1 วิวาห์ว้าวุ่น (1)

ความรัก

ทำให้

กามเทพปวดหัว

ดินสอไม้แท่งเก่าถูกวางลงบนหน้าสมุดบันทึกหลังจากหญิงสาวเขียนแคนโต้ระบายความอัดอั้น เจ้าของดวงตากลมโตสวยซึ้งทอดตาเหม่อลอยผ่านกรอบหน้าต่างไม้ ไปยังความมืดสลัวเบื้องหน้าซึ่งเป็นสระบัวขนาดย่อม

เงาพระจันทร์จากโพ้นฟ้าไกลซึ่งตกกระทบผิวน้ำเปลี่ยนเป็นรูปประหลาดยามสายลมโชยผ่านผิวน้ำ...

ความเงียบคืบคลานแทรกตัวในอณูสายลมที่ลูบไล้เรือนกายจนเส้นผสลวยยาวถึงกลางหลังพลิ้วสยาย ความว้าเหว่แทรกตัวเข้ามาในหัวใจเงียบเชียบ จนเจ้าตัวต้องปิดเปลือกตาลงช้า ๆ ห่อไหล่เข้าหากันเพื่อกอดตัวเอง

“หนูคิดถึงแม่จังเลยค่ะ...” เธอรำพันเศร้าสร้อยเมื่อใบหน้าของผู้ให้กำเนิดปรากฏขึ้นในมโนภาพ ความเงียบเสมือนเพื่อนสนิททักทายได้ประเดี๋ยวก็ต้องโบกมืออำลา ‘ทิชา’ ไปเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“ทิชาพูดค่ะ” เธอยกกระบอกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู กรอกเสียงหวานเนิบ ๆ ลงไป

“ทำไมถึงรับสายช้ายะ?” น้ำเสียงคนเจ้าอารมณ์ของแฝดผู้น้องนาม ‘ธิดา’ ทำให้ทิชาเงียบไปเป็นอึดใจ ด้วยต้องการฟังเสียงบรรยากาศรอบข้างของคนโทร ฯ ก่อนตอบคำถามเสียงห้วนกว่าเดิม

“อ่านหนังสืออยู่”

“เด็กดีจริงนะ จะเอาที่หนึ่งของระดับชั้นอีกหรือไง?” คนโดดเรียนเป็นนิจสินแขวะเข้าให้ แต่นั่นไม่ทำให้คนใจเย็นอย่างทิชาโต้ตอบแต่อย่างใด นอกจากทำเฉยเหมือนไม่ได้ยิน

“มีอะไรก็ว่ามาสิ”

“แม่ใหญ่ใช้ให้เด็กเอาเสื้อผ้าไปให้เธอแล้วใช่ไหม?”

“อื้อ” หญิงสาวตอบรับในลำคอ พลางตวัดสายตาไปยังชุดสวยสีชมพูอ่อนตัดเย็บจากผ้าเนื้อมันวาวอันเหมาะสำหรับออกงานราตรีซึ่งแขวนไว้บนผนังบ้านสีอ่อน

“ฉันเลือกเองกับมือ สีหวานแบบนี้หวังว่าคงถูกใจเธอนะ”

ทิชาไม่ออกความคิดเห็นใด ๆ นอกจากหุบเปลือกตาลง มองกรอบรูปไม้ที่เธอกอดคอถ่ายคู่กับธิดาในวัยเยาว์ ขณะรับฟังเสียงหวานใสราวระฆังแก้วจากกระบอกโทรศัพท์

“วันพรุ่งนี้ใส่มันด้วย อย่าทำให้แม่ใหญ่โกรธเชียว ฉันโทรมาบอกแค่นี้ล่ะ” ธิดาตัดบทสนทนาดื้อ ๆ ทว่าทิชาก็รั้งไว้

“เดี๋ยวก่อนธิดา ฉันมีเรื่องคุยด้วย”

“ถ้าจะอ้อนวอนให้กลับมาอ่านหนังสือสอบล่ะก็ ไม่ต้องเลยนะขอร้อง” ธิดากระแทกเสียงใส่อารมณ์ “ไหน ๆ พูดถึงเรื่องนี้แล้ว รู้ไว้ซะเลยนะทิชาว่าเทอมนี้ฉันหมดสิทธิ์สอบห้ารายวิชา” แฝดผู้น้องบอกเสียงห้วนไม่ยี่หระ และเรื่องที่ได้ยินก็ทำเอาทิชาลอบถอนหายใจ ก่อนกลับเข้าประเด็นสำคัญ

“ไม่ใช่เรื่องนั้น ฉันมีบางอย่างต้องถามจากเธอ”

“ว่ามา ให้เวลาหนึ่งนาที”

“เสี่ยเกษมอะไรนั่นรู้จักฉันได้อย่างไร ในเมื่อฉันไม่เคยเหยียบย่างเข้าไปที่นั่นสักครั้ง?”

