1.มีน้ำใจ

*** ทักทายคร้า กามเทพแสนซน เป็นนิยายรักสนุกๆ ที่ทำให้จั๊กจี้หัวใจ วันนี้ลงให้อ่านตอนแรก ผ่านติดตามด้วยนะคะ***

ใยไหมในชุดทะมัดทะแมงเดินเข้าไปในร้านขายของที่ระลึกเจ้าประจำที่รับซื้องานฝีมือของเธอและพี่สาว เจ้าของร้านเห็นหญิงสาวถือถุงใบใหญ่เข้ามาในร้านก็ส่งยิ้มให้อย่างคุ้นเคย

“อ้าว! ใยไหมเอาของมาส่งหรือจ๊ะ” นวลจันทร์เจ้าของร้านเดินเข้ามารับถุงที่เธอส่งให้

“ค่ะ ตรวจดูสินค้าก่อนนะคะว่ามีชิ้นไหนไม่ดีหรือมีตำหนิหรือเปล่า” รอยยิ้มสดใสจากใบหน้าหวานของใยไหม ทำให้เจ้าของร้านยิ้มออกมาอย่างพอใจ

“งานของเธอสองพี่น้องไม่ต้องตรวจหรอก สวยทุกชิ้นแล้วก็ขายดีด้วยนะ” นวลจันทร์บอก

“ขอบคุณค่ะ” ใยไหมยิ้มรับคำชม

“นี่จ้ะเงิน” นวลจันทร์ส่งเงินให้ ใยไหมพนมมือไหว้อย่างขอบคุณ

“ถ้าพี่นวลอยากได้อะไรเพิ่มก็บอกได้เลยนะจ๊ะ”

“อาทิตย์หน้ามารับออร์เดอร์เร็วหน่อยก็ดีนะ เพราะใกล้ปีใหม่เดี๋ยวจะทำไม่ทัน”

“ได้ค่ะ ไหมไปนะคะ” ใยไหมรับคำแล้วเดินออกจากร้าน

ขณะกำลังเดินออกจากห้างไปยังป้ายรถเมล์ที่อยู่ไม่ไกล พลันสายตาของใยไหมก็มองเห็นหญิงวัยกลางคนแต่งตัวภูมิฐานยืนโงนเงนเหมือนจะเป็นลม เธอรีบวิ่งเข้าไปประคองเพราะกลัวว่าร่างของคุณป้าคนนั้นจะล้มกระแทกพื้น

“คุณป้า! คุณป้า!” ใยไหมประคองอีกฝ่ายเข้ามานั่งที่เก้าอี้ไม้ซึ่งทางห้างจัดไว้ให้ลูกค้านั่งพักผ่อน

มณีจันทร์ตาพร่า มองหญิงสาวหน้าตาหมดจดที่ช่วยตนไว้

“นี่ค่ะยาดม” ใยไหมหยิบยาดมในกระเป๋าสะพายส่งให้ มือบางนวดมือและแขนเพื่อให้คนเป็นลมรู้สึกผ่อนคลาย ครั้นมณีจันทร์เริ่มอาการดีขึ้น นางจึงส่งยาดมคืนให้เจ้าของ

“ขอบใจหนูมากนะจ๊ะที่ช่วยฉันไว้” มณีจันทร์มองหน้าหญิงสาวอย่างพิจารณาเป็นครั้งแรก ใบหน้าสวยภายใต้ผมยาวดำสลวยถูกมัดรวบไว้ด้านหลัง จมูกเล็กโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากอิ่มระเรื่อ ทุกอย่างที่ประกอบกันเป็นเด็กสาวคนนี้นับว่าสวยมากทีเดียว

“ค่อยยังชั่วแล้วหรือคะ” ใยไหมถามเสียงนุ่ม ยิ้มให้อย่างสดใส

“ดีขึ้นมากแล้วล่ะ ขอบใจหนูมากนะที่ช่วย ไม่งั้นฉันอาจจะล้มหัวฟาดพื้นไปแล้ว”

