2 อยากได้ ต้องได้[4]

“ยะ...อย่าตีริด้านะคะ แค่นี้ก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว~”ก้มหน้าก้มตาตอบอย่างอ้อมแอ้ม สองมือน้อยประสานเข้าหากันและมองมันอยู่อย่างนั้น

“เจ็บตรงไหนบอกฉันได้ไหม หื้ม...เผื่อจะทายาให้ได้”ราฟาเอลรู้อยู่แก่ใจว่าความเจ็บปวดที่แล่นพล่านจากกลางกายสาวที่โดนเขากระทำชำเราอย่างหนักหน่วง ส่งผลให้เธอต้องร้องโอดครวญเช่นนี้ก็เพราะต้นเหตุมาจากเขานั่นแหละ แต่ยังคงแสร้งถามเพื่อตอกย้ำว่าเขาคือผู้ชายคนแรกที่ได้ครอบครองเธอ

“ทายา? ริด้าว่าตรงนั้นไม่น่าจะทายาได้นะคะ”ฉุกคิดตามคำพูดของชายหนุ่มและคิดว่าส่วนนั้นไม่น่าจะใช้ยาทาเพื่อบรรเทาอาการเจ็บแสบได้

“ก็แล้วตรงไหนล่ะที่ว่าเจ็บจนต้องโอดครวญเหมือนจะเป็นจะตายน่ะ”

“เอ๊ะ! คุณราฟอย่าเสียงดังสิคะ เดี๋ยวแผลริด้าระบมกว่าเดิมนะ”ใช้นิ้วชี้วางทาบบนกลีบปากหยักเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มกระโชกโฮกฮากเสียงดังใส่ พร้อมกับดวงตากลมโตที่กระพริบปริบๆ อย่างออดอ้อน

ราฟาเอลทำได้เพียงเบือนหน้ากับความน่ารักที่เจ้าหล่อนพยายามใช้มันหลอกล่อเขาอยู่ บวกกับกิริยาอันแสนออดอ้อนราวกับเด็กน้อยกลัวถูกไม้เรียวฟาดอย่างไรอย่างนั้นแหละ

“ตรงนี้ค่ะ~ ริด้าเจ็บตรงนี้”บอกกล่าวด้วยน้ำเสียงหวานไม่พอยังนำพาข้อมือแกร่งมายังกายเบื้องล่างที่ร้าวระบมตามจังหวะการเต้นของหัวใจ โดยไม่มีอาการเคอะเขินชายหนุ่มแม้แต่น้อย

“หืม... ไหนฉันขอดูให้ชัดๆ หน่อยสิว่าแผลฉีกลึกมากแค่ไหน”ไม่ว่าเปล่ายังดึงผ้าห่มที่คลุมร่างบางออก เธอไม่รู้หรือไงกันว่าการที่เจ้าหล่อนทำเช่นนี้เหมือนเป็นการชี้โพรงให้กระรอก กระตุ้นความหื่นของราฟาเอลให้ทำงานในยามสาย

“อุ๊ย~ ริด้าอายนะคะ”เพราะไม่คิดว่าเขาจะเปิดเปลือยร่างกายของเธอท้าแสงแดดเช่นนี้ นั่นส่งผลทำให้คนตัวเล็กใช้มือน้อยปกปิดท่อนบนและท่อนล่างเป็นพัลวันด้วยความกระดากอายเอาไว้

“ขอดูนิดเดียวเอง!!”เหมือนกำลังตะล่อมกินเด็กก็ไม่ปาน นิ้วแกร่งแหวกกุหลาบงามที่บวมเปล่งเพื่อสำรวจร่องรูเล็กกระจิริดอันบวมเปล่ง ก่อนจะผลักร่างบางให้นอนแนบกับเตียงนอนอีกครั้ง

“อ๊ะ!! ดูอย่างเดียวนะคะ ห้ามเอาปืนคุณราฟลั่นเข้ามาอีกนะคะ”ในขณะที่ปากขยับทำงานพร่ำบอกเขา พวงแก้มก็แต่งแต้มด้วยสีแดงระเรื่อยิ่งสายตาคมเฉียบจดจ้องกุหลาบงามที่คาดว่าจะบวมช้ำเสียจนไม่น่ามองสักเท่าไรในความคิดของเธอ

“หื้ม...วันนี้เธอคงเดินไม่ได้แน่”พึมพำอยู่คนเดียวตาก็มองช่องทางรักอันแสนบอบช้ำจากการกระทำอันแสนป่าเถื่อนและดิบห่ามของเขา แต่ถึงแม้จะบวมเป่งมากเสียจนราฟาเอลนึกอดสงสารไม่ได้

ช่วยไม่ได้อยากเกิดน่าฟัดเอง~

“เสร็จหรือยังคะริด้าอะ...อาย~”เอริดาบอกด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่นขวยเขินจนต้องกัดนิ้วเล็กตัวเองเอาไว้ ก่อนจะรับรู้ถึงลมอุ่นๆ ที่เป่าเบาๆ เข้าปะทะกับโพรงสวาทนุ่ม

“นอนนิ่งๆ เถอะพูดมาก แดงแจ๋ขนาดนี้เดี๋ยวได้ช้ำในตายพอดี”

“ก็เพราะคุณราฟทำริด้าเจ็บไงคะ...ยังมาดุกันอีกใจร้ายที่สุด”ท้ายประโยคเสียงเอริดาช่างเบาหวิวจนกลายเป็นการงึมงำเสียมากกว่า ทว่าชายหนุ่มก็ยังหูดีได้ยินอยู่ดี

“ฉันได้ยินนะ!”

“อุ๊ย! เจ็บนะคะ”เสียงแหลมเล็กแผดใส่คนที่จงใจแย่บางสิ่งเข้ามาภายในกายที่ยังคงร้าวระบม ราวกับร่างกายแตกเป็นเสี่ยงๆ อีกครั้งจนเธอต้องเกร็งไปทั้งสรรพางค์ร่าง

“งั้นก็นอนแช่น้ำอุ่นสักสิบนาที แล้วจะให้คนจัดยามาให้”เพราะไม่อยากจะอยู่ตรงกลางกายเจ้าหล่อนนานจนเกินไป เมื่อครู่ที่เธอเปล่งเสียงร้องออกมา นั่นเป็นเพราะว่าเขาใช้นิ้วกลางแย่เข้าไปสำรวจดูว่าจะสามารถใช้งานได้ไหมในวันนี้ แต่ต้องผิดหวังเมื่อประจักษ์แจ้งแก่ใจแล้วว่าเขาไม่ควรรังแกคนตัวเล็กจนเกินไป

“ค่ะ~”เมื่อเห็นว่าราฟาเอลขยับกายห่างจากของเธอ และหยิบบุหรี่ข้างหัวเตียงออกมาอีกมวนหนึ่งก็รับรู้ทันทีว่าเขาจะออกไปอัดควันพิษเข้าปอดอีกแล้ว

“หรือจะอาบพร้อมกัน?...”

“ก็ถ้าคุณราฟเห็นสมควรริด้าจะขัดได้เหรอคะ?”เอริดาไม่อยากจะขัดใจเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะฉุนเฉียวเอาได้ คนตัวเล็กก้มหน้างุดก่อนจะค่อยๆ ก้าวเท้าลงจากเตียง ถึงแม้จะเจ็บปวดจุดกึ่งกายมากเพียงใดก็ยังฝืนทนไม่ปริปากร้องโอดครวญ

“...”ราฟาเอลได้แต่ยืนจังก้ามองความอวดดีของเจ้าหล่อนไม่ยอมร้องขอความช่วยเหลือจากเขา บุหรี่ที่ชายหนุ่มหยิบติดมือถูกคาบไว้ในปากยื่นมองดูเธอนิ่งๆ

“โอ๊ย!!”ร่างบางทรุดลงพื้นจนก้นจ้ำอ้าวเอริดาไม่สามารถฝืนทนความเจ็บปวดที่แล่นพล่านจนแข้งขาอ่อนแรง จึงต้องหาที่ยึดเกาะเพื่อทรงตัว ชายหนุ่มไม่ได้ใจร้ายจนเกินไป เขาก้าวขายาวๆ ตรงมาที่เธอและรวบร่างบางเข้าสู่อ้อมแขนในท่าเจ้าสาว

“ไม่ไหวอย่าฝืน!”สุ้มเสียงทุ้มบอกคนที่กำลังถูกชายหนุ่มอุ้มขึ้นจากพื้นห้อง ก่อนจะก้าวอย่างกระฉับกระเฉงไปยังห้องน้ำสุดหรูที่อำนวยความสะดวกไม่แพ้โรงแรมบนแผ่นดินเลยสักนิด

“ขะ...ขอบคุณคุณราฟนะคะ”เอ่ยคำว่าขอบคุณด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น ถึงแม้ว่าน้ำเสียงเข้มปนดุเมื่อครู่จะไม่น่าฟังเท่าไรแต่เอริดาก็ยังไม่เสียมารยาทกับผู้มีพระคุณ

“ไว้ขอบคุณด้วยวิธีอื่นเถอะนะ...”วางร่างบางลงในอ่างจากุซซี่ก่อนจะเปิดระบบทำงานของน้ำอุ่น โดยใช้เวลาไม่นานน้ำก็ท่วมเนินอกอวบอิ่มที่ราฟาเอลใช้สายตาแทะโลมอยู่ตลอดเวลาจนน้ำลายสอ

“อืม...รู้สึกสบายตัวจังเลยนะคะ”ศีรษะทุยสวยเอนอิงกับขอบอ่างหลับตาพริ้มซึมซับความรู้สึกอันแสนสบาย โดยไม่มีท่าทีเคอะเขินร่างสูงอีกต่อไป เพราะตอนนี้เธอรู้สึกผ่อนคลายร่างกายเป็นที่สุดอยากจะหลับสักงีบแล้วค่อยตื่นขึ้นมาอาบน้ำชำระเหงื่อไคลหลังจากนี้

“แช่น้ำอุ่นสักสิบห้านาทีเลือดจะไหลเวียนดีขึ้น”เจ้าพ่อมาเฟียใหญ่พูดพลางโรยกลีบกุหลาบสีแดงลงในอ่าง ก่อนที่ต่อมาจะสลัดผ้าขนหนูที่พันรอบเอวสอบให้ร่วงสู้พื้นห้องน้ำอย่างไม่ไยดี

“เอ่อ...คุณราฟจะอาบน้ำเหรอคะ?”เสียงน้ำที่กระเพื่อมไหวทำให้คนตัวเล็กที่กำลังพักกายในอ่างลืมตามองคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาในอ่างเดียวกันกับเธอ

“อืม...”ตอบรับในลำคอแกร่ง เขาเองก็ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อตามส่วนต่างไม่ต่างไปจากเธอ โดยเฉพาะบริเวณช่วงเอวสอบและสะโพกสอบที่ออกแรงมากกว่าส่วนอื่น หัวเข่ายังใช้งานได้ปกติเพราะปกติก็เป็นคนออกกำลังเป็นประจำอยู่แล้ว

“ให้ริด้านวดให้ไหมคะ?”

“เป็นห่วงตัวเองเถอะ ช้ำไปทั้งตัวขนาดนั้น”สองสายตาสบประสานกันพอดิบพอดีในขณะที่ราฟาเอลลืมตาขึ้น ราฟาเอลมองเห็นความห่วงใยที่เอริดามีให้ผ่านดวงตากลมโตราวกับตุ๊กตาของเธอ แต่ทว่าก็ไม่อยากเก็บเอาให้วุ่นวายหัวใจเสียจนเกินไป

“งั้นคุณราฟอาบน้ำก่อนริด้าเลยนะคะ ริด้าไม่อยากเบียดพื้นที่ของคุณราฟน่ะค่ะ”ไม่ว่าเปล่ายังทำทีลุกขึ้นจากอ่างจากุชชี่ ทว่ามือหนากลับคว้าต้นแขนเสลาของเธอไว้ได้ทัน จนเอริดาเซถลานั่งอยู่บนตักของเขาและที่สำคัญความยิ่งใหญ่ที่กำลังประกาศศักดาว่ามีขนาดมหึมาขนาดไหนและตอนนี้เจ้าสิ่งนั้นก็ดุนดันสะโพกงามงอนเสียจนหัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ

“ฉันสั่งเธอให้ลุกออกจากอ่างงั้นเหรอ ทำไมช่างซื่อบื้อและไร้เดียงสาขนาดนี้?”

“ริด้ากลัวคุณราฟอึดอัดน่ะค่ะ”ดวงหน้างามดูสลดลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อโดนเขาถากถางทางคำพูด

“เก็บความหวังดีของเธอเอาไว้เถอะ เพราะฉันไม่ได้สั่งและเธอก็อย่าขัดใจถ้าไม่อยากเจ็บตัว”เอริดาถึงกับเบ้ปากคว่ำเพราะกลัวว่าหากดื้อรั้นมากไปกว่านี้เขาอาจจะทำร้ายเธอได้ ทว่าความคิดของเธอช่างขัดกับคำขู่ของราฟาเอลนัก คำว่าเจ็บตัวไม่ใช่การทำร้ายร่างกายอย่างที่เจ้าหล่อนคิดแต่เกรงว่าภายในกายสาวต่างหากที่อาจจะช้ำในมากกว่าเอาได้

“ริด้าขอโทษค่ะ อุ้ย...คุณราฟอย่าบีบสิคะ”หญิงสาวคว้าข้อมือหนาที่กำลังสาละวนบีบขย้ำสลับกับสะกิดยอดถันให้แข็งชันเป็นไต มิหนำซ้ำแรงบีบอย่างหนักมือทำให้เธอแทบกลั้นเสียงครางอันน่ารังเกียจไว้ไม่อยู่

“แค่หาอะไรเล่นให้สนุกมือก็เท่านั้น”

“ตะ...แต่หน้าอกริด้าไม่ใช่ของเล่น~”ถึงแม้จะหวาดกลัวว่าชายหนุ่มจะเกรี้ยวกราด แต่เธอก็ไม่อยากให้เขาคิดว่าร่างกายของเธอเป็นของเล่นไว้คลายเหงา

“ใช่สิ! ทำไมจะไม่ใช่เธอคือของเล่นของฉัน และเป็นที่ระบายความอยากของฉัน!”ยิ่งเจ้าหล่อนขัดใจเขามากแค่ไหน เจ้าพ่อมาเฟียก็ยิ่งมีคำพูดเจ็บแสบให้เธอเจ็บช้ำได้เสมอ ทำให้เอริดาพึงระลึกเอาไว้ว่าชีวิตเธอเป็นได้เพียงกระโถนรองความใคร่ของเขาเท่านั้น

แน่ใจจริงๆ เหรอราฟว่าคำพูดเหล่านั้นมันจะสามารถกลบเกลื่อนความรู้สึกสับสนในหัวใจได้

เสียงเล็กๆ ในหัวของเขาย้ำถามทุกครั้งที่เขามักจะได้ยินคำตัดพ้อต่อว่าของเอริดา ความรู้สึกภายในใจช่างขัดกับวาจาร้ายกาจที่เขาโพล่งออกไปทำร้ายความรู้สึกเจ้าหล่อนนัก

