ตอนที่ 1 วันที่ตัวเลขสีแดง

ตอนที่ 1 วันที่ตัวเลขสีแดง

เสียงเครื่องบดกาแฟดังขึ้น เป็นสัญญาณเริ่มต้นเช้าวันที่แสนวุ่นวายของ “พาย” หรือ “พิชชาอร”

หญิงสาวร่างเล็กในชุดเอี๊ยมยีนส์ทับเสื้อยืดสีขาวสะอาดตา ผูกผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลเข้มปักโลโก้ “The Hub Cafe” ไว้ที่หน้าอก เธอยืนเท้าสะเอวมองดูตัวเลขสีแดงแจ๋บนหน้าจอแท็บเล็ตด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ตัวเลขผลประกอบการขาดทุนสะสมสามเดือนล่าสุด มันแดงเถือกจนน่ากลัว

“เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจยาวหลุดออกมาจากริมฝีปากอิ่ม

พายยกมือขึ้นนวดขมับเบาๆ ความเครียดและความกลัดกลุ้มถาโถมใส่เธอราวกับพายุ กลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟคั่วบดที่เคยทำให้เธอมีความสุขทุกเช้า วันนี้กลับไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยสักนิด

“The Hub” คือความฝันของเธอและเพื่อนรักอีกสามคน นั่นก็คือ สิงห์, ไวน์, และคิน ที่ร่วมกันลงขันเปิด Co-Working Space & Cafe แห่งนี้ขึ้นมาเมื่อปีก่อน มันคืออาคารสี่ชั้นที่ถูกรีโนเวทใหม่ในย่านธุรกิจที่คึกคักที่สุดย่านหนึ่งของกรุงเทพฯ

สิงห์ดูแลโซน Co-Working ที่นั่งทำงานรวม และดูแลโซน Private Office สำหรับบริษัทที่มาเช่าระยะยาว, ไวน์ดูแลโซน Event Hall สำหรับจัดสัมมนาและ Workshop และคิน รายนั้นคือมันสมองด้านการเงิน คอยดูแลด้านเจรจาธุรกิจ ดีลลูกค้า และจัดการเรื่องการเงินทั้งหมด

ส่วนเธอนั้นรับหน้าที่ดูแลหัวใจของที่นี่ “The Hub Cafe”

แต่ทว่าปัญหาในตอนนี้ก็คือ ในขณะที่โซนอื่นเริ่มทำกำไรหรืออย่างน้อยก็เท่าทุน โซนของเธอกลับมีผลประกอบการดิ่งเหวลงทุกวัน

“พาย ยืนเหม่ออะไร ยอดเดือนนี้ออกแล้วเหรอ”

เสียงแหลมใสของ “ไวน์” หรือ “ไวลดา” ดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของเพื่อนสาวสุดแซ่บในชุดเดรสรัดรูปสีแดงเพลิง

ไวน์คือผู้จัดการโซนอีเวนต์ที่ทั้งเก่งกาจและมั่นใจในตัวเองสูง เธอก้าวเข้ามาในโซนคาเฟ่ที่มีเพียงลูกค้าประปรายไม่กี่โต๊ะนั่งอยู่ ก่อนจะชะโงกหน้ามาดูแท็บเล็ตในมือพาย

“โอ้โห นี่มันแดงยิ่งกว่าชุดฉันอีกนะยะ” ไวน์อุทานเบาๆ อย่างหยอกเย้าเพื่อนสาว แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนรักที่เอาแต่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ เธอก็รีบเดินมาตบไหล่พายเป็นการปลอบใจ

“ไม่เอาน่า...พาย...อย่าเพิ่งทำหน้าเครียดแต่เช้าแบบนี้สิ เดี๋ยวขนมก็ไม่อร่อยเอาหรอก”

“โธ่..ไวน์...ก็มันเครียดนี่นา แกรู้ไหมว่าฉันพยายามทำทุกอย่างแล้วนะ ปรับสูตรก็แล้ว ลดต้นทุนก็แล้ว แต่ทำไมมันถึงแดงเถือกได้ยิ่งกว่าตลาดหุ้นเสียอีก”

“บางทีอาจเพราะแกใจดีเกินไปไงพาย” ไวน์พูดพลางหยิบครัวซองต์ในตู้โชว์ขึ้นมาหนึ่งชิ้น และแน่นอนว่าชิ้นนี้ย่อมต้องฟรีสำหรับเธออีกครั้ง “คุณภาพขนาดนี้ แถมแกให้เยอะแบบนี้ แล้วยังแถมไม่กล้าขึ้นราคาอีก ทั้งที่ค่าเช่าที่ตรงนี้ก็แพงหูฉี่ออกจะตาย”

“ก็ฉันสงสารลูกค้านี่นา แถวนี้ค่าครองชีพสูงยิ่งกว่าอะไร ฉันแค่อยากให้ลูกค้าได้กินของที่อร่อยและราคาย่อมเยา”