ที่นั่นของทิชาหมายถึงคฤหาสน์ของเสี่ยเกษม เจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ผู้มีฐานะร่ำรวยเข้าขั้นมหาเศรษฐีนอกจากฐานะทางการเงินอันมั่นคงแล้ว มหาเศรษฐีรายนี้ยังเปลี่ยนคฤหาสน์ของตัวเองเป็นบ่อนพนันขนาดย่อมกลางใจเมืองด้วย ซึ่งคำถามของพี่สาวทำเอาผู้ถูกคั้นเอาคำตอบอึกอัก

“ธิดา ฉันต้องการคำตอบ” ทิชาเร่งเร้าทำเสียงดุ

“ไปถามแม่ใหญ่เอาเองเถอะ หรือไม่ก็อดใจรอคำตอบพรุ่งนี้” สาวเจ้าอารมณ์บอกปัด ๆ ก่อนตัดสัญญาณโทรศัพท์ทิ้ง ซึ่งสิ่งที่ธิดาทิ้งไว้ให้กลับทำให้ทิชาเหนื่อยใจหนักกว่าเก่า

หญิงสาววางโทรศัพท์ลงบนแป้นอย่างเบามือ ก่อนเดินเอื่อย ๆ มาทิ้งตัวนั่งที่เดิมโดยไม่ชายตาไปแลชุดสวยที่แขวนไว้อีก...

เหลือเวลาหนึ่งสัปดาห์เพียงเท่านั้น เธอจะพ้นสภาพการเป็นนักเรียนชั้นมัธยมตอนปลายแล้ว ตอนแรกทิชารู้สึกตื่นเต้นจนอยากให้ถึงวันสำเร็จการศึกษามาถึงเร็ว ๆ ถึงขนาดกากบาทปฏิทินนับถอยหลังเชียว ทว่าเรื่องร้าย ๆ ก็เข้ามาทักทายให้เธอปวดหัวเสียก่อน

ความรู้สึกที่อยากให้ห้วงเวลาเดินเร็วอันตรธานหาย หากเป็นไปได้เธออยากหยุดเวลานี้ไว้ที่เสี้ยววินาทีนี้ตราบนานเท่านาน แต่นั่นล่ะ ในความเป็นจริงไม่มีใครสามารถหยุดเวลาได้ มีแต่ก้าวผ่านปัญหาไปพร้อม ๆ เวลาเท่านั้น

“เชื่อเถอะทิชา แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง” หญิงสาวให้กำลังใจตัวเอง ก่อนฟุบหน้าลงบนตำราเรียนเล่มหนาซึ่งวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ

ก็ว่าจะพยายามทำใจ ‘ยอมรับ’ ในสิ่งที่แม่เลี้ยงสาวหยิบยื่นให้ แต่เอาเข้าจริงทิชากลับรู้สึกว่า โจทย์ชีวิตในครั้งนี้ยากเกินกว่าสาวน้อยวัยสิบเจ็ดอย่างเธอจะแบกรับ พรุ่งนี้แล้วสินะ... ที่อิสรภาพในชีวิตรวมทั้งการตัดสินใจเลือกคู่ครองด้วยตนเองจะถูก ‘มารดาเลี้ยง’ ลิดรอน

ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังโรงเรียน นับเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจอันดีเยี่ยมสำหรับนักเรียนทั้งหลาย ทิชาเดินเอื่อย ๆ ไม่รู้จะไปไหนจึงเลือกที่นี่เป็นแหล่งกบดาน หลังจากหาที่เหมาะ ๆ ได้ หญิงสาวจึงวางกระเป๋านักเรียนแล้วหย่อนก้นนั่งลงใต้ต้นจามจุรีใหญ่ซึ่งกำลังผลิดอกชมพูปุย ๆ สะพรั่งต้น

“ต๋อม~” เสียงก้อนหินตกสู่ผืนน้ำอันเงียบสงบจนเกิดคลื่นวงน้อยแล้วกระจายหายไป

ผู้กระทำมองสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะฝีมือตัวเองด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนหยิบก้อนหินก้อนใหม่ปาลงไปในบึงน้ำที่ปลูกดอกบัวหลากสีอีกครั้ง เกิดเหตุการณ์คล้าย ๆ กันซ้ำ ๆ แต่เมื่อกวาดมือไปบนพรมหญ้าไม่มีก้อนหินอีกแล้ว ทิชาจึงผ่อนลมหายใจออกมายาว แล้วล้มตัวนอนดื้อ ๆ โดยผสานมือทั้งสองเข้าหากันรองรับท้ายทอยตนเอง