“...”น้ำตาของคนที่เป็นรองถึงกับตกใน เอริดาไม่กล้าจะต่อล้อต่อเถียงกับคนเจ้าอารมณ์อีกต่อไป หญิงสาวทำได้เพียงกล้ำกลืนฝืนทนให้ช่วงเวลาอัปยศอดสูผ่านพ้นไปเร็วกว่านี้

นานหลายนาทีกว่าเธอจะเป็นอิสระจากเขา ดอกไม้แรกแย้มที่เคยดูสวยงามตอนนี้บอบช้ำจนแทบดูไม่ได้ เนื่องจากถูกลุกล้ำเข้ามาอีกครั้งโดยที่ราฟาเอลไม่ได้ผ่อนแรงลงแม้แต่น้อย น้ำตาของสาวน้อยนามว่าเอริดาร่วงแหมะคร่ำครวญให้เขาเห็นใจ แต่ทว่าชายหนุ่มก็ไม่สามารถยับยั้งความปรารถนาที่มีต่อเธอได้เลย ทำให้ต้องบรรเทาความกระสันด้วยวิธีที่ตนถนัดเป็นที่สุด

เอริดาประคองร่างอันรวดร้าวออกจากห้องน้ำในขณะที่ราฟาเอลกำลังอาบน้ำชำระร่างกายอยู่ น้ำตาเม็ดเล็กไหลเกลือกกลิ้งในหน่วยตาค่อยๆ ไหลอาบพวงแก้มใส ทำไมเขาช่างโหดร้ายเช่นนี้ก็รู้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะร้องขอความเย็นใจ ร่างบางทรุดฮวบลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งใช้ผ้าเช็ดผมที่กำลังเปียกอย่างเหม่อลอย

อีกไม่นานเธอก็จะเป็นอิสระจากเขา ได้แต่บอกตัวเองว่าไม่เป็นไรถึงจะเป็นก็ไม่เป็นไร~

ทำได้เพียงปาดน้ำตา จะให้ทำอย่างไรได้ล่ะในเมื่อชีวิตในตอนนี้ของเธอก็เปรียบเสมือนลูกไม่ในกำมือมาเฟีย ก็คงได้แต่ฝืนยิ้มรับทนชะตากรรมที่ตนต้องเผชิญต่อไปจนกว่าจะเป็นอิสระ

แอด~

“ทำไมยังไม่แต่งตัวอีก”ทันทีที่ก้าวเท้าออกจากห้องน้ำเสียงเข้มก็เปล่งถามคนตัวเล็ก ถึงแม้น้ำตาจะไม่มีไหลจากหน่วยตาคู่สวยให้เขาได้เห็น ทว่าราฟาเอลก็รับรู้ได้ทันทีว่าเจ้าหล่อนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักแต่ไม่ปรากฎให้เขาได้เห็นกับตา ทิ้งร่องรอยไว้ตรงคราบแก้มเท่านั้น

“ริด้ากำลังจะแต่งแล้วค่ะ”เอริดาไม่มัวเช็ดผมต่อค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ จนราฟาเอลได้สังเกตเห็นช่วงไหล่บางมีรอยฟกช้ำจากฝ่ามือหนาของเขาที่เกิดจากการบีบอย่างแรงจนปรากฎโจ่งแจ้งเด่นชัด ไม่รวมกับสภาพอิดโรยของร่างบางที่ย่างกายช้าๆ ไปยังตู้เสื้อผ้าจนคนตัวโตได้แต่เบือนหน้าหนีภาพตรงหน้าอย่างรู้สึกผิด แต่ก็ยังเข้าข้างตัวเองด้วยความหยิ่งผยองว่าสาเหตุไม่ใช่เพราะเขาแต่เป็นความเย้ายวนเธอเสียมากกว่า

“เร็วหน่อยก็แล้วกัน! หิวจนท้องร้องจะแย่!!”ราฟาเอลทำเป็นอารมณ์ขุ่นมัวเพื่อกลบเกลื่อนความห่วงใยที่มีต่อเธอ ชายหนุ่มเดินไปช้อนแผ่นหลังบางเพื่อมองรอยฟกช้ำใกล้ๆ ทว่ามือกลับเอื้อมเข้าไปในตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดสูทออกมา ไม่อยากให้เธอรู้จุดประสงค์ว่าเขาไม่ได้ต้องการมาเอาเครื่องแต่งกายเท่านั้น

เขารุนแรงกับผู้หญิงตัวเล็กๆ เกินไปหรือเปล่านะ?

