชะงักไปเมื่อจู่ๆภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ประเดประดังเข้ามาในสมอง ทุกภาพล้วนแล้วแต่เป็นภาพเหตุการณ์ที่เธอโดนบดินทร์กระทำ

"ไอ้เลว! ยังจะตามมาหลอกหลอนถึงในความคิดอีกนะ" แค่นึกถึงรอยยิ้มยียวนและคำพูดยั่วโทสะของบดินทร์ไพลินก็กำหมัดแน่นด้วยความชิงชัง ใบหน้าหล่อเหลาของเขามันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเกลียดชังเขาน้อยลงเลย

"เหอะ!" ไพลินแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันเมื่อนึกถึงการกระทำของบดินทร์ ก่อนจะสะบัดหน้าแรงๆเพื่อสลัดภาพของเขาออกจากสมอง แล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ต่อสายหาใครบางคน

(ฮัลโหล) น้ำเสียงสดใสของคนปลายสายกรอกเข้ามาหลังจากรอสายเพียงไม่กี่วินาที

"ฮัลโหลนาร์เนีย ก่อนจะไปมหาลัยช่วยแวะมารับฉันที่คอนโดหน่อยได้ไหม" นาร์เนีย นั่นคือชื่อของคนปลายสาย หล่อนเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอในรั้วมหาวิทยาลัย

(ได้สิ แล้วรถของลินล่ะ)

"รถยางแบน จอดอยู่ที่ผับ ยังไม่ได้ไปเอาเลย"

(อีกแล้วนะ ลินเที่ยวผับอีกแล้ว เป็นผู้หญิงเที่ยวผับคนเดียวมันไม่ดีนะ)

"ถ้ามีผัวหล่อเหมือนเธอเมื่อไหร่จะนอนกกผัวอยู่ในห้องทั้งวันทั้งคืนไม่ไปไหนเลยก็แล้วกัน"

(พี่บดินทร์โสดนะ หล่อมากด้วย สาวๆกรี๊ดเต็มเลย เฮียเหมบอกว่าพี่บดินทร์ไม่เคยมีแฟนด้วยนะ โสดสนิท ถึงจะดูบ้ากามเป็นบางเวลา แต่จริงๆแล้วพี่เขาน่ารักมากนะ เนียยืนยันได้)

"นี่เลิกพูดถึงไอ้บ้ากามนั่นให้ฉันได้ยินเลยนะ!" ไพลินแหวใส่เมื่อนาร์เนียพูดถึงคนที่ตนเกลียดชัง เธอไม่แปลกใจเลยที่นาร์เนียพยายามยัดเยียดบดินทร์ให้เธอ เพราะคู่หมั้นของหล่อนเป็นเพื่อนรักกับบดินทร์

"แค่นี้นะฉันจะไปอาบน้ำแต่งตัวแล้ว" เพราะไม่อยากได้ยินชื่อของบดินทร์อีกไพลินจึงเลือกที่จะตัดสายทิ้งทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้นาร์เนียตอบอะไรกลับมา

เธอโยนโทรศัพท์มือถือไว้บนเตียงพลางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อดับอารมณ์ที่กำลังจะคุกรุ่น แล้วรีบเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำทันที

ก๊อก~ ก๊อก~

เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้งในขณะที่ไพลินกำลังนั่งประทินโฉมอยู่หน้ากระจก เธอรีบวางแปรงแต่งหน้าในมือลง แล้ววิ่งไปเปิดประตูด้วยเพราะคิดว่าคนที่ยืนอยู่หลังบานประตูคือนาร์เนีย

"ทำไมมาเร็วจะ..!!" ดวงตากลมโตเบิกโพลงเมื่อเปิดประตูออกมาปะทะกับใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ตัวเองเกลียดชัง

"อะ..ไอ้บดินทร์!" ไพลินชี้หน้าบดินทร์อย่างมึนงงที่เห็นเขายืนกอดอกรออยู่หน้าห้อง เขาชักสีหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อโดนเธอชี้หน้า

"อย่ามาชี้หน้า ไม่ได้สนิทกัน" บดินทร์เดินแทรกตัวเข้าไปในห้องพักส่วนตัวของหญิงสาวอย่างถือวิสาสะ โดยที่เจ้าของห้องพักยังไม่ได้เอ่ยอนุญาต ทำเอาไพลินที่กำลังมึนงงกำหมัดแน่น

"นี่! มีสิทธิ์อะไรมาเดินเข้าห้องคนอื่นแบบนี้ฮะ!" เธอเดินตามไปกระชากแขนเสื้อช็อปวิศวะฯของบดินทร์จากทางด้านหลังในตอนที่เขากำลังจะหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา

"น้องนาร์เนียให้ฉันมารับเธอ"

"ว่าไงนะ!" คำตอบของบดินทร์ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้ไพลินเข้าไปใหญ่

บดินทร์ปัดมือบางออกจากแขนเสื้อ แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างถือวิสาสะ ทำให้เจ้าของห้องอย่างไพลินต้องรีบเดินตามเข้าไป

"นี่! ออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว"

"น้องนาร์เนียให้ฉันมารับเธอ"

"ฉันนั่งแท็กซี่ไปเองได้"

"ถ้าคิดแบบนี้ตั้งแต่แรกน้องนาร์เนียคงไม่ต้องโทรมาบอกฉันให้ขับรถมารับเธอแทนหรอก"

"แล้วนายจะมาทำไมไม่ทราบ เป็นทาสเพื่อนฉันรึไงถึงต้องทำตามที่ยัยนาร์เนียบอกทุกอย่าง"

"รีบไปแต่งตัวให้เสร็จได้ไหมวะ ถามมาก น่ารำคาญ" คนโดนเซ้าซี้ทำหน้าไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเดินเข้าไปทิ้งตัวนอนบนเตียง พร้อมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่น

"นี่! อย่ามานอนบนเตียงของฉันนะ!"

