1.ท่อเสริมฟังก์ชัน

ตาย

เสียชีวิต

มรณา

สิ้นชีพิตักษัย

หรือจะเรียกอะไรก็ช่าง! รู้แค่ว่าตอนนี้เขาตายแล้ว น้องสายธาร กะเทยน้อยหอยสังข์คนนี้ตายไปแล้ว

และก็…พื้น! ขึ้น! มา! แล้ว! ในร่างใครก็ไม่รู้ ไม่เคยรู้จัก ไม่คุ้นหน้า

“คุณธารเจ้าขา เป็นอันใดเจ้าคะ ทูนหัวของบ่าวนั่งส่องคันฉ่องมานานแล้วนะเจ้าคะ หรือว่าเจ็บไข้เสียแล้ว” เด็กหนุ่มหลุดออกมาจากภวังค์ เหลียวมองดูรอบข้างอย่างเหม่อลอย ริมฝีปากได้รูปเริ่มเบะออก ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร

ยามที่ฟื้นตื่นขึ้นมา สายธารก็นึกใจชื้นที่ตนเองไม่เจ็บปวดที่ใด มีเพียงอาการแสบในจมูกและลำคอเท่านั้น แต่แล้วก็เหมือนถูกค้อนทุบหัว เมื่อภายในห้องที่เขานอนอยู่ มีข้าวของที่ทำมาจากไม้เนื้อดี บางชิ้นเป็นเครื่องดินเผา ลวดลายยึกยือ พูดได้คำเดียวว่าสุดแสนจะเก่าและโบราณ ทีแรกคิดว่าคงถูกแกล้ง แต่พอได้เห็นภาพสะท้อนในกระจก ก็ถึงกับอ้าปากค้าง พูดไม่ออก

“ฮื่อ! พี่ช่วยหนูหน่อยสิ ทำไมหนูไม่ใช่ตัวหนูอ่ะ ทำไมหนูเปลี่ยนไปอ่ะ ฮึก” สายธารร้องโฮออกมาเสียงดัง ถึงร่างนี้จะเป็นผู้ชายที่สวยจนเขาตกตะลึงก็เถอะ แต่มาอยู่ร่างคนอื่นแบบนี้ เขากลัวว่าเจ้าของร่างจะมาหักคอเอาน่ะสิ

“หนู! มันอยู่ที่ใดเจ้าคะ บ่าวจะไล่ให้” หญิงสาวที่นั่งอยู่ รีบหันรีหันขวางเพื่อหาตัวหนูที่นายว่า แต่มองไปทางใดก็ไม่พบ

“นี่ นี่ หนูนี่ไง” สายธารตบอกตัวเองอยู่ซ้ำๆ น้ำตาสีใสก็ไหลรินจนบ่าวข้างกายนึกเวทนา ไม่คิดว่าตกน้ำตกท่าเพียงคราเดียว จะทำให้นายของตนวิปลาสไปเสียแล้ว

“โถ่ คุณธารของบ่าว เจ็บป่วยจนคิดว่าตนเองเป็นหนูไปเสียแล้ว” สายธารได้ฟัง ก็ยิ่งร้องไห้ดังขึ้นไปอีก เขาย้อนเวลามาแน่ๆ เหมือนละครหลังข่าวที่เคยดู

“โฮะ โฮ่~ ทำไมชีวิตน้องธารถึงรันทดขนาดนี้นะ พี่รู้ไหม ตอนเด็กๆ อ่ะ หนูเป็นกะเทยน้อยที่สวยที่สุดในซอย พอโตขึ้นพ่อกับแม่ก็ชมหนูทุกวัน ว่าหนูสวยอย่างกับนางฟ้านางสวรรค์เลยนะ พี่ผิน พี่แย้ม”

“เอ่อ…บ่าวชื่อปริกเจ้าค่ะ แล้วเราก็อยู่กันแค่สองคน ไม่มีผู้อื่นเจ้าค่ะ”

“อ่าว ไม่ใช่เรื่องเดียวกันเหรอ ช่างเถอะ! หนูจะเล่าต่อ พี่ปริกห้ามขัด”

“…”

“ชีวิตหนูดีโคตรเลยพี่ แต่พ่อแม่หนูก็มาตายจากไปก่อน ทิ้งเงินไว้ให้ก้อนหนึ่ง หนูเลยเอาเงินก้อนนั้นมาเป็นทุนเรียน ย้ายเข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯ ดูเหมือนจะไปได้ดีใช่ไหมล่ะ”

“เจ้าคะ?” สายธารเห็นสีหน้ามึนงงของอีกคน ก็คิดว่าคงอยากรู้ใจจะขาด

“มันก็ดีแหละพี่ ไม่ดีตรงที่หนูกับเพื่อนดันมาเดินตกท่อ แล้วท่อดันเสริมฟังก์ชันพิเศษด้วย หนูก็เลยตื่นขึ้นมาที่นี่ ฮื่อ~ ทีแรกหนูก็คิดว่าพวกพี่แกล้งหนู แต่ แต่ แต่หน้าหนูเปลี่ยนไปอ่ะ เปลี่ยนไปทั้งตัวเลย ฮื่อ!”

