บทที่ 2

ฉันไม่สามารถถามตะวันได้ทันที

ฉันต้องการหลักฐาน และต้องหาคำตอบว่าเกมหลอกลวงนี้ลึกขนาดไหน

สายไหมเกี่ยวข้องด้วยไหม? พ่อแม่สามีของฉันคุณจิรายุ และคุณรศนา

พวกเขาจะเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในแผนนี้หรือเปล่า?

เช้าวันถัดมา ฉันขอลาป่วยจากแกลเลอรี—เป็นครั้งแรกในสองปี

แล้วขับรถไปยังที่อยู่ที่ได้มาจากเมื่อคืนนี้

ฉันใช้ป้ายทะเบียนของรถ SUV สีเงินที่เห็นโยนเข้าไปในฐานข้อมูลออนไลน์

จนสามารถตามไปถึงชุมชนหรูที่ปลายฝั่งของเมือง

และพบกับบ้านวิคตอเรียนที่มีสวนกุหลาบ

ฉันนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามสังเกตพวกเขาอย่างช้าๆ

ค่อยๆ รวบรวมข้อมูลของพวกเธอ

ผู้หญิงคนนั้นชื่อศิริน เสปอร์บันด์ เป็นหมอเด็ก และเปิดคลินิกเอง

เด็กหญิงคนนั้นชื่ออารยา เรียนโรงเรียนเอกชนและเรียนบัลเลต์

ชีวิตของพวกเธอมีความสมบูรณ์และสงบสุข ถือว่า “สมบูรณ์แบบ”

สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจคือ ตะวันหาเงินมาจากไหนในการรักษาชีวิตสองชีวิต

บริษัทสถาปนิกของเขาถือว่าประสบความสำเร็จ แต่ก็ยังไม่พอที่จะดูแลครอบครัวสองครอบครัว

คิดถึงตรงนี้ ฉันก็จำได้ว่าเมื่อวันแต่งงาน พ่อของตะวัน คุณจิรายุเปิดบัญชีร่วมให้เรา

บัตรใบนี้เราแทบไม่ได้ใช้ ตะวันยืนยันเสมอว่า “เราใช้เงินแยกกันและมีความเป็นอิสระ”

บ่ายวันนั้น ฉันเข้าสู่บัญชีร่วม ข้อมูลในหน้าจอทำให้ขนลุกขึ้นมา

การโอนเงินที่เป็นประจำและแต่ละครั้งไม่ใช่จำนวนน้อย จากบัญชีส่วนตัวของคุณจิรายุ โอนมาที่บัญชีร่วมของเรา แล้วก็โอนต่อไปยังบัญชีที่ไม่รู้จักทันที ตลอดสามปีที่ผ่านมาพ่อสามีของฉันก็ยังคงส่งเงินเข้าสายลับนี้อยู่ และตะวันก็เอาเงินไปใช้เลี้ยง “ครอบครัวอีกแห่ง” ของเขา

เส้นทางการโอนรายละเอียดมากถึงขนาดท้าทาย

ทุกเดือนในวันที่เดียวกัน และจำนวนเท่ากัน

การโอนเงินจะมีการระบุหมายเหตุ “การสนับสนุนครอบครัวอารยา”

หมายถึงอารยา เสปอร์บันด์

ที่แท้โลกของฉัน—งานที่แกลเลอรีศิลปะของพวกเขา คอนโดสุดหรูที่ฉันอยู่กับตะวัน

แม้กระทั่งมิตรภาพกับสายไหม—ทั้งหมดเป็นการโกหกที่ซ้อนกันไปทีละชั้น

ตระกูลเสียงสมบุญ ไม่ได้แค่รู้เรื่อง

พวกเขายังเป็นคนที่ออกเงินเพื่อดำเนินการ

แต่ทำไม?

เย็นวันนั้น ฉันวางเอกสารและข้อมูลการโอนที่พิมพ์ออกมาไว้บนโต๊ะอาหาร

ตะวันกลับมาบ้าน เขาดูเหนื่อยมาก—เมื่อก่อนฉันคิดว่าเป็นเพราะความเครียดจากงาน แต่ตอนนี้ฉันเริ่มคิดว่า ความเหนื่อยล้าของเขาน่าจะมาจากการรักษาชีวิตสองชีวิต

“วันนี้กลับมาค่อนข้างเร็ว” ฉันพยายามทำให้เสียงของตัวเองไม่แสดงอารมณ์อะไร

“ที่ออฟฟิศงานไม่ค่อยยุ่ง”เขาแขวนเสื้อโค้ทของเขาแล้วถาม

“คุณเป็นยังไงบ้าง? ดีขึ้นไหม?”

คำพูดที่แสดงความเป็นห่วงของเขาฟังดูจริงใจ—บางทีนี่แหละที่โหดร้ายที่สุด

ตะวันไม่ใช่คนเลวร้ายแบบในหนัง เขาทั้งอ่อนโยนและเอาใจใส่

ทำให้การทรยศของเขารู้สึกเหมือนมีดที่บาดลึกไปในหัวใจ

“ดีขึ้นมากแล้ว” ฉันโกหกไป

“ตะวัน ฉันถามอะไรได้ไหม?”

เขานั่งข้างๆ ฉัน ท่าทางตั้งใจและอ่อนโยน

“แน่นอนครับ”

“คุณอยากมีลูกจริงๆใช่ไหม?คืออยากจริงๆ หรือเปล่า?”

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเร็วมาก เร็วเกินไปจนฉันไม่ทันสังเกต

“คุณรู้ว่าผมคิดยังไง เราคุยกันหลายครั้งแล้ว รอให้เวลาเหมาะสม—”

“แล้ว ‘เวลา’ เมื่อไหร่ล่ะ?” ฉันถามขณะจ้องไปที่สีหน้าเขา

เขาจับมือฉันแล้วใช้นิ้วโป้งลูบที่แหวนแต่งงานของฉัน

“เร็วๆ นี้ นิดา ผมสัญญา สิ่งที่ผมอยากที่สุดคือการมีครอบครัวกับคุณ”

คำโกหกหลุดออกจากลิ้นของเขาได้อย่างราบรื่น

ขณะที่เขามีครอบครัวอีกแห่ง—มีเด็กที่เรียกเขาว่า “พ่อ”

มีผู้หญิงที่เขาจูบทุกเช้าไปทำงาน

ในขณะที่ฉันคิดว่าเขาแค่ไปทำงาน

คืนนั้น ฉันตัดสินใจแล้ว

ฉันจะสืบหาทุกอย่างให้กระจ่าง

แม้ว่าเมื่อรู้ความจริงแล้วมันจะทำให้ฉันเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม