ตอนที่ 1 ทำความรู้จัก

" งั้นก็ลองดูสิ! ฉันว่าฉันสามารถทำให้เธอ จุกจนพูดไม่ออกได้เลยล่ะ"

“ทำไมคะ หมอจะทำอะไรฉัน”

อื้ออ.....อออ

ริมฝีปากหนาประกบปากริมฝีปากแนบชิด เป็นจังหวะเดียวกันกับที่หญิงสาวเผยริมปากพอดี ทำให้ชายหนุ่มได้ส่งลิ้นร้อนเข้าไปควานหาความหวานภายโพรงปากของเธอ เรียวลิ้นสากตวัดหยอกเย้ากับลิ้นร้อนนานนับสิบ ทำเอาไอยูแทบหมดลมหายใจ

เฮือก!!....

ไอยูรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีผลักร่างชายหนุ่มออกห่าง

ตุ้บ!

เพี้ยะ!!

“สารเลว!”

หยาดน้ำตาเอ่อล้นออกมาคลอเบ้า ไบรอันค่อย ๆ หันใบหน้าตามแรงตบของหญิงสาว พร้อมกับใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม ไอยูรีบหาทางหนี แต่ก็โดนชายหนุ่มใช้แขนค้ำเอาไว้

“หลบไป!”

น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยขึ้นขณะจ้องใบหน้าคมคายคนตรงหน้า

“ไอบอกให้หลบไปไง”

ไอยูผลักร่างชายหนุ่มออกห่างก่อนจะวิ่งออกมาจากบันไดหนีไฟทันที

ขอเรียนแพทย์และพยาบาลแต่ละทุกแผนก เข้าร่วมประชุมร่วมกัน เวลา 13.00น ด้วยนะคะ

เรียนมาเพื่อทราบทุกท่าน

เสียงประชาสัมพันธ์ดังขึ้น ขณะที่ไอยูวิ่งมาที่ห้องทำงานของตัวเอง เธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าตอนนี้เพิ่งเป็นเวลาสิบสองนาฬิกาสามสิบนาที เธอจึงนั่งสงบสติอารมณ์ภายในกาย

ก่อนที่สายน้ำผึ้งจะเดินเข้ามาหาเธอ

“เธอเข้าไปทำอะไรกับหมอไบรอัน ที่บันไดหนีไฟ!”

สายน้ำผึ้งเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีเอาเรื่อง ไอยูแทบจะกุมขมับให้กับความหึงหวงในตัวของสายน้ำผึ้ง

“ออกไปจากห้อง ของฉัน”

“ตอบฉันมา "

"โอ้ย"!”

ไอยูเอ่ยร้องขึ้น เมื่อโดนบีบข้อมืออย่างแรง

“ปล่อยฉัน ก่อนที่เธอจะพ้นจากตำแหน่งพยาบาล”

ทั้งสองสบตากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเป็นสายน้ำผึ้งที่สะบัดแขนของเธออย่างแรง

“หมอเขาเป็นของฉัน แล้วก็เป็นมาตั้งนานแล้ว”

สายน้ำผึ้งเอ่ยขึ้นราวกับคนเสียสติ เธอยกมือขึ้นบีบไหล่ของไอยูทั้งสองข้างอย่างรุนแรงตามอารมณ์เดือดดาลภายในใจ

“อย่าคิดว่าเป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาลแล้วจะแย่งผู้ชายของฉันได้”

“ปล่อยไอยูเดี๋ยวนี้!”

“เจ้หอม”

ไอยูเอ่ยเรียกภรรยาพี่ชายเธอขึ้น ก่อนที่สายน้ำผึ้งจะค่อยๆ หันกลับไปมอง”

“คิดว่าใคร ที่แท้ก็หอมเหมยหลี"

หอมเหมยหลีจ้องใบหน้าพยาบาลสาวอีกคนด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะเดินกระแทกไหล่เข้าไปหาไอยูทันที

“ที่ตรงนี้ มันไม่ใช่ที่ ที่เธอจะมาทำอะไรแบบนี้ได้ ออกไปจากห้องนี้ซะ ถ้ายังอยากรับเงินเดือนจากที่นี่อยู่”

สายน้ำผึ้งกำหมัดในมือแน่น แต่เธอก็เลือกที่จะเดินออกไปในทันที

“เป็นอะไรรึเปล่าเรา ทำไมถึงยอมให้เขาทำ ปกติเราไม่ยอมคนนี้นี่”

ไอยูนิ่งไปครู่หนึ่ง เธอไม่รู้ว่าควรเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้หอมเหมยหลีฟังดีไหม ถ้าเรื่องนี้ไปถึงพี่ชายหรือพ่อของเธอ หมอโรคจิตนั่นจะทำอะไรเธอรึเปล่า ไอยูเก็บเรื่องราวต่างๆ ไว้กับตัวเอง ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง

“ไอ มีประชุมบ่าย เจ้หอมรออยู่ที่นี่ก่อนนะคะ”

“ได้จ้ะ ไว้ตอนเย็นเราไปเดินช้อปปิ้งกันนะ”

“ค่ะ”

