หมอตำแย : เมื่อวันนั้นมาถึง

ผ่านไปหลายวันและแล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่ยายสร้อยต้องมาหาจำปีที่บ้าน ตามกำหนดที่นัดแนะกันไว้และเพื่อนของจำปีที่ไปด้วยกันในวันนั้น วันนี้ก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาหนึ่งในนั้นก็มีค่ายอยู่ด้วย ซึ่งความเป็นจริงเด็กน้อยไม่รู้วันเวลานัดหมายอะไรเลยเพียงแต่บังเอิญมาเที่ยวเล่นกับพี่ๆ เป็นประจำและมันตรงกับวันที่ยายสร้อยมาพอดิบพอดี

เมื่อยายสร้อยก้าวเข้าถึงบริเวณหน้าบ้านของจำปี ทันทีที่ค่ายเหลือบไปเห็นหญิงชราที่กำลังเดินตรงไปยังเรือนไม้ยกพื้นสูง ความสงสัยที่เก็บเอาไว้หลายวันก็ผุดขึ้นมา เด็กหญิงตัวน้อยจึงตะโกนถาม

“ยายสร้อย ยายมาทำอะไรเหรอ” จำปีได้ยินเช่นนั้นก็หันไปมองตามแล้วก็ขอตัวไปบอกแม่ก่อนว่ายายสร้อยมาถึงแล้ว ส่วนยายสร้อยก็มองตามเสียงมาทางที่ค่ายและคนอื่นๆ นั่งอยู่

“จำปีมันตามยายมานวดท้องให้” ยายสร้อยตอบน้ำหมากไหลเลอะมุมปาก

“เหรอยายนวดยังไงหนูขอดูด้วยคนได้ไหมหนูอยากเห็น เผื่อโตขึ้นจะได้ไปทำแบบยายบ้าง” ค่ายบอกอย่างกระตือรือร้นดวงตาเปล่งประกายเธอเพียงพูดออกมาอย่างไร้เดียงสาด้วยวัยเด็กที่กำลังอยากรู้อยากเห็นไปเสียทุกอย่าง ส่วนยายสร้อยก็ได้แต่ยิ้มหญิงชราไม่ขัดหรือคิดจะห้ามปรามอะไรก้าวเท้าขึ้นบันไดเพื่อเตรียมของ พอขึ้นเรือนยายสร้อยก็วางสัมภาระที่สะพายมาด้วยลง ปล่อยให้ค่ายที่เดินตามเข้ามาดูปกติแต่ก็ไม่ให้เข้าไปใกล้หรือเกะกะมากนัก ครั้นเมื่อแม่ของจำปีจัดแจงปูเสื่อเรียบร้อยแล้ว ยายสร้อยจึงหันไปบอกกับจำปี

“เองไปนอนหงายอยู่บนเสื่อ” หญิงสาวทำตามโดยไม่ถามแล้วหญิงชราก็เดินไปนั่งคุกเข่าลงข้างๆ

“ทำตัวตามสบายนะ ไม่ต้องเกร็ง”

ตอนนี้จำปีท้องเลยหกเดือนมาหลายวันแล้ว แต่ก็เป็นท้องสาวและท้องแรกแม้จะนอนหงายมันก็ไม่ได้ใหญ่มากเห็นเพียงว่ามันนูนขึ้นมาเล็กน้อย อีกอย่างจำปีเป็นคนรูปร่างค่อนข้างผอมท้องจึงดูเล็ก ค่ายนึกสงสัยว่าคนท้องจะนวดท้องได้ด้วยเหรอ ด้วยความไม่รู้เดียงสาเด็กหญิงนั่งชะเง้อคอยดูอยู่ไม่ห่างในใจคิดไปว่ามันยังไงๆ อยู่ จากนั้นก็เห็นยายสร้อยเริ่มใช้มือลูบคลำหาตำแหน่งอย่างตั้งใจ

หญิงชราลงน้ำหนักมือกดนวดวนไปมาอยู่บริเวณท้อง ในขณะที่ยายสร้อยทำอย่างนั้นสีหน้าของจำปีก็ไม่มีทีท่าว่าจะสบายเลย ใบหน้าของเธอมีแต่ร่องรอยที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ยายเฒ่าหนังเหี่ยวกดๆ นวดๆ อยู่ไม่นานก็พูดขึ้นมา

“เจอแล้ว” จากนั้นยายสร้อยก็กดนิ้วมือทั้งสองข้างลงไปจนจมท้อง

“โอ๊ย ฮือ” เธอผงกหัวขึ้นดู

“อดทนหน่อย”

