ตอนที่ 8 : หมากตัวแรกในกระดาน

ตอนที่

[6]

หมากตัวแรกในกระดาน

เมื่อกลับมาถึงเรือนเล็กของตนเอง หลี่ซ่างเอินก็รีบสั่งให้ไจ้หลินไปต้มน้ำอาบทันที นางต้องการชำระล้างคราบเลือดและกลิ่นคาวสกปรกออกไปให้หมดสิ้น

ขณะแช่กายอยู่ในถังไม้หอมกรุ่น ความคิดของนางก็แล่นไปไกลถึงแผนการในอนาคต

การเผชิญหน้ากับสองแม่ลูกอสรพิษเมื่อครู่ทำให้นางมั่นใจว่าพวกมันจะต้องลงมืออีกครั้งในเร็ว ๆ นี้อย่างแน่นอน

โดยเฉพาะหลี่ซวงอี๋... พี่สาวผู้แสนดีของนาง

หลี่ซ่างเอินแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ นางรู้ดีว่าเหตุใดหลี่ซวงอี๋จึงร้อนรนอยากจะกำจัดนางนักหนา อีกไม่ถึงสามเดือนข้างหน้า คือวันมงคลที่พี่สาวของนางจะได้แต่งเข้าตำหนักองค์ชายรองซ่งซือเหยียน แม้จะเป็นเพียงตำแหน่งพระชายารอง แต่สำหรับหลี่ซวงอี๋ผู้ทะเยอทะยาน มันคือก้าวแรกสู่การเป็นใหญ่ในวังหลัง

ด้วยนิสัยขี้อิจฉาและหวาดระแวงเป็นทุนเดิม หลี่ซวงอี๋ย่อมไม่อาจทนเห็นน้องสาวต่างมารดาที่งดงามกว่าตนยังคงอยู่ในจวนได้ แม้บิดาจะดูเมินเฉย แต่ลึก ๆ แล้วหลี่ซู่ก็ยังคงมีความรู้สึกผิดต่อมารดาของนางอยู่บ้าง ไม่แน่ว่าเขาอาจจะหาคู่ครองที่ดีพอสมควรให้นางเพื่อเป็นการไถ่โทษ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่หลี่ซวงอี๋ยอมให้เกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด!

การทำให้นางเสียโฉมคือวิธีที่ง่ายและได้ผลที่สุด สตรีอัปลักษณ์ย่อมไร้ค่าในสายตาบุรุษ ไม่มีใครต้องการ ไม่มีอนาคต และจะต้องตกเป็นทาสรับใช้ของผู้เป็นพี่สาวไปตลอดชีวิต!

น่าเสียดายนะพี่ใหญ่... ที่ชาตินี้ข้าไม่ยอมให้มันเป็นเช่นนั้นอีกแล้ว

ความคิดของนางล่องลอยไปถึงต้นตอของความเกลียดชังทั้งหมด... ความเกลียดชังที่หยั่งรากลึกมาตั้งแต่รุ่นมารดา ความชิงชังที่หลี่ฮูหยิน หวังฮุ่ยจี้มีต่ออนุเหม่ย เหม่ยซูอิง มารดาผู้ล่วงลับของนาง…

ในอดีตชาติ นางโง่เขลาเกินกว่าจะเข้าใจเรื่องราวซับซ้อนเหล่านี้ แต่เมื่อวิญญาณที่ได้ไปท่องโลกใหม่และได้มองย้อนกลับมาดูเรื่องราวของตนเองราวกับละครฉากหนึ่ง ทำให้นางเข้าใจทุกอย่างแจ่มแจ้ง

เหม่ยซูอิง มารดาของนาง คือหญิงคนรักคนแรกของหลี่ซู่ บิดาของนาง ทั้งสองรักกันอย่างสุดซึ้ง แต่ด้วยฐานะที่ต่ำต้อยของมารดา กอปรกับความทะเยอทะยานของบิดาที่ต้องการอำนาจและเส้นสายเพื่อความก้าวหน้าในราชสำนัก ทำให้เขาเลือกที่จะแต่งงานกับหวังฮุ่ยจี้ บุตรสาวของขุนนางใหญ่ในขณะนั้น เพื่อใช้ตระกูลหวังเป็นบันไดไต่เต้าขึ้นสู่ตำแหน่งที่สูงขึ้น

หลังจากแต่งหวังฮุ่ยจี้เป็นฮูหยินใหญ่ได้ไม่นาน เขาก็ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับคนรัก โดยจะแต่งมารดาของนางเข้ามาเป็นฮูหยินรอง แต่แน่นอนว่าหวังฮุ่ยจี้และตระกูลหวังย่อมไม่ยินยอม

สุดท้าย... มารดาผู้แสนดีของนางจึงต้องจำใจรับตำแหน่ง ‘อนุ’ ที่ต่ำต้อย เพียงเพราะคำอ้อนวอนของบุรุษที่นางรักสุดหัวใจ

หวังฮุ่ยจี้... สตรีที่เบื้องหน้าดูราวกับพระโพธิสัตว์ผู้มีเมตตา แต่แท้จริงแล้วกลับเป็นอสรพิษร้ายที่ซ่อนพิษสงไว้ภายใต้รอยยิ้ม นางเก็บงำความเดือดดาลและความอัปยศอดสูเอาไว้ในใจ ยิ่งเมื่อเห็นสามีเอาแต่ไปกกกอดอยู่กับอนุเหม่ยผู้มีใบหน้างดงามเย้ายวนทุกวี่วัน นางก็ยิ่งร้อนรนดั่งไฟสุมทรวง

นางถึงกับต้องไปอ้อนวอนสามีทั้งน้ำตา ขอให้บุตรคนแรกเกิดจากตน เพื่อที่ผู้คนจะได้ไม่หัวเราะเยาะนางที่สามีไม่เหลียวแล ซึ่งหลี่ซู่ที่รู้สึกผิดอยู่แล้วก็ยอมรับปาก หลังจากที่หลี่ซวงอี๋เกิดมาได้สองปี มารดาของนางถึงได้ตั้งครรภ์และคลอดนางออกมา

การเกิดของหลี่ซ่างเอิน ยิ่งตอกย้ำความเกลียดชังในใจของหวังฮุ่ยจี้ให้ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง เพราะแม้จะยังเป็นทารก แต่เค้าความงามที่ถอดแบบมาจากมารดาก็ฉายชัดออกมาจนน่าชัง และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่หลี่ซวงอี๋ถูกผู้เป็นมารดาเสี้ยมสอนให้เกลียดชังน้องสาวต่างมารดาผู้นี้เข้ากระดูกดำ แม้เบื้องนอกจะต้องแสดงละครเป็นพี่สาวผู้แสนดีก็ตาม

ทุกอย่างที่สองแม่ลูกทำ... ก็เพื่อหลอกให้บิดาและคนภายนอกตายใจ

และพวกนางก็ทำสำเร็จ!

เพราะแม้แต่อนุเหม่ยผู้เป็นมารดาของนาง ก็ยังเชื่อจนวาระสุดท้ายของชีวิตว่าฮูหยินใหญ่และคุณหนูใหญ่ดีกับตนและบุตรสาวจริง ๆ

หลี่ซ่างเอินกำหมัดแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด ความทรงจำอันเจ็บปวดในชาติก่อนผุดขึ้นมาอีกครั้ง

ท่านแม่... ท่านช่างโง่งมเสียจริง... แต่ไม่ต้องห่วง ชาตินี้บุตรสาวคนนี้จะทวงคืนความยุติธรรมทั้งหมดให้ท่านเอง!

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นอาภรณ์สีเขียวอ่อนสะอาดตาแล้ว หลี่ซ่างเอินก็เรียกไจ้หลินที่ชำระกายของตนเองแล้วเช่นกันเข้ามาในห้องนอน

“ไจ้หลิน” นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ข้ามีเรื่องสำคัญจะให้เจ้าทำ”

ไจ้หลินรีบคุกเข่าลงทันที “คุณหนูสั่งมาได้เลยเจ้าค่ะ ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ บ่าวก็จะไม่ปฏิเสธ!” หลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ ความนับถือและเชื่อมั่นที่นางมีต่อคุณหนูก็เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

หลี่ซ่างเอินยิ้มบาง ๆ นางไม่ได้ให้นั่งลง แต่กลับยื่นถุงเงินถุงเล็ก ๆ ให้แทน “ในนี้มีเงินอยู่ห้าตำลึง ข้าต้องการให้เจ้าแอบออกไปนอกจวน ไปที่โรงรับจำนำที่ใหญ่ที่สุดทางทิศตะวันตกของเมือง แล้วนำปิ่นหยกขาวอันนี้ไปจำนำไว้”

นางหยิบปิ่นหยกเนื้อดีอันหนึ่งออกมาจากกล่องเครื่องประดับ มันเป็นของดูต่างหน้าชิ้นสุดท้ายที่มารดาทิ้งไว้ให้

ไจ้หลินเบิกตากว้าง “คุณหนู! นี่มันของดูต่างหน้าของอนุเหม่ยนะเจ้าคะ! จะนำไปจำนำได้อย่างไร!”

“ข้ารู้” หลี่ซ่างเอินกล่าวเสียงเรียบ

“แต่เราต้องการเงินทุน และนี่เป็นของมีค่าเพียงชิ้นเดียวที่เรามีตอนนี้ เจ้าไม่ต้องกังวล เมื่อถึงเวลาข้าจะไปไถ่คืนมาเอง”

นางมองลึกเข้าไปในดวงตาของบ่าวรับใช้ “หลังจากได้เงินมาแล้ว ให้เจ้าไปที่ร้านขายยาเจี้ยนคังแล้วไปหาเถ้าแก่ บอกเขาว่า ‘ดอกเหมยในฤดูหนาวต้องการน้ำค้างยามอรุณ’ เขาจะรู้เองว่าต้องทำอย่างไร และจะมอบของสิ่งหนึ่งให้เจ้า”

“ดอกเหมยในฤดูหนาวต้องการน้ำค้างยามอรุณ?” ไจ้หลินทวนคำอย่างงุนงง “มันคืออะไรหรือเจ้าคะคุณหนู”

“มันคือรหัสลับ” หลี่ซ่างเอินตอบสั้น ๆ โดยไม่ได้อธิบายเพิ่มเติม เจี้ยนคังไม่ใช่แค่ร้านขายยาทั่วไป แต่ยังเป็นแหล่งข่าวและสถานที่รับทำงานลับ ๆ ให้กับผู้มีเงินอีกด้วย แน่นอนว่าต้องมีรหัสผ่านที่ถูกต้องจึงจะสามารถใช้บริการได้

นางรู้เรื่องนี้มาในตอนที่ต้องทำหลาย ๆ เรื่องให้สองแม่ลูกสมัยครั้งในอดีต

“จำไว้นะไจ้หลิน ต้องทำทุกอย่างอย่างลับที่สุด อย่าให้ใครเห็นหรือตามเจ้าไปได้”

“และเมื่อได้ของมาแล้ว ให้รีบกลับมาหาข้าทันที ห้ามเปิดดูเด็ดขาด” หลี่ซ่างเอินกำชับสาวรับใช้

แม้จะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ไจ้หลินก็พยักหน้ารับคำอย่างหนักแน่น “บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะคุณหนู”

“ดีมาก ไปเถิด”

หลังจากไจ้หลินแอบออกจากจวนไปแล้ว หลี่ซ่างเอินก็นั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง นางมองเงาสะท้อนของตนเองในกระจกทองเหลือง ใบหน้างดงามที่เกือบจะถูกทำลาย...

หมากตัวแรกในกระดานแก้แค้นของนางได้ถูกวางลงไปแล้ว ของที่นางให้ไจ้หลินไปนำมา คือ ‘เข็มเงินทดสอบพิษ’ ชนิดพิเศษที่มีความไวต่อพิษทุกชนิด แม้จะเป็นพิษที่ไร้สีไร้กลิ่นและออกฤทธิ์ช้าที่สุดก็ตาม แม้นางจะเรียนรู้เรื่องศาสตร์เหล่านี้มามากมายจากโลกอนาคต แต่เข็มเงินทดสอบพิษจากร้านเจี้ยนคังจะทำให้อะไร ๆ นั้นง่ายดายยิ่งขึ้น

หวังฮุ่ยจี้ หลี่ซวงอี๋ ข้ารู้ว่าพวกเจ้าจะต้องลงมือกับอาหารของข้าเป็นแน่ ข้าจะรอชมละครฉากต่อไปของพวกเจ้าอย่างใจจดใจจ่อเลยทีเดียว…

นางยกยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น ในเมื่อพวกนางอยากจะเล่นบทผู้ล่านางก็จะสวมบทเป็นเหยื่อผู้ใสซื่อให้ดู...

เหยื่อที่กำลังจะล่อให้ผู้ล่าก้าวเข้ามาติดกับดักที่นางวางไว้...

ทีละก้าว ทีละก้าว...