Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
บ่ายสามโมงสี่สิบเจ็ดนาที หน้าโรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง นิดาได้เห็น“อีกชีวิตหนึ่ง”ของสามีตัวเองเต็มสองตา เธอนั่งนิ่งอยู่ในรถ มองผู้ชายที่เธอแต่งงานด้วยกอดผู้หญิงอีกคน แล้วก้มลงจูบเด็กผู้หญิงที่เรียกเขาว่า “พ่อ” แต่ภาพพังทลายตรงหน้าก็เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น สามปีของชีวิตแต่งงาน สี่ปีที่คบกัน—ทุกอย่างที่เธอเชื่อว่าเป็น “ชีวิตจริง” กลับเป็นฉากหลอกลวงที่ถูกวางแผนมาอย่างรอบคอบ พ่อแม่สามี เพื่อนสนิท แม้แต่แกลเลอรีศิลปะหรูที่เธอทำงาน—ล้วนอยู่ในเกมนี้ด้วยกัน และสิ่งที่พวกเขาต้องการก็มีเพียงอย่างเดียว—เงินมรดกก้อนโตที่กำลังจะเข้าบัญชี มากพอจะทำให้ใครต่อใครตาแดงด้วยความโลภ พวกเขาคิดว่าเธอเป็นเด็กกำพร้าผู้รู้แต่กตัญญู ให้ข้าวให้ของนิดหน่อยก็พอใจ คิดว่าเธออ่อนแอไร้เดียงสา จัดการง่ายเหมือนหุ่นเชิด แต่พวกเขาจะได้รู้ในไม่ช้า— ผู้หญิงที่ถูกมองข้ามนี่แหละ คือศัตรูที่อันตรายที่สุด
บทที่ 1
ฉันชื่อนิดา ตอนหนึ่งฉันเคยคิดว่า ฉันได้มี “ครอบครัวที่อยู่ข้างๆ ตลอดไป”
เติบโตในบ้านญาติที่ถูกมองว่าเป็นภาระ
ตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็ได้รับการรับเลี้ยงจากครอบครัวเสียงสมบุญ
ลูกสาวของพวกเขา สายไหมกลายเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน และลูกชาย ตะวันก็เป็นสามีของฉันมาสามปี
ฉันทำงานในแกลเลอรีศิลปะหรูของพวกเขา
ชีวิตถูกห้อมล้อมไปด้วยความงามและความรัก
ทั้งหมดนี้ดูสมบูรณ์แบบ แต่ก็เป็นแค่ความหลอกลวง
รอยร้าวเริ่มเกิดขึ้นในเช้าวันพฤหัสบดี
ตะวันออกไปจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปพบลูกค้าที่ย่านศิลปะ
และเหมือนทุกวัน เขาก้มหน้าจูบฉันเหมือนตอนเช้าทุกวันหลังแต่งงาน
แต่เมื่อฉันไปถึงแกลเลอรี สายไหมบอกว่า
เธอเห็นรถของตะวันที่หน้าประตูโรงเรียนเบลลาวิสต้าเมื่อวาน
“แปลกดีนะ” เธอพูดพร้อมหัวเราะ
“เขาไปที่นั่นทำไมกัน?”
คำว่า "แปลก" มันฝังอยู่ในใจฉันตลอดเวลาระหว่างที่ฉันสำรวจงาน
ตะวันไม่ได้รู้จักเด็กคนไหน
เราใช้เวลาสองปีพยายามตั้งครรภ์ แต่เขาบอกว่าให้รอจนธุรกิจของเขามีความมั่นคงกว่านี้
เวลาที่เขาบอกว่า "ไม่เหมาะสม" มันยังคงไม่เคยเหมาะสมสักครั้ง
ตอนบ่าย ฉันขับรถไปที่โรงเรียนเบลลาวิสต้า
ใกล้เวลาปิดเรียน เด็กๆ วิ่งออกจากโรงเรียนไปหาผู้ปกครอง
และเขา—ตะวัน—ยืนอยู่ข้างรถ SUV สีเงินที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
เด็กหญิงผมดัดวิ่งไปหามัน ยื่นมือออกไปและเรียกเขาว่า "พ่อ"
โลกเหมือนกับหมุนติ้วไป
เด็กหญิงคนนั้นอายุประมาณหกขวบ
มีตาสีเขียวของตะวันและมีรอยยิ้มแบบเดียวกับเขา
ทันทีที่นั้น ผู้หญิงคนหนึ่งลงจากที่นั่งคนขับ
สูงสง่า ผมยาวสีทองน้ำผึ้ง—ทุกอย่างแตกต่างจากฉัน
เธอจูบมุมปากของตะวันอย่างเป็นธรรมชาติ
ในขณะที่เด็กหญิงตื่นเต้นพูดเรื่องสนุกๆ จากโรงเรียน
ฉันนั่งแข็งอยู่ในรถ
มองสามีของฉัน—สามีของฉัน—ยกเด็กหญิงคนนั้นขึ้นไหล่
แล้วนั่งลงในที่นั่งข้างๆ ของผู้หญิงอีกคน
พวกเขาขับรถจากไป
เหมือนกับครอบครัวที่เราควรจะพยายามมี กัน
การทรยศถูกตีเข้ามาทีละคลื่น เริ่มจากความตกใจ จากนั้นเป็นการปฏิเสธ
แล้วก็กลายเป็นความเจ็บปวดที่ทำให้ทุกความหวานในอดีตกลายเป็นเรื่องโกหก
เรื่องนี้ถูกปิดบังมานานแค่ไหน? ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?
ถ้าเขามีครอบครัวอยู่แล้ว ทำไมยังแสร้งทำเป็นรักฉัน?
ฉันขับรถกลับบ้านด้วยความงุนงง มือที่จับพวงมาลัยสั่นไปหมด
เย็นนั้น ตะวันกลับมาบ้านเหมือนเดิม
จูบฉันและถามว่า "วันนี้เป็นยังไงบ้าง?"
เหมือนทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
“การประชุมกับลูกค้าผ่านไปได้ด้วยดี”
เขาปลดเน็คไทออก “คุณปีเตอร์สันอนุมัติแผนการปรับปรุงพิพิธภัณฑ์แล้ว”
โกหกอีกแล้ว
แล้วเขายังโกหกอะไรฉันอีกบ้าง?
คืนนั้น ตะวันนอนหลับข้างๆ ฉันอย่างสบาย
ฉันมองเพดานและครุ่นคิด แล้วก็เข้าใจทันที
คนที่นอนข้างๆ ฉันสามปี
ที่แท้เขาก็คือคนแปลกหน้าเต็มตัว