“ขอโทษที่ทำให้คุณราฟต้องอารมณ์เสียนะคะ...”บอกร่างสูงด้วยความรู้สึกผิดที่เธอมัวแต่โอ้เอ้ชักช้าจนทำให้เขาต้องหงุดหงิด

“นอกจากคำว่าขอโทษค่ะ มีวิธีแสดงออกอย่างอื่นมากกว่าคำพูดให้ฉันพอใจบ้างไหม!?”ทันทีที่เสียงราบเรียบของราฟาเอลเปล่งบอก เอริดาก็หันมาเผชิญหน้ากับเขาด้วยใบหน้าอันแสนยั่วเย้า ก่อนจะเขย่งปลายเท้าเล็กขึ้นจนสุดความสูงของขนาดคนตัวเล็กและรั้งต้นคอหนาให้เคลื่อนลงต่ำ ประกบริมฝีปากบางจิ้มลิ้มกับกลีบปากหยักโดยไม่มีการลุกล้ำด้วยปลายลิ้น

ชายหนุ่มได้แต่โน้มตัวรับจุมพิตผะแผ่วอันไม่ประสีประสาของเจ้าหล่อน สิ่งที่เธอมอบให้ในขณะนี้ยิ่งทำให้เจ้าพ่อมาเฟียหงุดหงิดไปกันใหญ่ เพราะอะไรน่ะหรือก็เพราะว่าเมื่อคืนเขาทำหน้าที่เป็นครูจำเป็นสอนสั่งบทเรียนอันเร่าร้อนให้เธอปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดเพื่อสนองความต้องการของเขาให้ถึงอกถึงใจ

“ทำอะไรของเธอ!?”ฝ่ามือหนาสอดเข้าไปในเรือนผมสลวยที่ยังคงเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ และกระตุกเบาๆ เพื่อให้ปากของทั้งคู่แยกจากกัน ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง

“ขะ...ขอโทษค่ะ ริด้าคิดว่าคุณราฟจะชอบจูบ เพราะเมื่อคืนคุณราฟจูบริด้าไปทั้งตัว”ถ้อยคำโจ่งแจ้งของเธอช่างตรงไปตรงมาจนราฟาเอลไปไม่เป็น อยากจะลงทัณฑ์คนตัวเล็กที่ทำให้เขาหน้าร้อนผ่าวราวกับคนเขินอายก็ไม่ปาน

“เออก็จริง! แต่มันต้องไม่ห่วยแตกแบบนี้...ฉันจะสอนอีกครั้งให้เธอจำแล้วนำไปปฏิบัติ!!”สิ้นเสียงเข้มชายหนุ่มก็สอดมือเข้าไปในเรือนผมของเจ้าหล่อนอีกครั้ง ตรึงกระชากเพื่อให้เธอแหงนเงยรับจุมพิตอันแสนดูดดื่มที่เขากำลังจะมอบให้

“อื้อ...”เมื่อเจอชั้นเชิงที่เหนือกว่าเอริดาถึงกับดวงตาเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น ในขณะที่ฟันคมค่อยๆ แทะเล็มกลีบปากล่างบางเฉียบจนหญิงสาวเปิดปากรับเรียวลิ้นอันแสนร้ายกาจของเขาด้วยความเต็มใจ

