Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 4-2
“ไม่ได้ขอ แต่ต้องมีต่างหาก ไม่อย่างนั้นจะมีลูกผมได้ยังไง”
นานแล้วที่ธรณ์ไม่ได้เห็นผู้หญิงหน้าแดงจริงๆ โดยไม่ได้เกิดจากฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือการแต่งหน้า
“งั้นก็ไปหาคนอื่นเถอะ ฉันยกเลิกข้อเสนอ”
“เสียใจในเมื่อรับปากแล้วก็คือรับปากเปลี่ยนใจไม่ได้”
“คุณขี้โกงที่สุด”
เขาเลิกคิ้วยียวน
“ผมเป็นนายธนาคารนะคุณ ไม่โกงใคร แล้วก็ไม่ชอบให้ใครโกงด้วย”
“แต่คุณก็เอาเปรียบฉัน”
เธอจ้องอาฆาต เขาได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง ทั้งตัวเธอ ทั้งลูก
“คุณจะหาว่าผมเอาเปรียบอีกไหม ถ้าผมให้เงินอีกสิบล้าน”
“ค่าอะไร!”
“ค่าอะไรแล้วแต่คุณจะคิด อาจเป็นค่าเสียเวลา ค่าเช่ามดลูก”
แต่ละคำที่ออกมาจากปากเจ็บจี๊ด และกรีดเนื้อ เฉือนใจ เวรุณีอยากรู้จริงๆ ในชีวิตธรณ์เจอผู้หญิงตอแหลถึงขั้นไหน จึงทำให้ทัศนคติเขาแย่เช่นนี้
“งั้นแฟร์ๆ ก็แล้วกัน ผมให้เวลาคุณตัดสินใจสามวัน จากนั้นจะมาเอาคำตอบ”
เขาแบมือทำท่ายอมแพ้ แต่เธอมองเป็นการล้อเลียนมากกว่า
“อย่าตุกติกเชียวนะเวรุณี ผมไม่ใช่คนใจดีอะไรนัก”
หญิงสาวเชื่อหมดใจ ธรณ์ไม่ใช่คนใจดี เขาร้ายกาจแถมยังบ้ามากอีกด้วย เวรุณีนอนคิดวิธีรับมือกับเขาทั้งคืน นอนไม่หลับจนต้องเปิดคอมพิวเตอร์เล่นเฟซบุค แล้วก็พบคำตอบ
พจนารถทำหน้างงตอนเธอยื่นจดหมายให้
“ฝากถึงผู้การวันพรุ่งนี้นะ”
“แล้วทำไมไม่เอาให้เอง”
“มีเหตุจำเป็นนิดหน่อย นารถ ...ขอบใจนะที่เป็นเพื่อนที่ดีของฉันมาตลอด”
เขารับฟังเธองงๆ หลังจากนอนคิดทั้งคืนจนหาทางออกได้ เธอจะหนีไปจังหวัดแถบอีสาน เพื่อนเก่าคนหนึ่งได้สามีเป็นสารวัตร
ธรณ์พูดเองว่าเขาเป็นนายธนาคาร อย่างไรเสียก็ต้องเคารพกฎหมาย หากเวรุณีอยู่ภายใต้ความคุ้มกันของตำรวจ เขาจะทำอะไรได้
งานก็ฝากจดหมายลาออกไปกับพจนารถแล้ว ส่วนเรื่องบ้านค่อยกลับมาจัดการทีหลัง ตอนนี้ขอหลบพายุร้ายที่ชื่อธรณ์ก่อน
“โหย! คิดถึงจัง ตัดสินใจมาปุ๊บปั๊บเลยนะเธอ”
ลลิตาเพื่อนเก่ามารับถึงสถานีขนส่งในตัวจังหวัด
“อุดมสมบรูณ์ขึ้นนะเนี่ย แม่สาวแบงค์”
เพื่อนล้อบีบลำแขนนิ่มขาวอวบ
“แล้วทิ้งน้องชายไว้ได้เหรอ เห็นตัวติดกันจะตาย”
“ไทม์ตายแล้ว”
ลลิตาหน้าสลด ตบหลังปลอบ หลังจากนั้นเธอไม่ถามอะไรเกี่ยวกับกรุงเทพฯเลย คิดว่าเวรุณีมาพักผ่อนทำใจเรื่องน้องชาย
จนกระทั่งวันที่สาม สามีลลิตากลับมาทานข้าวเย็นด้วยกันตามปรกติ เสียงกริ่งและรถตู้ดำเลี้ยวผ่านรั้วเข้ามา ร่างสูงของคนไม่อยากเจอปรากฏขึ้นแทนที่
“ใครน่ะ”
ลลิตาส่งสายตาอยากรู้ หลังจากผู้มาใหม่แจ้งว่าต้องการพบเพื่อน เวรุณีหน้าซีด อยากเป็นลมหนีไปให้เสียพ้นๆ
“มาคุยกันหน่อย ตามลำพัง คุณคงไม่อยากเล่าทุกเรื่องให้เพื่อนฟังหรอกจริงไหม”
ธรณ์กระซิบพอได้ยินกันสองคน
“ผมมาเอาคำตอบ”
ทั้งสองหยุดอยู่หลังบ้านซึ่งไกลตาผู้คน
“คำตอบของฉันคือไม่ค่ะ ขอปฏิเสธทุกข้อเสนอ”
เธอกอดออกอย่างถือดี ด้วยคิดว่าอยู่ในบ้านตำรวจ เขาคงไม่กล้าทำอะไรมาก
“คุณเล่นตุกติก คุณหนีมา”
คนมาตามเธอหรี่ตามองอย่างตำหนิ
“จะหนีหรือเปล่าก็เรื่องของฉัน แต่ตอนนี้คำตอบเรื่องที่คุณถามคือไม่ค่ะ กลับไปได้แล้ว”
“คิดเหรอว่าอยู่บ้านตำรวจแล้วจะช่วยคุณได้”
“ทุกคนต้องเคารพกฎหมาย ไม่มีใครหนีพ้นหรอกค่ะ”
“คุณเจ้าเล่ห์กว่าที่ผมคิดเยอะนะเวรุณี”
เขายกมือเท้าสะเอวหัวเสีย ดวงตาดำเข้มดุดัน
“ยังไงก็น้อยกว่าคุณละกัน”
“เอ่อ... ทิปจ้ะ”
ลลิตามายืนลับๆ ล่อๆ
“ยังไงทานข้าวเย็นกันก่อนไหมคะ แล้วค่อยคุยกันต่อทีหลัง”
ด้วยความเกรงใจและกลัวเพื่อนจะสงสัยมาก เธอจึงจำต้องพาเขาไปร่วมโต๊ะอาหารเย็นด้วย
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