"ไม่นอนบนเตียงแล้วจะให้นอนบนตัวเธอรึไงวะ"

"..." ไพลินได้แต่กำหมัดแน่น เธอไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้ขนาดนี้มาก่อนเลย

"ยังจะมายืนมองอีก ไปแต่งตัวดิวะ"

"อย่ามาสั่ง"

"อย่าทำให้หัวเสียได้ไหมวะ" บดินทร์ดีดตัวลุก วางโทรศัพท์มือถือไว้บนเตียง แล้วไล่สายตามองไพลินที่อยู่ในชุดนักศึกษารัดรูปโชว์ส่วนเว้าส่วนโค้ง กระโปรงนักศึกษาที่สั้นเสมอกับต้นขาแทบจะทำให้เขามองเห็นแพนตี้ของเธอ ไม่ต่างจากเสื้อนักศึกษาที่รัดติ้วจนมองเห็นร่องอก

"นี่ไปเรียนหรือไปหาผัววะ"

"เสือก!"

"กางเกงซับในก็ไม่ใส่ ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ยังแทบจะมองเห็นหอย"

"หอยบ้านนายสิ!" ไพลินชี้หน้าอย่างโกรธจัด แต่บดินทร์กลับแสยะยิ้มแล้วผลุนผลันลุกขึ้น ปรี่เข้ามาประชิดตัวเธอ

"งั้นฉันขอพิสูจน์หน่อยว่าอะไรอยู่ในกางเกงในของเธอ"

"ไอ้!..อ๊ะ!" ยังไม่ทันได้พ่นคำด่าใส่ก็ถูกเหวี่ยงตัวขึ้นมานอนแผ่หลาบนเตียง ไพลินตั้งท่าจะลุกขึ้น แต่ก็ช้ากว่าบดินทร์ที่ล้มตัวลงมากลางหว่างขา พร้อมกับใช้เข่าทั้งสองข้างดันเรียวขาของเธอออกกว้าง ส่งผลให้กระโปรงนักศึกษาร่นขึ้นมาบนเอวคอด

"ปล่อยฉันนะไอ้เลว!"

"อยากให้ปล่อยตรงไหนล่ะ" บดินทร์เอียงคอถาม ขณะเดียวกันก็ถอดเข็มขัดออกมาพันธนาการสองแขนของไพลินไว้เหนือศีรษะของเธอ โดยที่เธอไม่มีโอกาสได้ขัดขืน

"ตรงนี้ดีไหม" นิ้วชี้เรียวยาวราวกับผู้หญิงเกลี่ยไปมาเบาๆบนริมฝีปากอวบอิ่ม

"หรือตรงนี้" แล้วลากผ่านร่องอกลงมาเรื่อยๆจนถึงหน้าท้องแบนราบ ทำเอาใบหน้าของไพลินร้อนวูบวาบเมื่อเห็นเขาลากนิ้วผ่านสะดือลงไป

"หรือว่าตรงนี้ดี"

"หยุดนะไอ้โรคจิต!" ไพลินตวาดเสียงปรามอย่างเกรี้ยวกราดก่อนที่บดินทร์จะได้ลากนิ้วลงไปสัมผัสกับเนินสามเหลี่ยมโหนกนูน

"เสื้อเธอนี่มันรัดจนจะปริอยู่แล้วนะ ให้ฉันช่วยปลดกระดุมสักเม็ดสองเม็ดไหม" นอกจากบดินทร์จะไม่สะทกสะท้านกับความเกรี้ยวกราดของหญิงสาวแล้ว เขายังทำหน้ายียวนใส่ขณะลากนิ้วขึ้นไปลูบวนบนเม็ดกระดุมเสื้อนักศึกษาของเธอตรงร่องอก ก่อนจะปลดมันออกอย่างอ้อยอิ่ง

"อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ! แน่จริงก็ปล่อยฉันสิไอ้เลว!" ไพลินออกแรงดีดดิ้น โมโหจนเลือดขึ้นหน้าเมื่อบดินทร์เริ่มปลดกระดุมเม็ดที่สอง

"ไอ้บดินทร์หยุดนะ! ฉันบอกให้หยุดไง!" หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อเห็นกระดุมเสื้อถูกปลดออกเม็ดแล้วเม็ดเล่า จนกระทั่งมันถูกปลดออกจนหมด

"ว้าว เห็นห้าวๆแบบนี้โคตรเซ็กซี่เลยว่ะ" มือหนาลูบไล้ไปมาบนหน้าท้องแบนราบเบาๆ เรือนร่างขาวผ่องของหญิงสาวปลุกเร้าอารมณ์กระสันของเขาให้ตื่นขึ้นมาอย่างง่ายดาย

"เจาะสะดือซะด้วย" เขาใช้นิ้วเกลี่ยจิวสะดือลายผีเสื้อของไพลินเล่น พร้อมกับลอบมองปฏิกิริยาของเธอ

"ปะ..ปล่อยนะ!" น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่นพร่า เช่นเดียวกับร่างกายที่เริ่มอ่อนระทวย

"จะให้ปล่อยตรงนี้เหรอ?"

"ไอ้โรคจิต! ฉันบอกให้เอามือออกไปจากสะดือของฉัน!"

"เสียว?" บดินทร์กระตุกยิ้มถาม พร้อมกับขยับร่างกายส่วนล่างเข้าไปแนบชิดกลางหว่างขาของเธอ ทำเอาไพลินชะงักไปเมื่อสัมผัสได้ถึงความใหญ่โตของอะไรบางอย่างที่เบียดเข้ามาแนบชิดกับของสงวน