จำปีเริ่มส่งเสียงโอดครวญแสดงสีหน้าที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดเป็นอย่างมากทั้งหลับตากัดฟันส่งเสียงอือๆ ในลำคอตลอดแล้วยายสร้อยก็บิดมือจนมีเสียงดังกร๊อบออกมาจากท้องจำปีแผ่วเบาคล้ายคนหักนิ้วตอนนั้นเองจำปีถึงกับกรีดร้องลั่นบ้านครางโอดโอยด้วยความทุกข์ทรมานปานจะขาดใจ

“เอาล่ะ มารหัวขนที่มึงไม่อยากได้น่ะ มันตายแล้วล่ะนะ อีจำปีต่อไปนี้เป็นหน้าที่ของมึงแล้วที่ต้องกินยาขับมันออกเดี๋ยวกูจะจัดสมุนไพรขับเลือดให้” จำปีฟังพยักหน้าตัวบิดงอไปมากดเปลือกตาจนปิดใบหน้ายับย่นแต่ยายสร้อยก็พูดต่อ

“ช่วงนี้มึงจะปวดท้องมากหน่อยนะ เวลามึงปวดหน่วงๆ มึงต้องกลั้นใจเบ่งมันออกเข้าใจที่ข้าพูดไหม มันจะทรมานมากมึงต้องเบ่งมันออกมาหรือให้แม่มึงช่วยกดช่วยรีดออก กูขอให้มึงผ่านช่วงนี้และมีชีวิตรอดให้ได้ก็แล้วกัน หึๆๆ” เสียงหัวเราะของเธอช่างชั่วช้าและเจ้าเล่ห์ ค่ายได้แต่มองสถานการณ์ตรงหน้าสลับสายตาไปมาระหว่างหญิงชราและหญิงสาวที่กำลังคร่ำครวญบนเสื่อกกผืนบางที่เธอนอน

จากนั้นยายสร้อยก็หันไปสอนแม่ของจำปีถึงวิธีการนวดช่วยจำปีอีกแรง เพราะถ้าปล่อยไว้นานจะขับออกยากจำปีอาจเจ็บปวดจนสิ้นใจจากการที่ลูกตายและขึ้นอืดในท้อง ยายสร้อยอธิบายอย่างละเอียดให้แม่ของจำปีฟัง ถึงความจำเป็นที่ต้องช่วยจำปีขับเด็กในท้องออกให้เร็วที่สุด ฝ่ายแม่ของจำปีก็ตั้งใจฟังและรับปากว่าจะทำตามที่ยายสร้อยสอนทุกประการ

ส่วนค่ายที่กำลังตกตะลึงและตกใจเป็นอย่างมากจากเหตุการณ์ที่ได้เห็นและได้ยินทั้งหมด ดั่งได้ร่วมเป็นสักขีพยานแม้จะยังเด็กก็เริ่มรู้สึกตัวแล้วว่านี่มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ คิดอยู่ไม่นานค่ายก็ต้องเบิกตากว้างเพราะเห็นเลือดเริ่มไหลออกจากใต้ก้นของจำปี สีหน้าของจำปีเองก็ช่างดูซีดเซียวริมฝีปากที่เคยแดงระเรื่อมันเจือจางแววตาของเธอหม่นลง

“ยะ ยาย นะนั่นเลือด เมื่อกี้ยายทำอะไรลงไป ยายทำอะไรลงไปเหรอยาย” ค่ายโพล่งถามออกไปอย่างใจเสีย ปากชาหน้าถอดสียายสร้อยหันไปมองจำปีแล้วหันไปมองค่ายก่อนแสยะยิ้มมุมปากแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกมาเป็นคำพูด ทว่าคนที่นอนดิ้นอยู่บนพื้นบ้านไม่อาจทนเงียบปากเลยแผดร้อง

“มึงเป็นเด็กอย่าเสือกอยากรู้มากอี…โอ๊ย” เด็กหญิงยังไม่ทันได้คำตอบจากยายสร้อย จำปีก็ตวาดดังลั่นสนั่นเรือนเสียก่อน ต่อท้ายด้วยเสียงร้องโอดโอยเพราะความเจ็บปวด เมื่อเป็นเช่นนั้นยายสร้อยจึงจัดแจงจัดยาให้จำปีกิน

“ห่อยานี่เป็นสมุนไพรขับเลือด และห่อนี้เป็นยาบำรุง” ยายสร้อยบอกก่อนกำชับแม่ของจำปี