“ยินดีค่ะ คุณป้าจะไปไหนคะ ให้หนูเรียกรถแท็กซี่ให้มั้ย”

“ฉันนัดกับลูกชายไว้ที่นี่จ้ะเดี๋ยวคงมา ขอบใจหนูอีกครั้งนะจ๊ะที่ช่วยฉันไว้” มณีจันทร์มองหญิงสาวอย่างเอ็นดู

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้างั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ” ใยไหมลุกขึ้นเตรียมจะผละไป แต่ข้อมือบางถูกยึดไว้

“เดี๋ยวจ้ะหนู อย่าหาว่าฉันดูถูกเลยนะ รับไว้นะจ๊ะ” มณีจันทร์ยื่นธนบัตรหนึ่งพันบาทให้หญิงสาวเพื่อเป็นการตอบแทนความมีน้ำใจ

“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณป้า หนูช่วยเพราะอยากช่วย ไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทน” ใยไหมบอกพลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน มณีจันทร์มองเด็กสาวที่ตนรู้สึกถูกชะตา ก่อนจะเอ่ยออกมา

“ขอบใจหนูอีกครั้งนะจ๊ะ แล้วหนูชื่ออะไร อ้าว! ไปซะแล้ว” มณีจันทร์มองหญิงสาวกระโดดขึ้นรถเมล์อย่างคล่องแคล่ว แล้วหันมายิ้มให้เธอ…หวังว่าคงเจอกันอีกนะแม่หนู…มณีจันทร์พึมพำ คนดีๆ แบบนี้หายากในสังคมปัจจุบัน

กริ๊ง กริ๊ง โทรศัพท์มือถือดังขึ้น มณีจันทร์หยิบขึ้นมาดูเห็นเบอร์ลูกชายโชว์อยู่หน้าจอจึงกดรับทันที

“ภาษิตหรือลูก แม่นั่งอยู่ด้านหน้าจ้ะ” มณีจันทร์บอกลูกชายไปตามสาย

“แม่นั่งรอตรงนั้นนะครับ เดี๋ยวผมไปรับ” เสียงภาษิตดังมาตามสาย

ไม่นานชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่สวมสูทสีน้ำเงินเข้มก็เดินตรงมาหามารดาที่นั่งอยู่ลานน้ำตก ท่าทางเคร่งขรึมและใบหน้าที่คมเข้มของชายหนุ่ม ทำให้สาวๆ ที่เดินผ่านไปมาต่างหันกลับมามอง แต่ภาษิตไม่สนใจจะมองใคร เดินไปนั่งลงข้างมารดา

“คุณแม่ทำไมไม่ไปรอข้างในครับ ข้างนอกร้อนออก” เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางจับมือมารดามากุม

“แม่ตั้งใจจะไปรอข้างในเหมือนกัน แต่อยู่ๆ ก็เกิดหน้ามืดขึ้นมาเฉยๆ ดีว่ามีคนมาช่วยไว้ทัน” มณีจันทร์เล่าให้ชายหนุ่มฟัง พลางนึกถึงใบหน้าเกลี้ยงเกลาของหญิงสาวที่ช่วยเธอไว้

“นนท์ไปไหนครับถึงปล่อยให้แม่เดินมาคนเดียว มันน่าตัดเงินเดือนจริงๆ” ชายหนุ่มพูดถึงคนขับรถที่เป็นลูกของคนเก่าแก่ในบ้าน

“แม่ให้นนท์กลับไปเองแหละจ้ะ”

“ซื้อของเสร็จเดี๋ยวผมพาคุณแม่ไปหาหมอนะครับ”

“แม่ไม่เป็นไรหรอก แค่หน้ามืดนิดหน่อยเอง ทำเป็นกระต่ายตื่นตูมไปได้” มณีจันทร์ยิ้มให้ลูกชาย นี่ถ้าสามีเธอรู้เรื่องคงวุ่นวายพาไปตรวจร่างกายอีกคนแน่ๆ เฮ้อ! พ่อลูกคู่นี้ตื่นตูมพอกัน

*** ขอบคุณคร้า ***