บทที่ - 2

“สวัสดีครับพี่หวี พี่ภัทร” น้ำเสียงทุ้มสุภาพเอ่ยทักทายพี่เขยและพี่สาวทันทีที่เดินมาถึง มือใหญ่ยกไหว้ทั้งสองด้วยความเคารพส่วนทั้งสองก็พร้อมใจกันส่งยิ้มให้

“สวัสดีค่ะน้าป้อง” เสียงสดใจตื่นเต้นของหลานสาววัย 18 ปี นามณิชาภัทร คุณารักษ์ หรือฝน เอ่ยแทรกขึ้นทำให้เขาต้องหันไปพยักหน้ายิ้มให้หลานสาวตัวเล็กที่คิดไม่ซื่อกับเขา เขาดูออกแหละเพราะเธอแสดงออกชัดเจนว่าชอบเขา

“ป้องขึ้นบ้านกันก่อนเถอะมาเหนื่อยๆ ” พี่สาวเอ่ยชวน

“ไม่เป็นไรครับ ผมตั้งใจมารับหลานแล้วกลับเลย พอดีเย็นนี้ผมมีธุระนิดหน่อยครับ” เขาบอกพี่สาว

“อือ งั้นก็ตามใจเถอะ ฝนเก็บของครบแล้วใช่ไหมลูก” ผ่องฉวีหันมาถามลูกสาว

“พร้อมตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะแม่หวี”

“งั้นก็อย่าดื้ออย่าซนนะลูก ไปอยู่กับน้าป้อง อย่าทำให้น้าป้องต้องรำคาญและอย่ารบกวนน้าป้องนะลูก” นางเอ่ยสอนลูก

“นั่นสิลูก ไปอยู่กับน้าป้องต้องทำตัวดีๆ นะลูก พ่อกับแม่ฝากหนูไว้กับน้าป้อง หนูก็ควรทำตัวดีๆ ด้วยเข้าใจไหม” ภัทรเอ่ยย้ำกับลูกสาวอีกครั้ง

“ค่ะ ฝนจะเป็นเด็กดีของน้าป้อง จะไม่ดื้อกับน้าป้อง จะไม่ไปวุ่นวายรบกวนน้าป้อง” สาวน้อยรีบรับคำ

“งั้นผมลากลับเลยนะครับพี่หวี พี่ภัทร” ปกป้องยกมือไหว้ทั้งสอง

“หนูไปนะคะพ่อกับแม่ ปิดเทอมหนูจะกลับมาหาค่ะ” เธอเดินไปลากกระเป่าเดินทางตัวเอง และน้าชายสุดหล่อในสเปคก็เดินมาคว้าไปถือลากให้เธอแทน

“ขอบคุณค่ะน้าป้อง” เธอยกมือไหว้ขอบคุณเขาแล้วเดินตามเขาไปยังรถยนต์คันหรูที่เพิ่งจอดไว้ก่อนหน้านี้ ส่วนผ่องฉวีและภัทรก็มองตามลูกสาวที่เดินไปขึ้นรถ ทั้งสองไม่ไว้ใจให้ลูกสาวพักที่หอพักจึงขอร้องปกป้องให้รับณิชาภัทรไปอยู่ที่บ้านด้วย และมหาวิทยาลัยของลูกสาวก็อยู่ใกล้บ้านของชายหนุ่มด้วย

“หวังว่ายัยฝนของเราจะไม่สร้างเรื่องปวดหัวให้ตาป้องนะพี่” ผ่องฉวีมองรถที่แล่นจากไป

“ไม่หรอก ยัยฝนของเราถึงจะแก่นเซี๊ยวแต่ก็รู้ความ” ผู้เป็นสามีเอ่ยตอบแล้วโอบไหล่ภรรยาหมุนตัวเดินขึ้นไปบนเรือนไทยประยุกต์ของตัวเอง

ปกป้อง เอกราช หรือป้อง วัย 35 ปี หนุ่มโสดเนื้อหอมวิศวกรหนุ่ม รับช่วงต่อกิจการจากพ่อกับแม่ที่เสียไปจากอุบัติเหตุ คือสานต่อธุรกิจของครอบครัวคือรับเหมาก่อสร้าง และบริษัทของเขาก็ประมูลมาได้แต่โครงการหลายพันล้าน แน่นอนว่าธุรกิจของเขาเติบโตมากในระยะสี่ห้าปีมานี้ มีแตกสาขาและมีบริษัทย่อยออกไปประจำอยู่หลายจังหวัด

เขามองหลานสาวที่เพิ่งรับมาอยู่ด้วย ที่ตอนนี้เดินตามหลังมาติดๆ และกระเป๋าของเธอเขาก็ถือลากมาให้ แน่นอนว่าเขาสั่งให้แม่บ้านจัดห้องนอนไว้ให้เด็กน้อยแล้ว และพอเดินเข้ามาในบ้านแม่บ้านก็เดินเข้ามาหาทันที เขาจึงเอ่ยทักทายพร้อมแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน เพราะต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน

“ป้าเจียง เนี่ยฝนลูกสาวของพี่หวีครับ เธอจะมาอยู่กับเราระหว่างเรียนหนังสือครับ”

“สวัสดีค่ะหนูฝน หนูเหมือนคุณหวีมากเลยนะคะ สวยเหมือนกันเลย” ป้าเจียงเอ่ยทักทายสาวน้อยอย่างเอ็นดู

“สวัสดีค่ะป้าเจียง ใครๆ ก็บอกว่าหนูสวยเหมือนแม่ค่ะ” เธอยกมือไหว้ผู้ใหญ่พร้อมส่งยิ้มไร้เดียงสาให้ ส่วนคำพูดท้ายประโยคของเธอนั้นทำให้เจ้าของบ้านถึงกลับเบ้ปากเล็กน้อย เธอเนี่ยนะสวย ดูยังไงก็เด็กไม่มีเคล้าโครงความสวยเหมือนผู้เป็นแม่เลยสักนิด

“ผมฝากด้วยนะป้าเจียง ผมจะไปค้างที่คอนโด” เขาปล่อยกระเป๋าเดินทางของเธอตั้งไว้แล้วหมุนตัวจะเดินออกไปแต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดินก็ต้องหยุดเท้าที่กำลังยกก้าวเมื่อหลานสาวจอมจุ้นเรียกรั้งไว้

“น้าป้องจะไปไหนคะ”

“จะไปคอนโด”

“ไปทำไมคะ บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้น้าป้องจะให้ฝนอยู่กับป้าเจียงสองคนเหรอคะ”