ท่อนแขนล่ำตวัดรัดรอบเอวคอดกิ่วเข้าหากายหนามากขึ้น ในยามอารมณ์กำลังจะฉุดรั้งราฟาเอลหลงมัวเมากับความหวานล่ำที่ไม่ว่าตรงไหนก็น่าลิ้มลองไปหมดทั้งตัวของร่างแน่งน้อย ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ จะทำให้เขาเสียการควบคุมตัวเองได้มากมายขนาดนี้ ถึงแม้จะพยายามหักห้ามใจไม่ให้หลงใหลไปกับเธอจนถล้ำลึกจนกู่ไม่กลับก็ยากสำหรับเขาไปเสียแล้วสิ

“แค่นี้แหละ! หวังว่าครั้งหน้าเธอจะทำให้ฉันพอใจมากกว่านี้นะ!”ก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดการกระทำของเขาเอาไว้ไม่อยู่ จึงตัดสินใจผละออกห่างร่างหอมกรุ่นอย่างแสนเสียดาย

“อุ้ย! คุณราฟจะทำอะไรคะ?”อุทานด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ไหล่บางทั้งสองถูกมือหนาวางทาบลงมา และบังคับร่างกายของเธอไปนั่งลงบนเก้าอี้หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งดังเดิม

“นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อน”ไม่ตอบคำถามแต่กลับออกคำสั่งจนคนตัวเล็กเอียงคอมองด้วยความสงสัย ดวงตากลมโตมองร่างสูงผ่านกระจกก่อนจะค่อยๆ หันหลังไปมองว่าเขากำลังจะทำอะไร จนทุกอย่างกระจ่างแจ้งเมื่อเห็นในมือมาเฟียหนุ่มถือหลอดยาตรงมาหาเธอ

“เอายามาทำไมคะ?”

“ไหล่เธอช้ำขนาดนี้จะให้มันหายเองโดยไม่ทำอะไรเลยหรือไงกัน...”เพราะยังไม่เห็นร่องรอยฟกช้ำอย่างที่เขาว่าเอริดาก็ถึงขั้นขมวดคิ้วงุนงง ด้วยความสงสัยจึงเอื้อมมือไปทางลาดไหล่บางเพื่อสัมผัสรอยช้ำอย่างที่ชายหนุ่มว่า

“โอ๊ะ!!”ทันทีที่กดตรงจุดเสียงหวานก็อุทานดังลั่น เพราะเธอเองรู้สึกร้าวระบมไปทั้งตัวจึงไม่รู้ว่าจุดไหนที่สาหัสที่สุด แต่ถ้าจะให้คิดก็คงเป็นกลางกายของเธอนั่นแหละที่รับศึกหนักมากกว่าส่วนอื่นของร่างกาย

“นั่งดีๆ ทายาไม่ถนัด”

“เดี๋ยวริด้าทาเองค่ะ”หญิงสาวคัดค้านสิ่งที่เขากำลังจะปฏิบัติแก่เธอ เพราะเกรงใจกลัวว่าจะทำอะไรให้เขาไม่พอใจและโดนลงโทษเอาได้ แต่ต้องหุบปากฉับเมื่อถูกสายตาคมส่งมาให้เป็นสัญญาณว่าอย่าขัดใจเขาเป็นอันขาด

“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้ก็อย่าขัดใจฉันอีก...”น้ำเสียงของราฟาเอลเต็มไปด้วยความเข้มขรึม ทว่านิ้วแกร่งที่ไล้วนยาที่เป็นแบบเนื้อครีมอย่างเบามือช่างอ่อนโยนขัดกับหน้าคมคาย และสายตาประดุจมัจจุราชนั่นนัก

ไม่เพียงเท่านั้นลมจากปากอุ่นๆ ที่กระทบลงบนรอยฟกช้ำยิ่งทำเอริดารู้สึกดีขึ้น ราวกับสิ่งที่เขากำลังทำคือการขอโทษทางอ้อม แต่เธอก็ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป ยังไงราฟาเอลก็ยังคงดูเย็นชาจนไร้หัวใจเกินไปสำหรับเธออยู่ดี...