“พายเอ๊ย...สงสารคนอื่น แต่ไม่สงสารตัวเองกับเพื่อนเหรอ” ไวน์ยังคงบ่นอุบพร้อมกับเคี้ยวขนมปังตุ้ยๆ อย่างสบายอารมณ์ แต่ก็ยังไม่วายบ่นกระปอดกระแปดออกมา “นี่ถ้าไอ้คินกลับมาจากต่างประเทศ แล้วมันเห็นตัวเลขนี้เข้า มันไม่บ่นแกหูชาเลยเหรอยะ พายก็รู้รายนั้นยิ่งงกๆ อยู่”

คำพูดของไวน์แทงใจดำเข้าอย่างจัง พายรู้ดีว่าคิน เพื่อนหนุ่มมาดขรึมผู้คุมการเงิน คอยย้ำเตือนเธอเรื่องนี้มาตลอด เขายังเชื่อว่าคุณภาพที่ดีย่อมต้องคู่ควรกับราคาที่ดีเช่นกัน แต่ทว่าเธอก็ยังดื้อดึงที่จะคงคอนเซปต์ “คาเฟ่ของคนทำงาน ที่อร่อยและคุ้มค่าและราคาย่อมเยา” เอาไว้

“เอาล่ะๆ” ไวน์กลืนครัวซองต์คำสุดท้ายลงคอ “วันนี้แกมีนัดสำคัญไม่ใช่เหรอ ลูกค้ารายใหญ่ที่จะมาเช่า Private Office ชั่วคราวไง”

พายพยักหน้า “อื้ม เห็นสิงห์บอกว่าเป็น CEO บริษัทเทคฯ ชื่อดังเลยนะ มาเช่าออฟฟิตตั้งหนึ่งปีแน่ะ เพราะตึกเขากำลังรีโนเวท”

“แบบนี้ก็ดีเลยสิ ลูกค้าโซน Private Office คือลูกค้าชั้นดีของคาเฟ่แกเลยนะพาย พนักงานเขาต้องลงมากินกาแฟแกทุกวันแน่ๆ นี่แหละโอกาสพลิกวิกฤต” ไวน์พูดให้กำลังใจ “เตรียมกาแฟสูตรที่ดีที่สุดของแกไว้ต้อนรับเขาเลยนะ ทำให้เขาประทับใจให้ได้”

“จ้า แม่ยอดนักขาย” พายหัวเราะเบาๆ การได้คุยกับไวน์ทำให้เธอเริ่มมีกำลังใจขึ้นมาได้บ้าง

“ถ้างั้นฉันไปล่ะ วันนี้ฉันมีนัดคุยกับสปอนเซอร์งานสัมมนา” ไวน์โบกมือลา ก่อนจะเดินสับส้นสูงปรี๊ดออกไป ทิ้งให้พายอยู่กับความคิดของตัวเอง

‘โอกาสพลิกวิกฤต’ เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ

พายสูดหายใจเข้าลึกอีกหน เธอหันไปมองเครื่องชงเอสเปรสโซคู่ใจ “ใช่แล้ว วันนี้นายต้องทำให้ลูกค้ารายใหญ่กลุ่มนี้ประทับใจให้ได้นะ กาแฟของพวกนายต้องมัดใจพวกเขาเอาไว้ให้อยู่หมัด”

แค่เพียงได้เห็นความหวังอันลิบหรี่ที่เกิดขึ้น พายก็ถึงกับกระสับกระส่ายด้วยความตื่นเต้น

จนกระทั่งเก้าโมงเช้าของวัน ประตู “The Hub” เปิดออก พร้อมกับการมาถึงของกลุ่มคนในชุดสูทและเสื้อเชิ้ตที่ดูเนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า

พวกเขาเดินตาม “สิงห์” หรือ “สิงหนาท” เพื่อนหนุ่มอีกคนของพาย ผู้ดูแลโซน Co-Working ที่วันนี้แต่งตัวเต็มยศในชุดสูทสีเทาอ่อน สิงห์มีใบหน้าหล่อเหลาแบบคุณชายเจ้าระเบียบ เขาผายมือมาทางโซนคาเฟ่

“และนี่คือโซนคาเฟ่ครับคุณคิม คุณพายซึ่งเป็นหุ้นส่วนของเราดูแลเองทั้งหมด ผมรับรองว่ากาแฟและเบเกอรี่ที่นี่ เอ่อ...” สิงห์ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นพายกำลังก้มๆ เงยๆ จัดขนมในตู้จนหัวยุ่ง

พายรีบเงยหน้าขึ้น ยิ้มหวานให้กลุ่มลูกค้าใหม่ “สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับสู่ The Hub Cafe นะคะ”

เธอเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนลวกๆ แล้วเดินออกมาต้อนรับ แต่สายตาของเธอกลับไปสะดุดอยู่ที่ผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงกลางกลุ่ม

เขาคือผู้ชายที่สิงห์เรียกว่า “คุณคิม”

“คิม” หรือ “คิมทันต์” ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีกรมท่าที่ตัดเย็บพอดีตัว เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนด้านในไม่มีรอยยับแม้แต่น้อย ผมสีดำสนิทถูกเซ็ตอย่างดีเผยให้เห็นหน้าผากกว้างรับกับคิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากหยักที่เม้มสนิทเป็นเส้นตรง

แต่สิ่งที่ทำให้พายสะดุด ไม่ใช่ความหล่อเหลาไร้ที่ติของเขา แต่กลับเป็น “ดวงตา” คู่นั้น