“ต้มให้มันกินทุกวันสามเวลาจนกว่ามันจะออกหมด เช้า กลางวัน เย็น พอมันออกมาหมดแล้วก็ต้มยาบำรุงให้มันกินต่อ เดี๋ยวมันจะค่อยๆ ดีขึ้นเอง”

แม่ของจำปีพยักหน้ารับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ แล้วเดินเข้าห้องไปเอาเงินมาให้ยายสร้อยจำนวนหนึ่ง เมื่อแม่เฒ่าหนังเหี่ยวเคี้ยวหมากปากแดงดังแจ็บๆ ได้รับค่าตอบแทนแล้วก็แสดงสีหน้าพออกพอใจเป็นอย่างมาก จากนั้นหญิงชราก็ขอตัวลากลับบ้านของตนเองที่อยู่ในหมู่บ้านถัดไปก่อนจากยายสร้อยหันมากำชับกับจำปีอีกครั้ง

“มึงต้องฝืนกินยาให้ได้นะอีจำปี ถ้ามึงยังอยากมีชีวิตรอด และถ้าโชคดีมันจะออกมาเป็นตัวในวันสองวันนี้แหละ พอมันออกมึงค่อยต้มยาบำรุงกินมึงจะเสียเลือดมาก กูขอให้มึงรอดก็แล้วกันอีจำปี หึๆๆ”

เสียงหัวเราะของยายเฒ่าช่างหลอนหูและดูอำมหิต พอมือที่เหี่ยวย่นเก็บสัมภาระเสร็จร่างที่ซูบผอมก็ยันกายลุกขึ้นเดินลงจากบ้านไป หลังจากยายสร้อยลงจากเรือนไปได้สักพัก ค่ายที่เริ่มตั้งสติได้จากอาการ มึนงง เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ก็ขอตัวกลับบ้านทันที เมื่อแม่ของจำปีพยักหน้าเชิงอนุญาตก็ไม่มีเสียงค้านใดๆ จากคนอื่น ค่ายวิ่งเตลิดเปิดเปิงลงจากเรือนแล้วตามยายสร้อยไปโดยที่คนข้างหลังไม่มีใครรู้เลยว่าค่ายวิ่งไปไหนกันแน่

“ยาย ยาย ยายสร้อย รอก่อน อย่าพึ่งไป” เด็กน้อยวิ่งตามร้องเรียกหญิงชรา ยายสร้อยหันกลับมามองตามเสียงเล็กๆ ที่เรียกตาม ก็เห็นค่ายยืนหอบแฮกๆ อยู่ ไม่ไกลนัก แม่เฒ่าจึงยืนรอค่ายอยู่สักครู่

“มีอะไรรึเปล่าอีหนู หรือว่าอีจำปีมันตายรึ หึๆๆ” เสียงหัวเราะของแม่เฒ่าแสดงออกว่าไม่ได้ห่วงจำปีเลยแค่ถามไปแบบสักแต่ว่าถาม ส่วนเด็กน้อยไม่ตอบอะไรรีบสับเท้าเร่งเดินไปหาหญิงชราใกล้ๆ ก่อนเอ่ยด้วยความสงสัย

“เมื่อกี้ยายทำอะไร แล้วยาที่ให้พี่จำปีเป็นยาอะไร” ยายสร้อยนิ่งไปสักครู่แล้วถามกลับพร้อมจ้องหน้าค่ายทำตาเขม็งจนดูน่ากลัว

“แกอยากรู้จริงๆ เหรอ” ด้วยความอยากรู้ ค่ายก็ไม่หลบสายตา เด็กน้อยยังคงจ้องตาหญิงชรากลับเหมือนกัน ค่ายเป็นคนที่ซนเอาเรื่อง เมื่อครั้งมีโจรบุกปล้นหมู่บ้านเด็กค่ายนี่ทำให้ผู้ใหญ่ถึงกับต้องกุมขมับเพราะค่ายอยากเห็นโจรเธอวิ่งออกจากบ้านไปทั้งที่เขาตะโกนบอกกันว่าให้ปิดบ้าน อยู่แต่ข้างในอย่าออกมาเด็ดขาดค่ายก็ไม่ฟัง

อีกคราวเมื่อครั้งมีข่าวลือว่าปอบเข้าหมู่บ้านแล้วมีการทำพิธีไล่ปอบเขาห้ามเด็กเล็กไปใกล้พิธีกรรม ทว่าค่ายก็วิ่งแหวกฝูงชนไปดูโดยไม่เกรงกลัว ผู้ใหญ่วิ่งคว้าแขนไว้ก็ไม่ทันได้แต่ส่ายหัว แล้วเวลานี้นับประสาอะไรกับยายแก่หนังเหี่ยวคนหนึ่ง