“คุณธารของบ่าว สิ้นสติ คิดเรื่อยเปื่อยไปเสียแล้ว เป็นความผิดของบ่าวที่ไม่ได้ดูแลคุณให้ดี เป็นความผิดของบ่าว!” สายธารเห็นว่าหญิงตรงหน้าร้องห่มร้องไห้ ก็ก้มลงไปกอดปลอบ ทั้งที่ตัวเองก็ร้องไห้อยู่ กลายเป็นว่าทั้งคู่กอดกันร้องโฮออกมาเสียยกใหญ่

“ฮึก ไม่ร้องนะ ไม่มีใครชีวิตแย่เท่าหนูอีกแล้ว คืนนั้นหนูไม่น่าออกมาเดินเล่นเลย พาตัวเองมาตายแท้ๆ พาเพื่อนมาด้วยอีกต่าง- อีกัส!!!” ตากลมเบิกกว้าง เมื่อนึกบางอย่างได้

“เจ้าคะ? ในเรือนไม่มีบ่าวชื่ออีกัดเจ้าค่ะ”

“ไม่ๆ อีกัส เพื่อนหนูเอง มัน มันตกท่อกับหนู มันต้องอยู่แถวนี้ด้วยแน่ๆ เราไปหากันพี่ผิน-”

“ปริกเจ้าค่ะ คุณธารของบ่าวลืมสิ้นเสียแล้ว”

“นั่นแหละ พี่ปริกๆ ไปกัน” สายธารร้อนใจ รีบวิ่งออกจากหอนอนไปโดยมิรู้เลยว่าเสื้อที่ตนเองสวมอยู่นั้นเบาบางจนเห็นเนื้อตัวด้านใน

เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวา สอดส่องสายตาไปทั่ว ปากเล็กก็ร้องตะโกนเรียกเพื่อนไปด้วย

“อีกัส ใช่มึงหรือเปล่า ห๊ะ”

“ขอรับ? คุณธารหมายถึงผู้ใดขอรับ” บ่าวชายทำหน้าเหลอหลา เมื่ออยู่ๆ คุณหนูของเรือน ก็เข้ามาจับเนื้อต้องตัวเขา หากว่าคุณท่านรู้เข้า ชะตาเขาอาจถึงฆาต

“คุณธาร! ไปสัมผัสกายบุรุษเช่นนั้นมิได้เจ้าค่ะ” นางปริกรีบเข้ามาดึงตัวผู้เป็นนายออกห่างบ่าวชาย ก่อนจะรีบคลุมผ้าให้ร่างอ้อนแอ้น คุณหนูของนางแม้จะสูงโปร่ง แต่ก็มิได้ทัดเทียมกันเหล่าบุรุษทั่วไป ทั้งเอวยังคอดบาง รูปร่างเช่นนี้ไม่ว่าผู้ใดก็อยากมอง

“ทำไมล่ะ ช่างเถอะๆ หนูจะไปหาเพื่อนต่อ พี่ปริกต้องช่วยหนูนะ”

“เจ้าค่ะๆ แต่ตอนนี้เราไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มิดชิดก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ อีกอย่าง…ตรงนี้เป็นหน้าหอนอนของคุณหญิงนวลจันทร์นะเจ้าคะ”

“นวลจันทร์ ใครอีกล่ะ” นางปริกถึงกับสะอึก นี่ทูนหัวของนางจดจำสิ่งใดมิได้เลยจริงๆ หรือ

“…เอ่อ” เห็นท่าทีอ้ำๆ อึ้งๆ สายธารก็ไม่คิดจะรีรอ รีบจ้ำอ้าวไปตามหาเพื่อนต่อ อย่างน้อยก็ขอให้เขาได้มีโอกาสขอโทษเพื่อนสักครั้ง

“ช่างเถอะๆ อีกัส! มึงอยู่ที่นี่ไหม มึงออกมาหากูเร็ว” บ่าวไพร่ที่อยู่บริเวณนั้นต่างตื่นตระหนกและมึนงง กับท่าทางและคำพูดที่เปลี่ยนไปของคุณธาร นางปริกเองก็วิ่งตามนายไปติดๆ เพื่อพาคุณธารกลับหอนอน

แต่คงจะไม่ทันเสียแล้ว…

“หยุดประเดี๋ยวนี้นะ! จักสร้างความวุ่นวายไปถึงเมื่อใด ไอ้กาฝาก”