ไอยูตอบรับคำชวนของพี่สะใภ้ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องและเห็นคุณหมอไบรอันยืนคุยกับพ่อของเธออยู่

“อ้าวไอ พ่อกำลังจะเข้าไปหาพอดีเลย”

เสียงอนุชาเอ่ยขึ้นก่อนจะเรียกลูกสาวมาทำความรู้จักกับหมอไบรอัน

“ไอนี่ คุณหมอไบรอัน หมอสูติที่เก่งที่สุดในโรงพยาบาลเรา”

ไอยูพยักหน้าทำความรู้จักชายหนุ่มด้วยท่าทีหวาดกลัวเล็กน้อย

“ลูกสาว ผอ. นี่น่ารักดีนะครับ แผนกผมขาดพยาบาลพอดีเลย จะเป็นอะไรไหมครับ ถ้าผมจะขอพยาบาลไอยู ไปประจำที่แผนกผม”

“ไอชอบอยู่ห้องฉุกเฉินมากกว่าค่ะ”

“ห้องฉุกเฉินงานหนักนะครับ บางวันแทบไม่ได้นอน แถมต้องออกเหตุเองด้วย ผมว่าอันตรายเกินไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆแบบคุณไอยูนะครับ”

“ที่คุณหมอพูดก็มีเหตุผลนะครับ ไว้เรื่องนี้ผมจะเก็บไว้พิจารณา แล้วพูดคุยกันบ่ายนี้นะครับ”

“พ่อคะ”

“น่า หมอไบรอันเขาหวังดี”

ไบรอันยกยิ้มมุมปากด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ทันที เมื่อไอยูมีท่าทีแปลกไปจากตอนแรกที่เจอเขาอย่างเห็นได้ชัด แสดงว่าคำขู่ของเขานั้นได้ผล เธอคงไม่กล้าปากสว่างไปบอกพ่อของเธอเรื่องนั้น

“งั้นเพื่อแสดงความยินดีที่ได้รู้จักพยาบาลไอยู มื้อนี้ผมขอเป็นเจ้ามือแล้วกันนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไอเกรงใจ เอ้ย. ฉันเกรงใจค่ะ”

“แทนตัวเองว่าไอ แบบนั้นก็น่ารักดีอยู่แล้วนะครับ”

“ปกติไอยูจะแทนตัวเองว่าหนูนะครับ แต่อยู่ต่อหน้าคนอื่นมักจะแทนว่าไอ เพราะไม่อยากให้ใครมองว่าเด็ก”

“พ่อคะ! ไปบอกเขาทำไม”

ไอยูส่งสายตาคาดโทษไปที่พ่อของเธอก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดไปที่ห้องอาหารทันที ไบรอันมองภาพนั้นด้วยสายตาเอ็นดู

“นั่นลูกสาวผมนะหมอ”

“น่ารักดีนะครับ”

เพราะชอบทำตัวเด็กแบบนี้ไงครับ ผมถึงไม่มีลูกเขยสักที ส่วนคนพี่ก็ไม่ยอมมีหลานให้ผมสักที

ไบรอันมองหน้าอนุชาทันที ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน

“ไอหิวแล้วนะ”

เสียงไอยูตะโกนออกมาจากห้องอาหาร ก่อนที่ชายหนุ่มทั้งสองจะเดินเข้าไปในห้องทันที

ภายในห้องอาหารเต็มไปด้วยความเงียบงันเมื่อชายหนุ่มเอาแต่จ้องมองใบหน้าหญิงสาวขณะรับประทานอาหารร่วมกัน

“ไม่มีใครบอกเหรอคะ จ้องหน้าคนอื่นขณะทานข้าว มันเสียมารยาท”

“ข้าวเลอะปากนะครับ”

ไบรอันเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีหยอกล้อ ต่างจากพยาบาลสาวที่ชะงักไปและจับเข้าที่มุมปากตัวเอง เธอรับรู้ได้ทันที ว่าเขานั้นหลอกเธอ ไอยูทำหน้ามุ่ยเมื่อชายหนุ่มยกยิ้มอย่างพอใจ

“ไบรอัน มากินข้าวที่นี่ ไม่เห็นบอกเราเลย”

เสียงผู้หญิงผู้มาใหม่เอ่ยขึ้น ไอยูจะค่อยๆหันไป สบตากับเธอ เธอสวยมากสวยดุจนางเอกในนิยาย

“อ้าว หมอปุยเมฆ นั่งด้วยกันสิครับ”

เสียงอนุชาเอ่ยชวนหญิงสาวผู้มาใหม่ขึ้น ก่อนที่จะแนะนำตัวให้ทั้งสองรู้จักกัน

“นี่ ไอยู ลูกสาวผม เป็นพยาบาลที่นี่”

“พยาบาล”

ปุยเมฆถามซ้ำอีกเมื่อได้ยินว่าเธอคนนี้เป็นลูกสาวของ ผอ. และเป็นพยาบาล ปกติแล้วลูกเจ้าของโรงพยาบาลมักจะเป็นหมอ หรือศาสตราจารย์ อะไรทำนองนั้นจึงให้เธอรู้สึกงงงวยและน้อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป เพราะมันใช่เรื่องที่เธอต้องสนใจ