เมื่อยายสร้อยเห็นเช่นนั้นก็แสยะยิ้มน้ำหมากที่เปื้อนอยู่ไหลซึมออกมาตามรอยเหี่ยวย่นบริเวณริมฝีปากของยายเฒ่า จากนั้นก็เริ่มฉีกยิ้มกว้างจนเห็น ฟันดำและคำหมากในกระพุ้งแก้ม เคี้ยวหมากเสียงดังแจ็บๆ น้ำหมากแดงเข้มอมน้ำตาลไหลเยิ้มไปตามไรฟัน

“ก็ได้ถ้าเอ็งอยากรู้กูจะเล่าให้ฟัง อีจำปีมันไปหากูที่บ้านเพื่อไปติดต่อขอนัดวันให้มาทำแท้ง มันต้องการฆ่าลูกในท้องมันเพราะอยากประชดผัวที่หายไปเป็นเดือนๆ แล้วไม่กลับบ้านมันโมโหมาก มันบอกว่าถ้าผัวมันไม่เอามัน มันก็จะไม่เอาเด็กไว้ให้เคืองลูกตา กูถามมันย้ำแล้วย้ำอีกหลายรอบว่าแน่ใจหรือเปล่าถ้าทำแล้วเกิดผัวเองกลับมาจะมาโทษกูไม่ได้นะ มิหนำซ้ำยังเสี่ยงที่จะสิ้นลมหายใจอีกด้วยเพราะเด็กใกล้ถึงหกเดือนแล้ว

กูบอกมันว่ากว่าจะถึงวันนัดหมายเด็กคงย่างเข้าเจ็ดเดือน และกว่าจะขับออกได้ ขั้นตอนนี้มันจะทรมานมากๆ กูพูดขนาดนี้ มันก็บอกว่าแน่ใจ มันอยากให้ผัวมันรู้ซะบ้างว่าการสูญเสียสิ่งที่รักไป มันจะรู้สึกยังไงในวันที่ผัวมันกลับมาทวงถามหาลูก

มันอยากเห็นสีหน้าผัวมัน สิ่งที่มันทำไป มันแค่อยากประชดผัวมันเท่านั้น โกรธผัวมากจนลืมนึกถึงชีวิตตัวเองและลูก คนแบบนี้กูชอบมันทำให้กูสะดวกใจดีและง่ายกับการตัดสินใจที่จะทำหน้าที่ของกู แล้วตอนที่มึงได้ยินเสียงดัง กร็อบ นั่นคือ กูหักคอเด็กในท้องด้วยวิธีของกู ส่วนยาที่มึงเห็นเป็นยาขับเลือด ให้เด็กที่ตายออกมาจากท้องแม่มัน ในเมื่อแม่มันไม่ต้องการให้มันมาเกิด กูก็แค่ทำตามที่แม่มันต้องการก็เท่านั้น หมดธุระแล้วกูกลับล่ะ”

พูดจบยายสร้อยก็ถุยน้ำหมากลงพื้นแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมก่อนหันหลังเดินจากไปโดยไม่สนใจอาการช็อกของเด็กคนหนึ่งเลย ในขณะที่ค่ายกำลังยืนนิ่งอยู่นั้นยายสร้อยก็หยุดเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ หญิงชราหอบสังขารอันเหี่ยวแห้งเดินกลับมาหาค่ายที่กำลังแข็งนิ่งหยุดยืนใกล้ๆ แล้วก้มลงกระซิบข้างหูของเด็กน้อยด้วยเสียงอันแหบพร่า กลิ่นน้ำหมากปนน้ำลายเหม็นฟุ้งไปทั่ว

“มึงอย่าเสือกเอาเรื่องที่กูพูดเมื่อกี้ไปบอกใครล่ะ โดยเฉพาะคนแปลกหน้า ไม่งั้นล่ะก็ หึๆๆ” แม่เฒ่าทิ้งคำขู่ไว้ให้กลัวเล่นๆ แล้วก็หันหลังเดินจากไปลับตา ค่ายแทบไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้เห็นที่บ้านของจำปี และสิ่งที่ได้ยินจากปากยายสร้อย ใช่ว่าจะกลัวคำขู่ของยายสร้อยแต่เป็นเพราะเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้มันเกินที่เด็กคนหนึ่งจะรับไหว มันโหดเหี้ยมอำมหิตและโหดร้ายกับเด็กที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวมากเกินไปและค่ายต้องกลายเป็นพยานรู้เห็นการฆ่าลูกของแม่คนหนึ่งโดยค่ายเองไม่ได้ตั้งใจ